Ο άπληστος ναύαρχος (Μην αποδέχεσαι να σε εκβιάζουν)

Κάποια στιγμή στο τέλος εμφανίστηκε και ο απόστρατος αξιωματικός του ναυτικού που όλοι αποκαλούσαν “κύριο ναύαρχο». Κατέβηκε τις σκάλες με αργό, αυτοκρατορικό τρόπο. Είχε μόλις μπανιαριστεί και παρφουμαριστεί… ντυμένος με ακριβά σπορ ρούχα, φρεσκοξυρισμένος, με ακριβό ρολόι στο χέρι και περιποιημένα μαλλιά… έτρεξαν όλοι προς το μέρος του.

(«Ζω μεγάλες στιγμές», σκέφτηκα προσπαθώντας να συγκρατήσω το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και να μην το αφήσω να μετατραπεί σε βροντερό γέλιο).

Η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας τον σύστησε σε εμένα.

– «Από εδώ είναι ο Έλληνας που σας είχα πει, κύριε ναύαρχε. Καλό παιδί και αυτός και ο αδερφός του, με εξαιρετικές συστάσεις από την κυρία του πάνω ορόφου. Τα έχουμε βρει σε όλα, έχει συμφωνήσει με όλες τις απαιτήσεις σας».

Η: «Καλησπέρα σας, Ηλίας Παπαγεωργιάδης, χάρηκα για τη γνωριμία» του είπα και άπλωσα το χέρι μου για χειραψία. Δεν μου έδωσε το δικό του… με κοίταξε από πάνω ως κάτω, ήταν σκεπτικός…

– «Εσείς θα είστε ο επενδυτής;»

Η: «Ένας απλός ενοικιαστής»

– «Και δεν θα επενδύσετε σε όλα όσα ζητήσαμε;»

Η: «Συμφώνησα σε αυτά που θέλετε εφόσον θα υπογράψετε όλοι για την επινοικίαση εδρών. Έχουν ήδη μπει τα πάντα στο συμβόλαιο, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους…»

– «… ναι… το συμβόλαιο… θα πρέπει να το δούμε αυτό… γιατί μας ζητάτε να έχετε δικαίωμα να επινοικιάσετε χώρους μέσα στο διαμέρισμα, για να βάλετε και έδρες άλλων εταιρειών…»

Η: «… σωστά. Εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι για το θέμα, με ρήτρες για ό,τιδηποτε πάει στραβά. Αν και δεν βλέπω τι μπορεί να στραβώσει, οι πελάτες μας είναι ήσυχοι, έρχονται, δουλεύουν και φεύγουν…»

– «… έτσι ανεξέλεγκτοι; Θα μπαίνουν και θα βγαίνουν σε αυτή την όμορφη οικοδομή χωρίς κανέναν έλεγχο;»

Η: «Όμορφη δεν είναι τώρα, όμορφη θα τη φτιάξουμε ο αδερφός μου και εγώ με τα λεφτά που θα επενδύσουμε»

– «Έστω και έτσι. Θα γίνει όμορφη και θα επιτρέπουμε στον πάσα ένα να μπαίνει και να μας ενοχλεί; Λοιπόν, λοιπόν, για να μη χάνουμε πολύ χρόνο. Ακούστε πώς θα γίνει: Θα σας υπογράψω για μία εταιρεία και έναν χρόνο και μετά αν έχετε καλή διαγωγή θα δούμε για περισσότερες εταιρείες και περισσότερα χρόνια, θα δούμε και τι άλλο χρειάζεται αυτό το κτήριο… θα τα βρούμε… είστε Έλληνας, ξέρετε από θάλασσα…»

Η: «… ξέρω να κολυμπάω, τι σχέση έχει αυτό;»

– «Όλοι οι Έλληνες ξέρετε από καράβια. Θα τα βρούμε, θα τα βρούμε, είμαι σίγουρος πως θα συνενοηθούμε».

Τον χαιρέτησα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Η διαχειρίστρια έτρεξε από πίσω μου για να μου ζητήσει μία προκαταβολή για τα μελλοντικά μας έξοδα… Της χαμογέλασα και της είπα ότι θα επανέλθω στο θέμα, αφού πρώτα μιλήσω με τον αδερφό μου.

