Όταν μάλωσα με τον… Diego Armando Maradona

Ένα απόγευμα έλαβα μία κλήση από άγνωστο νούμερο. Απαντώ σε όποιον με καλέσει, έτσι πάτησα το πράσινο κουμπί και άκουσα μία φωνή να μου μιλάει στα αγγλικά… Ήταν ο ιδιοκτήτης του ακινήτου (ή έλεγε πως είναι):

– «Εσύ είσαι, ρε, ο αδέσποτος σκύλος (!) που προσπαθεί να μου χαλάσει τη συμφωνία για το οικόπεδό μου; Θα σου μιλήσω για πρώτη και τελευταία φορά».

Η: «Καλησπέρα και σε εσάς. Ποιος είστε; Προς τι τα κομπλιμέντα;»

– «Κοίτα, Έλληνα, παράτα τις βλακείες σου και κοίτα να αφήσεις τον πελάτη σου να τελειώσει τη συμφωνία! Είναι πολλά τα λεφτά! Θα σε βρω και θα σε σκίσω!»

Η: «Μιλάτε για το μεγάλο οικόπεδο που είναι στην πραγματικότητα αθλητική εγκατάσταση;»

– «Ναι, ρε, για αυτό μιλάω! Οι δικηγόροι και οι μηχανικοί είπαν ότι δεν έχει πρόβλημα, τι σε νοιάζει εσένα, ρε, τράβα πίσω στο χωριό σου στην Κρήτη, εκεί στην Ελλάδα»

Η: «Όλυμπος, Κατερίνη, λάθος σας τα είπαν. Αν μία αθλητική εγκατάσταση δεν αλλάξει χρήση γης, τότε το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε εκεί είναι να παίζουμε μπάλα, αυτό καταλαβαίνω εγώ. Γιατί δεν δεσμεύεστε να μας το παραδώσετε με αλλαγμένη τη χρήση γης; Θα σας…»

– «… ρε τι ξέρεις εσύ από ακίνητα και χρήσεις γης, ρε; Αν εσύ ξέρεις από ακίνητα, εγώ είμαι ο Diego Armando Maradona! Το καλό που σου θέλω, σταμάτα να μου δημιουργείς προβλήματα, γιατί θα έχεις κακά ξεμπερδέματα».

Η: «Εντάξει, Diego, κοιτάξτε να αλλάξετε τη χρήση και θα εισπράξετε ένα από τα μεγαλύτερα τιμήματα για αγορά γης στα Βαλκάνια» απάντησα και τότε ο ιδιοκτήτης έκανε μία μικρή παύση και «άλλαξε τροπάριο»…

– «Πόσα θες, ρε; Εσύ μας κάνεις τον δύσκολο για να πάρεις λεφτά… πόσα θέλεις να σου δώσω για να το βουλώσεις και να κάνεις στην άκρη».

Δεν περίμενα αυτή την ερώτηση. Δεν απάντησα. Το προσύμφωνο είχε τίμημα 55.000.000 Ευρώ. Ο «Diego» συνέχιζε να ουρλιάζει στην άλλη άκρη της γραμμής…

– «Με πόσα θα είσαι ευχαριστημένος, Έλληνα εκβιαστή, εσείς που δώσατε τα δώρα στην Τροία ή τέλος πάντων τι έγινε εκεί…»

Πήρα μία βαθειά ανάσα. Έχασα τη φωνή του από τα αυτιά μου και χάθηκα στη σκέψη μου…

…

Φθινόπωρο του 2006. Στο πρώτο «σοβαρό» μας γραφείο στο Βουκουρέστι

Το πρώτο μας «σοβαρό», «κανονικό» γραφείο στο Βουκουρέστι ήταν κοντά στην πλατεία Unirii (Ενώσεως). Σε αυτό επενδύσαμε τα πρώτα καλά χρήματα που κερδίσαμε από την επιλογή μας το 2005 να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε το επόμενο «κύμα» της αγοράς ακινήτων στη Ρουμανία και να είμαστε οι πρώτοι που θα το αξιοποιήσουν. Σε μία πολυκατοικία που στο ισόγειό της είχε ένα ζαχαροπλαστείο «Agapitos» (καμία σχέση με τη γνωστή αλυσίδα), εκείνα τα 90 τετραγωνικά στον 3^ο όροφο ήταν για μένα και τον Γρηγόρη το ισοδύναμο του πρώτου μας τροπαίου…

Είχαμε φτιάξει την πρώτη μας ομάδα, με 6 άτομα. Κάναμε 20+ συναντήσεις τη μέρα για πάσης φύσεως ακινήτα (μετά έμαθα την αξία της εξειδίκευσης στον χώρο). Είχαμε δύο γραφεία συνεδριάσεων, το μικρό και το μεγάλο. Συνήθως εγώ έκανα τα ραντεβού μου στο μεγάλο, όμως αυτή η συνάντηση είχε προγραμματιστεί για το μικρό.

