Πούλα και μετάνιωνε, 2. Οι «άντρες με τα μαύρα»

Κ: «Καθόμουν ένα απόγευμα στον κήπο του σπιτιού μου και ξεκουραζόμουν, διάβαζα ένα βιβλίο. Ξαφνικά βλέπω από μακριά να σταματάει ένα αυτοκίνητο και να βγαίνουν από αυτό τέσσερις άντρες με μαύρα κουστούμια! Ωχ, μας την πέσανε οι άντρες με τα μαύρα, σκέφτηκα! Ο ένας από αυτούς κρατούσε έναν χαρτοφύλακα. Σκέφτηκα να πάω να φέρω το όπλο από μέσα, αλλά αυτοί ήταν τέσσερις, τι θα μπορούσα να κάνω εγώ με ένα παλιό, αχρησιμοποίητο πιστόλι; Άφησα το βιβλίο μου, σηκώθηκα όρθιος και τους περίμενα…

– «Ο κύριος Κ;» με ρώτησε ο ένας από τους τέσσερις κουστουμάτους.

Κ: «Εγώ είμαι», του απάντησα.

– «Ερχόμαστε από την εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων Χ, είμαι ο Ψ, δικηγόρος στο επάγγελμα. Θα ήθελα παρακαλώ να καθίσουμε και να μιλήσουμε για το οικόπεδό σας».

Κ: «Τους είπα στο τηλέφωνο, δεν βιάζομαι να το πουλήσω».

– «Έχετε λίγο χρόνο για να μιλήσουμε με ησυχία;» μου απάντησε.

Κ: «Εντάξει, έχω»

Μετά από λίγο και αφού επιδεικτικά δεν τους κέρασα ούτε νερό για να ξεκουμπιστούν και να φύγουν από την αυλή μου, ο λεγάμενος άνοιξε τον χαρτοφύλακα και έβγαλε μία επιταγή…

– «Κύριε Κ, έχω εξουσιοδοτηθεί από τον εντολέα μου να σας προσφέρω το ποσό των 700.000 Ευρώ για το οικόπεδό σας. Αυτή είναι η τελική του προσφορά και εδώ είναι η σχετική επιταγή. Αν συμφωνήσετε, ξεκινάμε αμέσως νομικούς ελέγχους, οι πολεοδομικοί έλεγχοι έχουν ήδη γίνει και είμαστε εντάξει. Σε λίγες μέρες πάμε στον συμβολαιογράφο και υπογράφουμε».

Κ: «Δηλαδή τι, να με πετάξετε έξω από το σπίτι μου έτσι στα γρήγορα;»

– «Σας δίνουμε τόσα λεφτά… μπορείτε να αγοράσετε τέσσερα σπίτια με αυτά!»

Κ: «Και αν δεν θελήσω να πουλήσω;»

– «Θα αγοράσουμε το διπλανό ακίνητο, που έχει λίγο μικρότερη πρόσοψη, αλλά ο ιδιοκτήτης του μας παρακαλάει. Θα λύσουμε σε μερικούς μήνες τα πολεοδομικά του θέματα και θα προχωρήσουμε».

Κ: «Ε τότε πάρτε αυτό!»

– «Είστε σίγουρος; Εδώ έχω 700.000 για εσάς. Δεν θα ξαναβρείτε τέτοια προσφορά!»

Κ: «Τον κοίταξα στα μάτια τον λιμοκοντόρο… κοίταξα και την επιταγή… μπερδεμένα πράγματα για εμάς τους απλούς ανθρώπους… σκέφτηκα να πάρω τα λεφτά… σκέφτηκα να τους διαολοστείλω όλους μαζί…»

– «Κύριε Κ, περιμένω να μου απαντήσετε εντός 5 λεπτών, ήδη μας έχετε καθυστερήσει 3 ολόκληρους μήνες».

Κ: «Δεν ήμουν σίγουρος για το τι ήθελα… δεν ήμουν προετοιμασμένος για να δώσω την απάντηση»… «δώσε μου 10 λεπτά να κάνω ένα τηλέφωνο» του είπα και τραβήχτηκα στην άκρη, καλώντας τον Μ, τον φίλο μου.

