Ο «κύριος Τσιμπούκης» και ο τσικλιτάκος που έγινε Χουντίνι

Αθήνα, Χειμώνας 2019

Δεν ξέρω πότε ακριβώς αποφάσισα να πραγματοποιώ σχεδόν όλες μου τις συναντήσεις στην Αθήνα σε κεντρικό ξενοδοχείο επί της Πλατείας Συντάγματος, μάλλον το 2008 – 2009. Ήμουν και πάλι εκεί, την τελευταία ημέρα του συνηθισμένου προγράμματος «40 ραντεβού σε 3 μέρες», όπου συναντώ ενδιαφερόμενους για τη Ρουμανία κάθε 30 – 60 λεπτά. Βράδυ Παρασκευής, μετά από 15 περίπου συναντήσεις, καθόμουν μπροστά στον τελευταίο συνομιλητή μου για εκείνο το απόγευμα. 

– «Καλησπέρα, Ηλία» μου είπε o κύριος μπροστά μου. Ήταν γύρω στα 55, φορούσε ένα σακάκι που ήταν η τελευταία λέξη της μόδας, αλλά δεν έστρωνε καλά πάνω του. Είχε παχιά φρύδια και διαπεραστικά, «έξυπνα» μάτια γεμάτα σπιρτάδα. Όταν είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά, δεν είχαμε σπάσει τον πληθυντικό… «Ηλία, δεν με θυμάσαι;» είπε και γέλασε με βροντερή φωνή.

Η: «Συναντώ 500+ ανθρώπους κάθε χρόνο, φέτος ακόμη περισσότερους, οπότε συγνώμη αλλά δεν…»

– «Μα Ηλία, εμείς γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια! Ξέχασες που με έβρισες στη Ρουμανία;» συνέχισε να γελάει και έβγαλε από την τσάντα του ένα σετ με προϊόντα καπνού… Να έβρισα κάποιον… να ειρωνεύτηκα μπορεί, να είπα την αλήθεια και να θύμωσε ίσως, αλλά να έβρισα;

Η: «Πότε ακριβώς είπα αυτές τις βρισιές;» τον ρώτησα στα χαμένα και πλέον γελούσε με την ψυχή του.

– «Εντάξει, εντάξει, για να είμαι ακριβής δεν μπορώ να πω ότι με έβρισες κιόλας! Αλλά περίπου αυτό έκανες! Με αποκάλεσες κορόιδο, μου είπες ότι πιστεύω σε παραμύθια και ότι δεν καταλαβαίνω την έννοια του ρίσκου στις επενδύσεις. Λοιπόν, πάω να καπνίσω λίγο έξω και επιστρέφω για να μιλήσουμε!»

Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι είχα μπροστά μου τον διαβόητο… «κύριο Τσιμπούκη», όπως τον είχα ονομάσει, λόγω της συνήθειάς του να καπνίζει «το τσιμπούκι του» όπως έλεγε! Τι με ήθελε ο κύριος Τσιμπούκης μετά από τόσα χρόνια;

…

Βουκουρέστι, Ελληνική Πρεσβεία. 25^η Μαρτίου 2012

Προ κορωνοϊού, κάθε χρόνο η Ελληνική Πρεσβεία στη Ρουμανία οργάνωνε μία δεξίωση για τη γιορτή της 25^η Μαρτίου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όλοι οι Έλληνες στη Ρουμανία και δη όλοι όσοι ασχολούνται με το επιχειρείν λάμβαναν πρόσκληση για την εκδήλωση αυτή. Ήταν η περίοδος που η εταιρεία μας με τα ακίνητα ήταν στις πρώτες 10 της χώρας και εγώ έδινα 3 – 4 συνεντεύξεις κάθε εβδομάδα, ενώ λίγους μήνες νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει 2 βιβλία μου στη Ρουμανική γλώσσα. Ο αδερφός μου ο Γρηγόρης μόλις είχε μετακομίσει οριστικά στη Ρουμανία και του πρότεινα να έρθει για την εκδήλωση, να αρχίσει να εγκλιματίζεται στο Βουκουρέστι. Εκείνο το βράδυ μπορεί να μιλήσαμε με περισσότερους από 100 ανθρώπους. 

