Καλός πελάτης/επενδυτής είναι ο αληθινός επενδυτής

Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο συμβολαιογραφείο. Όχι βιαστικά, σαν κανένας κοινός θνητός, αργά, όπως ένιωθε ότι του αρμόζει… Μας κοίταξε όλους με προσοχή πίσω από τα ακριβά κρύσταλλα των γυαλιών του και έκανε βήματα προς το μέρος μου. Σηκώθηκα και κάναμε χειραψία, του εξήγησα που βρισκόμασταν με τη συμπλήρωση των εγγράφων και του έκανα νεύμα να καθίσει. Το κουστούμι του ήταν από τη Savile Row του Λονδίνου, όπως μου είχε εξηγήσει, για αυτό και πρόσεξε πολύ την πολυθρόνα, πριν αποφασίσει τελικά να της εμπιστευτεί το «ειδικό ύφασμα».

Παρότι ήταν Έλληνας, μου μιλούσε στα αγγλικά και ρωτούσε από την αρχή λεπτομέρειες για τα πάντα, σα να μην του τα είχα εξηγήσει όλα ήδη δέκα φορές… σα να μην τα είχαν ελέγξει όλα οι δικηγόροι και οι μηχανικοί που τον εκπροσωπούσαν. Του τα εξήγησα άλλη μία φορά και έδειξε ότι δεν είχε κάποιο πρόβλημα. Μετά από λίγο εμφανίστηκε και ο χαρωπός ιδιοκτήτης. Του συνέστησα τον άνθρωπο που θα υπέγραφε για λογαριασμό του επενδυτή και είχαν μία πολύ εγκάρδια συνομιλία στα αγγλικά. Η συμφωνία ήταν μετά τον συμβολαιογράφο να πάμε στην τράπεζα και να γίνουν εκεί οι αναγκαίες μεταφορές χρημάτων, είχα κανονίσει τα πάντα ως την τελευταία τους λεπτομέρεια.

Πέρασαν περίπου άλλα τριάντα λεπτά και μας φώναξε η συμβολαιογράφος στην αίθουσα συνεδριάσεων για να υπογράψουμε. Όλοι πήραν θέση στο τραπέζι, εγώ όρθιος, με την πλάτη στον τοίχο. Όχι γιατί δεν με ήθελαν και εμένα καθιστό μαζί τους, είχα ήδη αποκτήσει τον σεβασμό των ανθρώπων ως επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων, όμως προτιμούσα όποτε μπορώ να είμαι λίγο πιο πίσω και να παρατηρώ κάθε κίνηση, να κοιτώ τα μάτια των ανθρώπων, να σιγουρεύομαι ξανά και ξανά πως όλα προχωράνε σωστά, μέχρι την τελική τους ολοκλήρωση.

Υπέγραψε ο ιδιοκτήτης το σετ των συμβολαίων που είχε μπροστά του και έφτασε η ώρα να υπογράψει και ο εκπρόσωπος του αγοραστή. Πήρε το Montblanc στυλό του, διάβασε με προσοχή και πάλι όλο το συμβόλαιο και εντόπισε πού θα έπρεπε να υπογράψει. Όμως δεν υπέγραψε. Έβγαλε το ακριβό κινητό του τηλέφωνο και κάλεσε ένα νούμερο. Άρχισε να μιλάει στα γαλλικά.

«Πάλι τα ίδια» σκέφτηκα…

…

Βουκουρέστι, Σεπτέμβριος 2006, ξενοδοχείο Intercontinental

Έχοντας ξεκινήσει από το 2005 τη στρατηγική μου για την ανάπτυξη της εταιρείας μας στον χώρο των ακινήτων στη Ρουμανία, το 2006 είχα αρχίσει να δρέπω τους πρώτους καρπούς της δουλειάς και των ρίσκων που είχα πάρει. Είχαμε στεγαστεί στο πρώτο μας γραφείο, σε μία πολυκατοικία κοντά στην κεντρική πλατεία Unirii = Ενώσεως (που πλέον τα απίστευτα συντριβάνια της προσφέρουν εκπληκτικό θέαμα).

