Συνήθως δεν πάω σε κηδείες. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου το 1995 τις αποφεύγω σχεδόν όλες, για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους, δεν έχει να κάνει κάτι με το νεκρό πρόσωπο και τον σεβασμό μου σε αυτή / αυτόν. Όμως αυτή τη φορά έπρεπε να είμαι εκεί, να αποδώσω την τιμή σε κάποιον που θαύμαζα για πολλά χρόνια της ζωής μου…
Η εκκλησία ήταν γεμάτη. Όταν έφτασε η ώρα για όλους να εκφράσουν τα συλληπητήριά τους στους συγγενείς του νεκρού, συνειδητοποίησα πως ένιωθα άβολα. Είδα τον άνθρωπο μέσα στο φέρετρό του. Τα μάτια του, πάντα σπινθηροβολα και γεμάτα ιδέες, ήταν τώρα σφραγισμένα. Είναι δύσκολο να βλέπεις κάποιον που γνωρίζεις προσωπικά να κοίτεται νεκρός μπροστά σου. Αυτή τη φορά ήταν ακόμη δυσκολότερο, μιας και οι συγγενείς του εξέφραζαν τον πόνο τους με έντονο, δυνατό τρόπο. Μέχρι που άκουσα κάτι και μέσα στο μυαλό μου έκανε «κλικ». Τότε άρχισα να καταλαβαίνω…
…
Πρωτεύουσα νομού στη Βόρεια Ελλάδα, δεκαετία του ’90
Ξεκινήσαμε μαζί με τον αδερφό μου να ασχολούμαστε με τα τοπικά ΜΜΕ πριν τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Με το που μπήκα για τα καλά στον χώρο και άρχισα να γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα μέσα και έξω από τον νομό, γρήγορα έμαθα για έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο, για το πιο ξεχωριστό μυαλό μίας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων. Κάποιον «νέο, που έκανε μεγάλες δουλειές στην Αθήνα, έχοντας δεκάδες υπαλλήλους και κλείνοντας πολύ μεγάλες συμφωνίες».
Πρώτη φορά τον γνώρισα από κοντά μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας. Ήταν ήδη ένας φτασμένος επιχειρηματίας στα 30 – 35 του και διαχειρίζονταν δισεκατομμύρια δραχμές (εκατομμύρια σημερινά Ευρώ). Είχε πολλές και διαφορετικές δουλειές, ενώ είχε και μεγάλη πολιτική επιρροή. Οι φήμες πάντα τον παρουσίαζαν ως κάποιον «πλούσιο και αυτοδημιούργητο, που με τα χρήματά του αποκτούσε το στάτους και τη θέση που ήθελε σε τοπικό και εθνικό επίπεδο». Το να κτίζει κάποιος τη θέση του χρησιμοποιώντας χρήματα παρουσιάζονταν ως κάτι αρνητικό από τους εχθρούς του. Έτσι μου το πέρασαν και εμένα, που τότε ήμουν άγουρος, άσχετος, ένας 23χρονος που είχε ζήσει μόνο στην Κατερίνη ως τότε.
Πολλοί άλλοι απλώς τον μισούσαν, άλλωστε είναι πάντα πιο εύκολο να μισείς και να κατηγορείς, από το να αποδέχεσαι τις ικανότητες κάποιου.
Το πιο ξεχωριστό μυαλό μίας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων
Έπρεπε να ανοίξω τα φτερά μου και να πάω στη Ρουμανία για να αντιληφθώ τι σημαίνει ζωή, επιχειρείν, ρίσκο και επενδύσεις. Τότε επανεκτίμησα τα πάντα από το μηδέν και ήταν ο πρώτος άνθρωπος για τον οποίο συνειδητοποίησα ότι δεν τον είχα καταλάβει πριν… Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα ταλέντο μοναδικό στη γενιά του, ένα… «generational talent» που λέμε και εμείς στην Κατερίνη. Το εξαιρετικό του μυαλό τον ξεχώριζε όχι μόνο στην πόλη του, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα… Όταν σκέφτηκα ξανά τους διαλόγους μας, η προχωρημένη σκέψη του με σόκαρε… Θαύμασα το μυαλό του, ακόμη και όταν η ζωή προχώρησε και είχα πια ελάχιστη επαφή μαζί του…
«Η πιο τυχερή γυναίκα στην πόλη»
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος παντρεύτηκε τη δεκαετία του ’90. Εκείνα τα χρόνια ήταν νέος, πολύ πλούσιος, εξαιρετικά έξυπνος και με τεράστιες διασυνδέσεις. Ήταν προφανώς το «κελεπούρι» για πάρα πολλές γυναίκες στην πόλη του και όχι μόνο. Ο ίδιος όμως ήταν και αρκετά έξυπνος να παντρευτεί μία νεώτερη γυναίκα, χαμηλού προφίλ. Μία Κυρία (με το Κ κεφαλαίο) που για χρόνια έκανε τους ανθρώπους στην πόλη να απορούν με την ευγένεια, τους τρόπους και την απλότητά της, με την απέχθειά της στο να το «παίξει κάποια». Επέλεγε κανονικά ρούχα, ήταν ευγενική και πρόσχαρη με όλους, πλήρως αφοσιωμένη στον άντρα της, παντελώς αδιάφορη για τα λεφτά του. Θύμωνε, όπως μάθαινα, όταν άκουγε πως την αποκαλούσαν «την πιο τυχερή γυναίκα στην πόλη»… «Εγώ τον αγαπώ, λατρεύω το μυαλό του, θα είμαι στο πλευρό του ό,τι και αν συμβεί» απαντούσε.