Ο κόσμος είχε πια αραιώσει και πήγαμε να χαιρετίσουμε τον Πρέσβη για να φύγουμε. Στην έξοδο μας σταμάτησε ένας γνωστός μου και επέμενε να μας μιλάει για πολλή ώρα. Εκσφενδόνιζε τις λέξεις με ταχύτητα μυδραλίου, λέγοντας μέσα σε δέκα λεπτά ακριβώς τα αντίθετα πράγματα για το ίδιο θέμα. «Θα πάει καλά η αγορά ακινήτων φέτος;» με ρώτησε και απάντησε μόνος του, στην αρχή λέγοντας όχι και μετά από λίγο λέγοντας ναι, χρησιμοποιώντας κάθε φορά διαφορετικά επιχειρήματα. Όταν φύγαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο, ο Γρηγόρης με ρώτησε:

Γ: «Ποιο είναι αυτό το… πολυβόλο;»

Η: «Μη δίνεις σημασία, ασχολείται με τα ακίνητα, μεσίτης και αυτός. Δεν φαίνεται κακό παιδί, απλά μιλάει πολύ και μάλλον δεν κάνει και τόσα πολλά πράγματα στην πράξη. Μην τον παίρνεις στα σοβαρά. Ένας «τσικλητάκος» είναι, όπως θα έλεγε και ο φίλος μας ο Κώστας από την Κατερίνη».

Γ: «Τσικλητάκος;»

Η: «Ένας άκακος ελαφρύς τύπος, που δεν είναι για πολλά πολλά»

Το ρίσκο και οι αποδόσεις

Γ: «Ε λοιπόν αυτός ο τσικλητάκος λέει στον κόσμο ότι σηκώνει οικοδομές και δίνει στους επενδυτές του 40 – 45% τον χρόνο απόδοση, τον άκουσα σε παρέες απόψε».

Η: «Τι εννοείς;»

Γ: «40 – 45% απόδοση, μετά φόρων. Βάζεις 100.000 και σε 12 μήνες παίρνεις 40.000 ή 45.000 Ευρώ ως κέρδος, έτσι έλεγε στις παρέες και εξηγούσε ότι τώρα ετοιμάζει νέα μεγάλα οικιστικά project μέσα στην πόλη, ενώ κτίζει με 325 Ευρώ το τετραγωνικό και εγγυάται τις επενδύσεις με ακίνητα… τους λέει πως έχουν μηδενικό ρίσκο».

Η: «Μα υπάρχει άνθρωπος που θα τον πάρει στα σοβαρά; Υπάρχει επενδυτής που να περιμένει 40% σε μία παθητική επένδυση χωρίς ρίσκο; Τι ποιότητα να κτίσεις με 325 ευρώ;»

Γ: «Μου λες πως εδώ και έναν χρόνο σου έρχονται ένα σωρό ενδιαφερόμενοι για τέτοιες επενδύσεις και εσύ μόνο δύο έργα προχώρησες…»

Η: «… ναι, με 10% βασική ετήσια απόδοση»

Γ: «Τι αποτέλεσμα λες να προκύψει με αυτές τις δύο αναπτύξεις;»

Η: «Περίπου 22 – 25% τον χρόνο, μετά από όλους τους φόρους, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το εγγυηθεί».

Γ: «Και τι σημαίνει βασική απόδοση;»

Η: «Ότι μέχρι το ποσό αυτό εμείς δεν πληρωνόμαστε τίποτε, τα κρατάει όλα ο επενδυτής. Εμείς αρχίζουμε να εισπράττουμε αμοιβές για τα ποσά που υπερβαίνουν την απόδοση 10%».

Γ: «Ε λοιπόν αυτός ο τσικλητάκος όπως τον λες υπόσχεται 40% και οι επενδυτές κάνουν ουρά, ενώ εσύ λες πως μιλάς με 20 και προχωράνε οι 2 – 3».