…

Θεσσαλονίκη, μέσα της δεκαετίας του 2010, στον χώρο αναμονής μεγάλου ιδιωτικού νοσοκομείου

Η ζωή δεν είναι μία ευθεία γραμμή. Έχει πολλές στροφές, ανηφόρες και κατηφόρες. Έτσι, σε μία περίοδο της ζωής μου βρέθηκα ξαφνικά να έχω να αντιμετωπίσω ταυτόχρονα τεράστια προβλήματα στις δουλειές που έχουμε μαζί με τον αδερφό μου, τεράστια προσωπικά προβλήματα και τεράστια, κολοσσιαία προβλήματα υγείας μέσα στην οικογένειά μου.

Για αυτό και ένα πρωινό βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, οδηγώντας ένα μέλος της οικογένειάς μου σε ένα μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο. Πάρκαρα, τακτοποίησα τα του ανθρώπου μου και στη συνέχεια έμεινα στον χώρο αναμονής, για να περιμένω όσο θα απαιτούνταν (προ κορωνοϊού ήταν εφικτό). Ο κόσμος όμως είναι πολύ μικρός και μετά από λίγη ώρα ένας κύριος που κάθονταν απέναντί μου θεώρησε σκόπιμο να μου πιάσει κουβέντα, αφού πρώτα μου συστήθηκε, ας πούμε ως Κ…

Κ: «Έχω ξαναδεί τη φάτσα σου, ρε φίλε!»

Η: «Ελπίζω όχι σε αφίσα που να γράφει «καταζητείται» και να προσφέρει αμοιβή» του απάντησα προσπαθώντας να χαμογελάσω.

Κ: «Κάτι κάνεις εσύ στο εξωτερικό, κάπου σε έχω δει εγώ. Μήπως έχεις φίλο τον Μ;»

Η: «Ποιον Μ; Αυτόν από την … (επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας);»

Κ: «Ναι, αυτόν! Αν είσαι ο φίλος του Μ, τότε εσύ είσαι ο «Ρουμάνος» που του είπε να πουλήσω το οικόπεδό μου!»

Η: «Έλληνας είμαι, φίλε μου. Πόντιος από την Κατερίνη και ναι, έχω δουλειές στη Ρουμανία».

Κ: «Και πριν μερικά χρόνια με συμβούλευσες να πουλήσω το οικόπεδό μου!»

Η: «Έχω συμβουλεύσει τόσους πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, όμως εσένα δεν σε θυμάμαι. Συνήθως είναι όλοι ευχαριστημένοι και κρατάμε επαφή, με εσένα τι έγινε;»

Κ: «Εγώ έχω εδώ τον πατέρα μου, έχεις και εσύ κάποιον δικό σου. Θα αργήσετε πολύ σήμερα;»

Η: «Ιδέα δεν έχω, υποθέτω άλλη μία ώρα σίγουρα».

Κ: «Πίνεις καφέ; Πάω να πάρω κάτι και να έρθω να σου πω την ιστορία μου!»

Καφέ δεν έπινα και δεν πίνω (ούτε αλκοόλ, κόκα κόλα κλπ), όμως το να ακούσω μία ιστορία που είχε σχέση με εμένα και να ταξιδέψει το μυαλό μου μακριά από τις δυσκολίες εκείνης της περιόδου μου φάνηκε μία καταπληκτική ιδέα…

Η: «Ένα μπουκαλάκι νερό φέρε μου, σε ευχαριστώ».

Δεκαετία του 2000, ένα οικόπεδο σε μία επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας

(Αφηγείται ο Κ)

Κ: «Είχα με τον πατέρα μου μία δουλειά στο κέντρο της πόλης μας, ένα μικρό μαγαζάκι. Είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε και πήγαινε συμπαθητικά. Ήταν και τα χρόνια πιο εύκολα, λιγότερο το κυνήγι της εφορίας, τα βολεύαμε μία χαρά. 