Η ασταμάτητη δουλειά και οι γνωριμίες που έκανα στη Ρουμανία, σε συνδυασμό με κάποιες διαφημίσεις που είχαμε πληρώσει στο «Βήμα της Κυριακής» και άλλες μεγάλες κυριακάτικες εφημερίδες (επενδύοντας τμήμα από τα πρώτα μας κέρδη) μας είχαν βοηθήσει να αρχίσουμε να ερχόμαστε σε επαφή με πολλούς και σημαντικούς «παίκτες» από την Ελληνική αγορά ακινήτων. Έτσι γνώρισα και τον Α, το «δεξί χέρι» ενός από τους πιο γνωστούς Έλληνες επιχειρηματίες, με μεγάλη παρουσία στα ΜΜΕ και εξαιρετικό όνομα στην αγορά. 

Μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου είπε τι τον ενδιαφέρει και κανονίσαμε να βρεθούμε από κοντά όταν θα επισκεπτόταν το Βουκουρέστι για τις δουλειές του. Το ραντεβού μας δόθηκε ένα πρωινό στο λόμπυ του ξενοδοχείου Intercontinental, στο σημείο 0 της πόλης. Πήγα αφού το προηγούμενο βράδυ μελετούσα μέχρι αργά όλες μου τις σημειώσεις, όλα τα ακίνητα του χαρτοφυλακίου μου κλπ. Ο Α ήταν ψηλός, αδύνατος, καλοντυμένος και φορούσε πανάκριβα γυαλιά. Επίσης ήταν και ο πρώτος «θεσμικός» επενδυτής με τον οποίο μιλούσα, αλλά και ο πρώτος που κατάφερε να με… ψαρώσει.

Εγώ τα ακίνητα στη Ρουμανία ξεκίνησα να τα μαθαίνω, δεν τα ήξερα όσο ζούσα στην Ελλάδα (όχι πως στην Ελλάδα πριν το 2004 υπήρχε κάποια σχολή για το θέμα, κάποιος να σε διδάξει βασικά δεδομένα της δουλειάς κλπ). Είχα περίπου 2 χρόνια δουλειάς, «ρούφαγα» σαν το σφουγγάρι κάθε γνώση που μπορούσα να συλλέξω, μελετούσα ώρες ατελείωτες, έκανα κατάχρηση της καλής πρόθεσης νέων μου φίλων (ειδικά μηχανικών) και τους… «ζάλιζα τον έρωτα» με δεκάδες ερωτήσεις… όμως απέναντί μου πλέον είχα έναν άνθρωπο που μιλούσε άλλη γλώσσα, όχι απλά ελληνοαγγλικά! Αλλιώς καταλαβαίνει τις επενδύσεις ένας ιδιώτης επενδυτής, αλλιώς ένας «θεσμικός» με μεγάλη ρευστότητα. Κυρίως όμως αλλιώς εκφράζεται ο δεύτερος, με δεκάδες συντομογραφίες και τεχνικούς χρηματοοικονομικούς όρους.

Είχα μπροστά μου ένα σημειωματάριο και υποτίθεται ότι κρατούσα σημειώσεις για το τι είδους ακίνητα τον ενδιέφεραν και πολλές άλλες λεπτομέρειες για την επενδυτική του στρατηγική (πελάτης / επενδυτής χωρίς στρατηγική είναι είτε «έτοιμος να καταστραφεί», είτε άσχετος  / απρόβλεπτος ή αψυχολόγητος). Στην πράξη όμως κατέγραφα κάθε νέα λέξη που άκουγα, κάθε ακρωνύμιο, κάθε παράξενη συντομογραφία που προσπαθούσα να αποτυπώσω με σωστό τρόπο. Όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να συμμετέχω στη συζήτηση και να δείχνω ότι καταλαβαίνω τι μου λέει!

Ποτέ δεν ξεχνώ ποιος είμαι και από που ξεκίνησα. Εκείνο το πρωί ο Α με έκανε να νιώσω πως ήμουν περισσότερο ένας Κατερινιώτης στο Βουκουρέστι, παρά κάποιος στο Βουκουρέστι με καταγωγή από την Κατερίνη.  Επίσης, χωρίς ο ίδιος να το αντιληφθεί, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι αν ήθελα να αλλάξω επίπεδο, θα έπρεπε να δουλέψω δέκα φορές περισσότερο και να μάθω on the fly (που λέμε και στην Κατερίνη) πράγματα που άλλοι σπουδάζουν για χρόνια.