Η: «Όταν κάποιος δεν ασχολείται με μία δουλειά και είναι παθητικός επενδυτής δεν μπορεί να περιμένει τις αποδόσεις κάποιου που ασχολείται επί προσωπικού. Επίσης είναι και το θέμα του ρίσκου, της ποιοτητας κατασκευής, σε εμάς το κόστος είναι 450 – 500 Ευρώ. Όσο πιο μεγάλο ρίσκο παίρνεις, τόσο περισσότερα κέρδη μπορείς να περιμένεις, αλλά και τόσο περισσότερα να χάσεις»

Γ: «Ξέρεις τι λένε για τα γλυκοφάγια. Άστους να ονειρεύονται…»

Ο κύριος Τσιμπούκης και η… κλινική του

Το γραφείο που νοικιάζαμε τότε ήταν στην περιοχή Dorobanti του Βουκουρεστίου. Είχαμε τον τέταρτο όροφο ενός συμπαθητικού κτηρίου από γυαλί. Με τον ιδιοκτήτη τα βρήκαμε το 2009, όταν σε συνθήκες ακραίας πτώσης τιμών πέτυχα να νοικιάσουμε πολύ πιο κάτω από την τιμή μόλις του 2008. Ήταν βλάχος στην καταγωγή, πρώην άνθρωπος «του καθεστώτος», πάντα με μία ιστορία στα χείλη του. Είχε έρθει να με δει στο γραφείο μου και συζητούσαμε όταν η γραμματέας μου με ενημέρωσε ότι είχε καταφτάσει ένας… «στρατός από Έλληνες που φωνάζουν και μαλώνουν μεταξύ τους»!

Ολοκληρώσαμε την κουβέντα με τον ιδιοκτήτη και κατευθύνθηκα προς την αίθουσα συνεδριάσεών μας. Τράβηξα και τα δύο φύλλα της βαριάς γυάλινης πόρτας και έκανα δύο βήματα προς τα μέσα, όταν και σταμάτησα. Στα περίπου 30 τετραγωνικά του χώρου βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι, που καταλάμβαναν κάθε καρέκλα εκεί, ενώ είχαμε φέρει και άλλες. Στα δεξιά μου ένας από αυτούς είχε ανοίξει το παράθυρο και κάπνιζε ένα τσιμπούκι, στα αριστερά μου ένας άλλος είχε ανάψει πούρο (!) και όλοι μαζί ήταν χωρισμένοι σε τρεις παρέες, συζητούσαν και γελούσαν. (Δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν ξένο πως έτσι μιλάμε εμείς οι Έλληνες όταν έχουμε καλή παρέα).

Πήρα μισή ανάσα, λόγω του καπνού, και τους συστήθηκα…

Η: «Καλησπέρα σας, είμαι ο Ηλίας…»

– «Το ξέρουμε» απάντησαν δύο τρεις μαζί.

Η: «Είχα ραντεβού με δύο γιατρούς στις 18.00. Τι ακριβώς έγινε; Φέρατε και τους ασθενείς σας μαζί;» ρώτησα προκαλώντας γέλιο. Ο κύριος με το τσιμπούκι, που φαινόταν να είναι κατά κάποιον τρόπο ο επικεφαλής τους, μου απάντησε:

– «Όλοι γιατροί είμαστε. Απλά επειδή είπαμε στην παρέα πως θα σε συναντήσουμε, θέλησαν να έρθουν όλοι να σε δουν, για να πάρουμε απόφαση με ποιον θα επιλέξουμε για τις επενδύσεις μας».

Η: «Δηλαδή φέρατε όλη την… κλινική εδώ, τέλεια. Αν θέλετε, παρακαλώ, σβήστε ό,τι καπνίζετε για να μπορούμε να μιλήσουμε».

– «Στην Ελλάδα δεν απαγορεύεται το κάπνισμα»

Η: «Εδώ είναι Ρουμανία και ειδικότερα το γραφείο μου. Σας ευχαριστώ για την κατανόησή σας» είπα και σκέφτηκα πως ο άνθρωπος με το τσιμπούκι θα μπορούσε να είναι ο… «κύριος Τσιμπούκης», μιας και δεν θυμόμουν το όνομά του, είχα ακούσει τόσα ονόματα μαζί.

