Οδήγησε για μερικά χιλιόμετρα ακόμη, αλλά ο αέρας στο αυτοκίνητο είχε πλέον αλλάξει εντελώς. Ο άνθρωπος στο πίσω κάθισμα μάλλον δεν είχε κάνει μπάνιο για πολύ καιρό, το air condition δεν δούλευε καλά, η σκόνη είχε αναμειχθεί με τον ιδρώτα και όλα μαζί δημιουργούσαν μία ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο «Χρυσολαίμης» μου διηγούνταν πόσες γνωριμίες είχε σε πολιτικό επίπεδο. Στο ραδιόφωνο ακούγονταν κακής ποιότητας μουσική «μανέλε» (σα να λέμε σκληρά σκυλάδικα για τα Ελληνικά δεδομένα). Φτάσαμε στο σημείο που στο μέλλον θα υπήρχε μία διασταύρωση, από εδώ ξεκινούσε ένας άλλος δρόμος στρωμένος με πέτρες. Στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε για μερικά ακόμη χιλιόμετρα. Δεν απαντούσα σε όσα έλεγε, τον άφηνα να μιλάει και σκεφτόμουν…
Ο James Bond φορούσε κουστούμι, το ίδιο και εγώ αλλά είχε ασπρίσει από τη σκόνη. Στην ταινία του τραγουδούσε η Shirley Bassey, ενώ εγώ άκουγα τον Florin Salam, μέρα μεσημέρι. Αυτός αντιμετώπισε τον «Χρυσοδάκτυλο», εγώ είχα δίπλα μου τον «Χρυσολαίμη» και τον μυρωδάτο βοηθό του. «Μάλλον δεν κάνω για Βαλκάνιος James» συμπέρανα…
Επιτέλους φτάσαμε, άνοιξα την πόρτα και βγήκα με φόρα έξω για να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Στα αριστερά μας ξεκίνουσε μία μεγάλη επίπεδη αγροτική γη χιλιάδων στρεμμάτων. Στα δεξιά μας ένας λόφος αρκετά ψηλός, με πολύ μεγάλη κλίση, ίσως και 50 μοίρες. Γύρισα την πλάτη μου στον λόφο και φώναξα:
Η: «Ωραία, αντε να δούμε το ακίνητο και περί τίνος πρόκειται!»
…
Βουκουρέστι. Καλοκαίρι 2009.
Μπορεί η αγορά ακινήτων της Ρουμανίας να έπεφτε ακόμη μετά την κρίση του 2008, όμως ο πρώτος κλάδος που έδειξε σημεία ανάκαμψης ήταν αυτός των βιομηχανικών ακινήτων. Η μεσιτική μας εταιρία στο Βουκουρέστι (που πλησίαζε να μπει στις 10 μεγαλύτερες της χώρας) είχε μεν 30+ μεσίτες και υπαλλήλους, όμως μόνο έναν που ήταν υπεύθυνος για τα βιομηχανικά ακίνητα και ταlogistics. Τότε δεν ήξερα ότι στο μέλλον θα ήμουν πολύ ενεργός και σε αυτό τον κλάδο. Το να βρεις καλούς συνεργάτες είναι γενικώς δύσκολο. Όμως το να βρεις σοβαρούς συνεργάτες για βιομηχανικά ακίνητα ή χωράφια είναι σχεδόν αδύνατο, μιας και κινούνται πάντα αυτόνομα, μακριά από εσένα και μόνο αν οι ίδιοι θέλουν να είναι τίμιοι θα βγάλεις άκρη. Για αυτό καιασχολούμουν προσωπικά με κάθε σχετική ζήτηση για βιομηχανικό ή αγροτικό / δασικό ακίνητο, αυτονόητα όπως έκανα για κάθε μεγάλη επένδυση.
– «Έχουμε και δεύτερο πελάτη που θέλει βιομηχανικό ακίνητο στην περιοχή του Cluj» μου είπε η συνεργάτιδά μου.
Η: «Και ποιο είναι το πρόβλημα;»
– «Προς το παρόν τα χαρτιά που έχουμε πάρει για τις ιδιοκτησίες που βρήκαμε στην περιοχή είναι άθλια, έχουμε απορρίψει πάνω από 25. Μόνο τρία οικόπεδα φαίνονται εντάξει».
