Ένα δάνειο χωρίς εγγυήσεις και ένα φόρεμα με χαλασμένο φερμουάρ…

Θ: «Ο πολύς κόσμος δεν το ξέρει, αλλά υπάρχουν ειδικά κεφάλαια για δάνεια χωρίς εγγυήσεις, που δίνονται σε επιλεγμένους πελάτες, με βάση το καλό ξεσκαρτάρισμα που κάνουμε…»

– «… καμία εγγύηση; Τίποτε;»

Θ: «Το μόνο που θα χρειαστεί να δείξετε είναι το 6% του ποσού, για να βγει η σχετική εγγυητική επιστολή, τα υπόλοιπα τα λύνουμε εμείς». 

Ο Ε ξεροκατάπιε, γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Του έκανα νόημα πως δεν πίστευα ούτε λέξη από όσα άκουγα, όμως αυτός με επέπληττε με το βλέμμα του, θυμωμένος που ήμουν για άλλη μία φορά ο «Άπιστος Θωμάς». Επέστρεψε τη ματιά του πίσω στη «Θείτσα», όμως ταυτόχρονα τον είδα να λοξοκοιτάει και λίγο… προς τη μισόκλειστη πόρτα. Εκεί ήταν η ξανθιά με το εντυπωσιακό στράπλες φόρεμα και το χαλασμένο φερμουάρ… Η «Θείτσα» συνέχισε ακάθεκτη.

Θ: «Αυτά είναι κεφάλαια από funds που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη και την πρόοδο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Μπορείτε να κάνετε επένδυση σε παραγωγική μονάδα, σε ακίνητα ή και πράσινη ενέργεια, αρκεί να δηλώνετε ότι δημιουργείτε θέσεις εργασίας…»

– «… και είπατε ότι η εγγύηση θα είναι…»

Θ: «Το ίδιο το ακίνητο, η ίδια η επένδυση. Άλλωστε για αυτό και δίνετε το 6%, για να αποδείξετε ότι έχετε χρήματα και επίσης για να ασφαλιστεί το δάνειο και να μπορεί να αποπληρωθεί χωρίς πρόβλημα αν κάτι δεν πάει καλά στο επενδυτικό σας σχέδιο». 

H: «Και τι ακριβώς θα υπογράψει ο πελάτης μου για όλα αυτά; Συμβάσεις με τραπεζικό ίδρυμα και ασφαλιστική εταιρεία; Ποια ακριβώς είναι η διαδικασία; Μπορείτε να μας τη δώσετε γραπτώς; Πότε θα αποδεσμευτούν τα χρήματα του 6%; Πριν την εκταμίευση του δανείου ή μετά;» έκανα την παρέμβασή μου και άρχισα να ρωτάω αυτονόητα πράγματα…

Θ: «Δείχνετε πολύ αγχωμένος, κύριε Έλληνα. Να το προσέξετε αυτό. Μου έχουν πει ότι είστε συχνά ενοχλητικός και επίμονος, αλλά στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει λόγος. Όλα θα πάνε καλά και θα γίνουν στην ώρα τους, θα ενημερωθεί ο κύριος «Ε»…»

… όμως ο κύριος «Ε» ήδη σκεφτόταν τα κτήρια που θα σήκωνε με τα λεφτά του δανείου, την ώρα που μελετούσε το… σταυροπόδι της ξανθιάς…

Την ώρα που βγαίναμε από το γραφείο της «Θείτσας» τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, το πρόσωπό του φωτίστηκε ολόκληρο…

– «Θα γίνω πλούσιος! Θα λύσω όλα τα προβλήματά μου!» βροντοφώναξε όταν βγήκαμε από το κτήριο.

Η: «Πάλι θα μπλέξω… πάλι θα γίνω κακός… πάλι θα με βρίζουν γιατί λέω την αλήθεια…» σκέφτηκα και τον ρώτησα ένα πράγμα: «Δηλαδή πραγματικά πιστεύεις ότι υπάρχουν δάνεια εκατομμυρίων χωρίς εγγυήσεις;»

– «Φυσικά! Την άκουσες τη γυναίκα!»