3 εκατομμύρια Ευρώ προς επένδυση

Έφερα μία καρέκλα και κάθησα στα δεξιά της αίθουσας, με πλάτη προς τον πίνακα ανακοινώσεων και σημειώσεων που είχαμε. Ο κ. Τσιμπούκης ξαναπήρε τον λόγο και μου σύστησε όλους τους παρευρισκόμενους, κάποιους τους είχα ακουστά. Είχαν πετάξει με την Tarom και είχαν δει το άρθρο που δημοσίευσα στο περιοδικό της, όπως έκανα επί πολλά χρόνια…

– «… τους είπα λοιπόν πως αυτός εδώ είναι ο δεύτερος που θα συναντήσουμε για να αποφασίσουμε σε τι θα επενδύσουμε στη Ρουμανία. Έχεις μπροστά σου μία μεγάλη παρέα, με έναν κοινό στόχο. Έχουμε όλοι μας χρήματα, από λίγες ή πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ ο καθένας, έχουμε μελετήσει την αγορά ακινήτων της Ρουμανίας, βλέπουμε ότι στις νέες οικιστικές αναπτύξεις βγαίνουν πολλά λεφτά και θέλουμε να ασχοληθούμε και εμείς με το θέμα».

Η: «Οκ, τι ακριβώς θέλετε να κάνετε λοιπόν; Πώς μπορώ να σας φανώ χρήσιμος εγώ;»

– «Εμάς η δύναμή μας είναι ότι όλοι μαζί έχουμε πάνω από 3 εκατομμύρια Ευρώ. Με αυτά θέλουμε να επενδύσουμε και να τα αυγατίσουμε. Έχουμε ήδη μία πρόταση πολύ σοβαρή, που την εξετάσαμε και την έχουμε αποδεχτεί…»

Η: «…την εξετάσατε με κάποιον ειδικό των ακινήτων από την Ελλάδα ή τη Ρουμανία;»

– «Όχι, εμείς την εξετάσαμε, τη δείξαμε και στους λογιστές και τους δικηγόρους μας».

Η: «Οκ, αν το είδαν οι δικηγόροι και οι λογιστές, τι να τους κάνετε τους ειδικούς στα ακίνητα; Σωστά».

– «Α γεια σου, μπράβο που μας καταλαβαίνεις».

(Ακολούθησε μεγάλη συζήτηση για τα ακίνητα στη Ρουμανία και τις προοπτικές τους…)

Παθητική επένδυση σε αναπτύξεις ακινήτων

Η: «…και θέλετε να επενδύσετε σε ένα ακίνητο;»

– «Όχι, να συνεργαστούμε με κάποιον, να βάλουμε τα λεφτά, αυτός να τα κάνει όλα και να βγάλουμε ένα καλό κέρδος».

Η: «Άρα εσείς δεν θα κάνετε κάτι, αυτός θα τα κάνει όλα…»

– «… με τα λεφτά μας…»

Η: «… με τα λεφτά σας, οκ. Θα βρει το οικόπεδο, θα βγάλει άδειες, θα σηκώσει την οικοδομή, θα βάλει διαφημίσεις, θα πουλήσει τα διαμερίσματα και θα σας δώσει τα κέρδη».

– «Αυτό ακριβώς! Γατόνι είσαι, καλά μου είπαν για σένα»

Η: «Αυτό λέγεται παθητική επένδυση, όταν απλώς επενδύουμε χωρίς να κάνουμε κάτι περισσότερο, καλή ώρα όπως επενδύουμε σε ένα fund που διαχειρίζεται τα χρήματά μας».

– «Όλα σωστά. Αυτό θέλουμε εμείς. Μπορείς να το κάνεις και εσύ;»

Η: «Ναι, το έχω κάνει και μπορώ να το ξανακάνω, έχουμε αρκετά καλή γνώση της αγοράς και ξέρουμε όλο το θέμα από το Α ως το Ω, έχουμε έτοιμες ομάδες και συνεργάτες για κάθε κομμάτι της δουλειάς».

– «Είδες που οι Έλληνες ξέρουν να παίζουν μπάλα εδώ; Είναι ο δεύτερος που τα έχει όλα αυτά» είπε στους φίλους του ο κύριος Τσιμπούκης.