Εγώ παντρεμένος με ένα παιδί, μέναμε όλοι μαζί σε ένα σπίτι μικρό, κληρονομιά από τον παππού μου, με τεράστιο οικόπεδο! Τόσο μεγάλο ήταν το οικόπεδο αυτό, που πραγματικά δεν ξέραμε τι να το κάνουμε! Εμείς δεν ήμασταν της αγροτιάς, της γεωργίας, να πούμε. Για αυτό και το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν ακαλλιέργητο. Το ακίνητο αυτό είναι στα όρια της πόλης. Λίγο παρακάτω είχε κτιστεί ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ και καθώς περνούσαν τα χρόνια έρχοταν κατά καιρούς μεσίτες και μας ρωτούσαν αν το πουλάμε…

Μας έδωσαν 35 εκατομμύρια δραχμές (σ.σ. περίπου 100.000 Ευρώ), τους έδιωξε ο πατέρας μου. Μας πρόσφεραν 50 εκατομμύρια δραχμές (σ.σ. περίπου 150.000 Ευρώ), πάλι τους είπαμε να φύγουν. Η τιμή ανέβαινε συνέχεια και όταν ήρθε το Ευρώ μας έδωσαν και 70 εκατομμύρια! (σ.σ. περίπου 200.000 Ευρώ). Τότε κάποια στιγμή αποφασίσαμε να το συζητήσουμε με τον πατέρα μου, να πούμε, τα βάλαμε κάτω, το είδαμε από εδώ, το είδαμε από εκεί και καταλήξαμε ότι αν κάποιος είναι αρκετά τρελός για να μας προσφέρει 100 εκατομμύρια δραχμές (σ.σ. περίπου 300.000 Ευρώ), τότε θα το σπρώχναμε το οικόπεδο, για να ζήσουμε καλύτερα, ρε αδερφέ! Να έχουμε δύο φράγκα στην άκρη για τον πατέρα, να σπουδάσουμε άνετα το παιδί, να χαρούμε και εμείς λίγο με τη γυναίκα μου, που πουθενά δεν την πήγα τόσα χρόνια…»

Η αγορά «παίρνει φωτιά»

Η: «… και τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά; Εγώ από την Κατερίνη είμαι και στη Ρουμανία πήγα από το 2004…»

Κ: «… κάτσε μου ντε, περίμενε! Είσαι και βιαστικός, να πούμε! Πέρασε ο καιρός, πέρασε και το 2004 το δικό σου, πέρασαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες! Κάποια στιγμή άρχισαν να μας το ζητάνε πολλοί αυτό το οικόπεδο! Τσούκου τσούκου γινόταν δουλίτσα… να 75 εκατομμύρια ο ένας, μπαμ 80 εκατομμύρια ο άλλος, λέγαμε και εμείς με τον πατέρα μου ότι πλησιάζει η ώρα που θα πάρουμε τα 100 χαρτιά και θα την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια, να πούμε!

Την επόμενη χρονιά όμως η αγορά πήρε φωτιά! Δύο αλυσίδες σούπερ μάρκετ ήθελαν να απλωθούν, να φυτέψουν μαγαζιά εδώ και εκεί, ξέρεις εσύ, του σιναφιού τους είσαι… οι μήνες περνούσαν και καταλήξαμε να έχουμε δύο μεσίτες που έδιναν κάθε τρεις και λίγο παραπάνω λεφτά! Πιάσαμε και τα 100 εκατομμύρια…»

Η: «… τις 300.000 Ευρώ»

Κ: «… ναι, αυτές. Μετά τις καβαλήσαμε κιόλας, να πούμε! Ξαναπήραμε χαρτί και στυλό με τον πατέρα μου, είπαμε ότι δεν θα το πουλήσουμε το οικόπεδο! Για να μας δίνουν τόσα λεφτά, θα αξίζει πολύ περισσότερο! «Άσε με εμένα, εγώ γέρος είμαι. Κοιτάξτε να το κρατήσετε το ακίνητο για μερικά χρόνια ακόμη, να μην ξεσπιτωθείτε ακόμη, να πιάσει μία μεγάλη τιμή και μετά να σταματήσετε να δουλεύετε» μου είπε ο πατέρας μου.

Ενήμερωσα τους μεσίτες για αυτή την απόφαση που λάβαμε και μου είπαν ότι οι επενδυτές κοιτούσαν και το διπλανό ακίνητο με το δικό μας. Αυτό είχε πολεοδομικά προβλήματα και μικρότερη φάτσα, να πούμε, αλλά ξέρεις τώρα εσύ. Αν θέλει κάποιος να το λύσει το πρόβλημα, το λύνει, στην Ελλάδα είμαστε».