Ακίνητα εισοδήματος με πολύ μεγάλες αποδόσεις (στη Ρουμανία του 2006)

– «Και τι ήθελε αυτός ο κύριος;» με ρώτησε ο Γρηγόρης το βράδυ, όταν τον πήρα τηλέφωνο για να συζητήσουμε μετά από μία ατελείωτη πραγματικά ημέρα…

Η: «Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι…»

– «Τα συμφραζόμενα; Εσύ ξέρεις καλά Ελληνικά, γιατί σου χρειάστηκαν τα συμφραζόμενα για να καταλάβεις;»

Η: «Ελληνικά ξέρω, ειδικές οικονομικές σπουδές με εξειδίκευση στις επενδύσεις δεν έχω και σήμερα άκουσα δεκάδες λέξεις και έννοιες που πρέπει να μελετήσω».

– «Οκ, καλό κουράγιο! Και τι θέλει να αγοράσει ο επενδυτής;»

Η: «Δεν είναι ο ίδιος ο επενδυτής, εκπροσωπεί τον Χ» του απάντησα. Ο αδερφός μου έκανε παύση.

– «Τον γνωστό Χ;»

Η: «Ναι, αυτόν».

– «Ωραία, ποιος να το’ λεγε… τι θέλει να αγοράσει ο Χ;»

Η: «Ακίνητα εισοδήματος με πολύ μεγάλες αποδόσεις”.

– «Υπάρχουν τέτοια στο Βουκουρέστι; Δεν έχουν ήδη ακριβύνει τα πάντα πολύ;»

Η: «Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Από ό,τι μου είπε, έχει και εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, αρκεί να του αρέσει το ακίνητο και να έχει σταθερή, μεγάλη απόδοση. Δεν ψάχνει A class, απόδοση θέλει».

– «Ψίλος στα άχυρα…»

Η πρώτη… «αμαρτία»

Ήμουν 31 ετών και για μήνες ολόκληρους όποτε ήμουν στη Ρουμανία κάθε βράδυ μετά από 12 – 14 ώρες δουλειάς μελετούσα τους όρους που μου είχε αναφέρει ο Α και εντόπισα ακόμη περισσότερους. Άνοιξα το excel και έμαθα να υπολογίζω μόνος μου τα πάντα, κατάλαβα τους μηχανισμούς και μιλώντας τόσο μαζί του όσο και με πολλούς άλλους επενδυτές άρχισα να αντιλαμβάνομαι το πώς σκέπτονται όλοι αυτοί.

Στο μεταξύ τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έγραφαν για τον επενδυτή πίσω από τον Α και εγώ παράλληλα έψαχνα για να του βρω ακίνητα εισοδήμτος με μεγάλες αποδόσεις. Η αγορά ήταν εξαιρετικά δύσκολη, οι τιμές ανέβαιναν συνέχεια και οι αποδόσεις υποχωρούσαν. Η Ρουμανία σε λίγους μήνες θα έμπαινε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η κοσμογονία λάμβανε χώρα σε όλα τα επίπεδα. Τις περισσότερες φορές με κορόιδευαν, όμως όποιος ασχολείται με τα ακίνητα και νοιάζεται να είναι σοβαρός απέναντί στους πελάτες του, ξέρει πως και η κοροϊδία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Θα πρέπει να την υποστεί αυτός, να φιλτράρει σωστά την πληροφορία για να προστατεύσει τον πελάτη του από λάθος ενημέρωση και να τον βοηθήσει να λάβει τη σωστή απόφαση.