…

Βουκουρέστι, Άνοιξη 2009

Η Ρουμανία έγινε γρήγορα μία ανοικτή οικονομία, φιλόξενη στους ξένους επενδυτές. Έτσι επωφελήθηκε από την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την άνοδο των αγορών παγκοσμίως, προσθέτοντας 40 δις Ευρώ Άμεσες Ξένες Επενδύσεις από το 2004 ως το 2008. Όμως όντας ανοικτή οικονομία κτυπήθηκε σκληρά από τη διεθνή κρίση που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008 και τη Lehman Brothers.

To 2009 οι τιμές των ακινήτων ήταν σε ελεύθερη πτώση (σταθεροποιήθηκαν το 2013 και έκτοτε ανεβαίνουν κάθε χρόνο) και εγώ ήμουν ένας από τους λίγους που είχα πει δημόσια ότι θα συμβεί αυτό, πριν τον Σεπτέμβριο του 2008. Για αυτό και ήδη από τις αρχές της νέας χρονιάς είχα σωρεία νέων πελατών που έψαχναν όχι μόνο ευκαιρίες ακινήτων, αλλά και καθοδήγηση για τις επενδύσεις τους ή και «συμβουλευτική προστασία» γενικότερα. Μάλιστα το να είμαι ξένος και να έχω Ρουμάνους πελάτες ήταν για μένα ακόμη μεγαλύτερη τιμή. 

Ο Ε, ένας κυνηγός δανείων χωρίς εγγύηση

Ένας από αυτούς ήταν και ο Ε, ένας επιχειρηματίας περίπου 40 ετών. Διάβαζε το blog μου, άκουσε από φίλους του για τη δουλειά της εταιρείας μας και μου ζήτησε να αναλάβω να τον συμβουλεύσω.

– «Ξέρω τι θα μου πεις, ότι ψάχνω για τον ψύλο στα άχυρα. Αλλά χρειάζομαι ένα δάνειο μερικών εκατομμυρίων χωρίς εγγυήσεις, θα με βοηθήσει πολύ να λύσω τα προβλήματά μου».

Η: «Οκ, με δεδομένο ότι πιο εύκολα θα βρεις άνθρωπο με 3 κεφάλια και 7 χέρια, παρά δάνειο εκατομμυρίων χωρίς εγγυήσεις, τι με θέλεις εμένα;»

– «Η αγορά είναι γεμάτη με ανθρώπους που λένε ότι προσφέρουν τέτοια δάνεια. Σε θέλω δίπλα μου για να με προστατέψεις από τους απατεώνες…»

Η: «… δηλαδή με θέλεις για να σε προστατέψω από όλους!»

– «Μήπως υπερβάλλεις λίγο; Θα βρούμε και κάποιον σοβαρό, μην κάνεις έτσι…»

Η: «Σοβαρό. Που να μοιράζει δάνεια. Χωρίς εγγυήσεις. Δεν το σχολιάζω… απλά εσύ θα τους βρίσκεις, μη με βάζεις να μιλώ με κάθε «υπέροχο» που κυκλοφορεί στην πιάτσα».

– «Άστο πάνω μου!»

H παρέλαση του τσίρκου και τα… ΛαΛα

Σέβομαι όλους τους ανθρώπους! Άπαντες, ανεξαρτήτως οικονομικής και κοινωνικής θέσης. Υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν σέβομαι, τα ΛαΛα, τα Λατρεμένα Λαμόγια. Παλιά με εκνεύριζαν ακόμη και με την παρουσία τους στον ίδιο χώρο μαζί μου, με τα χρόνια έμαθα να διασκεδάζω με τα ψέματα και τις βλακείες τους.

Εκείνη την Άνοιξη πρέπει να γνώρισα μαζεμένα καμιά 20αριά ΛαΛα… «δάνεια» με πλαστές εγγυητικές, «δάνεια» από ανθρώπους που ήταν οι ίδιοι άφραγκοι, «δάνεια» με εγγυήσεις που ουσιαστικά ξεγύμνωναν και κατέστρεφαν τον δανειολήπτη χωρίς να το καταλάβει, «δάνεια με ταυτόχρονη επένδυση» και υπόσχεση απόδοσης μεγαλύτερης από το επιτόκιο δανεισμού… «δάνεια» από funds (που στη Θεσσαλονίκη ένας γνωστός μου τα προφέρει «φάουντς») που δεν είχαν ιστοσελίδα ή συστάσεις, «δάνεια» για τα οποία μεσολαβούσαν παλιοί αθλητές ή άλλοι πρώην επώνυμοι. 