Η: «… άρα μου κανονίζετε να πάω να τα δω και να μιλήσω με τους ιδιοκτήτες τους, ενώ συνεχίζετε να ψάχνετε νέα κομμάτια και παράλληλα να πιέζετε για να πάρουμε στα χέρια μας σωστά έγγραφα».
– «Μα, δεν είναι καλύτερο να περιμένετε να μαζευτούν μερικά ακόμη; Γιατί να πάτε μέχρι το Cluj για 3 ακίνητα; Δεν σταματάτε να δουλεύετε ποτέ;»
Η: «Έξω έχει μεγάλη κρίση, δεν κουνιέται φύλλο και εμείς έχουμε πελάτες, πάμε «σφαίρα». Γιατί να σταματήσω; Θα ήταν ύβρη…»
– «Ύβρη; Τι είναι αυτό; Πάλι κάτι στα Ελληνικά;»
Η: «Άσε, που να σου εξηγώ…»
Η σωτηρία μας: Ο κύριος «Χρυσολαίμης»
Λίγες μέρες πριν μεταβώ εκεί για να ελέγξω τα ακίνητα από κοντά, η γραμματέας μου με ενημέρωσε πως είχα ένα απροσδόκητο ραντεβού:
– «Ένας κύριος έχει καθίσει στη μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων και σας περιμένει».
Το γραφείο μας είχε τρία επίπεδα και ήταν στην «οδό με τα βύσινα» (Visinilor), κοντά στην πλατεία Unirii. Λίγους μήνες μετά μετακομίσαμε στο… πηγάδι του Ζαφείρη (Putul lui Zamfir) στο «Κολωνάκι του Βουκουρεστίου». Κατέβηκα για να δω τον απρόσκλητο επισκέπτη και έτρεξε προς τα εμένα ένας από τους μεσίτες μου:
– «Καλούσα για ακίνητα στο Cluj, μου έδωσαν να μιλήσω μαζί του, είπε ότι είναι στο Βουκουρέστι και προτιμά να τα πούμε από κοντά, δεν μπορούσα…»
Η: «Πάμε μέσα να δούμε τον άνθρωπο, όλα καλά».
Μπήκα μέσα χαμογελαστός και ορεξάτος, αλλά γρήγορα «ηρέμησα». Η συνεργάτιδά μου που περίμενε μαζί του μου παρουσίασε έναν ενδιαφέροντα κύριο… Ο James Bond έπρεπε να τα βάλει με τον «Χρυσοδάκτυλο» τη δεκαετία του ΄60 και εγώ βρέθηκα μπροστά σε έναν νέο υποψήφιο συνεργάτη, τον κύριο «Χρυσολαίμη» (ή και «Χρυσοχέρη»). Δε σηκώθηκε για να μου κάνει χειραψία, κάτι λογικό όπως υπέθεσα. Οι 4 – 5 σειρές από χρυσές αλυσίδες που κρέμονταν στον λαιμό του και φαίνονταν κάτω από το ανοικτό πουκάμισο ήταν μάλλον αρκετά χοντρές και βαριές για να τον κάνουν να αποφύγει τις πολλές κινήσεις. Ήταν περίπου στο ύψος μου, πάνω από 1,80, μαλλί κοντοκουρεμένο με στυλ «αμερικάνου πεζοναύτη», βρώμικα ρούχα και ένα… κοσμηματοπωλείο σε κάθε του χέρι.
Χ: «Εγώ είμαι η σωτηρία σου!» έθεσε εξ’ αρχής τους όρους του παιχνιδιού…
«Έχω αυτό που χρειάζεσαι. Αν είσαι σοβαρός, έλα γρήγορα να το πάρεις»
Η: «Ορίστε;»
Χ: «Είσαι και κουφός; Ο συνεργάτης σου στο τηλέφωνο και η δεσποινίς εδώ μου είπαν ότι θέλεις να αγοράσεις ένα ακίνητο και εγώ έχω ακριβώς αυτό που σου χρειάζεται».