Πήρα τον Γρηγόρη τηλέφωνο και ξεκίνησε με ένα κύμα ερωτήσεων…

Γ: «Τι θα γίνει; Τελείωσες το θέμα; Έχουμε τόσους νέους πελάτες, χρειαζόμαστε τις έδρες χθες! Τι θα κάνουμε τελικά; Πότε υπογράφουμε;»

Πήρα μία βαθειά ανάσα πριν του ανακοινώσω την απόφασή μου…

…

Βουκουρέστι, Σεπτέμβριος 2016

Όταν αρχίζουν οι αναποδιές στη ζωή, συχνά δεν έχουν τελειωμό. «Ενός κακού μύρια έπονται» έλεγαν οι αρχαίοι μας. Σε παίρνει η μπάλα και δεν σταματάει, πας συνεχώς πιο κάτω. Μετά από ένα τεράστιο (οικονομικά) κακό που πάθαμε το 2013, ακολούθησαν σωρεία προβλήματων στις δουλειές μας, αλλά και σοβαρότατα θέματα υγείας στην οικογένεια. Απέναντι σε μία χιονοστιβάδα που δεν είχε σταματημό, η λύση που είχαμε ήταν μόνο μία: Να μείνουμε ενωμένοι ως οικογένεια, να δουλέψουμε ακόμη πιο σκληρά, να σκεφτούμε τα πάντα από την αρχή, να κάνουμε άπειρες αλλαγές, να πετάξουμε ό,τι «άχρηστο» κουβαλούσαμε και να επικεντρωθούμε στο πώς θα σταθούμε και πάλι στα πόδια μας.

Το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά που άρχισε να μπαίνει φρένο στην κατηφόρα των προβλήματων, ξεκινήσαμε να βλέπουμε ότι μπορούμε να σπάσουμε το «σπιράλ της καταστροφής». Πέρασαν και άλλα χρόνια μέχρι να επανέλθουμε πλήρως. Μετά από αρκετά αποτυχημένα εγχειρήματα (όποιος σου πει ότι δεν είχε τέτοια είναι είτε ψεύτης, είτε άσχετος με το επιχειρείν), αρχίσαμε να φτιάχνουμε ξανά δουλειές που είχαν επιτυχία. Αλλάξαμε τα πάντα, ολοκληρωτικά. Ξεβολευτήκαμε, για να βρούμε και πάλι τον δρόμο μας.

Ο «προβληματικός» νόμος

Το 2014 είχαμε υπογράψει ένα συμβόλαιο για τη μετακόμισή μας σε καινούριο γραφείο στο Βουκουρέστι. Στην πράξη τα πράγματα δεν πήγαν όπως έπρεπε και το 2017 θα χρειαζόταν να μετακομίσουμε ξανά. Έτσι από την αρχή του 2016 αρχίσαμε να αναζητούμε τον νέο χώρο που θα νοικιάζαμε. Ενώ δεν βρίσκαμε τίποτε που να μας κάνει, η δουλειά μας άρχισε να ανεβαίνει πολύ και πρακτικά οι ανάγκες μας άλλαζαν κάθε μήνα. Μάλιστα έχοντας μπει δυνατά στο θέμα της ίδρυσης και υποστήριξης εταιρειών στη Ρουμανία, είχαμε ανάγκες για νέες, περισσότερες έδρες για τους πελάτες μας.

Ο νόμος έλεγε ότι για να βάλεις την έδρα μίας εταιρείας σε έναν χώρο, πχ ένα διαμέρισμα, θα έπρεπε να υπογράψουν:

– Ο ιδιοκτήτης

– Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας

– Ο ένοικος από πάνω

– Ο ένοικος από κάτω

– Ο δεξιά στον ίδιο όροφο

– Ο αριστερά στον ίδιο όροφο

Οι Ρουμάνοι είχαν φτιάξει τον νόμο αυτόν προκειμένου να αποφύγουν περιστατικά όπου πχ σε μία οικοδομή εμφανιζόταν κάποιος και μετέφερε υλικά οικοδομών στον 3^ο όροφο, λέρωνε κλπ.