Η τεράστια προσφορά

Η: «Και που είχαν φτάσει οι προσφορές τελικά;»

Κ: «Μέχρι και τα 180 εκατομμύρια δραχμές (σ.σ. περίπου 530.000 Ευρώ)!

Η: «Μια χαρά το ακούω. Ναι, ξέρω και άλλες περιπτώσεις που ιδιοκτήτες καλών ακινήτων εκμεταλλεύτηκαν στο παρελθόν τον πόλεμο των εταιρειών και πήραν μία πολύ καλή συμφωνία. Ελπίζω να τα πήρες τελικά…»

Κ: «Κάτσε, γιατί εδώ μπαίνεις και εσύ…»

Η: «Εγώ;»

Κ: «Ναι σου λέω! Καθόμουν ένα απόγευμα στον κήπο του σπιτιού μου και ξεκουραζόμουν, διάβαζα ένα βιβλίο. Ξαφνικά βλέπω από μακριά να σταματάει ένα αυτοκίνητο και να βγαίνουν από αυτό τέσσερις άντρες με μαύρα κουστούμια! Ωχ, μας την πέσανε οι άντρες με τα μαύρα, σκέφτηκα! Ο ένας από αυτούς κρατούσε έναν χαρτοφύλακα. Σκέφτηκα να πάω να φέρω το όπλο από μέσα, αλλά αυτοί ήταν τέσσερις, τι θα μπορούσα να κάνω εγώ με ένα παλιό, αχρησιμοποίητο πιστόλι; Άφησα το βιβλίο μου, σηκώθηκα όρθιος και τους περίμενα…

– «Ο κύριος Κ;» με ρώτησε ο ένας από τους τέσσερις κουστουμάτους.

Κ: «Εγώ είμαι», του απάντησα.

– «Ερχόμαστε από την εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων Χ, είμαι ο Ψ, δικηγόρος στο επάγγελμα. Θα ήθελα παρακαλώ να καθίσουμε και να μιλήσουμε για το οικόπεδό σας».

Κ: «Τους είπα στο τηλέφωνο, δεν βιάζομαι να το πουλήσω».

– «Έχετε λίγο χρόνο για να μιλήσουμε με ησυχία;» μου απάντησε.

Κ: «Εντάξει, έχω»

Μετά από λίγο και αφού επιδεικτικά δεν τους κέρασα ούτε νερό για να ξεκουμπιστούν και να φύγουν από την αυλή μου, ο λεγάμενος άνοιξε τον χαρτοφύλακα και έβγαλε μία επιταγή…

– «Κύριε Κ, έχω εξουσιοδοτηθεί από τον εντολέα μου να σας προσφέρω το ποσό των 700.000 Ευρώ για το οικόπεδό σας. Αυτή είναι η τελική του προσφορά και εδώ είναι η σχετική επιταγή. Αν συμφωνήσετε, ξεκινάμε αμέσως νομικούς ελέγχους, οι πολεοδομικοί έλεγχοι έχουν ήδη γίνει και είμαστε εντάξει. Σε λίγες μέρες πάμε στον συμβολαιογράφο και υπογράφουμε».

Κ: «Δηλαδή τι, να με πετάξετε έξω από το σπίτι μου έτσι στα γρήγορα;»

– «Σας δίνουμε τόσα λεφτά… μπορείτε να αγοράσετε τέσσερα σπίτια με αυτά!»

Κ: «Και αν δεν θελήσω να πουλήσω;»

– «Θα αγοράσουμε το διπλανό ακίνητο, που έχει λίγο μικρότερη πρόσοψη, αλλά ο ιδιοκτήτης του μας παρακαλάει. Θα λύσουμε σε μερικούς μήνες τα πολεοδομικά του θέματα και θα προχωρήσουμε».

Κ: «Ε τότε πάρτε αυτό!»

– «Είστε σίγουρος; Εδώ έχω 700.000 για εσάς. Δεν θα ξαναβρείτε τέτοια προσφορά!»