– Ο πελάτης μας χρειάζεται ένα μεγάλο οικόπεδο, προκειμένου να κτίσει μία βιομηχανία με πάνω από 40.000 τετραγωνικά. Θα είναι «greenfield», θα κτιστεί από το μηδέν. Θα χρειαστούμε άδειες, όλες τις υποδομές και τα δίκτυα, φυσικό αέριο, ύδρευση, αποχέτευση…»
Χ: «…χαλάρωσε, χαλάρωσε φίλε μου», με διέκοψε, χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του (χρησιμοποιώντας ίσως μία αρχαία κρυφή τεχνική υπνωτισμού). «Σου είπα ότι έχω το τέλειο ακίνητο για εσένα» είπε και πήρε στο χέρι του ένα μπλοκ σημειώσεων.
Μέχρι να τον γνωρίσω, πίστευα πως είμαι ο χειρότερος και πλέον ατάλαντος άνθρωπος στον κόσμο όταν πρέπει να χαράξω μία ευθεία γραμμή και να φτιάξω ένα σχέδιο. Βλέποντάς τον, ανακουφίστηκα διαπιστώνοντας πως μπορώ και πιο άσχημα…
Χ: «Εδώ θα είναι ο νέος δρόμος. Εδώ είναι η διασταύρωση, εδώ είναι το οικόπεδό μας, εδώ θα βρεις όλες τις υποδομές που χρειάζεσαι».
Η: «Το οικόπεδο έχει άνοιγμα πάνω στον δρόμο; Όπως το ζωγραφίζεις, ξεκινά πιο μέσα…»
Χ: «Έχει, έχει, θα δεις. Νόμιζα ότι έχεις τα μάτια ενός ειδικού, γράφεις και για τα ακίνητα, μιλάς στους δημοσιογράφους. Τι στην ευχή, δεν μπορείς να φανταστείς τη συνολική εικόνα;» επανέλαβε πάλι μιλώντας χαμηλόφωνα. Ξαφνικά άρχισε να με κοιτάει με τρόπο που μάλλον θεωρούσε επιβλητικό, κουνώντας τα φρύδια και μισοκλείνοντας τα μάτια του.
Η: «Ποια είναι η τιμή;»
Χ: «Το χρυσάφι δεν έχει τιμή. Αν έχεις στη διάθεσή σου ένα χρυσό ακίνητο, απλά το αγοράζεις. Αν δεν έχεις λεφτά, ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις σήριαλ».
Προσπάθησα να συγκεντρώσω περισσότερες πληροφορίες, αλλά δεν κατάφερα να αποσπάσω παρά μόνο προφορικές διαβεβαιώσεις ότι όλα ήταν εντάξει, όπως τα θέλαμε εμείς. Ξαφνικά και απότομα, όπως ίσως να φανταζόταν ότι έπρεπε να κάνει ένας αληθινά «μάτσο» τύπος, διέκοψε τον διάλογό μας.
Χ: «Ας μην πολυλογούμε, Έλληνα, έχω αυτό που χρειάζεσαι. Αν είσαι σοβαρός, έλα γρήγορα να το πάρεις».
Η: «Δεν δείχνω ακίνητα που δεν έχω ελέγξει. Πρώτα από όλα, θα έρθω να το δω και μετά, αν έχω λάβει και μελετήσει τα χαρτιά του, θα το παρουσιάσω».
«Δεν το κάνω για τα λεφτά, εγώ είμαι επιχειρηματίας»
Η συζήτησή μας έκλεισε με αμοιβαίες υποσχέσεις. Εγώ θα πήγαινα για να δω το ακίνητο από κοντά, ενώ αυτός θα μας έστελνε όλα τα χαρτιά που χρειαζόμασταν (η συνεργάτιδά μου του έδωσε τη σχετική λίστα). Σηκώθηκε και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Να ήταν οι «χιλιάδες συναλλαγές» που είπε ότι είχε ολοκληρώσει με επιτυχία; Να έφταιγαν τα… κιλά του χρυσού που κρεμόταν πάνω του; Να ήταν άραγε το σνομπ υφάκι, (το οποίο θα είδε σε κάποια ταινία ότι πρέπει να «φοράει» ένας επιχειρηματίας); Όποιος και να ήταν ο λόγος, έδειχνε να τον έχει πραγματικά εξουθενώσει. Με το ζόρι περπατούσε, δείχνοντας κουρασμένος ή απλά βαριεστημένος.
Προτού βγει από την πόρτα, γύρισε προς τα εμένα, με κοίταξε «απειλητικά» στα μάτια και μου είπε:
Χ: «Δεν το κάνω για τα λεφτά, εγώ είμαι γεννημένος επιχειρηματίας. Αν δεν είναι σίγουρο ότι έχεις τα λεφτά, να μη χάνω τον χρόνο μου».
