Οι Κύπριοι αδερφοί, τα χωράφια στη μέση του πουθενά και η δύσκολη απόφαση: Τι κάνω, αν έχω κάνει λάθος;

Κοίταξα στα δεξιά μου. Οι άνθρωποι κάθονταν σε πολυθρόνες και συζητούσαν. Μετά κοίταξα στα αριστερά και είδα το πολυτελές bar στο ισόγειο του ξενοδοχείου Marriott στο Βουκουρέστι. Σήκωσα τα μάτια και είδα τις περίφημες εντυπωσιακές μαρμάρινες σκάλες του…Πήρα στα χέρια μου ένα περιοδικό και διαπίστωσα ότι μπορούσα να διαβάσω κανονικά. Άρα αυτό το γρήγορο τεστ μου επιβεβαίωσε ότι ακόμη έβλεπα καλά…

Ένιωσα στα μάτια των τριών ανθρώπων που κάθονταν μαζί μου στο τραπέζι ότι με θεώρησαν περίεργο, ή και τρελό, όμως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, ήθελα να βεβαιωθώ ότι ακόμη βλέπω καλά… Επέστρεψα το βλέμμα μου στον χάρτη και αναζήτησα τη μαγική λέξη… Niculesti… σα να λέμε «Αφίδνες» για την Αθήνα, ή Μακρύγυαλος για τη Θεσσαλονίκη…

– «Βλέπεις πόσο κοντά είμαστε στο Βουκουρέστι; Θα μας αναλάβεις;»

…

2006. Μία σύντομη τηλεφωνική συζήτηση

– «Καλημέρα, φίλε μου. Είμαστε από την Κύπρο, θέλουμε να έρθουμε στο Βουκουρέστι και να μας συμβουλέψεις για να αγοράσουμε ένα ακίνητο έξω από την πόλη. Ψάχνουμε κάτι που θα τρέξει πολύ!

Η: «Καλημέρα από το Βουκουρέστι και σας ευχαριστώ για το τηλεφώνημα. Να τα πούμε με χαρά, αλλά να ξέρετε πως υπάρχει χρέωση για τις συμβουλές μου. Αν αγοράσετε μετά κάτι από εμένα, η χρέωση αυτή θα αφαιρεθεί από τη μεσιτική μου αμοιβή, που είναι 3%, όπως είναι η αγορά στη Ρουμανία».

– «Όλοι κάνουν κρα να μας εξυπηρετήσουν και εσύ ζητάς λεφτά; Γεια σου».

Δεκέμβριος 2007, Βουκουρέστι

– «Ηλία, ξέρω ότι είσαι πνιγμένος, όμως θα ήθελα σε παρακαλώ να μιλήσεις με κάποιους φίλους από τα μέρη μου στην Κύπρο. Θα πληρώσω εγώ το κόστος για το ραντεβού, απλά μου ζήτησαν έναν πολύ καλό στη δουλειά του και σκέφτηκα εσένα. Έχουν ένα πρόβλημα και θέλουν βοήθεια. Ποιος ξέρει, ίσως κάνεις και δουλειά μαζί τους».

Έχω αρκετούς Κύπριους φίλους, όμως κανέναν τόσο ευγενικό όσο αυτός. Τον ευχαρίστησα, του είπα ότι δεν θέλω λεφτά για τη συνάντηση, μιας και μαζί κάναμε και άλλες δουλειές, απλά τον παρακάλεσα να δω τους ανθρώπους όπου και όταν με εξυπηρετεί. Η ευκαιρία αυτή προέκυψε ένα απόγευμα του ίδιου μήνα στο ξενοδοχείο Marriott. Ήμουν ομιλητής σε μία ημερίδα εκεί και κανόνισα να δω τους κυρίους αμέσως μετά…

– «Σου χρωστάω χάρη»

Η: «Χαλούμι μου χρωστάς, άσε τις χάρες».

– «Χαλούμι, καλαμαρά μου, χαλούμι θα είναι!» μου το έκλεισε γελώντας με την καρδιά του.

Εκείνα τα χρόνια το Marriott δεν είχε ανοίξει το νέο του πάρκιγκ = καθένας πάρκαρε όπου έβρισκε. Το θυμάμαι σαν τώρα πως πήγα στο ραντεβού με το Touareg μου και πώς οι παρκαδόροι με κοιτούσαν σα να είχα έρθει με κάρο, μιας και γύρω μου ήταν ο τόπος γεμάτος από Maybach, Rolls Royce, τρία τύπους από Bentley, Porsche, όλα τα νέα μοντέλα της Mercedes κλπ (εν έτει 2023 αυτοκίνητα των 30 – 40.000 Ευρώ θεωρούνται «της μεσαίας τάξης» στο Βουκουρέστι και τις άλλες μεγάλες πόλεις).

Ήταν άλλη μία εβδομάδα συσσωρευμένης κόπωσης και θυμάμαι το πόσο απόλαυσα τον κρύο αέρα να με ξυπνάει και να μου ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις…

«Niculesti: Προσεχώς το νέο κέντρο του Βουκουρεστίου»

Ο φίλος μου είχε φτάσει νωρίτερα και με περίμενε. Ένας έντιμος άνθρωπος που σου ενέπνεε εμπιστοσύνη από την πρώτη στιγμή (κάτι σπάνιο, να ξέρεις). Μου είπε και πάλι πως οι φίλοι του από την Κύπρο του είχαν ζητήσει να βρει «τον καλύτερο μεσίτη της πόλης, για να πουλήσει ακίνητα με μεγάλη προοπτική και να βγάλει πολλά λεφτά. Θέλουμε να πουλήσουμε γρήγορα και φθηνά».

