Αυτοσεβασμός και Επιχειρείν: Αν δεν σεβαστείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου, ποιος περιμένεις να το κάνει για εσένα;

…. για περίπου 20 λεπτά συνέχισε να με ρωτάει περιοχές και τιμές και κάθε φορά μου έλεγε πως έχει 20% φθηνότερη τιμή σε σχέση με τη δικιά μου, κάνοντας πλάκα με τους δύο φίλους του και ειρωνευόμενος την ανικανότητά μου να βρω τις τιμές που είχε αυτός. Μετά έκανε μία παύση και πήγε να συνεχίσει λέγοντας:

– «Σε βλέπω γερό στο πανωσήκωμα, μικρέ», κάτι που έκανε τους άλλους δύο κυρίους να ξεκαρδιστούν. Εκεί τον διέκοψα, άφησα κάτω το στυλό και τον κοίταξα στα μάτια…

Η: «Μπορώ να καταλάβω ότι δεν είμαι ακόμη στο επίπεδο που θα περιμένατε από κάποιον που ασχολείται με τα ακίνητα στη Ρουμανία. Μπορώ ακόμη και να καταλάβω ότι λόγω ικανοτήτων και εμπειρίας βρίσκετε τιμές που εγώ δεν μπορώ να βρω ακόμη, όντας λιγότερα από δύο χρόνια εκεί. Όμως δεν είμαι αρκούδα σε τσίρκο, ούτε ήρθα εδώ για να μου κάνετε πλάκα. Αν δεν σας κάνω ως συνεργάτης, μπορείτε να μου το πείτε, να μου υποδείξετε τα λάθη μου και σας υπόσχομαι ότι θα επιστρέψω βελτιωμένος, αν μου ξαναδώσετε την ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση, αν με φωνάξατε για να σπάσετε πλάκα μαζί μου, ζητώ συγνώμη, όμως δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοιο».

Ξαφνικά ο Mr X σταμάτησε να χαμογελάει. Οι άλλοι δύο κύριοι πάγωσαν… για περίπου δύο λεπτά δεν είπε κανείς λέξη στον χώρο, αφήνοντας τα λόγια μου να πλανώνται στην ατμόσφαιρα, μέχρι που τα «χώνεψαν» όλοι. Περίμενα να με διώξουν με τις κλωτσιές…

…

Φθινόπωρο 2005. Οι πρώτες μας διαφημίσεις

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ το internet ήταν σε νηπιακό επίπεδο. Έτσι μετά τις πρώτες μου επιτυχίες στη Ρουμανία συζητήσαμε με τον Γρηγόρη και αποφασίσαμε ότι έχει λογική να επενδύσουμε κάποια σοβαρά (για εμάς) χρήματα στη διαφήμιση μέσα από μεγάλες κυριακάτικες εφημερίδες, με πρώτη και καλύτερη το «Βήμα της Κυριακής», που τότε διαβάζονταν από το κοινό που στοχεύαμε. (Γινόμενοι πελάτες σε αρκετές μεγάλες εφημερίδες εθνικής και περιφερειακής εμβέλειας και βλέποντας πόσο άσχημα μας φέρθηκαν, μας ήταν εύκολο να καταλάβουμε γιατί χρεωκόπησαν σχεδόν όλες τα χρόνια της κρίσης).

Η διαφήμιση στο «Βήμα» ήταν πολύ στοχευμένη και παρουσίαζε τις ευκαιρίες στην αγορά ακινήτων της Ρουμανίας, χωρίς να υπόσχεται συγκεκριμένα ποσοστά κέρδους. Δεχθήκαμε περίπου 20 τηλέφωνα την πρώτη φορά που εμφανίστηκε και ένα από αυτά ήταν από τη γραμματέα ενός επενδυτή. 

– «Πότε θα είστε ξανά στην Αθήνα; Ο κ. Χ θα ήθελε να σας συναντήσει προσωπικά».

Η: «Τι ακριβώς τον ενδιαφέρει;»

– «Οικόπεδα μέσα στην πόλη και δυτικά του Βουκουρεστίου, για logistics ή βιομηχανίες».