Ταξίδι στον χρόνο: Ο «κομισάριος του κόμματος»

Ομολογώ ότι γεννήθηκα μόλις το 1975 και στη Ρουμανία πήγα τον Ιανουάριο του 2004. Δεν είχα την τύχη (σύμφωνα με κάποιους παραστρατημένους σήμερα) να ζήσω στη Ρουμανία τις εποχές του Nicolae Ceausescu. Την ώρα όμως που μπήκα στον χώρο, ένιωσα να ταξιδεύω πίσω στον χρόνο. Αντίκρυσα μπροστά μου έναν «κατώτερο αξιωματούχο του κόμματος με βαρύγδουπο τίτλο, που εν έτει 1978 έμπαινε σε ένα κρατικό εργοστάσιο σε μία μικρή επαρχιακή πόλη (σα να λέμε Τσαριτσάνη Λαρίσης) και έκανε κομματική κατήχηση στις εργάτριες εκεί».

Κάθισα στην άβολη καρέκλα (είπαμε ότι κάναμε με τον Γρηγόρη γραφείο στο κέντρο, δεν είχαμε όμως λεφτά για υπερβολές) και γρήγορα παρατήρησα τους ανθρώπους γύρω μου…

• Ακριβώς απέναντί μου ήταν ο «αξιωματούχος», ο «εκπρόσωπος του ιδιοκτήτη, ηλικίας 65 – 70 ετών, «μάχιμος» κρασο-μπυρολάτρης (φαίνεται, αν είσαι παρατηρητικός). Για κάποιον άγνωστο σε εμένα λόγο ήταν ήδη «στραβωμένος». Το κουστούμι του μου θύμισε κάτι ρούχα που φορούσε ο πατέρας μου σε φωτογραφίες του την δεκαετία του ’60. Είχε όλα τα κουμπιά από το σακάκι κλειστά, δεν ήξερε ότι το τελευταίο το αφήνεις ανοικτό, ούτε μπήκα στον κόπο να του το εξηγήσω. Ένα ζευγάρι μικρά γυαλιά στόλιζε τη μύτη του και είχαμε ένα κοινό στοιχείο: Τα κουμπιά των πουκαμίσων μας θα έπρεπε να κάνουν αίτηση για βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα…

• Δίπλα του ήταν ο μεσίτης που τον εκπροσωπούσε και συνεργαζόμασταν για αυτή τη συναλλαγή. Είχε κοπεί στο ξύρισμα, ετοιμαζόμενος να έρθει στο πιο σημαντικό deal (που λέμε στην Κατερίνη) της ζωής του. Τα μάτια του έλαμπαν, κτυπούσε τα δάκτυλά του κάτω από το τραπέζι και φορούσε ίσως το γαμπριάτικο κουστούμι του. Ήμουν σίγουρος ότι είχε ήδη υπολογίσει το πόσα λεφτά θα κερδίσει και πώς θα τα ξοδέψει…

• Δεξιά μου κάθονταν η συνεργάτιδά μου, μία από τις πρώτες μεσίτριες που προσέλαβα στη Ρουμανία. (Έφυγε γρήγορα, λέγοντάς μου ότι είμαι ηλίθιος να χάνω ευκαιρίες χρηματικής αμοιβής για να διατηρήσω τις αρχές και το άγνωστο – τότε – καλό μου όνομα, θεωρούσε ακατανόητη την κεντρική μας ιδέα ότι πρέπει να προστατεύουμε τα συμφέροντα του πελάτη μας). Φορούσε και αυτή επίσημα ρούχα, λες και θα πήγαινε σε κάποιο σημαντικό γεγονός. Είχε αδειάσει πάνω της και ένα μπουκάλι από φθηνό άρωμα = το μικρό δωμάτιο είχε μετατραπεί σε θάλαμο αερίων. Η συνεργάτιδά μου αντιμετώπιζε τον «αξιωματούχο» ως τον πιο σημαντικό άνθρωπο του κόσμου, σαν τον θείο της που αναμενόταν να πεθάνει σε 2 – 3 μέρες και της είχε ανακοινώσει ότι θα της αφήσει όλη του την περιουσία…

+ 20 εκ. Ευρώ και ένα «μικρό πρόβλημα»

Η πρώτη μας συνάντηση είχε γίνει με τον συνεργαζόμενο μεσίτη. Είχαμε πάρει τα λιγοστά χαρτιά ενός οικοπέδου σε εξαιρετική θέση στο Βουκουρέστι. Με πολλή δουλειά και… αγώνα καταφέραμε να συλλέξουμε τα υπόλοιπα έγγραφα και να το παρουσιάσουμε σε τρεις μεγάλους επενδυτές (2 funds και έναν μεγάλο ιδιώτη). Ο ιδιώτης είχε αποφασίσει να προχωρήσει, αλλά στο μεταξύ ο ιδιοκτήτης είχε αλλάξει την τιμή 4 – 5 φορές μέσα σε λίγους μήνες, όπως συνηθίζοταν στη Ρουμανία πριν το 2008…