Η: «Ποιος είναι ο πρώτος;» ρώτησα, σκεπτόμενος πως θα εννοούσε πιθανότατα τον φίλο μου τον Αντώνη, με γραφείο που είχε 40+ μηχανικούς. Όμως ο κ. Τσιμπούκης μου είπε το όνομα του… τσικλητάκου, του ανθρώπου που δεν ήξερε τι έλεγε… αυτός ήταν ο πρώτος που «είχε αυτή την οργάνωση»…

Η πρότασή μου: Χαμηλό ρίσκο και καλή απόδοση

Η: «Ωραία, έχετε λοιπόν την πρόταση αυτού του κυρίου. Εμείς δουλεύουμε ως εξής:

– Φτιάχνουμε ένα κοινό σχήμα με όλους τους επενδυτές. Μπορεί να είναι μία απλή εταιρεία, ή κάτι πιο σύνθετο, ανάλογα με το πόσο γνωρίζονται μεταξύ τους. Σε κάποιες περιπτώσεις κάνουμε και κατά μόνας συμφωνίες, όταν κάποιος δεν θέλει να είναι μαζί με άλλους.

– Οργανώνουμε ένα κοινοπρακτικό σχήμα με μία μας εταιρεία, έτσι ώστε να έχουμε επίσημη συνεργασία, με συμφωνημένα τα πάντα και λυμένα προκαταβολικά τυχόν φοροτεχνικά και νομικά θέματα.

– Τα λεφτά που θα επενδυθούν κατατίθενται στον λογαριασμό της εταιρείας, αλλά αυτά δεν αγγίζονται μέχρι να φέρω προτάσεις έργου, με προϋπολογισμό, έσοδα, έξοδα και εκτιμώμενα κέρδη.

– Όταν βρούμε το έργο στο οποίο συμφωνούμε όλοι μας, τότε κάνουμε μειοδοτικό διαγωνισμό για να επιλέξουμε κατασκευαστή και οι καταβολές γίνονται με βάση την πρόοδο των εργασιών και τις πιστοποιήσεις από την εταιρεία που θα κάνει το project management.

– Εμείς συντονίζουμε τα πάντα και σας δίνουμε report κάθε δύο εβδομάδες

– Τα ακίνητα παραμένουν στην ιδιοκτησία σας, μέχρι να πωληθούν

– Προχωράμε στις πωλήσεις των διαμερισμάτων και κάνουμε ταμείο.

– Συνήθως αν η αγορά κάπου είναι στα 1.500 Ευρώ το μέτρο, εμείς συστήνουμε να πουλήσουμε με 1.300 – 1.400 και να κάνουμε γρήγορο «γύρισμα».

– Μετράμε τους μήνες και τις καταβολές και υπολογίζουμε την απόδοσή σας…»

– «…και πόσα θα βγάλουμε τον χρόνο; Τι ποσοστό;»

Η: Μισό λεπτό, φτάνω και σε αυτό:

– «Η βασική μας συμφωνία είναι η εξής: Για κέρδη ως 10% τον χρόνο, τα κρατάτε όλα εσείς. Αν δηλαδή βάλετε 1.000.000 Ευρώ και σε 18 μήνες εισπράξουμε από τις πωλήσεις 1.150.000 Ευρώ, είναι όλα τα λεφτά δικά σας. 

– Τα κέρδη άνω του 10% ετησίως τα θεωρούμε «υπερκέρδη».

– Εμείς θέλουμε να πληρωθούμε τμήμα από τα «υπερκέρδη», έτσι ώστε να έχουμε αυτόν τον στόχο»

– «Τι δηλαδή; Μόνο 10% θα πάρουμε;» πετάχτηκε κάποιος…

Η: «Όχι, παραπάνω θα πάρετε. Αλλά μέχρι το 10% δεν μας πληρώνετε κάτι, είναι όλα δικά σας και έχετε απόλυτη προστασία, τα ακίνητα στο όνομά σας και τις εισπράξεις από τις πωλήσεις στον λογαριασμό σας. Θα επενδύσετε με πολύ χαμηλό ρίσκο, ουσιαστικά το μόνο ρίσκο θα είναι αν παγώσει η αγορά για κάποιο διάστημα και δεν πουλήσουμε τίποτε, ή άλλα θέματα κατά την κατασκευή κλπ. Εμείς θα πρέπει να φέρουμε κέρδη μεγαλύτερα του 10% για να πληρωθούμε τις αμοιβές μας».