Εμείς με τον Γρηγόρη αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε από την αρχή τον δύσκολο δρόμο, να κάνουμε τα πάντα σωστά, όχι «εύκολα», by the book (όπως λέμε στην Κατερίνη μία κατάσταση που τηρεί τους νόμους και τις διαδικασίες που προβλέπονται). Έτσι αποφύγαμε τις έδρες σε δικηγόρους κλπ (κάτι που αφήνει την εταιρεία «εκτεθειμένη» σε μελλοντικούς φορολογικούς ελέγχους) και είπαμε ότι θα βρούμε νέο χώρο που θα συνδυάζει και γραφείο για εμάς, και χώρους για να βάλουμε έδρες πελατών μας.

Καλά το λες, πώς το πετυχαίνεις είναι το πρόβλημα…

Το φθηνό διαμέρισμα

Η Ρουμανική αγορά ακινήτων «έπιασε πάτο» στις τιμές το 2013. Στη συνέχεια άρχισε να ανεβαίνει, με σταθερά βήματα κάθε χρόνο (μέχρι που από το 2017 πέρασε με φόρα την Ελληνική και σήμερα είναι 3 – 4 φορές πιο μεγάλη). Αναζητούσαμε κάτι στο κέντρο του Βουκουρεστίου, με πολλά τετραγωνικά και καλή τιμή, δηλαδή ψάχναμε για… «ψίλο στα άχυρα».

Άπειρες αγγελίες είχαν λάθος επιφάνειες, άλλες μπέρδευαν τα καθαρά με τα μεικτά τετραγωνικά… οι μήνες πέρναγαν και λύση δεν βρίσκαμε…

Μέχρι που τον Σεπτέμβριο του 2016 είδα μία αγγελία για ένα διαμέρισμα σε κεντρικότατο σημείο, 165 τετραγωνικά και μόνο 600 Ευρώ μηνιαίο ενοίκιο. Η τιμή της αγοράς ήταν στα 1.000+ (κάτι αντίστοιχο το καλοκαίρι του 2024 ενοικιάζεται με 3.300+ Ευρώ / μήνα)! Πήρα αμέσως τηλέφωνο, μου απάντησε μία κυρία και δώσαμε ραντεβού για να δούμε τον χώρο σε δύο μέρες, μιας και θα ερχόταν από πολύ μακριά, από άλλη Ρουμανική επαρχιακή πόλη.

Πήγα στο ραντεβού μου έχοντας λάβει σαφείς «παροτρύνσεις» από τον Γρηγόρη: «Αν μας κάνει, πάρτο αμέσως σε παρακαλώ!»

Μία «λατρεμένη» ιδιοκτήτρια

Συναντηθήκαμε έξω από το κτήριο το πρωί. Ήταν παλιό, με υπέροχη αρχιτεκτονική, αλλά άβαφο. Μπήκαμε μέσα και λίγο… «αγριεύτηκα». Σβησμένα φώτα, άσχημη μυρωδιά, βρωμιά…

Ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο, όπου και ήταν το διαμέρισμα. Είδα έναν πολυ ωραίο χώρο, κάτασπρο και πολύ φωτεινό. Είχε και ψεγάδια, αλλά λογικά θα τα διορθώναμε με μικρό κόστος. Δεν είχε πάρκιγκ δικό του, αλλά στα 100 μέτρα υπήρχε μεγάλο δημόσιο πάρκιγκ.

Κάθε λεπτό που πέρναγε συνειδητοποιούσα πως η ιδιοκτήτρια ήταν μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, μου θύμησε… χαρακτήρα βγαλμένο από τις ιστορίες του Doctor Who, της αγγλικής σειράς με τον ταξιδιώτη στον χρόνο (που για κάποιον άγνωστο λόγο ένα φωτισμένο μυαλό έβαλε στο πρόγραμμα της ΕΡΤ τη δεκαετία του ’80). Όσα έλεγε ήταν επιεικώς ασυνάρτητα… το μακιγιάζ της ήταν ένα είδος αποτυχημένου σοβά, που κινούνταν μαζί με τα χείλη της κάθε φορά που μιλούσε. Μου ζήτησε να υπογράψουμε το συμβόλαιο επί τόπου, αν έπαιρνα το «πράσινο φως» από τον γιο της που ζούσε στη Γαλλία. Της ζήτησα να το σκεφτώ και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα, για να δω και τη διαχειρίστρια και να συζητήσω το θέμα των εδρών.