Κ: «Τον κοίταξα στα μάτια τον λιμοκοντόρο… κοίταξα και την επιταγή… μπερδεμένα πράγματα για εμάς τους απλούς ανθρώπους… σκέφτηκα να πάρω τα λεφτά… σκέφτηκα να τους διαολοστείλω όλους μαζί…»

– «Κύριε Κ, περιμένω να μου απαντήσετε εντός 5 λεπτών, ήδη μας έχετε καθυστερήσει 3 ολόκληρους μήνες».

Κ: «Δεν ήμουν σίγουρος για το τι ήθελα… δεν ήμουν προετοιμασμένος για να δώσω την απάντηση»… «δώσε μου 10 λεπτά να κάνω ένα τηλέφωνο» του είπα και τραβήχτηκα στην άκρη, καλώντας τον Μ, τον φίλο μου.

«Πούλα και μετάνιωνε!»

Κ: Ο Μ έτυχε να μου απαντήσει αμέσως. Ήξερε την υπόθεσή μου, μιας και την είχα συζητήσει μαζί του. Του ζήτησα τη γνώμη του, αλλά μου λέει «θα ρωτήσω έναν τύπο που έχω γνωρίσει, έναν που κάνει δουλειές με ακίνητα στη Ρουμανία, φαίνεται να του κόβει η γκλάβα του, να μας πει και αυτός τι γνώμη έχει για το θέμα. Έτσι σε πήρε τηλέφωνο. Εσύ απάντησες και μετά σε παρακάλεσε να μιλήσεις απευθείας μαζί μου, για να με καθοδηγήσεις. Με πήρες όντως τηλέφωνο και αφού μιλήσαμε πέντε λεπτά, άρχισες να με μαλώνεις!»

Η: «Να σε μαλώνω; Ποιος ξέρει τι βλακείες θα μου έλεγες για να το κάνω αυτό…» του απάντησα γελώντας.

Κ: «Βλακείες… ναι.. μου είπες να πάρω τα 700.000 Ευρώ, τα 240 εκατομμύρια δραχμές, και να ζητήσω και ένα διαμέρισμα ή σπίτι για να μείνω όταν ξεσπιτωθώ. Εγώ σου έλεγα ότι θα περιμένω να πάει η τιμή στο 1 εκατομμύριο, στα 2 εκατομμύρια, ή και στα 3, μα εσύ με μάλωνες!»

Η: «Τι σου είπα δηλαδή;»

Κ: «Δεν σε ξέρω, άνθρωπέ μου, μα ένα σου λέω: Πούλα και μετάνιωνε!» Σαν τον φίλο μου, που φώναζε «Τίναξε τη μπάνκα στον αέρα, πάρε τα λεφτά και τρέχα!»

Η: «Πόσα έβγαζες τον μήνα από τη δουλειά σου;»

Κ: «Ας πούμε 2 χιλιάρικα».

Η: «Στην άκρη πόσα είχες;»

Κ: «Ας πούμε άλλα 5».

Η: «Αν κάποιος σου έδινε 700 χιλιάρικα και του έπαιρνες και ένα σπίτι, μάλλον κερδισμένος θα ήσουν, θα άλλαζες τη ζωή σου προς το καλύτερο θεαματικά. Καλά σου είπα».

Κ: «Και κάτι ακόμη μου είπες, με το κακό σου το στόμα…»

Η: «Ό,τι ο Θεός σου κάνει ένα δώρο, πάρτο και ευχαρίστησέ τον, γιατί μπορεί να στο πάρει πίσω μετά» του απάντησα, έχοντας θυμηθεί περίπου την υπόθεσή του.

«Στη βράση κολλάει το σίδερο…»

Κ: «Ναι, κάτι τέτοιο μου είπες! Εγώ σου έκλεισα το τηλέφωνο, γύρισα πίσω στους άντρες με τα μαύρα και τους ζήτησα και ένα σπίτι δώρο, ακολουθώντας τη συμβουλή σου! Άκου να δεις! Μου το έδωσαν και αυτό, αν έκλεινα εκείνη την ώρα τη συμφωνία…

«Για να μου τα δίνουν όλα αυτά, μάλλον αξίζει περισσότερο το οικόπεδο αυτό» σκέφτηκα και τελικά τους είπα όχι. Ο δικηγόρος έγινε έξω φρενών, μου είπε ότι χάνω μία μεγάλη ευκαιρία και ότι «στη βράση κολλάει το σίδερο, πάρε τα λεφτά τώρα που σου τα δίνουν και σε χρειάζονται!»