Το ραντεβού κλείστηκε για μερικές μέρες αργότερα, στα γραφεία του επενδυτή, χαμηλά στη λεωφόρο Συγγρού…

Σκληρή προετοιμασία

Σήμερα θα μου φαινόταν «άλλο ένα ραντεβού», όμως τότε ήταν για μένα μία από τις πρώτες μου συναντήσεις με κάποιον μεγάλο, «θεσμικό» επενδυτή. Ήμουν 30 χρονών, πριν από 18 περίπου μήνες είχα φύγει από την Κατερίνη και είχα πάει στη Ρουμανία και λόγω αυτής μου της ενασχόλησης είχα καταφέρει να αποκτήσω μία ευκαιρία («μία σφαίρα» όπως λέγεται στο επιχειρείν) για να παρουσιαστώ μπροστά σε έναν ακόμη μεγάλο παίκτη…

Ποια ήταν η πρώτη μου κίνηση; «Σκίστηκα» στη μελέτη… η τότε σύζυγός μου είχε εκπλαγεί… 

– «Δουλεύεις 14 ώρες τη μέρα και τώρα πας για τις 18 – 19. Μήπως υπερβάλλεις; Λίγο, έστω;»

Δίκιο είχε και αυτή… δίκιο είχα όμως και εγώ. Οι πόρτες δεν ανοίγουν κάθε μέρα στη ζωή και ήθελα να είμαι σίγουρος ότι θα προετοιμαστώ από κάθε πλευρά. «Σάρωσα» τα πάντα, κράτησα σημειώσεις, έψαξα να επιβεβαιώσω την πολεοδομική κατάσταση σε δεκάδες οικόπεδα, πήρα τηλέφωνα και ζήτησα τίτλους ιδιοκτησίας (είχα ήδη τα τοπογραφικά), προσπάθησα να μάθω περισσότερα για τον άνθρωπο με τον οποίο είχα ραντεβού… (μετά έμαθα πως πληρώνει δημοσιογράφους για να μη γράφεται κάτι για το πρόσωπό του).

Όταν έφτασε η ώρα για να τον επισκεφθώ, ένιωθα αγχωμένος αλλά και έτοιμος…

Η γνωριμία με τον Mr X

Το ταξί με άφησε σε λάθος σημείο, ευτυχώς που είχα φύγει νωρίτερα. Φορούσα κουστούμι, γραβάτα και καλά παπούτσια, το καλύτερο ντύσιμο που είχα. Ήμουν καλοξυρισμένος και διαβασμένος, φορούσα το αγαπημένο μου άρωμα. Εντόπισα τελικά το σωστό σημείο και μπήκα στο κτήριο. Μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες είχαν τα γραφεία τους εκεί… στον τελευταίο όροφο εντόπισα και την εταιρεία του ανθρώπου με τον οποίο είχα ραντεβού, ας τον ονομάσουμε Mr X (σεβόμενος την επιθυμία του να μη δημοσιοποιούνται τα στοιχεία του).

Ανέβηκα πάνω και η γραμματέας με συνόδεψε στον χώρο συναντήσεων που είχε. Πέρασα ανάμεσα από μοντέρνους χώρους εργασίας και όταν έφτασα στην αίθουσα που θα συναντιόμουν με τον άνθρωπο, διάλεξα προσεκτικά το πού θα καθίσω και στη συνέχεια πρόσεξα τη θέα από το παράθυρο… σουρούπωνε και η λεωφόρος Συγγρού έδειχνε υπέροχη… 

Πέρασαν 15 λεπτά από την προκαθορισμένη ώρα συνάντησης… μετά άλλα 15… όταν πλέον η καθυστέρηση έφτασε τα 45 λεπτά, πήγα στη γραμματέα και ενημέρωσα ότι θα φύγω σε 5 λεπτά. Τότε εμφανίστηκε και ο Mr X, έχοντας στο πλευρό του και άλλους δύο κυρίους. Ήταν ψηλότερος από εμένα (είμαι 1,88), με πολύ περισσότερα κιλά, ένα πλατύ χαμόγελο και μία χειραψία που έσπαγε σίδερα… οι δύο κύριοι φορούσαν κουστούμια χωρίς γραβάτες… δεν μου τους σύστησε, απλά μου ανέφερε τα μικρά τους ονόματα…