Η: «Σίγουρα στη ζωή είναι τρία πράγματα: Η Δευτέρα Παρουσία με την επιστροφή του Ιησού Χριστού, ο θάνατος και οι φόροι. Αν το ακίνητο που έχεις είναι αυτό που θέλουμε, τότε θα φροντίσω να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να ολοκληρωθεί η συμφωνία».
Στην ώρα του διαλείμματος για φαγητό εκείνη την ημέρα έτρωγα μαζί με τους συνεργάτες μου και ένας με ρώτησε:
– «Αλήθεια, θα πάτε να δείτε αυτόν τον μυστήριο τύπο και το ακίνητό του;»
Η: «Αμφιβάλλω ότι είναι δικό του, αλλά ναι, μιας και θα πάω για να δω τα άλλα τρία ακίνητα, δεν θα πάθω τίποτε αν δω ένα ακόμη. Αν τα χαρτιά του είναι καλά, ποιος ξέρει;»
Cluj. Το ραντεβού
(Το Cluj είναι ο αγαπημένος μου προορισμός στη Ρουμανία, αλλά και ένα παράδειγμα για το πώς μία επαρχιακή πόλη μπορεί να εκτοξευθεί μέσα σε μόλις 10 – 15 χρόνια. Την ώρα που στην Ελλάδα μιλάμε για τα Τρίκαλα κλπ, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανίας έχει κτήρια ανακαινισμένα, μεγάλες λεωφόρους, πράσινο και υποδομές για πεζούς και ποδηλάτες, πέντε πλέον βιομηχανικές περιοχές που είναι πλήρεις, περισσότερα κτήρια γραφείων Α κλάσης από την Αθήνα, γρήγορο ίντερνετ και χιλιάδες προγραμματιστές υπολογιστών, δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, ακριβά ακίνητα και μεγάλους μισθούς, με ανεργία περί το 0,5%. Όχι τυχαία, τη διοικεί ένας από τους ικανότερους δημάρχους. Έχει σπάσει τα κοντέρ στην απορρόφηση Ευρωπαϊκών κονδυλίων, ενώ μέχρι το 2030 θα έχει και μετρό…)
Κόντευε μεσημέρι, ο ήλιος ήδη έκαιγε, κοίταξα γύρω μου τον κόσμο. Βρισκόμουν στην κάτω πλευρά της κεντρικής πλατείας του Cluj (Unirii και αυτή), προερχόμενος από ραντεβού για το οποίο έπρεπε να είμαι ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα. Για αυτό και αρκετοί περαστικοί με κοιτούσαν σαν τρελό και απορούσαν πως άντεχα με τέτοιον καύσωνα. Γρήγορα έφτασε και το αυτοκίνητο που περίμενα: Ο «Χρυσολαίμης» κατέβασε το τζάμι και μου έκανε νόημα να μπω μέσα. Οδηγούσε ένα μεταχειρισμένο Chrysler 300, του οποίου τη μούρη είχε πειράξει και βάλει ένα «Β». Toεσωτερικό του αυτοκινήτου είχε να πλυθεί πολύ καιρό. Θυμήθηκα τον νονό μου που με μάλωνε όταν δεν φρόντιζα τα κοστούμια μου, του ζήτησα συγνώμη νοερώς και κάθισα στη θέση του συνοδηγού.
Πριν τον δω, κατάλαβα από την οσμή ότι είχαμε παρέα στο πίσω κάθισμα. Ήταν «ο βοηθός» του, μάλλον ο άνθρωπος για τα θελήματα. Στο μπόι πρέπει να έφτανε ως το 1,60, έδειχνε 45 χρονών (αλλά πρέπει να ήταν νεότερος). Είχε κουρασμένα μάτια, ντυμένος με ένα τζην και ένα λεκιασμένο μπλουζάκι. Μου συστήθηκε και μου είπε πως ήταν εκεί για να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία του αφεντικού του, «από καφέ και πούρα μέχρι επικίνδυνες αποστολές, αν με πιάνεις», μου είπε και έκλεισε το μάτι του. Προσπάθησα να τον φανταστώ ως τον Ethan Hunt, αλλά ο Tom Cruise κέρδισε εύκολα τη σύγκριση.