Εγώ όμως ήμουν βέβαιος ότι θα έπαιρνα πολλά περισσότερα…

Το τηλέφωνο σταμάτησε να κτυπάει μετά από λίγες μέρες. Γρήγορα έμαθα από έναν μεσίτη που πέρασε από το μαγαζί ότι οι άντρες με τα μαύρα αγόρασαν το διπλανό οικόπεδο και οι ανταγωνιστές τους εγκατέλειψαν την περιοχή. Εγώ πίστευα ότι θα έρχονταν να πάρουν το δικό μου όσο όσο, όμως μου είπαν ότι σπάνια ανοίγουν σούπερ μάρκετ το ένα κολλητά στο άλλο.

Το οικόπεδο δεν το πούλησα, η κρίση ήρθε, το σούπερ μάρκετ που άνοιξε δίπλα μας δεν πήγε καλά, έπαψε να έχει ενδιαφέρον το θέμα και σήμερα η τράπεζα δεν μου δίνει ούτε ένα απλό επισκευαστικό δάνειο για να διορθώσω το σπίτι που μένουμε, να πούμε! Ταλαιπωρούμαστε οικογενειακώς και τώρα που έχω τον πατέρα μου εδώ, θα ξεπαραδιαστούμε, δεν θα μας μείνει ένα φράγκο στην άκρη. Τι τα θες… δεν ήμουν τυχερός…»

Μόνο τα λεφτά στον λογαριασμό μας είναι δικά μας.

Τα υποθετικά χρήματα είναι μόνο στη φαντασία μας…

Η: «Ξέρεις γιατί δεν με άκουσες και δεν έκανες αυτό που σου πρότεινα;» τον ρώτησα αφού ολοκλήρωσε την ιστορία του και θυμήθηκα και εγώ το θέμα.

Κ: «Γιατί;»

Η: «Επειδή δεν με πλήρωσες! Αν με πλήρωνες για να σε συμβουλεύσω, θα έδινες άλλη βαρύτητα στη γνώμη μου. Χωρίς λεφτά, ήμουν άλλη μία φωνή από το τηλέφωνο».

Κ: «Σιγά μην πλήρωνα κιόλας για να με συμβουλεύσεις και να μου πεις τα αυτονόητα!» μου είπε γελώντας.

Η: «Αυτονόητα που όμως δεν έκανες και έχασες την ευκαιρία. Άρα μάλλον όχι και τόσο αυτονόητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πολλοί άνθρωποι φοβούνται να πάρουν την ευθύνη της απόφασης και μην έχοντας κάποιον στο πλευρό τους για να μοιραστεί το βάρος, προτιμούν να μην κάνουν τίποτε, για να αποφύγουν το λάθος».

Κ: «Κάτσε, ρε αδερφέ, για κάτσε φρόνιμα, να πούμε! Δηλαδή αν εγώ πουλούσα και έπαιρνα 700 χιλιάρικα συν ένα σπίτι και μετά το οικόπεδο είχε αξία 2 εκατομμύρια Ευρώ; Θα ήμουν μ…κας, θα είχα χάσει πάνω από 1 εκατομμύριο Ευρώ!»

Η: «Λάθος. Με 2.000 Ευρώ τον μήνα και 5.000 Ευρώ στην άκρη ήσουν. Θα βρισκόσουν με 700.000 στην άκρη συν ένα νέο σπίτι για να μείνεις, ή να νοικιάσεις και να πάρεις το ενοίκιο. Θα είχες λύσει τα προβλήματά σου και θα είχες βάλει τη ζωή σου σε άλλες ράγες, θα είχες πάει σε άλλο επίπεδο!»

Κ: «Μα θα έχανα το 1 εκατομμύριο, σου λέω!»

Η: «Μόνο τα λεφτά που έχουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό είναι δικά μας, ξύπνα! Όλα τα υπόλοιπα είναι στη φαντασία μας, υποθετικά και φανταστικά χρήματα και σενάρια! Και τι σε νοιάζει πόσο θα πήγαινε μετά; Εσύ θα είχες αλλάξει τη ζωή σου!»