Η: «Επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων είμαι, όχι μεσίτης…»

– «… ναι μωρέ, πες το κι έτσι».

Σε λίγο έδινα τα χέρια με δύο νεαρούς άντρες από την Κύπρο. Ευγενικοί, καλοντυμένοι, με τρόπους και έναν «αέρα» γεμάτο καλή αύρα. Ευρισκόμενος λοιπόν σε ένα τραπέζι με τρεις ανθρώπους που με γέμιζαν θετική ενέργεια, ήλπιζα να μπορέσω όντως να τους φανώ χρήσιμος. Η φωνή του ενός κάτι μου θύμιζε…

– «Εμείς λοιπόν, καλέ μου φίλε Ηλία, είμαστε δύο Κύπριοι αδερφοί…»

Η: «… ναι, Έλληνες και Κύπριοι είμαστε αδέρφια, συμφωνώ».

– «Ναι, είμαστε αδέρφια, όμως εμείς είμαστε κανονικοί αδερφοί, από εδώ είναι ο αδερφός μου!»

Η: «Έχω και εγώ δύο αδέρφια, υπέροχα».

– «Αγοράσαμε ένα οικόπεδο στο σημείο που θα φτιαχτεί το νέο κέντρο του Βουκουρεστίου».

Η: «Που είναι αυτό;» ρώτησα απορημένος…

Μου άνοιξαν έναν χάρτη που πρόσφατα είχε δημοσιευθεί στο internet. Έδειχνε το πλάνο μητροπολιτικής ανάπτυξης του Βουκουεστίου για τα επόμενα 50 χρόνια, ποιες περιοχές θα ενταχθούν σε αυτό και ποιες θα υποδεχθούν μεγάλες υποδομές.

– «Έτσι λοιπόν με βάση όσα έχουμε μάθει, σταδιακά το νέο κέντρο του Βουκουρεστίου θα μεταφερθεί πιο βόρεια, όπου και θα γίνει ουσιαστικά μία νέα πόλη, με καλύτερη ρυμοτομία και δρόμους. Όλα αυτά θα γίνουν στο Niculesti»

Η: «Ορίστε;»

– «Στο Niculesti, εκεί που θα γίνει το νέο κέντρο!»

Η: «Είστε σίγουροι; Ξέρετε που είναι αυτό το χωριό;»

– «Φυσικά, ούτε 50 χιλιόμετρα από εδώ! Ορίστε, το έχουμε σημειώσει στον χάρτη».

Άνοιξαν αμέσως έναν πολυχρησιμοποιημένο και φθαρμένο χάρτη (σ.σ. για τους νεότερους αναγνώστες μου: Ναι, όντως υπήρξαν χρόνια χωρίς χάρτες στο κινητό, ναι, συμφωνώ, και εγώ δεν ξέρω πως επιβιώσαμε…). Πάνω στην άκρη του χάρτη μου υπέδειξαν το Niculesti, γραμμένο με μικρά γράμματα.

Η: «Με όλον τον σεβασμό, γιατί ακριβώς επιλέξατε να επενδύσετε εκεί;»

– «Κύριε Ηλία, νόμιζα πως είστε σοβαρός άνθρωπος και έχουμε λάβει για εσάς πολύ καλές συστάσεις, ότι ξέρετε το Βουκουρέστι σαν την τσέπη σας, ότι ξέρετε τις προοπτικές και τη δυναμική του. Το Niculesti είναι το νέο κέντρο του Βουκουρεστίου τα επόμενα χρόνια, πώς και δεν το γνωρίζετε αυτό εσείς;»

Κοίταξα στα δεξιά μου. Οι άνθρωποι κάθονταν σε πολυθρόνες και συζητούσαν. Μετά κοίταξα στα αριστερά και είδα το πολυτελές bar στο ισόγειο του ξενοδοχείου Marriott στο Βουκουρέστι. Σήκωσα τα μάτια και είδα τις περίφημες εντυπωσιακές μαρμάρινες σκάλες του…Πήρα στα χέρια μου ένα περιοδικό και διαπίστωσα ότι μπορούσα να διαβάσω κανονικά. Άρα αυτό το γρήγορο τεστ μου επιβεβαίωσε ότι ακόμη έβλεπα καλά…

Ένιωσα στα μάτια των τριών ανθρώπων που κάθονταν μαζί μου στο τραπέζι ότι με θεώρησαν περίεργο, ή και τρελό, όμως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, ήθελα να βεβαιωθώ ότι ακόμη βλέπω καλά… Επέστρεψα το βλέμμα μου στον χάρτη και αναζήτησα τη μαγική λέξη… Niculesti… σα να λέμε «Αφίδνες» για την Αθήνα, ή Μακρύγυαλος για τη Θεσσαλονίκη…

– «Βλέπεις πόσο κοντά είμαστε στο Βουκουρέστι; Θα μας αναλάβεις;»

Η: «Με όλον τον σεβασμό, γιατί ακριβώς επιλέξατε να επενδύσετε εκεί; Ποιος σας είπε ότι εκεί θα γίνει το νέο κέντρο του Βουκουρεστίου;»

Οι Κύπριοι αδερφοί απάντησαν με μία φωνή, με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους…

– «Ο μεσίτης με τον οποίο συνεργαστήκαμε τότε! Αυτός ξέρει τα πάντα, έχει πολλές γνωριμίες! Ρωτήσαμε και εκείνες τις κοπέλες και μας το είχαν επιβεβαιώσει!»