Η: «Είμαστε μακριά;»
Χ: «Όχι, σε 5 – 10 λεπτά θα είμαστε εκεί».
Πες μου την ιστορία σου.
Έχεις κάποια αληθινή ιστορία που πιστεύεις ότι αξίζει να διηγηθώ;
Γράψε μου για να τα πούμε!Πες μου τι σκέφτεσαι!
Η μαϊμού Bentley
Αυτονόητα χρειαστήκαμε 10 λεπτά μόνο για να βγούμε από το κέντρο και την κίνησή του. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα πως κάτι δεν ταίριαζε στο σκηνικό…
Η: «Συγνώμη που ρωτάω, αλλά εδώ και μερικά λεπτά κοιτώ το αυτοκίνητό σου. Είναι Bentley; Είδα κάτι έξω, εδώ βλέπω στο τιμόνι ότι έχεις βάλει το σήμα της Bentley, αλλά εγώ νομίζω πως το αμάξι είναι ένα Chrysler 300. Κάνω λάθος;».
Ο «Χρυσολαίμης» άρχισε να γελάει…
Χ: «Είσαι μεγάλο τσακάλι, είσαι ο πρώτος που το κατάλαβε! Μπράβο σου, με εντυπωσίασες!»
Η: «Μα είναι αυτονόητο…»
Χ: «Όχι, δεν είναι. Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει τη διαφορά, ή να πω καλύτερα καμία»
Η: «Και γιατί το έκανες;»
Χ: «Ξέρεις τι γίνεται όταν λέω σε μία γυναίκα ότι θα την πάω βόλτα με τη Bentley που έχω; Λιώνει σαν το παγωτό, είναι το απόλυτο όπλο. Που να σου λέω τι έχει γίνει σε αυτό το αμάξι…»
Η: «Ωραία. Ελπίζω πάντως να βγω χωρίς να έχω μείνει έγγυος».
Δεν κατάλαβε το αστείο μου, αλλά δεν πειράζει. Μετά από μαϊμού τσάντες, γυαλιά, παπούτσια, ρούχα και ο Θεός ξέρει τι άλλο, πήγαινα να δω ένα ακίνητο μέσα σε μία μαϊμού Bentley! Ποιος θα το πίστευε!
Εξαιρετική τοποθεσία, 10 λεπτά από το κέντρο»
Αφού μου είπε 5 φορές ότι το ακίνητο είχε εξαιρετική τοποθεσία, 10 λεπτά από το κέντρο, βρεθήκαμε πίσω από ένα εργοστάσιο. Τον ρώτησα αν είχαμε φτάσει, αλλά έλαβα αρνητική απάντηση. Αφήσαμε την άσφαλτο και μπήκαμε σε έναν χωματόδρομο που μας οδήγησε σε ένα εργοτάξιο, έναν δρόμο υπό κατασκευή με πέτρα (στο μέλλον θα μάθαινα ότι ήταν ο περιφερειακός δρόμος της πόλης). Ένα αυτοκίνητο που κινείται σε τέτοιους δρόμους σηκώνει πολλή σκόνη. Μάλλον θα έλεγα ότι σηκώνει περισσότερη σκόνη από όση πίστευα, κάτι που κατάλαβα όταν ο «Χρυσολαίμης» σταμάτησε σε ένα σημείο και κατέβασε το παράθυρο για να χαιρετήσει κάποιους εργάτες. Ένα κύμα σκόνης κατέκλυσε το αυτοκίνητο. Αποφάσισα να… ζήσω τη στιγμή, αποδεχόμενος τη μοίρα μου και βλέποντας σε πραγματικό χρόνο το κουστούμι μου να αλλάζει χρώμα.