«Υπόγραψε τώρα, όλα θα τα λύσουμε μετά»

Το απόγευμα επέστρεψα για να τη συναντήσω. Είχε ήδη αγοράσει από το εμπόριο ένα απλό συμβόλαιο ενοικίασης και είχε συμπληρώσει εντελώς λάθος τα στοιχεία μας. Αντί για το όνομα της εταιρείας, είχε βάλει το email μου, αντί για το όνομα του εκπροσώπου που θα υπέγραφε το έγγραφο είχε βάλει τη διεύθυνσή μας κλπ.

Της εξήγησα ευγενικά ότι δεν υπογράφω τέτοια έγγραφα. Πρώτα ελέγχει τον χώρο ο μηχανικός μας, μετά ελέγχει τα χαρτιά ο δικηγορος που στη συνέχεια ετοιμάζει κανονικό συμβόλαιο που απεικονίζει ακριβώς τη συμφωνία μας. Όλα αυτά τα ρίχνει μία ματιά και ο λογιστής μου, πριν το δώσω στον ιδιοκτήτη του ακινήτου. Επίσης δεν θα υπέγραφα κάτι πριν διασφαλίσω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε το έγγραφο που θέλουμε για να δίνουμε έδρες σε πελάτες μας. Με έβαλε να μιλήσω και με τον γιο της στη Γαλλία, που δεν είχε πρόβλημα με κάτι από αυτά που έλεγα, μου ζήτησε και συγνώμη για την αφόρητη πίεση που μου ασκούσε η μητέρα του για να υπογράψω.

Η διαχειρίστρια και η… «εγγυήτρια»

Έχοντας ζητήσει από το πρωί να δούμε μαζί και τη διαχειρίστρια, η ιδιοκτήτρια την είχε προϊδεάσει και ουσιαστικά όταν κατεβήκαμε για να την αναζητήσουμε, η γυναίκα μας περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Της εξήγησα και πάλι τον νόμο για τις έδρες των εταιρειών, με άκουσε με προσοχή και μου απάντησε πως δεν είχε κάποιο πρόβλημα.

– «Θα τα λύσουμε όλα τα θέματα, υπογράψτε τώρα με την κυρία που ήρθε από μακριά και θα τα βρούμε μαζί όλα. Απλά θα ήθελα να μας βοηθήσετε και εσείς λίγο, να βελτιώσουμε την εικόνα του ακινήτου».

Συμφωνήσαμε να τα ξαναπούμε την επόμενη μέρα και την ώρα που δίναμε τα χέρια πέρασε και μία κυρία που έμενε στον τέταρτο όροφο, ακριβώς πάνω από το διαμέρισμα που ήθελα να νοικιάσω. Εξαιρετικά κομψή και περιποιημένη, με σύστησαν σε αυτή ως τον νέο ενοικιαστή στον 3^ο. Η καλλιεργημένη γυναίκα με κοίταξε πίσω από τα γυαλιά της που πρόδιδαν γιατρό ή κάτι σχετικό και με ρώτησε:

– «Ξέρετε μία κοπέλα, την ….;»

Η: «Ναι, την έχω συναντήσει μερικές φορές»

– «Δεν την ξέρετε καλά; Έχετε μήπως έναν αδερφό;»

Η: «Ναι, τον Γρηγόρη»

– «Αυτό είναι!» Γύρισε και είπε στις άλλες δύο κυρίες ότι «εγγυώμαι εγώ για τη σοβαρότητα του κυρίου αυτού και του αδερφού του, είναι εξαιρετικά παιδιά».

Είχα βρει και γνωστούς…

«Λίγη βοήθεια»

Την επόμενη μέρα επέστρεψα στο κτήριο. Αν κάτι σου αρέσει και το θέλεις, ασχολείσαι εντατικά με το θέμα μέχρι να κλείσει οριστικά και ψάχνεις κάθε λεπτομέρειά του. Αυτή τη φορά η ιδιοκτήτρια είχε περάσει σε δεύτερο ρόλο και τώρα τα ηνία της κουβέντας τα είχε η διαχειρίστρια…

– «Κρίμα που δεν θέλετε να υπογράψετε με την κυρία εδώ, να φύγει και αυτή πίσω στην πόλη της ήρεμη και ευτυχισμένη».