Η: «Κύριοι, μήπως έχετε τη διάθεση να μου πείτε όλη την ιστορία από την αρχή;»

«Τουλάχιστον 400% κέρδος σε 6 μήνες»

Παρά το ότι οι επενδύσεις στα ακίνητα είναι διαφορετικές από αυτές στο χρηματιστήριο, τα αμοιβαία κεφάλαια κλπ, υπάρχει (ή θα έπρεπε να υπάρχει) ένας κώδικας ηθικής σε ό,τι να έχει να κάνει με τον τρόπο που τις διαφημίζεις. Κανένας / ποτέ δεν τολμά (ή δεν θα έπρεπε να τολμά) να σου υποσχεθεί και εγγυηθεί ένα συγκεκριμένο κέρδος. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να κάνει διαφήμιση και να παρουσιάσει ποσοστά που θα κερδίσει κάποιος (μόνο για το παρελθόν μπορεί να μιλήσει, τι πέτυχε ως τότε, επισημαίνοντας ότι «οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές». Όλο αυτό είναι παράνομο σε πολλές χώρες, μπορείς να φτάσεις στα δικαστήρια και να πληρώσεις εκατομμύρια, να τελειώσει η καριέρα σου για πάντα.

Από αυτά που έμαθα (και στη συνέχεια διασταύρωσα και με άλλους) από το 2004 ως το 2006 στην Κύπρο εμφανίστηκαν πολλοί «ασχολούμενοι με τα ακίνητα» που έκαναν διαφημίσεις προωθώντας «τα ακίνητα στη Ρουμανία, με εγγυημένο κέρδος». Στην αρχή μόνο το «κέρδος» ήταν εγγυημένο. Μετά ο μεγάλος ανταγωνισμός έκανε κάποιους «σοβαρούς» ανθρώπους να συγκεκριμενοποιήσουν το κέρδος αυτό: «Εγγυημένο κέρδος 200%». Στη συνέχεια άλλοι διαφήμισαν ποσοστά ακόμη πιο μεγάλα, φτάνοντας στο τέλος σε διαφημίσεις του στυλ «Η Ρουμανία σου προσφέρει κέρδη 400%! Άρπαξε ΤΩΡΑ την ευκαιρία!». Όμως η «σοβαρότητα» δεν σταμάτησε εκεί. Δεν άργησαν να εμφανιστούν όσοι διαφήμισαν πως τα τεράστια κέρδη θα επιτυγχάνονταν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που από τρία χρόνια έγινε δύο και μετά ένας χρόνος. Όλα αυτά μέχρι να εμφανιστεί ο «capo di tutti capi», ο αρχισοβαρότερος των σοβαρών, που έκανε την ιστορική διαφήμιση: «Τουλάχιστον 400% κέρδος, το πολύ σε 6 μήνες!» (Όχι, κανείς δεν τον συνέλαβε).

(Την ίδια περίοδο εγώ έβαζα διαφημίσεις ακόμη και στο «Βήμα της Κυριακής», μιλώντας για «προοπτικές» κλπ).

Θα πει κάποιος «γιατί όλο αυτό;»

Απλό: Η Κύπρος μπήκε επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 01.01.2004 και ήδη από νωρίτερα οι τιμές των ακινήτων της είχαν ανέβει αρκετά, λόγω της επερχόμενης εισόδου. Οι «σοβαροί» αυτοί άνθρωποι είπαν στον κοσμο ότι «η Ρουμανία θα μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2007 και θα γίνει το ίδιο πράγμα, έλα να κονομήσεις, ειδικά αν δεν πρόλαβες την άνοδο εδώ». (Και όντως συνέβη κάτι τέτοιο στη Ρουμανία, αλλά κανείς σοβαρός δεν διαφήμισε ποσοστά και χρονικές διάρκειες).

Και τον πίστεψαν…

Στους δύο Κύπριους αδερφούς μάλλον άρεσαν η Mariah Carey και η Whitney Houston που τραγούδησαν μαζί το «When you believe» και είπαν «you will win when you believe», είχαν μάλλον αυτό το mentality (που λέμε και εμείς στην Κατερίνη). Μάλλον όμως ξέχασαν μία λεπτομέρεια: Η Mariah και η Whitney (καλή της ώρα εκεί που είναι) τραγουδούσαν για το να πιστεύουμε στον Θεό, όχι στον κάθε απατεώνα…

– «Είδαμε τη διαφήμιση και σκεφθήκαμε: Τι στο καλό, κουμπάρε, δεν είμαστε τίποτε βλάκες! Μπορούμε και εμείς να εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία! Έτσι τηλεφωνήσαμε στον άνθρωπο που είχε βάλει την ανακοίνωση αυτή. Ήταν πολύ ευγενικός, όπως όλοι εμείς στην Κύπρο, μας έκανε να νιώσουμε ότι μπορούσαμε να τον εμπιστευτούμε (δικό μου σχόλιο: Τους φούσκωσε τα μυαλά). Μας εξήγησε ότι τα επιτόκια καταθέσεων στις τράπεζες ήταν πολύ μικρά, την ώρα που στη Ρουμανία μπορούσαμε να βρούμε ευκαιρίες και να επενδύσουμε αποκομίζοντας μεγάλα κέρδη μέσα σε λίγους μόνο μήνες! Μας είπε ότι λογικά θα κερδίσουμε 1.000%, όμως αυτός ήταν σοβαρός και συντηρητικός, για αυτό και θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι με 400%. Έτσι αγοράσαμε τα αεροπορικά μας εισιτήρια, κάναμε κράτηση για δωμάτιο ξενοδοχείου και να ‘μαστε στο Βουκουρέστι!»

Το Niculesti και το μεγάλο του μυστικό

– «Ήταν απόγευμα προς βράδυ όταν φτάσαμε, γιατί ήρθαμε μέσω Αθηνών (είχαμε και εκεί κάποιες δουλειές να τελειώσουμε). Ο άνθρωπος μας περίμενε στο αεροδρόμιο, ήταν πολύ ευγενικός. Κοντά του ήταν και μία κοπέλα, η γραμματέας του».