Οδήγησε για μερικά χιλιόμετρα ακόμη, αλλά ο αέρας στο αυτοκίνητο είχε πλέον αλλάξει εντελώς. Ο άνθρωπος στο πίσω κάθισμα μάλλον δεν είχε κάνει μπάνιο για πολύ καιρό, το air condition δεν δούλευε καλά, η σκόνη είχε αναμειχθεί με τον ιδρώτα και όλα μαζί δημιουργούσαν μία ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο «Χρυσολαίμης» μου διηγούνταν πόσες γνωριμίες είχε σε πολιτικό επίπεδο. Στο ραδιόφωνο ακούγονταν κακής ποιότητας μουσική «μανέλε» (σα να λέμε σκληρά σκυλάδικα για τα Ελληνικά δεδομένα). Φτάσαμε στο σημείο που στο μέλλον θα υπήρχε μία διασταύρωση, από εδώ ξεκινούσε ένας άλλος δρόμος στρωμένος με πέτρες. Στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε για μερικά ακόμη χιλιόμετρα. Δεν απαντούσα σε όσα έλεγε, τον άφηνα να μιλάει και σκεφτόμουν…
Ο James Bond φορούσε κουστούμι, το ίδιο και εγώ αλλά είχε ασπρίσει από τη σκόνη. Στην ταινία του τραγουδούσε η Shirley Bassey, ενώ εγώ άκουγα τον Florin Salam, μέρα μεσημέρι. Αυτός αντιμετώπισε τον «Χρυσοδάκτυλο», εγώ είχα δίπλα μου τον «Χρυσολαίμη» και τον μυρωδάτο βοηθό του. «Μάλλον δεν κάνω για Βαλκάνιος James» συμπέρανα…
Επιτέλους φτάσαμε, άνοιξα την πόρτα και βγήκα με φόρα έξω για να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Στα αριστερά μας ξεκίνουσε μία μεγάλη επίπεδη αγροτική γη χιλιάδων στρεμμάτων. Στα δεξιά μας ένας λόφος αρκετά ψηλός, με πολύ μεγάλη κλίση, ίσως και 50 μοίρες. Γύρισα την πλάτη μου στον λόφο και φώναξα:
H: «Ωραία, αντε να δούμε το ακίνητο και περί τίνος πρόκειται!»
Ο «λόφος του Δράκουλα»
Χ: «Που κοιτάς; Το οικόπεδο είναι ακριβώς από πίσω σου»
Η: «Άσε τα αστεία, μιλάμε σοβαρά».
Χ: «Πολύ σοβαρά μιλάμε, το οικόπεδο είναι στην πλάτη σου»
Γύρισα από την άλλη πλευρά.
Η: «Μα αυτός είναι ένας λόφος»
Χ: «Και τι έγινε;»
Η: «Περιμένεις να κτίσουμε ένα εργοστάσιο πάνω σε έναν λόφο; Που το ξαναείδες αυτό;»
Χ: «Δεν το έχω ξαναδεί, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και τέτοια ακίνητα σε άλλα σημεία του κόσμου. Γιατί όμως έχεις στραβώσει έτσι; Δες τι όμορφος που είναι;» είπε και πήρε το σχέδιο του ακινήτου, προσπαθώντας να μου δείξει τα όριά του. Ήλπιζα ότι έβλεπα έναν εφιάλτη και ότι σύντομα θα ξυπνούσα…
Η: «Μα είναι αυτό το κεντρικό ακίνητο με εξαιρετική τοποθεσία, όπως μου είχες πει 10 φορές;»
Χ: «Γιατί το λες αυτό; Ξέρεις πόσο καλή θα είναι η θέση αυτή όταν τελειώσουν οι εργασίες του νέου δρόμου;»
Η: «Μα δεν υπάρχει τίποτε γύρω μας σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων». Έβγαλα και κοίταξα το κινητό μου. «Με έφερες εδώ μετά από 55 λεπτά οδήγησης, για να μου δείξεις έναν λόφο σε μία επίπεδη αγροτική περιοχή;
Χ: «Ναι, αλλά έχει στρατηγική θέση»
Η: «Σωστά. Αν ο Δράκουλας γυρίσει από τους νεκρούς, θα του αρέσει να κτίσει εδώ και πάλι το κάστρο του. Θα έχει εξαιρετική θέα και έλεγχο της περιοχής. Αλλά εμείς θέλουμε να κτίσουμε ένα εργοστάσιο, ούτε να ανέβουμε στον λόφο δεν μπορούμε».
Χ: «Αν θες να κάνεις σοβαρές μπίζνες, θα πρέπει να έχεις και λεφτά. Έχουν οι πελάτες σου πραγματικά λεφτά ή χάνουμε τον χρόνο μας; Αν έχουν, μπορούν να αγοράσουν ένα Hummer και είμαι σίγουρος πως με αυτό μπορούν να ανέβουν τον λόφο ως πάνω. Το έχω δει σε κάποιες διαφημίσεις, πάει παντού, ακόμη και στον Λόφο του Δράκουλα, αν θέλεις να τον ονομάσεις έτσι».