Ξεκινήσαμε να μιλάμε και ουσιαστικά περνούσα από κανονική ανάκριση. Ο Mr X είχε το χαμόγελο στα χείλη, όμως με τις ατάκες και τις στοχευμένες ερωτήσεις του με «έσφαζε με το βαμβάκι», μιας και ήθελε να καταλάβει «αν είμαι ένας ακόμη απατεώνας μεσίτης ή κάποιος με τον οποίο μπορούμε να κάνουμε και κάποια δουλίτσα», όπως είπε κάποια στιγμή. Το στυλ του ήταν και είναι συγκεκριμένο, ευθύ και εξαιρετικά επιθετικό… οι φίλοι του δεν έλεγαν κάτι, μόνο κρατούσαν κάποιες σημειώσεις, όχι πολλά πράγματα…

Αυτοσεβασμός

Μετά από περίπου μία ώρα κανονικής «ανάκρισης» (όπου αφενός ήμουν πολύ συγκεντρωμένος για να απαντάω, αφετέρου με εντυπωσίαζε η επιμονή και η στόχευση του ανθρώπου), ο Mr X αποφάσισε να φωνάξει τη γραμματέα του και να ζητήσει ένα σπάνιο ουίσκυ για αυτόν και τους φίλους του. «Εσύ δεν πίνεις;» με ρώτησε και παραξενεύτηκε όταν του είπα πως όχι.

Τότε ξεκίνησε ένα παράξενο πιγκ πογκ γρήγορων ερωταπαντήσεων…

– «Σε αυτή την περιοχή έχεις οικόπεδα;»

Η: «Ναι»

– «Με πόσο;»

Η: «Με 500 ευρώ το μέτρο»

– «Α, εγώ έχω με 400. Στην άλλη περιοχή έχεις;»

Η: «Ναι, με 280»

– «Α, εγώ έχω με 220 – 230. Εκεί πιο έξω, έχεις βρει τίποτε;»

Η: «Ναι, πολλά. Στα 20 – 25 Ευρώ»

– «Εγώ στα 15 αγοράζω εκεί»

Για περίπου 20 λεπτά συνέχισε να με ρωτάει περιοχές και τιμές και κάθε φορά μου έλεγε πως έχει 20% φθηνότερη τιμή σε σχέση με τη δικιά μου, κάνοντας πλάκα με τους δύο φίλους του και ειρωνευόμενος την ανικανότητά μου να βρω τις τιμές που είχε αυτός. Μετά έκανε μία παύση και πήγε να συνεχίσει λέγοντας:

– «Σε βλέπω γερό στο πανωσήκωμα, μικρέ», κάτι που έκανε τους άλλους δύο κυρίους να ξεκαρδιστούν. Εκεί τον διέκοψα, άφησα κάτω το στυλό και τον κοίταξα στα μάτια…

Η: «Μπορώ να καταλάβω ότι δεν είμαι ακόμη στο επίπεδο που θα περιμένατε από κάποιον που ασχολείται με τα ακίνητα στη Ρουμανία. Μπορώ ακόμη και να καταλάβω ότι λόγω ικανοτήτων και εμπειρίας βρίσκετε τιμές που εγώ δεν μπορώ να βρω ακόμη, όντας λιγότερα από δύο χρόνια εκεί. Όμως δεν είμαι αρκούδα σε τσίρκο, ούτε ήρθα εδώ για να μου κάνετε πλάκα. Αν δεν σας κάνω ως συνεργάτης, μπορείτε να μου το πείτε, να μου υποδείξετε τα λάθη μου και σας υπόσχομαι ότι θα επιστρέψω βελτιωμένος, αν μου ξαναδώσετε την ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση, αν με φωνάξατε για να σπάσετε πλάκα μαζί μου, ζητώ συγνώμη, όμως δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοιο».

Ξαφνικά ο Mr X σταμάτησε να χαμογελάει. Οι άλλοι δύο κύριοι πάγωσαν… για περίπου δύο λεπτά δεν είπε κανείς λέξη στον χώρο, αφήνοντας τα λόγια μου να πλανώνται στην ατμόσφαιρα, μέχρι που τα «χώνεψαν» όλοι. Περίμενα να με διώξουν με τις κλωτσιές…

– «Από που είσαι, αγόρι μου;»

Η: «Από την Κατερίνη, σας το έχω πει».

– «Από χωριό δηλαδή»

Η: «Ας πούμε πως ναι. Είστε ληξίαρχος και κάνετε έλεγχο; Αν θέλετε ακίνητα μόνο από Αθηναίους, κακώς με φωνάξατε, παρά το ότι έρχομαι στην Αθήνα από 18 ετών και την ξέρω πολύ καλά».