Έστω και έτσι, κατάφερα να εντοπίσω ένα κτήριο γραφείων που ταίριαζε στα κριτήρια που ο Α μου είχε δώσει. Δεν ήταν A class (πρώτης κλάσης είναι τα γραφεία με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητας, χώρων και εξοικονόμησης ενέργειας), όμως ήταν μία αξιοπρεπής κατασκευή B class, με ενοίκια που δεν ήταν πανάκριβα = δεν ήταν «φούσκα» η ετήσια απόδοση. Σε μία αγορά που οι αγοραπωλησίες ακινήτων γίνονταν με ταχύτητα… φωτός, κατάφερα να κρατήσω το κτήριο διαθέσιμο μέχρι ο Α να τελειώσει με τους νομικούς και τεχνικούς ελέγχους (legal & technical Due Diligence).

Στο τίμημα υπήρχε ήδη συμφωνία αλλά μου πήρε τρεις ώρες να καταλάβω τον τρόπο που ήθελε να πληρώσει ο επενδυτής του Α και στη συνέχεια να τον εξηγήσω στον πωλητή και τον συμβολαιογράφο. Όταν έφτασε η ώρα των υπογραφών, ο Α ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση, διάβασε τα πάντα, μελέτησε με προσοχή κάθε σειρά του κειμένου, όμως πριν υπογράψει πήρε τηλέφωνο κάποιον, του μίλησε στα γαλλικά, σηκώθηκε και έφυγε! Έτσι απλά, χωρίς να χαιρετήσει κανέναν από τους εμβρόντητους παρευρισκόμενους, ζητώντας μου να μην τον ακολουθήσω και αγνοώντας τις κλήσεις μου μετά!

Ευτυχώς η πολλή δουλειά που είχα κάνει για το κτήριο αυτό δεν πήγε χαμένη και κατάφερα να το πουλήσω σε λίγες μέρες σε άλλον επενδυτή, που αγόρασε με απόδοση 9% και πούλησε 2 χρόνια μετά με απόδοση 6% περίπου (δηλαδή αν πχ το ενοίκιο ήταν 100 Ευρώ τον χρόνο, αγόρασε με 1.111 και πούλησε με 1.667 Ευρώ, έχοντας εισπράξει και δύο χρόνια ενοικίων. Καλά πήγαμε εδώ…)

Η δεύτερη ευκαιρία

Το 2006 τελείωσε με ρεκόρ πωλήσεων για την εταιρεία μας και το 2007 ξεκίνησε πανηγυρικά, με τη Ρουμανία να μπαίνει και επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η ζωή στο Βουκουρέστι άλλαζε προς το καλύτερο κάθε μήνα που περνούσε. Ο Α εμφανίστηκε μετά από εβδομάδες σιωπής και μου είπε ότι ήθελε να μιλήσουμε στην Αθήνα. Τα είπαμε στο Κολωνάκι, όπου και μου ζήτησε συγνώμη για τη συμπεριφορά του. «Κάτι έκτακτο είχε συμβεί» στον επενδυτή και είχε αναγκαστεί να ακυρώσει την αγορά. Με ρώτησε αν μπορούσε να την κάνει τώρα (και στα μάτια του διείδα την ελπίδα να ακούσει πως το ακίνητο ήταν ακόμη διαθέσιμο = δεν υπήρχαν πελάτες = θα μπορούσε να πετύχει καλύτερη τιμή), όμως του είπα ότι απλώς θα μπορούσα να τον συστήσω με τον νέο ιδιοκτήτη και να διαπραγματευτεί μαζί του. Μου απάντησε ότι δεν θέλει να πληρώσει «καπέλο» στις τιμές και μου ζήτησε να βρω «άλλες ευκαιρίες».

Τι «ευκαιρίες» να βρεις σε μία αγορά που είναι προτεραιότητα για χιλιάδες επενδυτές, που αγοράζουν σχεδόν τα πάντα σε οποιαδήποτε τιμή… (αυτό ποτέ δεν το έχει ζήσει η Ελλάδα σε τέτοια έκταση). Εκείνες τις μέρες διάβασα ότι η Άννα Βίσση μετανάστευσε στις ΗΠΑ για να προωθήσει εκεί τη διεθνή της καριέρα και αποφάσισα ότι αν η Άννα μας ψάχνει το αδύνατο σε τέτοια ηλικία, θα το παλέψω και εγώ!