Δεν ήξερε ότι η ζωή της είχε ετοιμάσει διάφορες προκλήσεις και δυσκολίες. Απλά τον αγαπούσε…
Οικονομικά προβλήματα…
Πολλοί άνθρωποι λένε ως και σήμερα ότι ήταν αλαζονικός. Άλλοι τον κατηγορούν για αρκετές λάθος επιχειρηματικές επιλογές, κάτι σύνηθες για έναν έξυπνο άνθρωπο που νωρίς στη ζωή του νιώθει έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Η αλήθεια πάντως είναι ότι έκανε μέσα σε λίγα χρόνια πολλά και σοβαρά λάθη και στην κυριολεξία απώλεσε την περιουσία του εντός λίγων ετών. Σύντομα οι φίλοι και οι «κολαούζοι» έγιναν εχθροί, πολλοί άνθρωποι / θιγέντες κατέθεσαν αγωγές εναντίον του και διαπίστωσε ότι τον είχαν πουλήσει ακόμη και οι πιο έμπιστοι φίλοι του… «όταν παίζεις σε δύσκολες πίστες, είναι πάντα πιθανό να πέσεις και να γκρεμοτσακιστείς» μου είπε κάποια στιγμή τότε. Άλλοι θα επέλεγαν να εξαφανιστούν, όμως αυτός παρέμεινε εκεί, να αντιπαρατεθεί με όλους όσους τον κατηγορούσαν. «Άγιος» δεν ήταν φυσικά, αλλά σίγουρα είχε αποδεχθεί τα λάθη του και ήταν έτοιμος να πληρώσει για αυτά.
Η σύζυγός του; Στις μέρες μας ακούμε καθημερινά για ζευγάρια που χωρίζουν λόγω οικονομικών δυσκολιών. Για αυτήν όμως δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα. Έμεινε βράχος στο πλευρό του, φρόντισε τα παιδιά τους με τον καλύτερο τρόπο, τον στήριξε με όποιον τρόπο μπορούσε.
Τα οικονομικά προβλήματα δεν την υποχρέωσαν να αλλάξει και πολύ, μιας και ποτέ της δεν επιδίωξε να ζήσει τη «μεγάλη ζωή». Ο άντρας της έδινε αγώνα οικονομικής επιβίωσης και αυτή ήταν εκεί, κοντά του, βράχος δίπλα του.
Οι ίδιοι άνθρωποι που της έκαναν κομπλιμέντα πριν μερικά χρόνια είχαν μετατραπεί σε διαπρύσιους επικριτές τόσο του άντρα της όσο και της ίδιας. Όμως δεν την ένοιαζε. Απλά τον αγαπούσε…
Προβλήματα υγείας
Ακόμη και τα πιο λαμπερά μυαλά… ακόμη και οι άνθρωποι με «κρύο αίμα» ή οι πιο σκληροτράχηλοι μπορούν να καταλήξουν με σοβαρά προβλήματα υγείας, συνήθως λόγω του άγχους. Ο μεγάλος επιχειρηματίας, ο πανέξυπνος άνθρωπος, ανακάλυψε λίγο αργότερα πως δεν έχασε μόνο όλη του την περιουσία, αλλά και έπρεπε πλέον να παλέψει με μία δύσκολη αυτοάνοση ασθένεια. Ο συνδυασμός ήταν σκληρός… κάθε μήνα τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο περίπλοκα…
Αυτή έμεινε στο πλευρό του. Όσοι τους γνώριζαν έλεγαν πως όσο η υγεία του χειροτέρευε, η σύζυγός του διπλασίαζε την προσπάθειά της. Φρόντιζε με αγάπη και στοργή την εύθραστη υγεία του, μεγάλωνε τα τρία τους παιδιά και δούλευε για να στηρίξει την οικογένειά της.
Δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Απλά τον αγαπούσε…
Περισσότερα προβλήματα υγείας
Ο καιρός πέρασε και ο πανέξυπνος δυνατός επιχειρηματίας μέσα σε 15 χρόνια είχε μετατραπεί σε έναν άνθρωπο που έδινε μάχη ζωής μήνα με τον μήνα, βδομάδα με τη βδομάδα. Το μόνο που είχε απομείνει για να θυμίζει τον παλιό του εαυτό ήταν τα σπινθηροβόλα μάτια του και το κοφτερό του μυαλό. Το σώμα του δεν μπορούσε πλέον να στηρίξει το βάρος του, κατέληξε σε αναπηρικό καροτσάκι. Παρόλα αυτά δούλευε πολλές ώρες στη νέα του, τοπική δραστηριότητα. Μία συζήτηση μαζί του ήταν πάντα ένα σεμινάριο και μάθημα, που σου δημιουργούσε απέραντη ευχαρίστηση, όμως λίγοι ήταν πλέον οι φίλοι που του είχαν απομείνει.
Αυτή ήταν πάντα εκεί, στο πλάι του. Βοηθούσε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, δούλευε, επέλυε προβλήματα, του συμπαραστεκόταν και τον στήριζε με κάθε τρόπο. Όποιος τους έβλεπε μαζί σχημάτιζε την εντύπωση ότι ήταν πολύ περήφανη και ένιωθε τυχερή που ήταν στο πλευρό του.
«Μα δεν έχει πια λεφτά, η υγεία του έχει κλονιστεί, τι του βρίσκει;» ρωτούσαν οι πάσης φύσεως «καλοί χριστιανοί». Τους ήταν δύσκολο να καταλάβουν πως … απλά τον αγαπούσε!
Ακόμη περισσότερα προβλήματα υγείας
Καμιά φορά αυτή η π….να η ζωή είναι άδικη, πραγματικά άδικη… Όντας ακόμη νέος, λίγο μετά τα 50 του, έμαθε ότι πέρα από όλα τα άλλα είχε πλέον και καρκίνο. Η ζωή του άλλαξε για μία ακόμη φορά, πάλι προς το χειρότερο. Μπαινόβγαινε στην εντατική του νοσοκομείου και όταν δεν ήταν μέσα πήγαινε στο γραφείο του, όσο και όταν μπορούσε. Κάθε του συνεργάτης στη δουλειά προσπαθούσε να βοηθήσει, να δουλέψει χωρίς να χρειάζεται η παρουσία του εκεί… Οι συμπολίτες του συζητούσαν ότι «αντιμετωπίζει πολύ μεγάλα προβλήματα υγείας, μακάρι να τον βοηθήσει ο Θεός…»
Αυτονόητα εκείνη ήταν πάντα εκεί, μαζί του. Μέσα στα νοσοκομεία, έξω από τα νοσοκομεία, σε κάθε στιγμή της διαδρομής. Πάντα με το κεφάλι ψηλά, πάντα χαμογελώντας του, δίνοντάς του ελπίδα, λέγοντάς του πόσο εντυπωσιακή ήταν η πρόοδος των παιδιών τους στο πανεπιστήμιο, προγραμματίζοντας μαζί το ταξίδι που θα πήγαιναν όταν θα γινόταν καλά, το ταξίδι που και οι δύο ήξεραν πως ποτέ δεν θα πραγματοποιούνταν…
Ήξερε ότι πλέον τα πάντα μπορούσαν να συμβούν, ανα πάσα στιγμή. Ήθελε όμως να ζήσει μαζί του κάθε επιπλέον δευτερόλεπτο που της δινόταν από τον Θεό. Γιατί; Επειδή απλά τον αγαπούσε…
Η αποκάλυψη
Ο συναρπαστικός νέος επιχειρηματίας που ήταν έτοιμος να στήσει την οικονομική του αυτοκρατορία πριν από 20 χρόνια… ο άνθρωπος που μιλούσε απευθείας με προέδρους κομμάτων, υπουργούς και τον ίδιο τον πρωθυπουργό… αυτός που μετακινούνταν με ιδιωτικά αεροπλάνα για να μη χάνει χρόνο… τα έχασε όλα και τελικά πέθανε. Από ό,τι άκουσα, η γυναίκα του ήταν εκεί, στο πλευρό του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα να πηγαίνεις σε κηδεία μέσα στις γιορτές. Όμως όταν έμαθα για τον θάνατό του, αποφάσισα ότι ήθελα οπωσδήποτε να παραστώ…