Ο Mr X σταμάτησε ξανά. Με κοίταξε στα μάτια και με «ζύγισε». Μετά από 10 δευτερόλεπτα μου απάντησε…

– «Λέω πως είναι καλό να συστηθούμε ξανά. Εγώ είμαι ο … δεξιά μου είναι ο …. και αριστερά μου ο …..» (και οι δύο ήταν ανώτατα στελέχη μεγάλων Ελληνικών τραπεζών). 

Η: «Χάρηκα για τη γνωριμία, Ηλίας Παπαγεωργιάδης».

Η συνάντηση συνεχίστηκε για άλλη μία ώρα και έφυγα από εκεί μετά τις 23.00 το βράδυ…

Γ: «Άξιζε τον κόπο τόση προετοιμασία;» με ρώτησε ο Γρηγόρης το επόμενο πρωί.

Η: «Θα το δείξει η… νεκροψία. Πάντως αν δεν είχα δουλέψει τόσο πολύ από πριν, θα είχα γίνει ρεζίλι. 

Η ξενάγηση

Ξεκινώντας την ενασχόλησή μου με τα ακίνητα, διαπίστωσα πως δεκάδες ήταν οι σοβαροί / ημισοβαροί / χαβαλέδες / τουρίστες που ήθελαν ξενάγηση στο Βουκουρέστι, «για να καταλάβουν την πόλη στην οποία σκοπεύουν να επενδύσουν». Στην αρχή το έκανα δωρεάν, στη συνέχεια άρχισα να χρεώνω 600 Ευρώ για ξενάγηση μίας ημέρας, χρήματα που αφαιρούσα από την αμοιβή μου, αν τελικά αγόραζε ο πελάτης κάτι από εμένα. Έτσι εξαφανίστηκαν οι «τουρίστες» και έμειναν οι σοβαροί που ζητούσαν την υπηρεσία αυτή. Ταυτόχρονα αυξήθηκε το ποσοστό αυτών που επέλεγαν τις υπηρεσίες μου, μιας και πολύς κόσμος θεώρησε άκρως επαγγελματικό το να ζητώ αμοιβή για τον χρόνο μου + εντυπωσιαζόταν από το πόσο πλήρης ήταν η ξενάγηση.

Ο Mr X αποφάσισε να έρθει ξανά το Βουκουρέστι, συνδυάζοντας την επίσκεψή του με ξενάγηση από εμένα. Ήρθε με τη σύζυγό του, μιας και του είπα ότι θα ήταν πάνω και η δικιά μου. Έτσι πήγαμε βόλτα οι 4… Μου είχε πληρώσει τα 600 Ευρώ διατραπεζικά, μετά το τιμολόγιο που του έστειλα και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έκανε ότι μοιρολογούσε και μονολογούσε «ωωωωωχ, πάν’ τα λεφτουδάκια μου… ωωωωωωχ».

Δεν θυμάμαι στη ζωή μου πολλές καταστάσεις όπου ένιωσα άβολα… Για 9 ώρες ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο που έλεγε κάθε λογής σεξουαλικά αστεία, υπονοώντας συνέχεια ότι απατώ τη γυναίκα μου / απατούμε μαζί τις γυναίκες μας κλπ. Η σύζυγός του τον ήξερε και γελούσε, όμως η δικιά μου χρειάστηκε αρκετή ώρα για να καταλάβει ότι ήταν απλά χωρατατζής…

– «Α, εδώ είναι που μου είπες ότι θα πάμε μόλις φύγουν οι γυναίκες μας. Ωραία»

– «Απάντα στο τηλέφωνο, Ηλία, θα είναι η Dana, που μου είπες ότι είδες την περασμένη εβδομάδα. Κορίτσια, εσείς μην ακούτε».

– «Σε κοίταγε κάπως αυτή η οδηγός. Εσύ πάλι κάνεις ότι δεν την ξέρεις. Εκφράσου ελεύθερα, θα δείξει κατανόηση η σύζυγος».

– «Πήγες στην τουαλέτα ή πήγες πίσω από την ξανθιά για να της ζητήσεις το τηλέφωνό της; Είπαμε, κάνε λίγο κράτει, να φύγουν και συνεχίζουμε εμείς τα δικά μας μετά».

Το βράδυ στο δείπνο η γυναίκα του Mr X τον μάλωσε…

– «Έχεις τρελάνει τα παιδιά και του έδωσες του Ηλία μόνο 600 Ευρώ για να σε ακούει όλη μέρα να λες βλακείες!»