Μετά όμως από μία πραγματική «παρέλαση τσίρκου» και ειδικά ύστερα από τη συνάντησή μας με έναν πρώην διάσημο που είχε καταλήξει να προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πουλήσει ένα μαϊμού δάνειο για να πάρει ο ίδιος 20.000 Ευρώ, ζήτησα από τον Ε να σταματήσουμε τη συνεργασία μας. Είχα ενοχληθεί από την ανθρώπινη παρακμή και την απελπισία των προσώπων, σε συνδυασμό με το ότι εγώ γινόμουν ο κακός που τους «ξεμπρόστιαζε» και ακύρωνε τις συμφωνίες…

«Η τελευταία ευκαιρία, οι πρώην τραπεζικοί»

– «Μα καλά, τι σε έχει πιάσει; Δεν θέλεις άλλα λεφτά από εμένα;» με ρώτησε ο Ε, ενοχλημένος από το «θράσος» μου να ζητήσω διακοπή της συνεργασίας μας.

Η: «Δεν βλέπεις ότι όλοι είναι το ίδιο; Δεν υπάρχουν δάνεια χωρίς εγγυήσεις! Λεφτά θέλω, αλλά για κανονική δουλειά!»

– «Δώσε μου μία τελευταία ευκαιρία! Κάποιοι πρώην τραπεζικοί μου έδωσαν μία άκρη για την εκπρόσωπο ενός μεγαλοτραπεζίτη από την Ελβετία, που δίνει δάνεια χωρίς εγγυήσεις, ουσιαστικά μέσω του Ελβετικού Κράτους, για να στηρίξει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης».

Η: «Οκ, ας είναι αυτή η τελευταία φορά. Απλά όταν καταλάβεις πως οι Ελβετοί ούτε τυριά μοιράζουν ούτε είναι χαζοί να χαρίζουν δάνεια εν μέσω οικονομικής κρίσης, τότε μου υπόσχεσαι ότι θα με αφήσεις στην ησυχία μου;»

– «Δίνω τον λόγο μου!»

Το χαλασμένο φερμουάρ

Εκτός από το «Παλάτι του Λαού» που είχε κάνει ο Τσαουσέσκου ισοπεδώνοντας συνοικίες ολόκληρες και ξοδεύοντας 3 δις δολάρια την ώρα που ο λαός λιμοκτονούσε, είχε φτιάξει και τη λεωφόρο Unirii (Ενώσεως, μιας και οι Ρουμάνοι ήταν 3 κράτη που ενώθηκαν σε ένα το 1918). Αυτή η λεωφόρος σχεδιάστηκε με πρότυπο τη Champs-Élysées του Παρισιού, αλλά την έκανε σκόπιμα ένα μέτρο πιο πλατειά και ένα μέτρο πιο μακριά, ενώ στη μέση της έφτιαξε και υπέροχα συντριβάνια, ένα για κάθε νομό της χώρας. 

Στο πεζοδρόμιο αυτής της λεωφόρου περπατούσαμε και εμείς ένα απόγευμα Μαϊου, που είχε αρχίσει να ανεβάινει η θερμοκρασία. Πλησιάζοντας προς το γραφείο της εκπροσώπου του τραπεζίτη κατάλαβα ότι ήταν αυτό που λένε οι Ρουμάνοι «γραφείο σε απλό διαμέρισμα» όταν θέλουν να περιγράψουν κάποιον μη σοβαρό. Αλλά επειδή και εμείς με την εταιρεία μας από ένα τέτοιο ξεκινήσαμε, αποφάσισα ότι δεν υπήρχε λόγος να βιαστώ να βγάλω συμπεράσματα.