Η: «Πιστεύετε στον Θεό;»

– «Μα και βέβαια, εμείς οι Ρουμάνοι είμαστε σχεδόν όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι. Γιατί;»

Η: «Ο καλός Θεός μας βοήθησε να κάνουμε διάφορες ανακαλύψεις…»

– «… και τι σχέση έχει αυτό;»

Η: «… μία από τις ανακαλύψεις αυτές ήταν η ρόδα, μετά η μηχανή εσωτερικής καύσης, μετά το επιχειρείν και μετά συνδυάστηκαν όλα αυτά μαζί και με την ευλογία του Θεού μας έδωσαν τις εταιρείες κούριερ!»

– «Δηλαδή;»

Η: «Δηλαδή μόλις συμφωνήσουμε τα πάντα, θα συμφωνήσουμε και στο συμβόλαιο και θα το στείλω στην ιδιοκτήτρια με μία κούριερ για να το υπογράψει. Δεν έχουμε κάποια πίεση να γίνει αυτό σήμερα, πριν καταλάβω τι ακριβώς θέλετε».

– «Εντάξει λοιπόν, ας βγούμε έξω. Θα χρειαστούμε από εσάς λίγη βοήθεια… Να, κοιτάξτε εδώ το κτήριο, θέλει ένα καλό βάψιμο εξωτερικά…»

Το κτήριο ήθελε βάψιμο από έξω, από τα πλάγια έπρεπε να αλλάξει κάτι, στην είσοδο θα έπρεπε να βάλουμε σύστημα για να ανοίγει η πόρτα με θυροτηλέφωνο (που τώρα δεν λειτουργούσε), μπαίνοντας από την είσοδο θα έπρεπε να αλλάξουμε τον φωτισμό και να βάψουμε τον χώρο, το δωματιάκι της διαχειρίστριας είχε ανάγκη από ένα φρεσκάρισμα, ενώ αν επιδιορθώναμε και το ασανσέρ «θα το λάμβαναν όλοι σοβαρά υπόψη τους και θα το εκτιμούσαν πολύ». Ευτυχώς που δεν είχαν και καμία υπερβολική απαίτηση. Δεν ζήτησαν να γκρεμίσουμε την πολυκατοικία και να την ξανακτίσουμε, ούτε και να πληρώσουμε το δημόσιο χρέος της χώρας. Απλά πράγματα, συνηθισμένα για κάποιον που θέλει να νοικιάσει ένα γραφείο…

– «Κάντε τα αυτά και θα υπογράψουμε με χαρά, θα το μεταφέρω στον κύριο ναύαρχο».

Η: «Ποιος είναι πάλι αυτός;»

– «Ααααα, δεν σας είπα; Αυτός εγκρίνει ό,τι συμβαίνει εδώ, αυτός θα δώσει την τελική έγκριση».

Πήραμε τιμές «για τη μικρή βοήθεια» από έναν γνωστό μας εργολάβο μικρών εργασιών. Με τη δουλειά να ανεβαίνει και άλλο, είχαμε πει να επενδύσουμε τα χρήματα αυτά και να ζητήσουμε το συμβόλαιο να έχει +3 χρόνια, για να κάνουμε απόσβεση της επένδυσης…

«Είπαμε»… ο Γρηγόρης και εγώ… δεν είχαμε όμως ρωτήσει τον κύριο ναύαρχο!

Ο κύριος ναύαρχος

Το επόμενο ραντεβού καθυστέρησε να λάβει χώρα. Ο κύριος ναύαρχος δεν είχε χρόνο να με δεχτεί. Για αυτό και είχα αρχίσει να ψάχνω και πάλι ακίνητα.

Τελικά με κάλεσαν μετά από μία εβδομάδα. Πήγα εκεί και αντίκρυσα μαζεμένους διάφορους ιδιοκτήτες… οι περισσότεροι ήθελαν να με δουν από κοντά, μιας και ο προηγούμενος ενοικιαστής του χώρου είχε φερθεί πολύ άσχημα σε όλους. Όταν είπα στην ιδιοκτήτρια πως είναι λογικό αυτό, μιας και κάποιος που υπογράφει αμέσως ένα συμβόλαιο χωρίς να το διαβάσει συνήθως δεν σκοπεύει να σεβαστεί τους όρους του, μου απάντησε ότι ήταν απλά άτυχη.