Η πρόταση του τσικλητάκου: Μεγάλο ρίσκο και τεράστια απόδοση

Στην αίθουσα επικράτησε αναβρασμός… άρχισαν όλοι να συζητάνε μεταξύ τους… ένας μου απηύθυνε τον λόγο…

– «Μα μόνο 10% θα μας δώσεις; Οι άλλοι μας δίνουν…»

Η: «Δεν σας δίνω κάτι. Επενδύουμε και κερδίζουμε, εγώ σας περιέγραψα τη στρατηγική μας και την ανάληψη ρίσκου που θα έχετε. Εκτιμώ ότι σήμερα, εν έτει 2012, μπορούμε να κερδίσουμε 20 – 25% ετησίως από ένα έργο, αλλά δεν μπορώ να δεσμευτώ για αυτό, δεν είμαι ο μάγος Χουντίνι!»

Ο κύριος Τσιμπούκης ζήτησε από τους φίλους του να ησυχάσουν και πήρε τον λόγο:

– «Καλέ μου φίλε, άκουσέ μας και εμάς και δεν θα χάσεις. Ο άλλος ο φίλος σου μας έκανε την εξής εξήγηση, που είναι πιο απλή και πιο φθηνή, μιας και δεν θα μας κοστίσει ένα σωρό λεφτά σε δικηγόρους και πιστοποιήσεις… Άκου τι απλά και ωραία μπορούν να γίνουν όλα στη ζωή:

– Θα του δώσουμε τα λεφτά.

– Θα τα βάλει σε μία εταιρεία που θα είμαστε όλοι μέσα και αυτός διαχειριστής, ή σε μία δικιά του, αναλόγως πώς θα βολέψει.

– Θα κτίσει, θα πουλήσει με στόχο να πάρει κάτι παραπάνω από την τιμή της αγοράς και θα μας δώσει τα κέρδη μας».

Η: «Για τι κέρδη μιλάμε;»

– «Εμείς είμαστε φτωχοί και κουρασμένοι άνθρωποι… ένα 45% τον χρόνο νομίζω πως θα μας βοηθήσει να βγάλουμε και εμείς λίγα λεφτουλάκια! Μετά, τα κέρδη πάνω από το 45% θα τα μοιραστούμε μαζί του, άλλωστε αυτός είναι αετός, έχει κόστος 1 και πουλάει με 2».

Η: «Του έχετε μιλήσει ποτέ από κοντά;»

– «Φυσικά! Χθες!»

Η: «Δηλαδή σας φαίνεται λογικό να εμπιστευτείτε κάποιον τυφλά και να του δώσετε να κάνει ό,τι θέλει με τα λεφτά σας;»

– «Ναι, αρκεί να μας δίνει 45% τον χρόνο. Έχουμε ήδη φίλους που το έχουν εισπράξει το ποσοστό αυτό πέρσι και πρόπερσι».

Φωνή βοώντος…

Η: «Είναι δυνατόν να πιστεύετε σε τέτοια παραμύθια;» τους ρώτησα και ξαφνικά πάγωσαν όλοι στην αίθουσα. «Είστε ενήλικοι άνθρωποι, γιατροί, σπουδαγμένοι, πετυχημένοι στη δουλειά σας και μου λέτε πως θα δώσετε σε κάποιον / οποιονδήποτε τα λεφτά σας έτσι κουτουρού;»

– «… όχι κουτουρού, θα μας δίνει 45% τον χρόνο».

Η: «Και αν δεν σας δώσει 45%; Τι θα του κάνετε; Αν δεν σας δώσει ένα τέτοιο τοκογλυφικό επιτόκιο, πώς θα αντιδράσετε; Δεν σας βλέπω εδώ ικανούς για να βάλετε μπράβους και να τον δείρετε…»

– «Μας λες τοκογλύφους;»

Η: «Κορόιδα σας λέω, όχι τοκογλύφους. Θα δώσετε σε κάποιον έναν σκασμό λεφτά, με λίγες ή καθόλου δικλείδες ασφαλείας, και θα περιμένετε να πάρετε 45% τον χρόνο, σε μία αγορά που ακόμη ανακάμπτει από την κατάρρευση του 2008…»

– «Και να πάρουμε το δικό σου το 10%; Να κονομήσεις εσύ και να μας κοροϊδέψεις;» φώναξε ένας άλλος γιατρός.

Η: «Μα πώς ακριβώς σας κοροϊδεύω; Σας δίνω πλήρη έλεγχο και προστασία και σας λέω πως θα πληρωθώ μετά το 10%, όχι ότι θα κερδίσετε 10%. Μπορεί να κερδίσετε 20 – 30%, μπορεί και 9%. Επενδύσεις είναι αυτές, πάντα έχουν το στοιχειο του απρόβλεπτου, για αυτό προσπαθούμε πάντα να περιορίσουμε το ρίσκο. ΤΟ ΡΙ ΣΚΟ!».