Η: «Μπορείτε να μου πείτε περισσότερα για την εμφάνιση του ανθρώπου αυτού και του αυτοκινήτου του;»

– «Είναι σημαντικό;»

Η: «Για μένα ναι. Προσπαθώ να καταλάβω τα πάντα, ένα από τα χόμπυ μου είναι η ψυχολογία».

– «Είχε ύψος περίπου 1,70. Ήταν απλά ντυμένος, οδηγούσε ένα ασημί αυτοκίνητο…»

Η: «… καινούριο ή παλιό;»

– «Μάλλον 7 – 8 ετών. Ήταν ευγενικός και σεμνός, είπε ότι είχε τόση πολλή δουλειά που δεν είχε χρόνο να αλλάξει» απάντησε ο άλλος αδερφός.

Η: «Δηλαδή κάποιος που θα σας έδινε κέρδη 400% σε 6 μήνες μάλλον δεν φαινόταν να τα έχει εισπράξει και ο ίδιος τα κέρδη αυτά» παρατήρησα εγώ, προκαλώντας έναν μικρό εκνευρισμό στην παρέα.

– «…όμως η γυναίκα στο αμάξι ήταν υπέροχη! Φανταστική, με τα όλα της» συμπλήρωσε ο άλλος με ένα χαμόγελο.

Η: «Να μαντέψω; Ήταν ντυμένη πολύ προκλητικά;»

– «Βλέπω ότι ξέρετε να μαντεύετε, κύριε Ηλία μας. Ναι, είχε κάτι πόδια ατελείωτα…»

– «… και εκπληκτικό ντεκολτέ» συμπλήρωσε ο πρώτος αδερφός.

Η: «Οκ, όλα είναι ξεκάθαρα και αναμενόμενα. Να υποθέσω ότι δεν πήγατε πρώτα στην πόλη».

– «Όχι, βιαζόμασταν και για να μας βοηθήσει να μη χάσουμε χρόνο, ο άνθρωπος έστριψε δεξιά όπως βγήκαμε από το αεροδρόμιο, για να πάμε πρώτα να δούμε τα οικόπεδα…»

Η: «…στο σκοτάδι. Να πάτε να δείτε χωρίς φως ακίνητα σε μία περιοχή έξω από τον πολιτισμό, μιας και ο πολιτισμός, η πόλη ήταν αριστερά και εσείς πήγατε δεξιά».

– «Ναι, αλλά έτσι γλυτώσαμε από το μποτιλιάρισμα του κέντρου! Μας παρουσίασε λεπτομερώς όλες τις περιοχές και μας ενημέρωσε για όλες τις τιμές εκεί. Είχαν ήδη ανέβει πολύ στα περισσότερα μέρη και έτσι μας έφτασε μέχρι το Butimanu (30 χιλιόμετρα μακριά από το Βουκουρέστι). Εμάς όμως δεν μας άρεσαν οι τιμές εκεί και αρχίσαμε να θυμώνουμε. Για αυτό και μας ρώτησε αν θα θέλαμε να επενδύσουμε σε μία νέα περιοχή, ένα μέρος που έκρυβε ένα μεγάλο μυστικό…»

(Όταν άκουσε τη λέξη «μυστικό», το διεστραμμένο μου μυαλό άρχισε να μου τραγουδά το «έχω ένα μυστικό» της Αλίκης Βουγιουκλάκη)

– «Μας πήρε λοιπόν σε αυτή την υπέροχη περιοχή, το Niculesti! Μας άρεσε πολύ!»

Η: «Σας άρεσε βλέποντάς το με πίσσα σκοτάδι, είχατε ειδικό εξοπλισμό;»

– «Όχι, βρε κουμπάρε, μια χαρά μας τα είπε ο άνθρωπος. Μας είπε και το μεγάλο μυστικό που ήταν τόσο καλά κρυμμένο, που δεν το ήξερε ούτε η βοηθός του! Όταν το άκουσε, ένιωσε έκπληκτη και η ίδια!»

Η: «Και ποιο ήταν το μυστικό; Ήξερε τα νούμερα του Λόττο;»

– «Ακόμη καλύτερα! Μας έδειξε κάποιους επίσημους χάρτες…»

Η: «Επίσημους από που; Σας τους έδειξε στο σκοτάδι;»

– «…μας έδειξε λοιπόν τους χάρτες και είδαμε τα έργα υποδομής του Βουκουρεστίου και τους νέους αυτοκινητόδρομους που ετοιμάζονται! Μας εξήγησε ότι στο μέλλον εκεί θα μεταφερθεί το κέντρο του Βουκουρεστίου, θα γίνει ένας νέος πόλος. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά, αυτό το ωραίο μέρος είναι ανοικτό και επίπεδο, για αυτό και οι Ρουμάνοι σκέφθηκαν να το μετατρέψουν σε ένα μοναδικό νέο σημείο αναφοράς στον βορά της πόλης. Έτσι θα λύσουν όλα τα προβλήματα του παρελθόντος».

Όχι, οι άνθρωποι μπροστά μου δεν είχαν κάνει χρήση ουσιών. Ευκολόπιστοι ήταν, για την ακρίβεια ήταν έτοιμοι να πιστέψουν ο,τιδήποτε αρκεί αυτό να οδηγούσε σε εύκολο και γρήγορο πλουτισμό… (μη γελάς, λίγες φορές το έχουμε κάνει και εμείς, εσύ και εγώ; Με μετοχές, κρυπτονομίσματα ή ποιος ξέρει τι άλλο;)

«Γιατί να τον δείρουμε; Ήταν ειλικρινής!»