«Θα σε αφήσω να γυρίσεις με τα πόδια»
Ήμουν πραγματικά ενοχλημένος (και αρκετά αφελής για να συνεχίσω την κουβέντα).
Η: «Που είναι οι υποδομές και τα δίκτυα κοινής ωφελείας; Είπες ότι έχει τα πάντα»
Χ: «Ναι, φυσικά. Μπορεί να έχει τα πάντα. Αν τα φέρεις, κανείς δεν θα σε εμποδίσει να το κάνεις. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να φέρεις εδώ τις παροχές;»
Η: «Στο Cluj δεν είναι, εδώ ο Δήμος σε βοηθάει σε όλα»
Χ: «Οκ, το ξέρεις και αυτό. Πάντως και εμείς μπορούμε να σου εγγυηθούμε ότι θα τις φέρεις».
Η: «Μου εγγυάσαι αυτό που δίνει ο Δήμος σε κάθε επενδυτή; Οκ, σε ευχαριστώ. Μπορούμε τώρα σε παρακαλώ να γυρίσουμε πίσω;»
Χ: «Τι εννοείς πίσω;»
Η: «Πίσω στο Cluj, στον πολιτισμό»
Χ: «Χωρίς να μιλήσουμε για την τιμή; Χωρίς να διαπραγματευτούμε;»
Η: «Τιμή για ποιο πράγμα; Για τον Λόφο του Δράκουλα εννοείς;»
Χ: «Κατάλαβα, δεν είσαι σοβαρός! Ήρθες εδώ για να μου σπαταλήσεις τον χρόνο! Ίσως και για να κλέψεις πληροφορίες, κλέφτη Έλληνα! Τι ψάχνεις; Για πες, τι θέλεις να σου πω; Μήπως το όνομα του ιδιοκτήτη για να πας σε αυτόν κατευθείαν και να με παρακάμψεις;»
Η: «Μα είχες πει ότι είναι δικό σου…»
Χ: «Δικό μου είναι, ναι, το ελέγχω. Μην αλλάζεις θέμα τώρα! Δεν έχεις επενδυτή, ούτε εσύ έχεις λεφτά» είπε και κινήθηκε για να με κτυπήσει, υποτίθεται. Τότε επενέβη το τσιράκι του και τον σταμάτησε, σε ένα ωραίο χορευτικό που μάλλον θα είχαν κάνει πρόβα πολλές φορές. Δεν κινήθηκα καθόλου, ούτε του απάντησα.
Χ: «Οκ, δεν θα σε κτυπήσω», μου είπε γεμάτος μεγαλοθυμία… «εσύ χάνεις, εγώ ήμουν έτοιμος να διαπραγματευτώ μαζί σου. Αλλά τώρα θα σε αφήσω εδώ, εμείς θα φύγουμε και εσύ μπορείς να γυρίσεις με τα πόδια».
Η: «Κρίμα που δεν θα συνεχίσουμε τη συζήτησή μας! Γιατί εκτός από αυτό το ακίνητο, ήθελα να σε ρωτήσω για τις πολιτικές σου γνωριμίες και το πώς θα μπορούσαμε να στήσουμε μαζί άλλες συμφωνίες, πχ στον χώρο της πράσινης ενέργειας, φωτοβολταϊκά, αιολικά, βιομάζα, έχω και για αυτά επενδυτές».
Χ: «Έλα, ρε, πλάκα έκανα. Φαντάζομαι το κατάλαβες, έτσι; Ή νόμισες πραγματικά ότι θα σε άφηνα εδώ;»
Στην επιστροφή άκουσα για άλλη μία ώρα ιστορίες για το πόσους πολιτικούς γνώριζε και πόσες άλλες «ευκαιρίες» είχε να μου προσφέρει, ειδικά αν ήθελα να αγοράσω οικόπεδα για αιολικά έργα. Το ότι το Cluj δεν είχε αιολικό δυναμικό κατάλληλο για μεγάλες επενδύσεις ήταν μία πληροφορία άχρηστη για αυτόν…
Η επένδυση έγινε, όμως μία πολλά υποσχόμενη συνεργασία χάθηκε…
Εκείνη τη μέρα πρόλαβα να γυρίσω πίσω στο κέντρο της πόλης, να συναντηθώ με άλλους τρεις μεσίτες και να δω τα τρία καλά ακίνητα που είχαμε εντοπίσει, να γυρίσω στο ξενοδοχείο και να κάνω ένα ντους πριν πάω να περιμένω τους επενδυτές στο αεροδρόμιο. Έφτασαν με τη βραδυνή πτήση και γελούσαν με δάκρυα στα μάτια όταν στο δείπνο μας τους περιέγραψα την περιπέτειά μου με τον «Χρυσολαίμη».