Κοίταξα στα μάτια τον «αξιωματούχο» και του μίλησα στα αγγλικά, περιμένοντας από τη συνεργάτιδά μου να μεταφράσει:

«Μας δώσατε ελλιπέστατα χαρτιά και μέχρι να συγκεντρώσουμε όσα έπρεπε και να φτιάξουμε έναν σοβαρό φάκελο ακινήτου για να τον παρουσιάσουμε σε επενδυτές ανεβάσατε την τιμή κατά περίπου 20 εκατομμύρια Ευρώ! Δεν θα σας δώσουμε τόσα πολλά επιπλέον, αλλά έχω εξουσιοδότηση για να σας προτείνω την εξής συμφωνία:

• Υπογράφουμε ένα προσύμφωνο στα 55.000.000 Ευρώ.
• Μας δίνετε αποκλειστικότητα (exclusivity period, το λέμε στην Κατερίνη) για 60 μέρες και μετά πρέπει είτε να έρθουμε να ολοκληρώσουμε τη συναλλαγή, είτε να χάσουμε μία προκαταβολή 200.000 Ευρώ, που θα βάλουμε σε λογαριασμό Escrow, ως εγγύηση για να δείξουμε τη σοβαρότητά μας όσο ελέγχουμε τα χαρτιά.
• Αν όλα είναι εντάξει και μας υπογράψετε ότι θα αλλάξετε τη χρήση γης του ακινήτου, έτσι ώστε να μην είναι άλλο «αθλητική εγκατάσταση», όπως είναι τώρα, θα ολοκληρώσουμε αμέσως τη συναλλαγή. 
• Αν εσείς φέρετε το χαρτί, αν ο νομικός, λογιστικός* και τεχνικός έλεχχος δεν βρουν κάποιο πρόβλημα και εμείς δεν αγοράσουμε το ακίνητο, θα χάσουμε τις 200.000 Ευρώ. Αν βρεθεί πρόβλημα, τότε θα κάνουμε πίσω και θα πάρουμε τα λεφτά από τον Escrow».

* «στοπ, Ηλία. Τι να τον κάνετε τον λογιστικό έλεγχο σε έναν οικόπεδο;» θα ρωτήσεις. Απλή η απάντηση: Αν το ακίνητο είναι στο όνομα εταιρείας, είναι αναγκαίος και εξίσου σημαντικός με τους άλλους.

O «αξιωματούχος» σήκωσε σε αργή κίνηση το φρύδι του ενώ άκουγε τη μετάφραση. Στο τέλος το πρόσωπό του κατακοκκίνησε, η πίεσή του μάλλον ανέβηκε και έδειχνε πολύ θυμωμένος. Τότε νόμισα ότι θα πάθαινε έμφραγμα (όμως με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό είναι τμήμα της παράστασης).

– «Νόμιζα ότι με φέρατε εδώ για να ολοκληρώσουμε τη συμφωνία! Τόσον καιρό συζητάμε και εσείς δεν κάνετε τίποτε άλλο από το να μας ζητάτε χαρτιά! Τελικά έχετε λεφτά, ή όχι; Μήπως έχετε μόνο 200.000 Ευρώ και χάνουμε τον χρόνο μας με φτωχούς;» (σσ. σκέψου πόσο εύκολα νιώθει κάποιος μπατίρης ότι είναι πλούσιος, επειδή εκπροσωπεί κάποιον πλούσιο).

Η: «Θα δώσουμε φυσικά και επιστολή τραπέζης ότι υπάρχουν τα υπόλοιπα χρήματα».

– «Δεν είστε σοβαροί! Ντροπή! Αίσχος! Παίζετε με τον χρόνο και την υπομονή τίμιων ανθρώπων! Κοίτα, Έλληνα, δεν έχεις λεφτά ούτε εσύ, ούτε ο πελάτης σου, ξέρω εγώ, σας έχω ψάξει. Τράβα πίσω στο χωριό σου στην Ελλάδα, παλιοχωριάτη!» Σταμάτησε και έκανε μία χειρονομία στον συνεργαζόμενο μεσίτη ότι θα έλεγε περισσότερα, αλλά κρατήθηκε.