Λίγο πριν φτάσουμε, πετύχαμε μπροστά μας και μία ξανθιά κυρία, που φορούσε ένα άσπρο στράπλες κολλητό φόρεμα, αλλά είχε πάθει μάλλον ένα ατύχημα και το φερμουάρ του φορέματος από πίσω ήταν αρκετά κατεβασμένο… Ο Ε γούρλωσε τα μάτια του και απόλαυσε το θέαμα, προχωρώντας σημειωτόν για να μην την προσπεράσουμε. Προς έκπληξή μας διαπιστώσαμε πως και αυτή πήγαινε στο ίδιο κτήριο με εμάς… Μπήκαμε μαζί στο παλιό ασανσέρ και ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο. Εμείς μπήκαμε μέσα στο γραφείο, αυτή σταμάτησε έξω και έκανε κάποιο τηλέφωνο. Ο Ε τη μελετούσε με προσοχή, για να δει αν τελικά το φόρεμα θα μείνει πάνω της, ή αν το πληθωρικό της μπούστο θα κέρδιζε τη μάχη.

Η «Θείτσα» και ο μεγαλοτραπεζίτης

Το γραφείο ήταν παλιό, μη ανακαινισμένο, «κομμουνιστικό» όπως το έλεγα. Στα πρώτα μου χρόνια στη Ρουμανία μου άρεσε πάντα να μελετώ χώρους που είχαν την αισθητική του παλιού καθεστώτος, έτσι παρατήρησα με προσοχή τον παλιό χάρτη με την ΕΣΣΔ, τα χρώματα που θύμιζαν ’80s και τα παλιά γραφεία που είχαν αρχίσει να δίνουν τη μάχη τους με τον σκόρο. Ο χώρος είχε μία αχνή μυρωδιά μούχλας και βρωμιάς. Ξεθωριασμένη, σχεδόν θαμπή ήταν και η κυρία που είδα μπροστά μου, η εκπρόσωπος του μεγαλοτραπεζίτη. Μία εμφανώς κουρασμένη γυναίκα στα 55+ χρόνια της, ντυμένη με ένα παλιό σακάκι, μια μακριά φούστα και ένα πουκάμισο, όλα σε χρώματα «κλειστά», μάλλον αγορασμένα από τη λαϊκή του Obor. Είχε αρκετά «μπακίρια» στον λαιμό και το ένα της χέρι, ενώ ήταν μακιγιαρισμένη σαν τη «γιαγιά» μου τη Δέσπω, όταν κάποιος της είπε να βάλει μακιγιάζ για να πάει σε μία κηδεία. Κατάφερα να μη γελάσω, η γυναίκα μου θύμιζε μία «Θείτσα» που λέμε και στην Ελλάδα και έτσι αποφάσισα και να τη «βαπτίσω».

Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενα της «Θείτσας» και του Ε, κοτζάμ μεγαλοτραπεζίτης από την Ελβετία είχε δώσει στη «Θείτσα» το δικαίωμα να διαχειριστεί τα εκατομμύρια των δανείων, να διαλέξει επενδυτές και να προωθήσει φακέλους. Όλα αυτά σε ένα γραφείο που το πιο σύγχρονο αντικείμενο τεχνολογίας ήταν ένας μη λειτουργών ανεμιστήρας. 

«6% και δανείζεσαι όσα θέλεις»

Η «Θείτσα» μας τρέλανε μιλώντας για περίπου 40 λεπτά. Μας είπε για τον τραπεζίτη, για τις θέσεις που είχε στο παρελθόν, για την εξυπνάδα και τις ικανότητές της. Έκλεισε τον… λόγο της ως εξής:

Θ: «Ο πολύς κόσμος δεν το ξέρει, αλλά υπάρχουν ειδικά κεφάλαια για δάνεια χωρίς εγγυήσεις, που δίνονται σε επιλεγμένους πελάτες, με βάση το καλό ξεσκαρτάρισμα που κάνουμε…»

– «… καμία εγγύηση; Τίποτε;»

Θ: «Το μόνο που θα χρειαστεί να δείξετε είναι το 6% του ποσού, για να βγει η σχετική εγγυητική επιστολή, τα υπόλοιπα τα λύνουμε εμείς». 