Την επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε τα τρία ακίνητα, μετά ακολούθησε ο νομικός και τεχνικός έλεγχος και γρήγορα ήρθε η εκδήλωση ενδιαφέροντος. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς υπογράφηκε το συμβόλαιο αγοραπωλησίας για το οικόπεδο που θεωρήθηκε ως το πλέον κατάλληλο και όλη η ομάδα του γραφείου μας που δούλεψε για τη συμφωνία αυτή το γιόρτασε με μία τούρτα, στην οποία οι συνεργάτες μου θεώρησαν σωστό να γράψουν «007»…
Χρειάζεσαι σοβαρή καθοδήγηση για την επιχειρηματική / επενδυτική σου δραστηριότητα;
Κάθε μήνα συμβουλεύω ως 3 άτομα ή εταιρείες που χρειάζονται «μία out of the box προσέγγιση»
Γράψε μου για να μιλήσουμε! (Η υπηρεσία αυτή έχει κόστος)Ο «Χρυσολαίμης» αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία μαζί μου όταν μετά από λίγο καιρό τόλμησα να ζητήσω να δω προκαταβολικά την άδεια κατασκευής και την εγκεκριμένη λύση σύνδεσης στο δίκτυο για μία άδεια φωτοβολταϊκού πάρκου που μου πρότεινε. Προτού αρχίσει να με βρίζει, μου είπε ότι «δεν ξέρεις να αναγνωρίζεις και να εκτιμάς τους έντιμους ανθρώπους που θέλουν να σε βοήθησουν», του απάντησα ότι έχει δίκιο και έτσι μία πολλά υποσχόμενη συνεργασία χάθηκε. Άλλος ένας μπήκε στη λίστα όσων στεναχώρησα…
Και στην Ελλάδα υπάρχουν άπειροι «παίκτες» σαν τον «Χρυσολαίμη», πάντα μέσα σε όλα, πάντα έτοιμοι «να πιάσουν την καλή», αλλά και πάντα αν τους γυρίσεις ανάποδα δεν πέφτει τάληρο… Δεν είναι κακό να δοκιμάσεις να κάνεις δουλειές μαζί τους, απλά θα πρέπει να μένεις στα δεδομένα και όχι στα λόγια και τις υποσχέσεις τους. Αντίστοιχες εμπειρίες υπάρχουν και με ιδιοκτήτες ακινήτων…
Στη διαχρονικά ακριβότερη αγορά ακινήτων της Ρουμανίας, το Cluj, έχω ολοκληρώσει σειρά συμφωνιών και επενδύσεων, ενώ έχω πολλούς και καλούς φίλους μεσίτες, επενδυτές, διευθύνοντες συμβούλους εταιρειών και επιχειρηματίες. Για κάθε έναν «Χρυσολαίμη» θα βρει κάποιος 3 σοβαρούς ανθρώπους, μιας και το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό.
Όταν πληρώνεις έναν μεσίτη, ή επενδυτικό σύμβουλο ακινήτων, δεν τον πληρώνεις για το ακίνητο που έχεις διαλέξει, αλλά για όλα τα άλλα που απέρριψε και σε γλύτωσε από τον χρόνο να το κάνεις εσύ, καθώς και για την ικανότητά του να βρει αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι, στην καλύτερη δυνατή (ρεαλιστική) τιμή.
Αλλιώς τρέξε μόνος σου να βγάλεις άκρη με τον κάθε «Χρυσολαίμη»…
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Όπως πάντα, απολαυστική η ανάγνωση του κειμένου και πολύ σημαντικό το συμπέρασμα, που εδω που τα λέμε ισχύει σε πολλα επαγγέλματα “συμβουλευτικού” ρόλου και οχι μόνο.