Η: «Ωραία, εγώ είμαι χωριάτης. Το πρόβλημά σας όμως ποιο είναι; Ότι θέλω να αλλάξει η χρήση γης πριν αγοράσουμε; Εσείς είστε πλούσιοι, πρωτευουσιάνοι και τίμιοι, που κολλάτε;»

Ο «μαλάκος», το show και η συμφωνία

Δεν ήξερα ότι αγοράσαμε στο γραφείο καρέκλα με ελατήριο, έτσι όταν είδα τον «αξιωματούχο» να εκτινάσσεται από τη δικιά του σκέφτηκα πως δεν ήταν τελικά και τόσο φθηνές οι επιλογές μας…

Εξερράγη πραγματικά, το πρόσωπό του έγινε σαν παντζάρι, άρχισε να «φτύνει» τις λέξεις (και όχι μόνο)…

– «Αν θέλετε να αγοράσετε, φέρτε μας να δούμε ότι έχετε λεφτά! Αυτά που λες είναι δουλειά για τους δικηγόρους σας, όχι πρόβλημα του ιδιοκτήτη! Πουλάμε τη γη ως έχει και σου κάνουμε τη χάρη να συζητάς μαζί μας! Εδώ, νεαρέ μου (σ.σ. ήμουν κάποτε και τέτοιος) κάνουμε δουλειές, BUSINESS, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο!»

Βλέποντας τον αξιωματούχο να δίνει παράσταση ανώτερη και από Standup Comedy, ο συνεργαζόμενος μεσίτης ξεκινήσε να μου επιτίθεται και αυτός…

– «Δείξτε τα λεφτά! Μας φέρατε εδώ και είπατε ότι έχετε λεφτά! Τον παίρνω και φεύγουμε! Ντροπή! Ντροπή!»

Η: «Αγαπητέ», απευθύνθηκα προς τον μεσίτη, «έχετε ολοκληρώσει ποτέ σας συναλλαγή άνω του 1.000.000 Ευρώ; (σ.σ. είχα κάνει την πρώτη μου την προηγούμενη χρονιά) Έχετε εμπλακεί ποτέ σας σε συναλλαγές δεκάδων εκατομμυρίων; Καταλαβαίνω ότι βιάζεστε, όμως ο πελάτης μου πρέπει να προστατευθεί. 55 εκατομμύρια θα δώσει! Εσείς λέτε σε πελάτη σας να αγοράσει ακίνητο χωρίς λυμένα όλα τα νομικά και πολεοδομικά του θέματα;»

Ο «αξιωματούχος» κατευθύνθηκε προς την πόρτα, «στολίζοντάς με»:

– «Ο άνθρωπος εδώ είναι ηλίθιος! Πώς το λέτε στα Ελληνικά σας! Είσαι MALAKOS, άνθρωπέ μου, MALAKOS!»

Ο «αξιωματούχος» με έβρισε, ο συνεργαζόμενος μεσίτης μου επιτέθηκε, η συνεργάτιδά μου με μίσησε… όμως σε 15 μέρες οι δικηγόροι των δύο πλευρών υπέγραψαν το προσύμφωνο, αφαιρώντας τον όρο των 200.000 Ευρώ σε λογαριασμό Escrow και την υποχρέωση της αλλαγής χρήσης γης…

Εμείς υπογράψαμε να εισπράξουμε μεσιτική αμοιβή 550.000 Ευρώ (παραπάνω ήθελα να ζητήσω, μιας και στη Ρουμανία η μεσιτική αμοιβή είναι 3%. Όμως ρώτησα τον πρώτο μου μεγάλο πελάτη και μου είπε ότι σε συμφωνίες άνω των 50.000.000 Ευρώ το 1% είναι αρκετό = τον άκουσα).

«Κάθισε στα αυγά σου, άνθρωπέ μου!»

Ίσως τελικά ο «αξιωματούχος» να είχε δίκιο… ίσως και να ήμουν MALAKOS… ο δυτικοευρωπαίος επενδυτής ήθελε να προχωρήσουμε ταχύτατα τη συμφωνία…

– «Στο οικόπεδο θα κτίσω μία τεράστια ανάπτυξη Real Estate και την έχω προπωλημένη από τα σχέδια. Θα την αγοράσει ένα επενδυτικό fund ασφαλιστικού ταμείου, είναι όλα κανονισμένα και «μιλημένα». Μην ασχολείσαι περαιτέρω, οι δικηγόροι και οι μηχανικοί μας θα αναλάβουν όλα τα υπόλοιπα. Κοίτα να υπογράψουμε και να πάρεις τα χρήματά σου, πανάκριβε Έλληνα» μου είπε γελώντας ένα βράδυ που δειπνήσαμε κοντά στη μαγευτική λίμνη Herrastrau στο Βουκουρέστι.  

Η: «Μα είναι αθλητική εγκατάσταση και…»

– «… τι σε νοιάζει εσένα; Θα πληρωθείς ένα σωρό λεφτά, αυτό είναι δικό μας πρόβλημα, όχι δικό σου!»