Ένας ευχαριστημένος ξένος πελάτης με σύστησε σε κάποιους άλλους, αυτοί σε άλλους κλπ και βρέθηκα στην αρχή της χρονιάς να έχω εντοπίσει και ελέγξει δύο ακίνητα που ταίριαζαν στον Α:

• Μία οικοδομή ξεκάθαρα B Class, κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Ανήκε σε έναν 55αρη (τότε) κύριο από το Ισραήλ, με χρόνια παρουσίας και γνωριμιών στη Ρουμανία, πολύ γνωστό στους εικαστικούς κύκλους της πρωτεύουσας, πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του. Η απόδοσή της ήταν 10,5%, όμως στην εισήγησή μου έγραφα ότι «το ακίνητο θεωρώ ότι θα το πάρουμε άδειο, θα φύγουν οι ενοικιαστές. Δεν υπάρχει σήμερα τέτοια απόδοση στη χώρα».
• Ένα ακίνητο πιο κεντρικό, που είχε ανάγκη εκταταμένης ανακαίνισης, μισονοικιασμένο. Υπολογίζοντας όλα τα έξοδα για να ανακαινισθεί και λογικά επίπεδα ενοικίασης, προέκυπτε μία απόδοση περίπου 7 – 7,5%, πριν τη διαπραγμάτευση. Ο ιδιοκτήτης ήταν Ρουμάνος.

Η: «Έχεις δύο επιλογές που δεν είναι ιδανικές, όμως είναι περίπου αυτό που ψάχνεις».

– «Ποια θα διάλεγες από τις δύο;»

Η: «Την πιο κεντρική που θέλει ανακαίνιση».

Το δις εξαμαρτείν…

Ο Α διάλεξε την… άλλη επιλογή, γοητευμένος από την ευγένεια του χαμογελαστού ιδιοκτήτη και τη σαγήνη της μεγαλύτερης απόδοσης. Έγιναν όλοι οι έλεγχοι και συμφώνησαν  να πάμε για υπογραφές.

Η: «Ελπίζω να μη συμβεί κάτι σαν την άλλη στιγμή. Αν δεν το θέλεις, πες μου. Έχω άλλους τρεις πελάτες που ψάχνουν τέτοια ακίνητα».

– «Μην ανησυχείς, και θα το πάρω το ακίνητο και θα σε πληρώσω διπλά. Θα σου δώσω και για την προηγούμενη φορά» (αν με πλήρωναν όλα όσα μου έχουν υποσχεθεί προφορικά σε αυτή τη ζωή, θα είχα στόλο καραβιών…)

Τη μέρα των υπογραφών ο Α δεν άργησε παρά πέντε λεπτά. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο συμβολαιογραφείο. Όχι βιαστικά, σαν κανένας κοινός θνητός, αργά, όπως ένιωθε ότι του αρμόζει… Μας κοίταξε όλους με προσοχή πίσω από τα ακριβά κρύσταλλα των γυαλιών του και έκανε βήματα προς το μέρος μου. Σηκώθηκα και κάναμε χειραψία, του εξήγησα που βρισκόμασταν με τη συμπλήρωση των εγγράφων και του έκανα νεύμα να καθίσει. Το κουστούμι του ήταν από τη Savile Row του Λονδίνου, όπως μου είχε εξηγήσει, για αυτό και πρόσεξε πολύ την πολυθρόνα, πριν αποφασίσει τελικά να της εμπιστευτεί το «ειδικό ύφασμα».

Παρότι ήταν Έλληνας, μου μιλούσε στα αγγλικά και ρωτούσε από την αρχή λεπτομέρειες για τα πάντα, σα να μην του τα είχα εξηγήσει όλα ήδη δέκα φορές… σα να μην τα είχαν ελέγξει όλα οι δικηγόροι και οι μηχανικοί που τον εκπροσωπούσαν. Του τα εξήγησα άλλη μία φορά και έδειξε ότι δεν είχε κάποιο πρόβλημα. Μετά από λίγο εμφανίστηκε και ο χαρωπός ιδιοκτήτης. Του συνέστησα τον άνθρωπο που θα υπέγραφε για λογαριασμό του επενδυτή και είχαν μία πολύ εγκάρδια συνομιλία στα αγγλικά. Η συμφωνία ήταν μετά τον συμβολαιογράφο να πάμε στην τράπεζα και να γίνουν εκεί οι αναγκαίες μεταφορές χρημάτων, είχα κανονίσει τα πάντα ως την τελευταία τους λεπτομέρεια.