Η: «Ελπίζω να μην το δείρατε μετά από όλες αυτές τις ανοησίες»

– «Γιατί να τον δείρουμε; Μας έδειξε χάρτες, ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής! Επιστρέψαμε πιο αργά στην πόλη…»

Η: «… την οποία δεν είδατε κατά τη διάρκεια της μέρας; Δεν τη γυρίσατε;»

– «Όχι, όχι»

Δύο αγάπες δεν ήταν γραφτό να αντέξουν στον χρόνο…

Η: «Επιτρέψτε μου να μαντέψω τα υπόλοιπα: Το βράδυ πήγατε για φαγητό με αυτούς. Η βοηθός του μεσίτη συμπάθησε έναν από εσάς και έφερε στο τραπέζι και μία φίλη της η οποία, κατά σύμπτωση, συμπάθησε τον άλλον. Το βράδυ περάσατε τέλεια με τις κοπέλες, έρωτας κεραυνοβόλος. Την άλλη μέρα ανοίξατε λογαριασμούς τραπέζης, δώσατε εντολές για τις διαπραγματεύσεις με τους ιδιοκτήτες των οικοπέδων στο Niculesti και φύγατε».

– «Πού το ξέρεις εσύ, φίλε μου;»

Η: «Έχω πάει πολλές φορές στο σινεμά και έχω δει το έργο αυτό άπειρες φορές».

– «Σε ποιο φιλμ αναφέρεσαι;»

Η: «Δεν έχει σημασία. Στη συνέχεια ο καλός αυτός άνθρωπος σας ανακοίνωσε τις τελικές τιμές, μετά από τις σκληρές διαπραγματεύσεις που έκανε και επιστρέψατε για το συμβόλαιο. Υπογράψατε χωρίς να είναι παρών ο ιδιοκτήτης, γιατί κάτι του έτυχε, ή ήταν παρών για ένα – δύο λεπτά, επειδή ήταν πολύ απασχολημένος εκείνη τη μέρα».

– «Ναι, ναι, ήταν απασχολημένος εκείνη τη μέρα, έστειλε κάποιον με εξουσιοδότηση».

Η: «Σωστά, χειμώνας ήταν, ο κατά πάσα πιθανότητα αναλφάβητος αγρότης πώς ήταν δυνατόν να μην είναι απασχολημένος; Αφού υπογράψατε τα συμβόλαια, σταματήσατε να έχετε επαφές με τις κοπέλες, ή επειδή θύμωσαν μαζί σας για κάτι, ή επειδή σας ζήτησαν πολύ ακριβά δώρα. Καμία από αυτές, ούτε και ο μεσίτης δεν σας απάντησαν άλλο στο τηλέφωνο, ως και σήμερα».

– «Ρε συ, κουμπάρε, μήπως είσαι κατάσκοπος; Μήπως μας παρακολουθείς εδώ στη Ρουμανία;»

Η: «Όχι, παραείμαι χοντρός για James Bond. Όμως όλη αυτή η ιστορία μου φαίνεται πολύ συνηθισμένη, την έχω ζήσει στη Ρουμανία και την Ελλάδα, έχει συμβεί και σε εσάς στην Κύπρο, όταν έρχονται οι άραβες κλπ, συμβαίνει σε κάθε σημείο του πλανήτη μας. Έτσι λοιπόν πάει και μεσίτης, ενώ αυτές οι δύο αγάπες δεν ήταν γραφτό να αντέξουν στον χρόνο…»

Μία βοήθεια σταλμένη από τον Θεό!

– «Κάνετε λάθος! Δεν εξαφανίστηκαν τότε οι κοπέλες! Αντίθετα, συνέχισαν να είναι πολύ καλές και γλυκιές μαζί μας, τις συναντούσαμε κάθε φορά που ερχόμασταν στη χώρα και νιώθουμε άσχημα που δεν μπορέσαμε να τις βοηθήσουμε όταν θέλησαν να μεταναστεύσουν!

Η: «Να τις βοηθήσετε πώς και σε τι;»

– «Είχαν κάποια σοβαρά οικονομικά προβλήματα και δυστυχώς δεν μας περίσσευαν τότε 20.000 Ευρώ που μας ζήτησαν δανεικά για να τις βοηθήσουμε».

Η: «Πάλι καλά…»

– «Ναι, όμως έστω και έτσι αυτές δεν εξαφανίστηκαν και ενδιαφέρθηκαν να μας βοηθήσουν περισσότερο!»

Η: «Περισσότερο; Ωχ… δηλαδή πώς;»

– «Κύριε Ηλία, δεν είναι ανάγκη να είστε τόσο αρνητικός και αμυντικός, υπάρχουν και άνθρωποι με καλή ψυχή, ειδικά εδώ στη Ρουμανία».

Η: «Συμφωνώ, άλλωστε πιστεύω πολύ τη χώρα και τους ανθρώπους της, αλλά πείτε μου παρακαλώ τι έγινε με το οικόπεδό σας».

– «Οι κοπέλες ασχολήθηκαν, έψαξαν και βρήκαν τρόπο πώς να αξιοποιήσουμε καλύτερα το οικόπεδό σας και να πολλαπλασιάσουμε την τιμή του»

Η: «Πώς δηλαδή; Καλλιεργώντας καλαμπόκι ή σιτάρι;»

– «Όχι βέβαια! Εμείς αγοράσαμε το ακίνητο για να επενδύσουμε σε οικόπεδο με οικιστικό ενδιαφέρον! Τι σχέση έχουν το καλαμπόκι και το σιτάρι;»

Η: «Στα χωράφια αγοράσατε, στον κάμπο…»

– «Όχι, ήταν απλώς οικόπεδο εκτός σχεδίου και οι κοπέλες μίλησαν με πολύ καλούς αρχιτέκτονες και μας συμβούλευσαν να τα βάλουμε στο σχέδιο! Βοήθεια από τον Θεό ήταν αυτή!»