– «Τόσα ζήτησε, τόσα πήρε. Θέλεις περισσότερα, Ηλία;»

Η: «Όχι, ευχαριστώ. Αυτή είναι η αμοιβή μου»

– «Είναι και πονηρός, δεν τσιμπάει. Βλέπεις; Πάντως για το τι προσφέρεις, φθηνά σε πουλάς» μου είπε εκείνο το βράδυ…

Η συνεργασία

Δεν άργησε ο Mr X να προχωρήσει και στην πρώτη του αγορά μαζί μου. Ήταν ένα οικόπεδο σε εξαιρετικό σημείο, που το αγόρασε παρά το γεγονός ότι οι κάκιστοι δικηγόροι του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σταματήσουν τη συμφωνία (έτσι λειτουργεί η πλειοψηφία των δικηγόρων, είναι deal breakers όπως λέμε και εμείς στην Κατερίνη, μιας και από ανασφάλεια – στο καλό σενάριο – προτιμούν να χαλάσει μία δουλειά παρά να βρεθεί η χρυσή τομή και να προχωρήσει). 

Έστειλα στον Mr X το τιμολόγιο των υπηρεσιών μου, το πλήρωσε και μετά από δύο μέρες του έστειλα με courier ένα αστυνομικό βιβλίο και μέσα έναν φάκελο με 600 Ευρώ.

Μόλις παρέλαβε το βιβλίο, με πήρε αμέσως τηλέφωνο…

– «Γιατί μου έστειλες αυτό το βιβλίο; Τι είναι αυτά τα λεφτά μέσα; Αν θέλεις να με πάρεις βίζιτα, να ξέρεις πως προτιμώ τις γυναίκες»

Η: «Είπαμε από την αρχή πως αν κάποιος πληρώσει για την ξενάγηση και στη συνέχεια κάνουμε μαζί δουλειά, του επιστρέφω την αμοιβή που πήρα».

– «Και γιατί το κάνεις αυτό; Δεν τα έχω ανάγκη. Να ακυρώσεις το τιμολόγιο…»

Η: «Κάντα δωρεά τότε. Εγώ υποσχέθηκα πως θα τα δώσω και τα έδωσα. Είναι χαμηλοί οι φόροι στη Ρουμανία, μη φοβάσαι για το τιμολόγιο, είναι πληρωμένο διατραπεζικά».

– «Μυστήριο τραίνο εσείς οι μεσίτες από την Κατερίνη που έχετε πάει στη Ρουμανία…»

Η: «…για αυτό και μας προτιμούν οι κορυφαίοι γνώστες της αγοράς ακινήτων διεθνώς».

Από τότε ο Mr X άρχισε να μου εμπιστεύεται τις υποθέσεις του, όλο και πιο μεγάλες κάθε φορά. Είχα ήδη μεγάλους πελάτες (και τα επόμενα χρόνια απέκτησα πελάτες από πάρα πολλές χώρες), όμως οι συμφωνίες για λογαριασμό του ήταν πάντα το κάτι άλλο… 

Οι λόγοι της επιλογής

Ο Mr X κατέληξε να εμπιστευτεί τις συμβουλές μου σε επενδύσεις δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ, με έβαλε σε συζητήσεις που δύσκολα μπαίνει κάποιος 30άρης, αποκτήσαμε προσωπική σχέση και σταδιακά έγινε ο πρώτος μέντοράς μου στα ακίνητα. Μάλιστα σε κάποιο μικρό ακίνητο δέχθηκε να επενδύσω και εγώ μαζί του! Είχε ήδη διεθνή εμπειρία 35 ετών στο θέμα όταν τον γνώρισα και με βοήθησε να καταλάβω την προοπτική, το σκεπτικό, τη φιλοσοφία, τη δομή της σκέψης με βάση την οποία επενδύουν οι σοβαροί επενδυτές, πώς να το προσεγγίζω από macro σκοπιά (πχ ο Πολύδωρος Ζέκος μου έμαθε τη λεπτομέρεια του ακινήτου, τις παγίδες του, αυτά που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, τους σωστούς υπολογισμούς των τετραγωνικών κλπ).