Πέρασαν περίπου άλλα τριάντα λεπτά και μας φώναξε η συμβολαιογράφος στην αίθουσα συνεδριάσεων για να υπογράψουμε. Όλοι πήραν θέση στο τραπέζι, εγώ όρθιος, με την πλάτη στον τοίχο. Όχι γιατί δεν με ήθελαν και εμένα καθιστό μαζί τους, είχα ήδη αποκτήσει τον σεβασμό των ανθρώπων ως επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων, όμως προτιμούσα όποτε μπορώ να είμαι λίγο πιο πίσω και να παρατηρώ κάθε κίνηση, να κοιτώ τα μάτια των ανθρώπων, να σιγουρεύομαι ξανά και ξανά πως όλα προχωράνε σωστά, μέχρι την τελική τους ολοκλήρωση.

Υπέγραψε ο ιδιοκτήτης το σετ των συμβολαίων που είχε μπροστά του και έφτασε η ώρα να υπογράψει και ο εκπρόσωπος του αγοραστή. Πήρε το Montblanc στυλό του, διάβασε με προσοχή και πάλι όλο το συμβόλαιο και εντόπισε πού θα έπρεπε να υπογράψει. Όμως δεν υπέγραψε. Έβγαλε το ακριβό κινητό του τηλέφωνο και κάλεσε ένα νούμερο. Άρχισε να μιλάει στα γαλλικά.

«Πάλι τα ίδια» σκέφτηκα…

Ο συμβολαιογράφος και ο πωλητής γούρλωσαν τα μάτια τους όταν είδαν τον Α να κλείνει το τηλέφωνο, να σηκώνεται και να κατευθύνεται προς την έξοδο. Έτρεξα να τον προλάβω στην πόρτα…

Η: «Τι έγινε πάλι; Ποιο είναι το πρόβλημα;»

– «Θα σου εξηγήσω άλλη φορά. Πες συγνώμη στους φίλους σου, θα βρεις και αυτό να το δώσεις αλλού».

«Άστο να μείνουμε φίλοι»

Φίλοι μου δεν ήταν οι άνθρωποι, αλλά και να ήταν πιο πριν, όταν επέστρεψα με κοιτούσαν σα να τους είχα βρίσει τη μάνα… Όσα συγνώμη και να ψέλλισα ντροπιασμένος, ο συμβολαιογράφος μου μίλησε πολύ άσχημα και μου ζήτησε να πληρώσω για τον χρόνο του (δεν το έκανα, δεν είχα φταίξει κάπου) και ο πωλητής επέμεινε ότι δεν του έλεγα όλη την αλήθεια…

– «Δεν είναι δυνατόν απλά να σηκώθηκε και να έφυγε! Πες μου τι συνέβη!»

Εγώ όμως δεν ήξερα, για αυτό και δεν είπα ψέματα = τα τελευταία 15 χρόνια ο πωλητής είναι θυμωμένος μαζί μου και μου το κρατάει μανιάτικο.

Αμέσως μετά ανέβασε την τιμή και έριξε την απόδοση, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να του βρω κάποιον άλλον πραγματικά ενδιαφερόμενο…

Ο Α εμφανίστηκε λίγο καιρό πιο μετά για να βρεθούμε ξανά στην Αθήνα. Πήγα στο ραντεβού πιο πολύ από περιέργεια. Εκεί μου είπε πως δεν θα μου έλεγε περισσότερα για το θέμα, όμως ήθελε να αγοράσουμε ένα άλλο ακίνητο, ίσως και πιο ακριβό. 

Η: «Δώσε μου προκαταβολή το 30% της προσδοκώμενης αμοιβής μου, αλλιώς άστο να μείνουμε φίλοι» του είπα και αποφάσισα ότι τέτοιοι πελάτες μόνο κακό κάνουν.