Ο Ε ξεροκατάπιε, γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Του έκανα νόημα πως δεν πίστευα ούτε λέξη από όσα άκουγα, όμως αυτός με επέπληττε με το βλέμμα του, θυμωμένος που ήμουν για άλλη μία φορά ο «Άπιστος Θωμάς». Επέστρεψε τη ματιά του πίσω στη «Θείτσα», όμως ταυτόχρονα τον είδα να λοξοκοιτάει και λίγο… προς τη μισόκλειστη πόρτα. Εκεί ήταν η ξανθιά με το εντυπωσιακό στράπλες φόρεμα και το χαλασμένο φερμουάρ… Η «Θείτσα» συνέχισε ακάθεκτη.

Θ: «Αυτά είναι κεφάλαια από funds που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη και την πρόοδο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Μπορείτε να κάνετε επένδυση σε παραγωγική μονάδα, σε ακίνητα ή και πράσινη ενέργεια, αρκεί να δηλώνετε ότι δημιουργείτε θέσεις εργασίας…»

– «… και είπατε ότι η εγγύηση θα είναι…»

Θ: «Το ίδιο το ακίνητο, η ίδια η επένδυση. Άλλωστε για αυτό και δίνετε το 6%, για να αποδείξετε ότι έχετε χρήματα και επίσης για να ασφαλιστεί το δάνειο και να μπορεί να αποπληρωθεί χωρίς πρόβλημα αν κάτι δεν πάει καλά στο επενδυτικό σας σχέδιο». 

H: «Και τι ακριβώς θα υπογράψει ο πελάτης μου για όλα αυτά; Συμβάσεις με τραπεζικό ίδρυμα και ασφαλιστική εταιρεία; Ποια ακριβώς είναι η διαδικασία; Μπορείτε να μας τη δώσετε γραπτώς; Πότε θα αποδεσμευτούν τα χρήματα του 6%; Πριν την εκταμίευση του δανείου ή μετά;» έκανα την παρέμβασή μου και άρχισα να ρωτάω αυτονόητα πράγματα…

Θ: «Δείχνετε πολύ αγχωμένος, κύριε Έλληνα. Να το προσέξετε αυτό. Μου έχουν πει ότι είστε συχνά ενοχλητικός και επίμονος, αλλά στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει λόγος. Όλα θα πάνε καλά και θα γίνουν στην ώρα τους, θα ενημερωθεί ο κύριος «Ε»…»

… όμως ο κύριος «Ε» ήδη σκεφτόταν τα κτήρια που θα σήκωνε με τα λεφτά του δανείου, την ώρα που μελετούσε το… σταυροπόδι της ξανθιάς…

Πλούσιος εν αναμονή…

Την ώρα που βγαίναμε από το γραφείο της «Θείτσας» τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, το πρόσωπό του φωτίστηκε ολόκληρο…

– «Θα γίνω πλούσιος! Θα λύσω όλα τα προβλήματά μου!» βροντοφώναξε όταν βγήκαμε από το κτήριο.

Η: «Πάλι θα μπλέξω… πάλι θα γίνω κακός… πάλι θα με βρίζουν γιατί λέω την αλήθεια…» σκέφτηκα και τον ρώτησα ένα πράγμα: «Δηλαδή πραγματικά πιστεύεις ότι υπάρχουν δάνεια εκατομμυρίων χωρίς εγγυήσεις;»

– «Φυσικά! Την άκουσες τη γυναίκα!»

Η: «Άκουσα ότι θα σου πάρει 6% και μετά ΘΑ σου δώσει το δάνειο».

– «Άρα αν βρω 3.000.000 Ευρώ, μπορώ να δανειστώ 50.000.000! Πρέπει να αρχίσω να μιλώ με γνωστούς και φίλους»

Η: «Παραιτούμαι, εδώ και τώρα».

– «Μείνε, σε παρακαλώ! Σε ακίνητα θα επενδύσω, στον τομέα σου! Θα χρειαστώ τις συμβουλές σου και υπόσχομαι να μην κάνω κάτι χωρίς να σε ρωτήσω».

Γίνεται κάποιος να είναι Γερμανός, τραπεζίτης και μπατίρης;

Ο Ε συγκέντρωσε τα έγγραφα που του ζητήθηκαν, αξιολογήσαμε οικόπεδα (γίναμε και ρεζίλι κάνοντας διαπραγματεύσεις για την τιμή τους), φτιάξαμε business plans, cash flow projections και άλλα πολλά. Η «Θείτσα» μας ενημέρωσε πως «οι Γερμανοί τραπεζίτες έρχονται στο Βουκουρέστι» και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε, για να περάσουμε από τη φάση της αξιολόγησης. Το ραντεβού όμως δεν θα ήταν σε κάποιο γραφείο η κεντρικό ξενοδοχείο, αλλά στο φθηνότερο ξενοδοχείο της πόλης, περίπου στην έξοδό της προς το τουριστικό θέρετρο της Constanta, σε μία περιοχή με ανυπόφορη, τότε, μυρωδιά.