Κ: «Και να κονομήσουν οι άλλοι στην πλάτη μου;»

Η: «Ευτυχώς που δεν τους άφησες να σου κάνουν τέτοιο κακό και σώθηκες, ε;»

Κ: «Όχι ακριβώς…»

Η: «Πούλα και μετάνιωνε σου είπα με την εμπειρία που είχα τότε, πούλα και μετάνιωνε θα σου έλεγα και σήμερα!»

Μετά από ώρα έφυγα πίσω για την Κατερίνη, με το μέλος της οικογένειάς μου που δεν ήταν καλά. Κράτησα επαφή με τον Κ και έμαθα πως δυστυχώς τελικά έχασε τον πατέρα του, ενώ ταλαιπωρήθηκε πολύ τα επόμενα χρόνια… Εμένα το αγαπημένο μου πρόσωπο θεραπεύτηκε, με τη χάρη του Θεού και την εξαιρετική δουλειά των γιατρών που χρυσοπληρώσαμε.

Μπλοφάρει αυτός που δεν έχει να χάσει πολλά. Αυτός που έχει να χάσει τα πάντα και μπλοφάρει, τζογάρει την ίδια του τη ζωή

Ακούω διάφορους ανθρώπους να μιλάνε για επενδύσεις και συμφωνίες, εκθειάζοντας συνήθως κάποιον που «αγόρασε πολύ φθηνά και πούλησε πολύ ακριβά». Αφού υπενθυμίσω ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων η αλήθεια είναι διαφορετική, σου προτείνω να ξεκαθαρίσεις στο μυαλό σου κάτι:

• Κάποιος που έχει τουλάχιστον 3 – 5 εκατομμύρια Ευρώ στην τράπεζα, μπορεί εύκολα να μπλοφάρει, να παίξει παιχνίδια, να πουλήσει ή να μην πουλήσει ένα ακίνητο, να είναι άπληστος ή απλά να στοχεύσει τη μέγιστη δυνατή τιμή, όντας διατεθειμένος να περιμένει πολύ για αυτό (λάθος του, αλλά δικαίωμά του). Συνήθως θα χάσει από όλα αυτά, όμως αυτή η οικονομική απώλεια δεν θα τον κλονίσει, θα είναι απλώς μία λάθος επενδυτική επιλογή.

• Αν όμως κάποιος δεν έχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια και κάνει τα ίδια «τσαλίμια», μπλοφάροντας, ρισκάροντας κλπ, μπορεί να βρεθεί προ απροόπτου και σε περίπτωση που δεν πουλήσει, να κινδυνέψει να χάσει τα πάντα πιο μετά. Αυτό συμβαίνει επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και συνήθως τρώμε τις «σφαλιάρες» όταν είμαστε ελάχιστα προετοιμασμένοι για αυτές.

• Ναι, αν κερδίσει ο άνθρωπος αυτός θα εισπράξει περισσότερα, όμως αν χάσει, μπορεί να τα χάσει όλα. Αυτό δεν λέγεται επενδυτική στρατηγική. Τζόγος λέγεται. Τζόγος με την ίδια του τη ζωή…

Ο πατέρας μου έλεγε «πούλα και μετάνιωνε». Ο παππούς μου έλεγε «το να πουλάς είναι τέχνη και θέλει ψυχή». Εγώ θα σου πω ότι έχοντας δει χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων, ιδιοκτητών και επενδυτών. Αυτοί που δεν πούλησαν σε μεγάλη τιμή και μετά καταστράφηκαν είναι πολλαπλάσιοι όσων δεν πούλησαν, περίμεναν και πήραν ακόμη περισσότερα.

Αν σου χαμογελάσει η ζωή, σεβάσου το «φλερτ» της και ανταπέδωσέ το. Μην την έχεις δεδομένη…

ΥΓ. Φυσικά ισχύει και το «πουλάω όταν ξέρω τι θα κάνω τα λεφτά που θα πάρω, όταν έχω στρατηγική για το πού θα τα επενδύσω μετά». Αυτό όμως δεν αφορά ανθρώπους που δεν έχουν λύσει τα βασικά προβλήματα επιβίωσης στη ζωή τους!

Εσύ τι γνώμη έχεις;