Ήταν σα να μιλούσα σε υπνωτισμένους… Σηκώθηκαν γρήγορα και έφυγαν από το γραφείο μου, προσπαθώντας να μη μου μιλήσουν άσχημα κατά την έξοδό τους. Στην τεράστια  λίστα όσων έχω στεναχωρήσει στη ζωή λέγοντάς τους την αλήθεια, μόλις είχαν προστεθεί καμιά δεκαριά ακόμη άνθρωποι. Μετά από λίγες μέρες ο τσικλητάκος με πήρε τηλέφωνο και με έβρισε, λέγοντάς μου πως οι νέοι του επενδυτές του μετέφεραν πως μίλησα για αυτόν πολύ υποτιμητικά, τον είπα απατεώνα και «λαμόγιο grande». Του απάντησα πως δεν είπα τίποτε από όλα αυτά, αλλά ταυτόχρονα πως αυτά που υπόσχεται στους ανθρώπους μάλλον θα του δημιουργήσουν μπελάδες στο μέλλον. Με έβρισε ξανά και μου έκλεισε το τηλέφωνο…

…

Αθήνα, Χειμώνας 2019. Μετά τα «γλυκοφάγια»…

Ο κύριος Τσιμπούκης γύρισε από έξω και έβαλε ξανά το τσιμπούκι του στη θήκη.

– «Λιαααααάκο… α ρε Λιάκοοοοοοο» είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν τι θα έπρεπε να περιμένω… δουλειά μαζί του δεν είχα κάνει, ήξερα πως τόσο αυτός όσο και όλη η παρέα του με σκυλόβρισαν σε δεκάδες άλλους υποψήφιους επενδυτές τα χρόνια που πέρασαν, ήξερα όμως και τι τους είχε συμβεί με τον τσικλητάκο…

 Η: «Πώς και με θυμηθήκατε μετά από τόσα χρόνια;»

– «Λιάααααααααακο… είχες δίκιο, Λιαααααααάκο…» απάντησε ο άνθρωπος και προς στιγμή νόμισα πως του είχε σαλέψει… κάτι μαύρο φαίνονταν στα δόντια του… 

Η: «Σε ποιο πράγμα είχα δίκιο;»

– «Μας τα έφαγε τα λεφτά ο άλλος! Το λαμόγιο! Ο τυχοδιώκτης! Ο ληστής!»

Η: «Αυτός με το 40 και το 45% ετήσια απόδοση;»

– «Ναι, αυτός! Έχει εξαφανιστεί κιόλας! Τα δικά μας τα λεφτά και των άλλων που έχουμε βρει πρέπει να είναι περίπου 7.000.000 Ευρώ! Έχεις ακούσει κάτι για αυτόν;»

Η: «Φυσικά. Μάλιστα έναν γνωστό μου από την Κατερίνη τον συμβούλευσα πώς να πάρει κάτι και να σωθεί, ενώ έναν άλλον πελάτη τον πονήρεψα και κατάφερε να σώσει το 90% της επένδυσής του».

– «Δηλαδή τι συνέβη;»

«Χάσε και φύγε»

Η: «Μου είπε μία μέρα με καμάρι πως ο φίλος σας ο πανέξυπνος που θα σας έκανε όλους πλούσιους χωρίς να ρισκάρετε τίποτε, κέρδισε στο στοίχημα 105.000 Ευρώ. Τα κέρδισε και το έλεγε με καμάρι σε όλους τους επενδυτές που του είχαν εμπιστευτεί τα λεφτά τους. Τότε τον ρώτησα αν ο ίδιος θα μπορούσε να κερδίσει 1.000 Ευρώ στο στοίχημα και όταν μου απάντησε πως δεν ήξερε, του είπα να ρωτήσει κάποιον που ξέρει. Επέστρεψε και μου είπε ότι κατάλαβε που το πήγαινα και επιβεβαίωσε ότι για να κερδίσεις στο στοίχημα 100 χιλιάρικα, θα πρέπει να έχεις ποντάρει πολλά περισσότερα και να είσαι πραγματικά εθισμένος…»