Η: «Καλέ μου άνθρωπε, είναι ποτέ δυνατόν να έρθει Γερμανός τραπεζίτης και να πάει εκεί για συναντήσεις; Τι ψάχνει σε αυτό το μέρος…; Οικονομία θέλει να κάνει; Δεν έχει λεφτά;»

– «Γιατί το βλέπεις έτσι; Μπορεί να θέλει να κρατήσει χαμηλό προφίλ»

Η: «Διαχειρίζεται εκατομμύρια και λειτουργεί σαν να μην έχει χρήματα. Δεν υπάρχει Γερμανός που να είναι τραπεζίτης και μπατίρης ταυτόχρονα!»

Η συνάντηση ορίστηκε για την Παρασκευή το πρωί. Μετά ενημερωθήκαμε ότι «θα μας δεχτούν» το απόγευμα, ύστερα το Σάββατο, πιο μετά την Κυριακή το πρωί και τελικά το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Έχοντας προγραμματίσει να έχω ελεύθερες μέρες την Παρασκευή και το Σάββατο, δεν μπόρεσα να πάω με τον Ε εκεί, μιας κάθε Κυριακή έβλεπα οικόπεδα. (Μόνο Κυριακή μπορείς να δεις πολλά ακίνητα σε μία πόλη με μεγάλο μποτιλιάρισμα).

Γερμανός τραπεζίτης, δηλαδή Business Consultant

O E πήγε στη συνάντηση και μου εξιστόρησε τα πάντα με λεπτομέρειες. Τελικά δεν εμφανίστηκε κάποιος Γερμανός τραπεζίτης, αλλά ένας Business Consultant από την Ανατολική Γερμανία… η κάρτα του ήταν μία φθηνή εκτύπωση από εκτυπωτή. Επιβεβαίωσε στον Ε όσα είχε πει η «Θείτσα» και του έδωσε μία σειρά εγγράφων προς έλεγχο και υπογραφή. 

– «Πάρε να διαβάσεις και να μου πεις τη γνώμη σου» μου είπε την Τρίτη που βρεθήκαμε…

Διάβασα τα πάντα με προσοχή, όμως για δάνειο δεν υπήρχε ούτε λέξη! Ο Γερμανός ζητούσε να εισπράξει επί της ουσίας ένα ποσό 30.000 Ευρώ για να φτιάξει στον Ε ένα επενδυτικό σχέδιο και να το παρουσιάσει σε άγνωστη «επενδυτική τράπεζα του εξωτερικού». Στη συνέχεια, εφόσον το σχέδιο θα εγκρίνονταν, ο Ε θα έπρεπε να καταθέσει το 6% του ζητούμενου ποσού σε έναν λογαριασμό στην HSBC και με την απόδειξη της κατάθεσης και την εμφάνιση του ποσού στον λογαριασμό αυτόν, θα ολοκληρωνόταν η εκταμίευση του δανείου από την προς το παρόν άγνωστη τράπεζα.

Η: «Ζήτα του να στείλουμε τα χρήματα σε άλλη τράπεζα, επιλογής μας. Deutsche Bank, Credit Suisse, όποια άλλη θέλεις εσύ».

– «Άντε πάλι… τι σε έπιασε; Τι σε πειράζει η HSBC;»

Η: «Ζήτα αυτό που σου λέω, άλλωστε η HSBC δεν θα σου δώσει το δάνειο, σωστά;»

– «Ναι, αλλά…»

Η: «Πάρε ΤΩΡΑ τη «Θείτσα» και ζήτα άλλη τράπεζα. Θα δεις ότι θα σου πει ότι μόνο με αυτή συνεργάζονται και ότι αν δεν θέλεις να προχωρήσεις με τους όρους του ανύπαρκτου τραπεζίτη, μπορείς να αποχωρήσεις από τη συζήτηση».