Συνήθως δεν πάω σε κηδείες. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου το 1995 τις αποφεύγω σχεδόν όλες, για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους, δεν έχει να κάνει κάτι με το νεκρό πρόσωπο και τον σεβασμό μου σε αυτή / αυτόν. Όμως αυτή τη φορά έπρεπε να είμαι εκεί, να αποδώσω την τιμή σε κάποιον που θαύμαζα για πολλά χρόνια της ζωής μου…
Η εκκλησία ήταν γεμάτη. Όταν έφτασε η ώρα για όλους να εκφράσουν τα συλληπητήριά τους στους συγγενείς του νεκρού, συνειδητοποίησα πως ένιωθα άβολα. Είδα τον άνθρωπο μέσα στο φέρετρό του. Τα μάτια του, πάντα σπινθηροβολα και γεμάτα ιδέες, ήταν τώρα σφραγισμένα. Είναι δύσκολο να βλέπεις κάποιον που γνωρίζεις προσωπικά να κοίτεται νεκρός μπροστά σου. Αυτή τη φορά ήταν ακόμη δυσκολότερο, μιας και οι συγγενείς του εξέφραζαν τον πόνο τους με έντονο, δυνατό τρόπο. Μέχρι που άκουσα κάτι και μέσα στο μυαλό μου έκανε «κλικ». Τότε άρχισα να καταλαβαίνω…
Μετά από σχεδόν 20 χρόνια ατελειώτων πόνων, θλίψεων και προβλημάτων, την ώρα της κηδείας ήταν η πρώτη φορά που η γυναίκα του άφησε τους γύρω της να τη δουν δυστυχισμένη, να κλαίει για τον άντρα που έχασε. Φώναζε για το πόσο τον αγαπά και τότε μία αποκάλυψη έγινε στο μυαλό μου… Ναι, αυτή η γυναίκα είχε κάθε δικαίωμα να λέει ότι τον αγάπησε τον άντρα της…
Τα εύκολα και γρήγορα «Σ’ αγαπώ» των καιρών μας
Στις μέρες μας όλα συμβαίνουν γρήγορα. Σε αρκετές περιπτώσεις (όχι σε όλες, αλλά σε πολλές) τα λόγια «σ’ αγαπώ» χρησιμοποιούνται βιαστικά, εύκολα. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν την αγάπη ως μία έκφραση εκτίμησης για τον σύντροφό τους, συνήθως μέσω δώρων, ωραίων στιγμών, εύηχων λέξεων και καλής ζωής. Επίτρεψέ μου να έχω διαφορετική γνώμη. Το «σ’ αγαπώ» είναι κάτι πολύ βαθύτερο, σημαίνει πολλά περισσότερα από το «είμαι χαρούμενος/η επειδή μου αγόρασες δώρο / με φρόντισες / με έκανες να νιώσω όμορφα / περάσαμε καλά στο κρεβάτι».
Πριν πεις ξανά «σ’ αγαπώ», πριν περιμένεις να ακούσεις τα λόγια αυτά, προσπάθησε να μην ξεχάσεις… είσαι σίγουρος/η ότι τα εννοείς; Αν όχι, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Σήμερα τα λες, αύριο έχουν ήδη ξεχαστεί.
Αν όμως τα εννοείς πραγματικά, τότε κράτα στο μυαλό σου την αληθινή ιστορία αυτού του ζευγαριού… και θυμήσου ότι αγάπη σημαίνει να μένεις στο πλευρό του συντρόφου σου στις πιο μαύρες, τις δυσκολότερες στιγμές της/του. Όχι μόνο στις καλύτερες…
Οι άνθρωποι λένε συχνά ότι «οι παππούδες μας ήταν καλύτεροι από εμάς σήμερα» κλπ. Δεν συμφωνώ, δεν είχαν Facebook οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, για να δούμε το πώς θα συμπεριφέρονταν. Βλέπω και σήμερα πολλά παραδείγματα αληθινής αγάπης μέσα από καλές και κακές στιγμές που περνάνε πολλά ζευγάρια. Έχω απεριόριστο σεβασμό για κάθε μία και κάθε έναν που πραγματικά εννοεί αυτές τις λέξεις και τις αποδεικνύει με τα έργα της / του.
Υπάρχουν περισσότεροι «αληθινοί ήρωες της ζωής» από όσους συνήθως αντιλαμβανόμαστε… και ακόμη περισσότεροι τρόποι για να αποδείξουμε ότι πραγματικά εννοούμε τις λέξεις «σ’ αγαπώ»…
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Διατυπώστε την άποψη σας