Η: «Εκεί στο Niculesti; Στη μέση του πουθενά; Κύριοι, μήπως έχετε πιει κάτι και μου κάνετε πλάκα;»

Αλλαγή πολεοδομικών όρων…

– «Μιλάμε πολύ σοβαρά, κύριε Ηλία, πολύ σοβαρά!» μου απάντησε ο ένας αδερφός, αγριεμένος. «Παρακαλώ πολύ μη μας διακόπτετε και όλα αυτά δεν είναι αστεία! Οι κοπέλες μας σύστησαν με πολύ αξιόλογους και αξιοπρεπείς αρχιτέκτονες και μηχανικούς! Αυτοί μας βοήθησαν πολύ και μας είπαν μυστικά που δεν γνωρίζαμε! Ευτυχώς που ήταν αυτές στο πλευρό μας σε κάθε μας βήμα!»

Οι άνθρωποι αγόρασαν κάποιο χωράφι στη μέση του κάμπου και μου περιέγραψαν πώς κάποιοι «γάτοι» αρχιτέκτονες μαζί με τις κοπέλες «που τους αγαπούσαν» τους έπεισαν να επενδύσουν πάνω από 100.000 Ευρώ για να αλλάξουν τους πολεοδομικούς όρους του ακινήτου και να το βάλουν στο σχέδιο (αφού δεν έδωσαν τα 20.000 με το καλό, οι κοπέλες τα πήραν αλλιώς…)

Στη Ρουμανία, αντί να υπάρχουν αυθαίρετα κλπ, μπορείς να καταθέσεις ολοκληρωμένη πρόταση στον Δήμο ή τη Νομαρχία, να πολεοδομήσεις τηρώντας όλες τις διατάξεις του νόμου και να μετατρέψεις ένα ακίνητο εκτός σχεδίου σε ακίνητο εντός (όχι τυχαία, οι Ρουμάνοι έχουν το 2023 6.500.000 τετραγωνικά logistics και βιομηχανικών χώρων και η Ελλάδα κάτω από 900.000, ενώ η Κύπρος πολύ πολύ λιγότερα…)

– «Στο τέλος καταφέραμε όχι μόνο να έχουμε το καλύτερο οικόπεδο στην περιοχή, αλλά να είναι και το μόνο με αλλαγμένους τους πολεοδομικούς του όρους, έτοιμο για να κτιστεί. Έχουμε πλέον μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι στον ανταγωνισμό!»

Η: «Έχετε μαζί σας τα χαρτιά; Μπορώ να τα δω;»

– «Βεβαίως» απάντησε ο ένας από τους δύο και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα δεκάδες έγγραφα.

Ισόγειο και πέντε όροφοι ανάμεσα σε καλαμπόκια και ηλιόσπορα…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου πώς ήταν αυτά τα χαρτιά… Ήταν απίστευτο… Αυτοί οι ονομαζόμενοι ως αρχιτέκτονες ήταν κάποια λαμόγια που έβαλαν τους ανθρώπους όχι απλά να καταθέσουν φάκελο για να αλλάξουν τη χρήση γης και να μπορούν να κτίσουν βίλες, αλλά να κτίσουν ψηλά οικιστικά κτήρια! Εκεί διαπίστωσα πως:

• Το ένα «οικόπεδο» ήταν τελικά τέσσερα (!)
• Είχαν πληρώσει για τέσσερις αλλαγές πολεοδομικών όρων και δεν το είχαν καταλάβει…
• Όλα τα χωράφια είχαν εξαιρετικά μικρό άνοιγμα, 10 – 20 μέτρα πλάτος και δεκάδες μέτρα μήκος
• Ζήτησαν πολεοδομικούς όρους για να κτίσουν στα χωράφια υπόγειο, ισόγειο και πέντε ορόφους…
• … ενώ φρόντισαν να «κολλήσουν» τα κτήρια στην «πλάτη» των χωραφιών, «για να έχουμε μεσοτοιχία με τους μελλοντικούς γείτονες, όπως μου είπε ο ένας αδερφός». «Κρίμα, θα χαθεί η θέα στα πρόβατα και τα ηλιόσπορα της περιοχής» απάντησα…

Η: «Κύριοι, γιατί αλλάξατε τους πολεοδομικούς όρους των χωραφιών σας και επιλέξατε πολυόροφα κτήρια;»

– «Γιατί μας είπαν οι αρχιτέκτονες και οι κοπέλες ότι όσο περισσότερο μπορείς να κτίσεις σε ένα οικόπεδο, τόσο πιο ακριβά θα το πουλήσεις! Έτσι καταφέραμε να πολλαπλασιάσουμε την τιμή του τρεις και τέσσερις φορές!

Η: «Και γιατί έχετε τέσσερα χωράφια; Ένα είπατε ότι έχετε»

– «Ένα είναι, κύριε Ηλία. Ένα είναι, μας το επιβεβαίωσαν οι αρχιτέκτονες και ο δικηγόρος».

Η: «Έχω μελετήσει εκατοντάδες έγγραφα οικοπέδων στη ζωή μου… ξέρετε καλά τον δικηγόρο;»

– «Όχι εμείς, ο μεσίτης και οι κοπέλες!»