Η ώρα περνούσε και από τις 18.00 είχαμε ήδη φτάσει στις 20.15. Εξηγούσα σε όλες και όλους για το πόσο καλή δουλειά θα κάναμε στις επισκευές του κτηρίου, αυτοί επέμεναν να ζητούν διαβεβαιώσεις κλπ… ένιωθα πως κάποιος μου έκανε πλάκα. Όμως όχι, όλα ήταν αληθινά, σοβαρά…

Κάποια στιγμή στο τέλος εμφανίστηκε και ο απόστρατος αξιωματικός του ναυτικού που όλοι αποκαλούσαν “κύριο ναύαρχο». Κατέβηκε τις σκάλες με αργό, αυτοκρατορικό τρόπο. Είχε μόλις μπανιαριστεί και παρφουμαριστεί… ντυμένος με ακριβά σπορ ρούχα, φρεσκοξυρισμένος, με ακριβό ρολόι στο χέρι και περιποιημένα μαλλιά… έτρεξαν όλοι προς το μέρος του.

(«Ζω μεγάλες στιγμές», σκέφτηκα προσπαθώντας να συγκρατήσω το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και να μην το αφήσω να μετατραπεί σε βροντερό γέλιο).

Η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας τον σύστησε σε εμένα.

– «Από εδώ είναι ο Έλληνας που σας είχα πει, κύριε ναύαρχε. Καλό παιδί και αυτός και ο αδερφός του, με εξαιρετικές συστάσεις από την κυρία του πάνω ορόφου. Τα έχουμε βρει σε όλα, έχει συμφωνήσει με όλες τις απαιτήσεις σας».

Η: «Καλησπέρα σας, Ηλίας Παπαγεωργιάδης, χάρηκα για τη γνωριμία» του είπα και άπλωσα το χέρι μου για χειραψία. Δεν μου έδωσε το δικό του… με κοίταξε από πάνω ως κάτω, ήταν σκεπτικός…

– «Εσείς θα είστε ο επενδυτής;»

Η: «Ένας απλός ενοικιαστής»

– «Και δεν θα επενδύσετε σε όλα όσα ζητήσαμε;»

Η: «Συμφώνησα σε αυτά που θέλετε εφόσον θα υπογράψετε όλοι για την επινοικίαση εδρών. Έχουν ήδη μπει τα πάντα στο συμβόλαιο, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους…»

– «… ναι… το συμβόλαιο… θα πρέπει να το δούμε αυτό… γιατί μας ζητάτε να έχετε δικαίωμα να επινοικιάσετε χώρους μέσα στο διαμέρισμα, για να βάλετε και έδρες άλλων εταιρειών…»

Η: «… σωστά. Εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι για το θέμα, με ρήτρες για ό,τιδηποτε πάει στραβά. Αν και δεν βλέπω τι μπορεί να στραβώσει, οι πελάτες μας είναι ήσυχοι, έρχονται, δουλεύουν και φεύγουν…»

– «… έτσι ανεξέλεγκτοι; Θα μπαίνουν και θα βγαίνουν σε αυτή την όμορφη οικοδομή χωρίς κανέναν έλεγχο;»

Η: «Όμορφη δεν είναι τώρα, όμορφη θα τη φτιάξουμε ο αδερφός μου και εγώ με τα λεφτά που θα επενδύσουμε»

– «Έστω και έτσι. Θα γίνει όμορφη και θα επιτρέπουμε στον πάσα ένα να μπαίνει και να μας ενοχλεί; Λοιπόν, λοιπόν, για να μη χάνουμε πολύ χρόνο. Ακούστε πώς θα γίνει: Θα σας υπογράψω για μία εταιρεία και έναν χρόνο και μετά αν έχετε καλή διαγωγή θα δούμε για περισσότερες εταιρείες και περισσότερα χρόνια, θα δούμε και τι άλλο χρειάζεται αυτό το κτήριο… θα τα βρούμε… είστε Έλληνας, ξέρετε από θάλασσα…»

Η: «… ξέρω να κολυμπάω, τι σχέση έχει αυτό;»

– «Όλοι οι Έλληνες ξέρετε από καράβια. Θα τα βρούμε, θα τα βρούμε, είμαι σίγουρος πως θα συνενοηθούμε».