Η: «Αν οι δικηγόροι σου κάνουν λάθος, δεν θα τους κατηγορήσεις αυτούς! Εμένα θα κατηγορήσεις, θα πεις ότι δεν ήμουν καλός επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων!»

– «Τίποτε δεν θα πω, χαλάρωσε και μάθε να κάνεις δουλειές χωρίς συναισθήματα. Κάθισε στα αυγά σου, ανθρωπέ μου!».

Παρά το ότι έχω ακούσει συχνά ότι έχω καρδιά από πέτρα (ειδικά όταν αποτρέπω κάποιον να «δαγκώσει» έναν πελάτη μου), αυτή τη φορά η καρδιά μου μάλλον ήταν πιο μαλακή και από την καρδιά ενός μαρουλιού, όπως έλεγε η παλιά διαφήμιση…

Πήγα σε πέντε ειδικούς, κάθε είδους. Κανείς δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι το αποτέλεσμα θα ήταν θετικό, ότι η αθλητική εγκατάσταση θα μετατρέπονταν σε οικόπεδο με άδεια για να φιλοξενήσει ένα τεράστιο επενδυτικό project, μία επένδυση άνω των 100.000.000 Ευρώ (τότε).

Όπως είχαμε συμφωνήσει με τον πελάτη, είχα πληρώσει και εγώ ειδικούς για να ψάξουν το θέμα, «για να ακούσουμε περισσότερες από μία γνώμες». Ένας από τους ειδικούς θύμωσε μαζί μου…

– «Απατεώνες μεσίτες… δεν ντρέπεσαι, ρε Ηλία, νέο παιδί, να πας να πουλήσεις τέτοιο ακίνητο στον επενδυτή σου; Αυτό κτίζεται μόνο με τεράστιες γνωριμίες και ίσως ούτε και έτσι! Πιο εύκολα θα με αγαπήσει ξαφνικά η Nicoleta Luciu (η τότε Ρουμάνα Monica Belucci), παρά θα αλλάξετε τις χρήσεις γης σε ακίνητο αθλητικών εγκαταστάσεων. Από την άλλη… ποτέ δεν ξέρεις…»

Η: «Μα εγώ δεν είπα να το πάρει με το ζόρι! Το αντίθετο, του το έδειξα με επιφυλάξεις και μαλώνω μαζί του για να μην προχωρήσει αν δεν διασφαλιστεί 100%!»

(Την ίδια περίοδο είχαμε σχεδόν «μείνει» από μετρητά, μιας και είχαμε επενδύσει σε ακίνητα. Χρειαζόμασταν αυτή τη συμφωνία, όπως μου έλεγε και ο αδερφός μου…)

«Αν εσύ ξέρεις από ακίνητα, εγώ είμαι ο Diego Armando Maradona»

Ο πελάτης μου προσπάθησε να με βγάλει από τη συμφωνία, ενοχλημένος που… επέμενα να τον προστατέψω. Συνέχισα να μιλώ με τους δικηγόρους του, να συλλέγω πληροφορίες και να τους τις παρουσιάζω. Υποθέτω ότι ενοχλούσα, μιας και αυτοί έλεγαν στον πελάτη τους «πάρτο τώρα και μετά θα βρούμε μία λύση για να κτίσουμε». Τα ίδια και οι μηχανικοί… «μη σε νοιάζει, ξέρουμε εμείς». Κάποια στιγμή ένας δικηγόρος του πελάτη μου είπε κατάμουτρα:

– «Ο άνθρωπος θέλει να αγοράσει. Γιατί δεν τον αφήνεις;»

Η: «Εγώ ήξερα ότι συνήθως η πλειοψηφία των δικηγόρων είναι καλή στο να χαλάει τις συμφωνίες. Εσείς τι έχετε πάθει τώρα και θέλετε να υλοποιήσετε μία συμφωνία χωρίς να διασφαλίσετε τον πελάτη σας;» (ήμουν μικρός και είχα μεγάλη γλώσσα, συγχώρεσέ με…)

Ένα απόγευμα έλαβα μία κλήση από άγνωστο νούμερο. Απαντώ σε όποιον με καλέσει, έτσι πάτησα το πράσινο κουμπί και άκουσα μία φωνή να μου μιλάει στα αγγλικά… Ήταν ο ιδιοκτήτης του ακινήτου (ή έλεγε πως είναι):

– «Εσύ είσαι, ρε, ο αδέσποτος σκύλος (!) που προσπαθεί να μου χαλάσει τη συμφωνία για το οικόπεδό μου; Θα σου μιλήσω για πρώτη και τελευταία φορά».

Η: «Καλησπέρα και σε εσάς. Ποιος είστε; Προς τι τα κομπλιμέντα;»

– «Κοίτα, Έλληνα, παράτα τις βλακείες σου και κοίτα να αφήσεις τον πελάτη σου να τελειώσει τη συμφωνία! Είναι πολλά τα λεφτά! Θα σε βρω και θα σε σκίσω!»