Πολλές σφραγίδες δεν σημαίνουν και σωστές σφραγίδες…

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό να κοιτάει με περιέργεια στο δισκάδικο της γειτονιάς τον νέο (τότε) δίσκο του Τάκη Σούκα, με τίτλο «Ένας είναι ο Σούκας» και φωτογραφία εξωφύλλου τον Σούκα σε τρία διαφορετικά σημεία…

Κάπως έτσι ήταν και το «ένα οικόπεδο» των Κυπρίων αδερφών… τέσσερα διαφορετικά χωράφια, με μικρά ανοίγματα, σχεδόν αδύνατο να φιλοξενήσουν ένα οικιστικό έργο, ακόμη και στην ακραία περίπτωση που οι εξωγήινοι θα έρχονταν στη γη, θα διάλεγαν το Niculesti της Ρουμανίας την έδρα τους και θα αποκτούσαν αξία τα οικόπεδα εκεί.

Όμως μετά πρόσεξα κάτι άλλο…

Η: «Πού είναι οι σφραγίδες των αρχών πάνω στα έγγραφα της αλλαγής πολεοδομικών όρων;»

– «Τι εννοείς, κουμπάρε; Γεμάτο σφραγίδες είναι εδώ, δεν το βλέπεις;»

Η: «Σφραγίδες βλέπω, από δημόσιες αρχές δεν βλέπω να είναι. Έχουν σφραγίσει οι αρχιτέκτονες και κάποιοι φίλοι τους. Αυτά τα έγγραφα δεν είναι εγκρίσεις αλλαγής όρων, αλλά μάλλον οι αιτήσεις…»

– «Εμάς μας είπαν ότι είναι τα σωστά έγγραφα!»

Η: «Μα καλά, γιατί δεν φέρατε κάποιον δικό σας σύμβουλο να σας συμβουλεύσει; Κάποιον δικηγόρο, μεσίτη, κάτι τέλος πάντων;»

– «Θέλαμε να βρούμε, πήραμε και κάποια τηλέφωνα, όμως μας ζήτησαν λεφτά, μόνο για να δουν χαρτιά ή για να μας πουν τι να προσέχουμε, δηλαδή πεταμένα!»

Τότε θυμήθηκα και το τηλεφώνημά τους σε εμένα, τους το ανέφερα και έσκυψαν το κεφάλι…

Πενήντα Ευρώ το μέτρο, δηλαδή δύο…

– «Όλα καλά…» έλεγαν ο ένας στον άλλον οι Κύπριοι αδερφοί. Ένιωθα άσχημα που είχα απογοητεύσει και στεναχωρήσει δύο κατά τα άλλα συμπαθέστατους ανθρώπους. Όμως στις δουλειές δεν κερδίζεις κάτι λέγοντας ψέματα, ούτε μου αρέσει να «δαγκώνω» κορόιδα και αφελείς…

– «Έστω και έτσι, μπορούμε να πουλήσουμε το οικόπεδό μας; Θα σας πληρώσουμε μεγάλη μεσιτική αμοιβή!»

Η: «Πόσο κάνουν τα χωράφια αυτά;»

– «Εμείς θέλουμε πενήντα Ευρώ το μέτρο, όλα τα παραπάνω είναι δικά σας, κύριε Ηλία μας, τόσα θέλουμε για να πάρουμε τα σωστά κέρδη που έχουμε ανάγκη, έχοντας πληρώσει οικόπεδο και αλλαγές πολεοδομικών όρων».

Η: «Λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω…»

– «Σας παρακαλούμε! Εξαφανίστηκε ο μεσίτης, τελευταία οι κοπέλες έχουν δουλειά, το ίδιο και οι αρχιτέκτονες, μείναμε μόνοι! Πριν όμως χαθούν, τους ζητήσαμε να μας κάνουν μία έρευνα αγοράς και μας έδωσαν αυτή την τιμή για την περιοχή».

Η: «Πληρώσατε κάτι για την έρευνα αυτή;»

– «Όχι, γιατί να πληρώσουμε; Είμαστε εμείς τίποτε κορόιδα;»

Η: «Άρα σας έκαναν άλλο ένα δώρο. Πόσο κόστισαν τα χωράφια αυτά;»

– «Τι σημασία έχει η τιμή του οικοπέδου μας; Όλοι αγοράζουν και μετά ζητάνε όσο θέλουν! Εμείς έχουμε υπολογίσει πόσα μας χρειάζονται και αυτά θέλουμε! Έχει περάσει τόσος καιρός και δεν πήραμε 400% σε έξι μήνες, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι η Ρουμανία είναι ένα ψέμα».

Η: «Πόσο έκαναν τα χωράφια; Αλλιώς φεύγω…»

– «Δύο Ευρώ το μέτρο»

Η: «Άρα σας πούλησαν κάτι που κόστιζε 0,1 Ευρώ το μέτρο με την τιμή των 2 Ευρώ, αφού πρώτα σας είπαν ότι το διαπραγματεύτηκαν από τα 5 Ευρώ»

– «0,1; Αδυνατο! Αδύνατο!»

Η: «Και θέλετε να το πουλήσετε με 50…»

– «Ναι, έχουμε αλλάξει τους πολεοδομικούς όρους, μην το ξεχνάτε αυτό…»

Η: «Σωστά, πώς θα μπορούσα άλλωστε να το ξεχάσω…»

– «Θα μας αναλάβετε τελικά; Θα σας πληρώσουμε όλα τα λεφτά πάνω από τα πενήντα Ευρώ το μέτρο!»

Η: «Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να εξαπατήσω κάποιον, παρουσιάζοντας αυτά τα ακίνητα, ανεξάρτητα από την υποσχόμενη αμοιβή σας».