– «… και εσύ που το ήξερες; Παίζεις στοίχημα;»

Η: «Όχι, αλλά έχω γνωστούς κουμαρτζήδες, που μου διηγούνται πώς κάθε φορά για ένα γκολ στο 95^ο λεπτό έχασαν την ευκαιρία να γίνουν πλούσιοι. Συμβούλευσα τον πελάτη αυτόν να ζητήσει ένα ακίνητο και ας χάσει και λεφτά, να του μείνει κάτι, πριν καταρρεύσει. Ο πατέρας μου έλεγε ότι κάποιος φορές στη ζωή ισχύει ο κανόνας του «χάσε και φύγε».

– «Πήρε ο άνθρωπος;»

Η: «Ναι, πήρε ένα ακίνητο, η αξία του ανέβηκε αρκετά και πλέον χάνει λίγα, γλύτωσε την καταστροφή».

– «Και εμείς τώρα τι να κάνουμε; Μας έφαγε τα λεφτά και εξαφανίστηκε το τσογλάνι, έγινε.. Χουντίνι όπως μας είπες τότε, πήρε τα λεφτά, μας τρέλανε στον πρόλογο και εξαφανίστηκε…»

Η: «Οι δικηγόροι σας τι λένε;»

– «Τι να πούνε και αυτοί… ότι δεν έχουμε καμία ελπίδα…» έσκυψε το κεφάλι… «είχες δίκιο σε όλα, τον μπελά σου μέσα… έχεις τώρα κάποια λύση και για εμάς;»

Η: «Για να ασχοληθώ με το θέμα σας, θα σας ζητήσω χρήματα. Εσείς δεν θα μου τα δώσετε και θα μου πείτε πως ήδη έχετε ζημιά από την υπόθεση αυτή. Εγώ θα σας πω ότι ο χρόνος μου δεν είναι δωρεάν και πάλι θα με βρίζετε χωρίς λόγο σε όλον σας τον κοινωνικό περίγυρο. Άστο καλύτερα, έλα σε εμένα αν αποφασίσετε να κάνετε κάποια πιο σοβαρή επένδυση στο μέλλον. Γιατροί είστε, θα ξαναβγάλετε λεφτά…»

– «Για να μας δώσεις πάλι μόνο 10%;» μου είπε γελώντας

Η: «Για να σας διασφαλίσω το κεφάλαιο όσο μπορώ και να κερδίσουμε ό,τι περισσότερο γίνεται, με το μικρότερο ρίσκο για εσάς».

Όποιος σου λέει πως υπάρχουν «σίγουρες» επενδύσεις και τεράστια, άκοπα κέρδη είναι είτε άσχετος, είτε απατεώνας, είτε και τα δύο μαζί. Όταν επενδύουμε κοιτάμε πρώτα να διασφαλίσουμε το κεφάλαιό μας και μετά να κερδίσουμε, ξέροντας προκαταβολικά πως το αναμενόμενο κέρδος συναρτάται άμεσα με το ρίσκο που θα πάρουμε. (Πχ ναι, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά με ένα κρυπτονόμισμα, αλλά μπορούμε να τα χάσουμε και όλα. Αν επενδύσουμε σε κάτι τέτοιο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για τα δύο ενδεχόμενα).

Τα ακίνητα δεν είναι κάτι που το ξέρουν όλοι, ακόμη λιγότερο άνθρωποι εκτός αγοράς. Και στον κλάδο αυτόν ισχύει το αξίωμα του ρίσκου και της απόδοσης. Δεν είναι τυχαίο πως ο γνωστότερος επενδυτής ακινήτων στον κόσμο, ο Ντόναλντ Τραμπ, ρισκάρησε, χρεωκόπησε κάποιες φορές και μετά ξανασηκώθηκε κλπ.

Αν σκοπεύεις να επενδύσεις μεγάλα ποσά, πριν από κάθε άλλη σκέψη φρόντισε να διασφαλίσεις νομικά τη θέση σου και μείωσε όσο μπορείς το ρίσκο. Δεν θα σου φταίει ο «επόμενος τσικλητάκος» αν χάσεις τα λεφτά σου επειδή έψαχνες εξωπραγματικά πράγματα…

Εσύ τι γνώμη έχεις;