Η: «Μιλάτε για το μεγάλο οικόπεδο που είναι στην πραγματικότητα αθλητική εγκατάσταση;»

– «Ναι, ρε, για αυτό μιλάω! Οι δικηγόροι και οι μηχανικοί είπαν ότι δεν έχει πρόβλημα, τι σε νοιάζει εσένα, ρε, τράβα πίσω στο χωριό σου στην Κρήτη, εκεί στην Ελλάδα»

Η: «Όλυμπος, Κατερίνη, λάθος σας τα είπαν. Αν μία αθλητική εγκατάσταση δεν αλλάξει χρήση γης, τότε το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε εκεί είναι να παίζουμε μπάλα, αυτό καταλαβαίνω εγώ. Γιατί δεν δεσμεύεστε να μας το παραδώσετε με αλλαγμένη τη χρήση γης; Θα σας…»

– «… ρε τι ξέρεις εσύ από ακίνητα και χρήσεις γης, ρε; Αν εσύ ξέρεις από ακίνητα, εγώ είμαι ο Diego Armando Maradona! Το καλό που σου θέλω, σταμάτα να μου δημιουργείς προβλήματα, γιατί θα έχεις κακά ξεμπερδέματα».

Η: «Εντάξει, Diego, κοιτάξτε να αλλάξετε τη χρήση και θα εισπράξετε ένα από τα μεγαλύτερα τιμήματα για αγορά γης στα Βαλκάνια» απάντησα και τότε ο ιδιοκτήτης έκανε μία μικρή παύση και «άλλαξε τροπάριο»…

– «Πόσα θες, ρε; Εσύ μας κάνεις τον δύσκολο για να πάρεις λεφτά… πόσα θέλεις να σου δώσω για να το βουλώσεις και να κάνεις στην άκρη».

Δεν περίμενα αυτή την ερώτηση. Δεν απάντησα. Το προσύμφωνο είχε τίμημα 55.000.000 Ευρώ. Ο «Diego» συνέχιζε να ουρλιάζει στην άλλη άκρη της γραμμής…

– «Με πόσα θα είσαι ευχαριστημένος, Έλληνα εκβιαστή, εσείς που δώσατε τα δώρα στην Τροία ή τέλος πάντων τι έγινε εκεί…»

Πήρα μία βαθειά ανάσα. Έχασα τη φωνή του από τα αυτιά μου και χάθηκα στη σκέψη μου…

Η απόφαση

«Είδα» έναν παλιό Έλληνα μεσίτη στο Βουκουρέστι να μου εξηγεί στο καφέ του ξενοδοχείου Marriott ότι «πρέπει να παίρνεις όλα τα λεφτά που σου δίνουν, δεν είναι δικιά σου δουλειά να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Μεσίτες είμαστε, όχι σύμβουλοι και παρασύμβουλοι». 

Αμέσως «είδα» και τον πατέρα μου να κάθεται στην πολυθρόνα του στο σαλόνι του σπιτιού μας στην Κατερίνη και να μου εξηγεί πως από κάθε δύσκολη στιγμή στη ζωή τον έσωσε το καλό του όνομα, αυτό έκανε πάντα τη διαφορά. «Προτιμήσαμε να πάρουμε τεράστιο δάνειο πριν 35 χρόνια, παρά να κοροϊδέψουμε κάποιον»…

«Είδα» και τα δύο μου αδέρφια να συζητάνε για κάτι στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στην Παραλία Κατερίνης και να λένε πως «μπορεί να πέθανε ο μπαμπάς μας, από λεφτά βρώμικα όμως δεν έχουμε ανάγκη». 

Ο «Diego» δεν είχε σταματήσει να φωνάζει, όταν επανήλθα και πάλι πνευματικά στην κουβέντα μας…

– «Ε, Έλληνα… γιατί δεν απαντάς; Τι έπαθες; Πόσα θέλεις; Προσπαθείς να με κάνεις να πω μόνος μου νούμερα; Λοιπόν, για να τελειώνουμε και να πας να πεις στον πελάτη σου πως συμφωνείς και εσύ, εγώ μπορώ να σου δώσω μέχρι…»

Η: «… σας ευχαριστώ πολύ, όμως δεν θέλω κάτι από εσάς. Φέρτε μας την αλλαγή χρήσης και πάρτε τα 55, θα πληρωθώ από τον αγοραστή».

– «Θα το πουλήσω αλλού».