– «Γιατί; Δεν είστε μεσίτης; Δεν έχετε ανάγκη από λεφτά;»

Η: «Είμαι επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων, όχι απλά μεσίτης, και δεν συνδέω το όνομά μου με ό,τι να’ ναι. Καλύτερα να πάτε σε έναν σοβαρό δικηγόρο και να ξεκινήσετε να κυνηγάτε τους απατεώνες που σας έφαγαν τα λεφτά σας. Όσο για τα χωράφια, είτε τα πουλάτε τώρα με 0,5 – 1 Ευρώ και φεύγετε, είτε τα περιμένετε να ανέβουν για να φτάσουν τα 2 Ευρώ κάποια στιγμή».

– «Μα μόνο 2 Ευρώ για ένα τέτοιο διαμάντι;»

Η: «Καμιά φορά στη ζωή είναι ανάγκη να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, να γράφεις τις ζημιές σου και να προχωράς παρακάτω, παρά να χάνεις χρόνο, ενέργεια και ψυχική ηρεμία για κάτι που δεν αξίζει».

«Μπορούμε να πουλήσουμε και τώρα με δύο Ευρώ;»

Οι Κύπριοι αδερφοί έφυγαν απογοητευμένοι. Αν δεν ήμουν ψηλός και «με τα κιλά μου», πιστεύω ότι θα προσπαθούσαν να μου ρίξουν και μερικές… μάλλον πέρασαν από κάθε Έλληνα και Κύπριο που ασχολούταν με τα ακίνητα στο Βουκουρέστι, όμως δεν νομίζω να υπήρξε μάγος για να τους βοηθήσει να βρουν αυτό που έψαχναν…

Το 2009, όταν είχε ξεκινήσει η κρίση, έβαλαν έναν Ρουμάνο που μιλάει Ελληνικά να με καλέσει και να μου προτείνει «το οικόπεδό τους» και τον παρακάλεσα να μη με ενοχλήσει ξανά για το θέμα αυτό, αλλιώς να διαγράψει την επαφή μου από το τηλέφωνό του. Με κάλεσαν οι ίδιοι οι Κύπριοι αδερφοί για να μου ζητήσουν «να πουλήσω το οικόπεδο έστω και με δύο Ευρώ», τους εξήγησα πως δεν ασχολούμαι με τέτοια ακίνητα και για να ασχοληθώ θα πρέπει να πληρωθώ για τον χρόνο μου και απογοητεύτηκαν. Ελπίζω από τότε να πούλησαν τα ακίνητα. 16 χρόνια μετά, τα χωράφια στην περιοχή τους έχουν φτάσει σε αυτή την τιμή.

Δεν είμαστε πιο έξυπνοι από τους γύρω μας

Γιατί σου τα έγραψα όλα αυτά σήμερα; Για να σου εξηγήσω, όσο καλύτερα μπορώ, πως δεν είμαστε πιο έξυπνοι από τους ανθρώπους γύρω μας. Με εμένα πρώτο στη λίστα, δεν υπάρχει κανένας λόγος για να πιστεύει οποιοσδήποτε από εμάς πως θα μπορέσει να βρει εύκολη λύση για να βγάλει πολλά λεφτά χωρίς να δουλέψει, να ψάξει, να ιδρώσει και να αγωνιστεί. Χωρίς να πληρώσει ειδικούς, να συγκρίνει, να αναλύσει, να προσεγγίσει τις επενδύσεις με στρατηγική και κανόνες.

Για κάποιους οι «μαγικές λύσεις» είναι τα χωράφια στη μέση του πουθενά, για άλλους τα κρυπτονομίσματα, για άλλους οι μετοχές «φούσκα», πέρσι ήταν η Wind Media (και τώρα κάτι άλλο)… η λίστα είναι μεγάλη, ατελείωτη.

Κάνε ό,τι θέλεις, απλά να θυμάσαι ότι αφενός είναι ανάγκη να σταθμίσεις το ρίσκο που αναλαμβάνεις, αφετέρου χωρίς καλό δικηγόρο, λογιστή, αρχιτέκτονα ή μηχανικό, χωρίς κάποιον άλλον σύμβουλο που ξέρει τα θέματα καλά, εύκολα θα βρεθείς εξαπατημένος.

Και να ξέρεις ότι αν τα λαμόγια φταίνε μία φορά που προσπαθούν να μας δαγκώσουν, εμείς φταίμε διπλά που δεν προσπαθούμε να τα αποφύγουμε με σοβαρότητα και έλεγχο!

Εσύ τι γνώμη έχεις;

ΥΓ. Το Niculesti είναι υπαρκτό σημείο έξω από το Βουκουρέστι, δεν είναι όμως το σημείο που μου υπέδειξαν τα αδέρφια από την Κύπρο (είναι κοντά). Το επέλεξα για να τηρήσω το επαγγελματικό απόρρητο.

ΥΓ.2. Μη νομίσει κανείς ότι μόνο Κύπριοι την πάτησαν. Η ιστορία με τις «δύο οικοπεδο-σειρήνες» και τον Έλληνα που κινδύνευσε να τα χάσει όλα είναι χαρακτηριστική.

ΥΓ.3. Όμως οφείλω να πω κάτι πολύ ενδιαφέρον: Εκτός από αδέρφια με εμάς τους Έλληνες, θεωρώ τους Κύπριους πολύ έξυπνους και ικανούς. Από την άλλη δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν αυτή η αληθινή ιστορία να έχει επαναληφθεί στη Ρουμανία κυριολεκτικά εκατοντάδες φορές, με τους Κύπριους να είναι στην κορυφή της λίστας των θυμάτων.

ΥΓ.4. Στο επόμενο βιβλίο μου για τις επενδύσεις στα ακίνητα θα έχω την ιστορία Ελλήνων πολύ πιο «προχωρημένων στα επενδυτικά θέματα» που εξαπατήθηκαν με αντίστοιχο τρόπο, χάνοντας πολλαπλάσια κεφάλαια…