Τον χαιρέτησα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Η διαχειρίστρια έτρεξε από πίσω μου για να μου ζητήσει μία προκαταβολή για τα μελλοντικά μας έξοδα… Της χαμογέλασα και της είπα ότι θα επανέλθω στο θέμα, αφού πρώτα μιλήσω με τον αδερφό μου.

Πήρα τον Γρηγόρη τηλέφωνο και ξεκίνησε με ένα κύμα ερωτήσεων…

Γ: «Τι θα γίνει; Τελείωσες το θέμα; Έχουμε τόσους νέους πελάτες, χρειαζόμαστε τις έδρες χθες! Τι θα κάνουμε τελικά; Πότε υπογράφουμε;»

Πήρα μία βαθειά ανάσα πριν του ανακοινώσω την απόφασή μου…

Μην αποδέχεσαι να σε εκβιάζουν στο επιχειρείν. Ποτέ σου δεν θα κερδίσεις κάτι υποκύπτοντας

Η: «Γρηγόρη, δεν θέλω να προχωρήσουμε με αυτούς τους ανθρώπους».

Ο Γρηγόρης δεν απάντησε…

Η: «Καλύτερα να βρούμε κάτι άλλο. Είναι όλοι τους τρελοί, με εξαίρεση τη γιατρό που μας γνωρίζει. Εμφανίστηκε σήμερα ένας αξιωματικός του ναυτικού που τον φωνάζουν ναύαρχο και ουσιαστικά μου είπε ότι του χρόνου θα πρέπει να κάνουμε νέες επενδύσεις για να μας αφήσει να έχουμε εκεί μία έδρα πελάτη, αρνούμενος να έχουμε πολλές. Δεν τον ενδιαφέρει ότι έχουμε πολλά δωμάτια κλπ, μας δίνει μία έδρα για έναν χρόνο και μετά θα δούμε. Εκβιασμούς με τα λεφτά μας δεν δεχόμαστε».

Γ: «Συμφωνώ. Τι θα κάνουμε όμως;»

Η: «Θα πληρώσουμε κάποια μεγάλα κόστη για λίγους μήνες, για να καλύψουμε όλους μας τους πελάτες και στο μεσοδιάστημα θα βρούμε κάποια άλλη λύση».

Γ: «Οκ, άστο σε μένα, αρκεί να συμφωνήσουμε πρώτα στο πόσα χρήματα θα δώσουμε για το θέμα».

Αρνηθήκαμε να υποκύψουμε σε αυτόν τον εκβιασμό. Τόσο ο Γρηγόρης όσο και εγώ (και ο τρίτος μας αδερφός, ο Νίκος) δουλεύουμε από 12 χρονών στο κρεοπωλείο της οικογένειας. Η ζωή μας έχει διδάξει ότι το να αποδεχθείς έναν εκβιασμό δεν θα σου προσφέρει κανένα όφελος, δεν θα σου δώσει τίποτε καλό*, πόσο μάλλον αν πληρώνεις κιόλας! Με δεδομένο ότι ο λόγος μας είναι συμβόλαιο και δεν είχαμε σκοπό να πάμε κάπου και να παραβούμε τη συμφωνία μας, επιλέξαμε να ενημερώσουμε ότι δεν θα προχωρήσουμε.

Όταν πας να δαγκώσεις, κάντο κομψά, με τρόπο

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου άπειρους άπληστους ανθρώπους, που δεν είναι ευχαριστημένοι ποτέ και με τίποτε, που μόνο αν σου τα πάρουν όλα νιώθουν μία μικρή ικανοποίηση. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας και νομίζουν ότι επειδή η ζωή και οι συγκυρίες τους ευνόησαν κάποτε, αυτό τους δίνει το δικαίωμα να «δαγκώνουν» όπου και όσο βαθειά μπορούν. Δικαίωμά τους, αλλά περισσότεροι από τους μισούς στο τέλος χάνουν παρά κερδίζουν με όλο αυτό.