Η: «Είμαι βέβαιος. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις έχουν μεγάλη πέραση στις μέρες μας»

Με έβρισε στα ρουμανικά και έκλεισε το τηλέφωνο…

Ό,τι φαίνεται λάθος, συνήθως είναι όντως λάθος

Ίσως ο πελάτης μου να την ολοκλήρωνε τη συμφωνία… όμως ο «Diego» εκμεταλλεύτηκε ένα λάθος των δικηγόρων του στη συγγραφή του προσυμφώνου, επικαλέστηκε μία σχετική νομολογία και έσπασε τη συμφωνία, με τρόπο που να μη μας επιτρέπει να τον πάμε στα δικαστήρια. (Οι δικηγόροι του πελάτη είπαν ότι έφταιξα εγώ, επειδή τους πίεσα να τελειώσουν γρήγορα…)

Στη Ρουμανία οι τιμές άλλαζαν συνέχεια και ο «Diego» κατάφερε να πουλήσει το οικόπεδό του με 63.000.000 Ευρώ! Το αγόρασε μία επενδυτική εταιρεία από την… πολύ Βόρεια Ευρώπη, την οποία συμβούλεσε μία πολυεθνική μεσιτική εταιρεία. Τελείωσαν τους ελέγχους σε λίγες μέρες και δεν είχαν πρόβλημα με τις αθλητικές εγκαταστάσεις.

Ο πελάτης μου έκοψε την καλημέρα, πλήρωσε τα λεφτά που έδωσα για ελέγχους και μου διαμήνυσε να μην τον ενοχλήσω ξανά. Τον είδα ξανά το 2010 στην παγκόσμια έκθεση ακινήτων στις Κάννες, τη MIPIM. Παρέμενε θυμωμένος μαζί μου… Ο συνεργαζόμενος μεσίτης ρώτησε πότε θα επιστρέψω στην Ελλάδα και αφού έφυγα από τη χώρα, ήρθε στο γραφείο μας, όπου και έκανε φασαρία, ουρλιάζοντας και κτυπώντας πόρτες. Όταν συναντηθήκαμε ξανά μου ζήτησε συγνώμη. Η συνεργάτιδα μεσίτρια που είχα στο γραφείο παραιτήθηκε και έφυγε, βρίζοντάς με ως ανίκανο, κομπλεξικό και «Δον Κιχώτη» (όλως περιέργως, δεν μακροημέρευσε στον χώρο).

Μίλησα κάποια στιγμή με τον πρώτο μου μεγάλο πελάτη για το θέμα, ενώ ολοκληρώναμε άλλη μία συναλλαγή βιομηχανικού ακινήτου στο δυτικό Βουκουρέστι (που όταν πήγα το 2004 στην έξοδο της πόλης ήταν… χωράφια και σήμερα είναι κτισμένα εκεί περίπου 3.000.000+ τετραγωνικά βιομηχανικών χώρων και logistics, περίπου 3 φορές περισσότερα από τα αντίστοιχα τετραγωνικά όλης της Ελλάδας). Τρώγαμε στο Marriott, μου μίλησε  για ένα «project με υπόγειο mall στο Κίεβο» και μετά του εξιστόρησα την υπόθεση αυτή. Γέλασε βροντερά, ως συνήθως, άρχισε να με πειράζει και όταν σοβαρεύτηκε μου υπενθύμισε μία από τις πρώτες φράσεις που μου είπε…

«Στα ακίνητα και στη ζωή, ό,τι φαίνεται λάθος, συνήθως είναι όντως λάθος» και μου θύμισε ότι «αν μάθαινα ότι είχες επιμείνει για να αγοράσει κάποιος ακίνητο αξίας 55.000.000 Ευρώ με τέτοιο πρόβλημα, θα σου έκοβα την καλημέρα». Για να ελαφρύνει την κουβέντα, μου είπε «αν αποφασίσεις να γίνεις λαμόγιο, τουλάχιστον να το κάνεις κομψά, όχι έτσι άγαρμπα, κατσαπλιάδικα» και μου έκλεισε το μάτι.

Πύρρειος νίκη

Τι απέγινε όμως αυτό το οικόπεδο;

• Αγοράστηκε το φθινόπωρο του 2006.

• Το 2007 κατατέθηκε φάκελος αλλαγής πολεοδομικής χρήσης στον κεντρικό δήμο του Βουκουρεστίου. Απορρίφθηκε, μιας και «το ακίνητο έχει χρήση μόνο για αθλητικές εγκαταστάσεις».

• Το 2008 άλλαξαν οι ομάδες που «δούλεψαν» το έργο και ανέλαβαν άλλοι, «πιο έμπειροι και δικτυωμένοι». Κατατέθηκε φάκελος αλλαγής πολεοδομικής χρήσης στον κεντρικό δήμο του Βουκουρεστίου. Απορρίφθηκε, μιας και «το ακίνητο έχει χρήση μόνο για αθλητικές εγκαταστάσεις».