Τον Αύγουστο του 2008 με κάλεσε στη Μύκονο, για να με φιλοξενήσει μαζί με την πρώην σύζυγό μου. Ήθελε να με ευχαριστήσει (εκτός από τη χρηματική μου αμοιβή) επειδή τον γλύτωσα από μία απάτη 3.000.000 Ευρώ, θα τον «δάγκωναν» για κάτι «χωράφια» και έχω εμπειρία στον χώρο. Ένα μεσημέρι τρώγαμε στο Nammos και ξαφνικά τον ρώτησα: 

Η: «Είμαι 33 χρονών, γιατί με εμπιστεύτηκες τόσο γρήγορα και τόσο πολύ;»

Σταμάτησε να τρώει, άφησε το πηρούνι στο πιάτο του και με κοίταξε με το πλατύ του χαμόγελο…

– «Είσαι ο μόνος που ήρθε σε ραντεβού μαζί μου 100% προετοιμασμένος, από κάθε άποψη. Είσαι ο μόνος που μου απαίτησε να τον σέβομαι, μελετάς ό,τι θέμα σου δίνω, λες πως δεν ξέρεις όταν δεν γνωρίζεις κάτι και είσαι ο μόνος που τήρησε τον λόγο του και μου επέστρεψε τα χρήματά μου μετά τη βόλτα μας»

Η: «Ποια χρήματά σου; Τι εννοείς; Σου δίνω πίσω τις αμοιβές μου και δεν το έχω καταλάβει;» του είπα γελώντας, έχοντας ξεχάσει τα χρήματα που του είχα επιστρέψει μετά την ξενάγηση.

– «Το να επιστρέψεις 600 ευρώ σε έναν άνθρωπο σαν εμένα και να μη σκεφτείς να τα κρατήσεις λέει πολλά. Αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο στην εκτίμησή μου. Και τώρα τρώγε, γιατί αλλιώς θα πω στην όμορφη κοπέλα δίπλα σου ότι ξέρεις όλες τις κυρίες που κάνουν ηλιοθεραπεία εδώ έξω».

Αυτοσεβασμός: Χωρίς αυτόν δεν πας μακριά…

Ο Mr X έχει πλέον φτάσει τα 70 και έχει «βαρύνει» αισθητά. Τον συναντώ πιο αραιά στα νέα του γραφεία, μιας και τα πεδία δράσης μας δεν συμπίπτουν τόσο πολύ όσο παλαιότερα ενώ και ο ίδιος αποφεύγει τις περισσότερες συναντήσεις. Το οικονομικό του βεληνεκές πλέον έχει περάσει το όριο του 1.000.000.000 Ευρώ, για αυτό και τον αποκαλώ «ο πρώτος δισεκατομμυριούχος πελάτης μου».

Επιδιώκω να τον επισκέπτομαι κυρίως για να συζητάμε και να με εκπλήσσει κάθε φορά με τη σοφία του. Οι συμβουλές του με έχουν βοηθήσει να αλλάξω εντελώς τον ορίζοντα σκέψης μου, να καταλάβω διαφορετικά τον κόσμο, το επιχειρείν και τις επενδύσεις (θα σου γράψω μερικές από τις σοφές του φράσεις στο μέλλον).  

Κάποιος «επιφανειακός» θα με αποκαλέσει «τυχερό» επειδή έκανα πελάτη μου τον Mr X. Προσωπικά νομίζω ότι τον κέρδισα πρώτα και πάνω από όλα επειδή σεβάστηκα τον εαυτό μου και δούλεψα σκληρά για να κερδίσω την εμπιστοσύνη του, όπως προσπαθώ να κάνω με κάθε πελάτη μου, μικρό ή μεγάλο. 

Ναι, είναι αλήθεια ότι βλέπω γύρω μου κάθε λογής ανθρώπους που προχωράνε με διαφορετικές αρχές, άλλοι με ψέματα, άλλοι με γλυκόλογα στους πελάτες, άλλοι με δουλικότητα. Δεν θεωρώ κατ’ ανάγκη ότι αυτές είναι συνταγές αποτυχίας, άλλωστε οι Ρουμάνοι λένε «το σκυμένο κεφάλι δεν το κόβει το σπαθί». Νομίζω όμως πως δεν θα φτάσεις μακριά αν ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο.

Δεν ξέρω πώς βλέπεις εσύ το θέμα αυτό, όμως στο δικό μου μυαλό είναι ξεκάθαρο: Όποιος και αν είσαι, ό,τι δουλειά και να κάνεις… αν δεν σεβαστείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου, ποιος περιμένεις να το κάνει για εσένα; 

Εσύ τι γνώμη έχεις;