Όταν πας να «δαγκώσεις» (ή να «δαγκάσεις» που έλεγε και ένας φίλος μου περιγράφοντας την ίδια τακτική), φρόντισε να έχεις στο μυαλό σου κάποιους βασικούς κανόνες:

• Σεβάσου τον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου
• Άλλο η λίγο καλύτερη συμφωνία και άλλο να απαιτείς από τον άλλον να αποδεχθεί κάτι λες και έχασε τον πόλεμο και έχεις δικαίωμα να κουμαντάρεις τη ζωή του
• Οι καλύτερες συμφωνίες είναι όχι αυτές που υπογράφονται με τους καλύτερους όρους, αλλά αυτές που αφήνουν περιθώριο και στα δύο μέρη να κερδίσουν. Αν ο ένας δεν μπορεί να κερδίσει, θα χάσει στο τέλος και ο άλλος, νόμος της φύσης.
• Αν θέλεις να πάρεις παραπάνω από όσα δικαιούσαι, κάντο με τρόπο, ευγενικά, κομψά. Όχι άγαρμπα, με τσαμπουκά και ωμό εκβιασμό. Αλλιώς θα χάσεις και δεν θα ωφεληθείς κάπου.

Οι ισορροπημένες συμφωνίες δεν είναι απλώς οι πιο ηθικές, αλλά και αυτές που θα σου επιτρέψουν να κερδίσεις και να προβλέψεις με ασφάλεια το μέλλον σου.

«Καιρός φέρνει τα λάχανα…»

3 μήνες αργότερα (και άπειρες ώρες αναζήτησης) κλείσαμε τη συμφωνία για να ενοικιάσουμε ένα καλύτερο ακίνητο, στο πιο κεντρικό σημείο του Βουκουρεστίου, με εξαιρετικούς όρους. Επενδύσαμε στην ανακαίνισή του, έχοντας συμβόλαιο για πολλά, πολλά χρόνια, λογικό ιδιοκτήτη (που αποδείχθηκε και αναγνώστης του παλιού ρουμανικού μου blog) και ευελιξία για να δουλέψουμε όπως θέλουμε. Αυτό είναι και το ακίνητο που έχουμε τα κεντρικά μας σήμερα.

Πλέον νοικιάζουμε άλλα τέσσερα ακίνητα, όλα με όρους που θεωρούνται «ισορροπημένοι» και ευτυχισμένους ιδιοκτήτες, που μας συστήνουν παντού με καμάρι ως «τους Έλληνες φίλους τους».

«Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια» λένε οι παλιοί… μετά από εμάς και τις απαιτήσεις να επενδύσουμε μία περιουσία για να νοικιάσουμε ένα γραφείο και να βάλουμε έδρες σε αυτό, η ιδιοκτήτρια νοίκιασε τον χώρο σε κάποιους ιδιώτες = οι υπόλοιποι ένοικοι δεν είχαν λόγο επί του θέματος. Δυστυχώς οι νέοι ενοικιαστές αποδείχθηκαν χρήστες ναρκωτικών με απόλυτη εξάρτηση και όλη η πολυκατοικία υπέφερε και υποφέρει από αυτούς. Ο «κύριος ναύαρχος» δεν έχει τοποθετηθεί επί του θέματος…

Μην αποδέχεσαι τον εκβιασμό, δούλεψε σκληρότερα και κράτα ψηλά το κεφάλι σου!

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Μαζί, πιο δυνατοί

Ηλίας

(Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης διευθύνει τον όμιλο εταιρειών MORE, έχει εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων και ταυτόχρονα συμβουλεύει 300+ επενδυτές και μικρομεσαίους επιχειρηματίες στην Ελλάδα, την Κύπρο και τη Ρουμανία. Στις 30.11 και 01.12.2024 οργανώνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τη μεγάλη ετήσια εκδήλωσή του «Ελλάδα 2025. Επιχειρείν, Ακίνητα, Επενδύσεις»)

* Μπορώ να καταλάβω την αποδοχή του εκβιασμού μόνο ως στρατηγική κίνηση με άλλους σκοπούς και πλάνο.

ΥΓ. Η Ρουμανία άλλαξε τον νόμο αυτόν πριν μερικά χρόνια, όμως εμείς συνεχίζουμε να τηρούμε τις αυστηρές προδιαγραφές που έχουμε θεσπίσει για τις έδρες. Για αυτό και όταν σπάνια η Εφορία έρχεται για έλεγχο σε κάποιον πελάτη μας, ο αρμόδιος υπάλληλος απορεί που «έχετε όντως μία έδρα σε έναν χώρο, μπράβο σας».