• Το 2010 (με την κρίση να έχει ξεκινήσει και την ευκαιρία γρήγορης πώλησης να έχει χαθεί για τους επενδυτές) το project έφτασε στα χέρια «του μεγαλύτερου ονόματος» στη Ρουμανία και το Βουκουρέστι ειδικότερα. Κατατέθηκε φάκελος αλλαγής πολεοδομικής χρήσης στον κεντρικό δήμο του Βουκουρεστίου. Απορρίφθηκε, μιας και «το ακίνητο έχει χρήση μόνο για αθλητικές εγκαταστάσεις».

• Το 2011 το μεγάλο αυτό όνομα ξαναδοκίμασε. Κατατέθηκε φάκελος αλλαγής πολεοδομικής χρήσης στον κεντρικό δήμο του Βουκουρεστίου. Απορρίφθηκε, μιας και «το ακίνητο έχει χρήση μόνο για αθλητικές εγκαταστάσεις».

• (Ενώ στο μεταξύ άλλαξε ένας πολεοδομικός νόμος και κάποιες κακές γλώσσες της εποχής είπαν ότι ένα άρθρο του αφορούσε το συγκεκριμένο οικόπεδο…) το 2012 το project ανέλαβαν κάποιοι λιγότερο προβεβλημένοι, αλλά καλοί γνώστες και «σωστά δικτυωμένοι» άνθρωποι. Ο φάκελος πέρασε και η πολεοδομική αλλαγή έγινε, 6 χρόνια και πολλά εκατομμύρια Ευρώ μετά.

• Στο ενδιάμεσο η επενδυτική εταιρεία που είχε δώσει τα 63 εκ. Ευρώ χρεωκόπησε, μην καταφέρνοντας να αντέξει το μπλοκάρισμα ενός τέτοιου ποσού… (γιατί στην πραγματική ζωή το «άστο να κάθεται» δεν ισχύει σε σοβαρές επενδύσεις).

Για όσους ξέρουν Ιστορία, αυτή η νίκη λέγεται και «Πύρρειος», μιας και για να φτάσουμε στο θετικό αποτέλεσμα χρειάστηκε να καταστραφεί ο ίδιος ο επενδυτής…

Δυτικοευρωπαίοι επενδυτές…

Στο τέλος του 2012 συνάντησα ξανά τον παρά λίγο πελάτη μου. Έμαθε τι συνέβη με το οικόπεδο αυτό και συνειδητοποίησε πως άδικα με έβριζε, ενώ στην ουσία τον προστάτευσα, μην πιστεύοντας και μαλώνοντας με τον «Diego Armando Maradona». Μου ζήτησε συγνώμη, προτείνοντάς μου να με βγάλει για φαγητό…

– «Άσε τα φαγητά κατά μέρος, αν με θεωρείς καλό συνεργάτη και σύμβουλο, σύστησέ με σε άλλους επενδυτές από τη χώρα σου» του απάντησα.

Έκτοτε μας έχουν έρθει πολλοί συστημένοι πελάτες από τη συγκεκριμένη δυτικοευρωπαϊκή χώρα και όλοι απορούν πώς τους βρίσκουμε και γιατί μας επιλέγουν… Η αλήθεια είναι ότι από όλους αυτούς ως τώρα δεν έχουμε εισπράξει μαζί με τον Γρηγόρη ούτε το 1/3 από αυτά που θα μπορούσαμε να βγάλουμε με το οικόπεδο του «Diego». Όμως κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ και είμαστε ευχαριστημένοι με όσα κερδίζουμε, όντες περήφανοι για τις αρχές και τη δουλειά μας.

Συχνά διάφοροι «παραστρατημένοι» μου λένε ότι δεν αρκεί μόνο η σκληρή δουλειά, με πρόγραμμα και σχέδιο και καταλήγουν να βρίσκουν δικαιολογίες για την επιλογή τους να κάνουν «βλακείες». Δεν τους κατηγορώ, διαλέγουν μόνοι τους να χαλάνε το όνομά τους. Σου προτείνω όμως να μην το κάνεις και εσύ. Όχι μόνο επειδή τηρούμε τις αρχές μας πρώτα από όλα για εμάς τους ίδιους και όχι τους άλλους. Αλλά και επειδή ΟΛΑ μαθαίνονται στην αγορά και μπορείς να φτάσεις στην επιτυχία πιο εύκολα κρατώντας καθαρό το όνομά σου, παρά λερώνοντάς το.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

ΥΓ. Επειδή το συγκεκρίμενο ακίνητο αποτέλεσε μεγάλο θέμα για τα ΜΜΕ της Ρουμανίας, δεν δίνω περισσότερες λεπτομέρειες γραπτώς. Όποιος έρθει στο Βουκουρέστι και θέλει να του το δείξω, θα καταλάβει καλά γιατί ήμουν επιφυλακτικός…