Στην πορεία αποδείχθηκε ότι το αφεντικό του Α είχε σκοπό να κάνει επενδύσεις σε άλλες χώρες, όπου και έκανε σειρά λανθασμένων τοποθετήσεων, χάνοντας τα 4/5 του επενδεδυμένου κεφαλαίου του. Σε συνδυασμό με πολλά άλλα προβλήματα που αντιμετώπισε στην πορεία, έχασε σταδιακά τη θέση του στο πάνθεον των Ελλήνων κορυφαίων.

Καλός πελάτης / επενδυτής είναι ο αληθινός πελάτης / επενδυτής

Όταν ήμουν μικρότερος, συχνά έκανα το λάθος να πιστεύω πως όλοι οι εμφανιζόμενοι ως πελάτες είναι… πραγματικοί πελάτες! Ότι όποιος λέει πως θέλει να αγοράσει κάτι, πραγματικά αυτό και σκοπεύει να κάνει, όπως συνήθως κάνουν οι πελάτες ενός καταστήματος! 

Γρήγορα κατάλαβα ότι όλο αυτό είναι εντελώς ουτοπικό και για αυτό θα ήθελα να σου επιστήσω την προσοχή σε δύο τρεις σκέψεις:

• Αν κάποιος λέει ότι είναι πελάτης / επενδυτής, αλλά βλέπεις ότι στην πράξη είναι μόνο «παρατηρητής βιτρίνας», μη χάνεις πολύ χρόνο μαζί του.

• Ό,τι δουλειά και να κάνεις, ο χρόνος σου είναι το πολυτιμότερό σου αγαθό. Μην τον αφιερώνεις σε ανθρώπους που δεν είναι κατασταλαγμένοι, «ποντάροντας» να κατασταλάξουν μετά.

• Όποιος δεν σε σέβεται, δεν αξίζει να βρίσκεσαι κοντά του, ακόμη και αν αυτός έχει δισεκατομμύρια Ευρώ. Τα λεφτά δεν έχουν αξία αν κάποιος δεν σε σέβεται.

• Διώξε, όσο μπορείς, τους τοξικούς ανθρώπους από γύρω σου. Άσκοπη φθορά.

• Οι αληθινοί επενδυτές ή πελάτες φαίνονται από τις κινήσεις του σώματός τους και από τις επενδυτικές / αγοραστικές τους επιλογές, όχι από αυτά που λένε.

• Μικρή αξία έχει το όνομα κάποιου, αν αυτός δεν είναι / δεν θέλει να είναι καλός πελάτης. 

Θεωρώ τον Α έναν από τους καλύτερους δασκάλους μου στο επιχειρείν, παρά τη μικρή, ατελέσφορη συνεργασία μας. Τρεις είναι οι λόγοι:

• Με «έσπρωξε» πρώτος να εντρυφήσω στις λεπτομέρειες του κλάδου των ακινήτων, να καταλάβω πολύ καλύτερα το θέμα και το πώς βγάζει χρήματα ένας μεγάλος παίκτης.

• Μου «έδειξε» ότι μπορώ να σταθώ και στο υψηλότερο επίπεδο, χωρίς πρόβλημα.

• Με τη ντροπιαστική σου συμπεριφορά (που από ό,τι κατάλαβα ήταν η εντολή του αφεντικού του) με βοήθησε να απομυθοποιήσω εντελώς κάθε «πλούσιο», «διάσημο» και «ισχυρό». Άνθρωποι είναι και αυτοί, σαν εμάς, δικαιούνται του σεβασμού μας εφόσον μπορούν και αυτοί να μας σεβαστούν.

Αυτοί οι τρεις λόγοι, αυτά τα τρία «έμμεσα διδάγματα» του Α με βοήθησαν να μπορέσω να συνεργαστώ με δεκάδες επενδυτικά funds, πολλούς εκατομμυριούχους και κάποιους δισεκατομμυριούχους, χωρίς να με ενδιαφέρει το status και τα τεράστια λόγια τους, παρά μόνο τα έργα. Τα δικά μου και τα δικά τους. Για αυτό και κέρδισα τον σεβασμό τους, σε αντίθεση με τους πάσης φύσεως «κόλακες» γύρω τους.

Να είσαι καλά, Α, όπου και αν είσαι τώρα, όσα ακίνητα και αν (δεν) αγοράζεις!

Εσύ τι γνώμη έχεις;