Την κάλεσε και του είπε μέσες άκρες ό,τι του είχα προαναφέρει. Όταν ένιωσε στη φωνή του ότι δεν ήταν πια σίγουρος ότι θα προχωρήσει, τον κάλεσε στο γραφείο της για να συζητήσουν λεπτομέρειες, αλλά με όρο να μην έρθω και εγώ.

– «Πώς το ήξερες ότι θα τα πει αυτά;»

Η: «Τα ίδια μας είπαν άλλοι 4 απατεώνες, ξέχασες; Παράτα το θέμα, θα σου φάνε τα λεφτά και θα εξαφανιστούν…»

– «Όχι, υποσχέθηκα ότι θα πάω στη συνάντηση και θα το κάνω! Θα της πω ότι δεν με ενδιαφέρει και τέλος!»

Ένα φερμουάρ περιμένει βοήθεια για να σηκωθεί ξανά…

Επειδή φοβόμουν ότι θα πάει στη «Θείτσα» και θα αποδεχθεί τα πάντα, τον ακολούθησα ως το κτήριο του γραφείου της και διάλεξα ένα καφέ εκεί κοντά για να τον περιμένω. Όπως όμως μου διηγήθηκε εκ των υστέρων… 

– «…ανέβηκα πάνω και η «Θείτσα» είχε συνάντηση με κάποιον. Εκεί περίμενε και η ξανθιά που είχαμε δει την προηγούμενη φορά, με άλλο φόρεμα, πάλι στράπλες, πάλι με το φερμουάρ από πίσω πεσμένο λίγο. Αυτή τη φορά την αναγνώρισα, την είχα δει στην τηλεόραση σε κάποιες εκπομπές. Μου πρότεινε να πάμε για καφέ για να μην περιμένουμε. Έτσι διάλεξα ένα άλλο καφέ, όχι εκεί που με περίμενες, και κάθισα μαζί της. Μου εξήγησε πως και η ίδια ήθελε να πάρει 10.000.000 Ευρώ για να κτίσει ένα κτήριο γραφείων και να έχει οικονομική ασφάλεια στο μέλλον, μου άνοιξε την καρδιά της, με συμπάθησε και τα… βρήκαμε!»

Η: «Τι βρήκατε δηλαδή;»

– «Πώς να σου το πω… θα γίνουμε ζευγάρι…»

Η: «Και η «Θείτσα»; Της είπες ότι σταματάς;»

– «Όχι ακριβώς… η κοπέλα με παρακάλεσε να μη σταματήσω, μου εξήγησε πως όλα είναι εντάξει και πως η ίδια έχει πολλούς γνωστούς που πήραν τα λεφτά και μου εγγυήθηκε ότι όλα θα πάνε καλά και θα πάρω το δάνειό μου».

Η: «Εγγυήθηκε με τι ακριβώς; Με το χαλασμένο φόρεμα;»

– «Ζηλεύεις;»

Η: «Καθόλου, αλλά σου είχα πει ότι θα παραιτηθώ αν συνεχίσεις…»

– «Και αν με ερωτεύτηκε;»

Η: «Εγώ λέω ότι θα σου ζητήσει δανεικά και θα αποφύγει να συναντηθείτε «κατ’ ιδίαν» μέχρι να υπογράψεις και να δώσεις τα λεφτά…»

– «Γρουσούζηηηηηη, γκαντέμηηηηηη, ζηλιάρηηηηηηη» (ούρλιαξε με τις αντίστοιχες ρουμανικές λέξεις, έχοντας ξεκαρδιστεί στα γέλια).

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Οι εβδομάδες πέρασαν… το δάνειο δεν ερχόταν… η ξανθιά «στάρλετ της συμφοράς» κρατούσε τον Ε στα φιλιά και τις αγκαλιές, αλλά τον έπεισε ότι δεν έπρεπε να προχωρήσουν «στα περαιτέρω» πριν πάρουν τα λεφτά… «για να μη χαλάσει το γούρι! Θα τα πάρουμε και θα πάμε στις Σεϋχέλλες να απολαύσουμε τον έρωτά μας». Της έδωσε και διάφορα ποσά για τις ανάγκες της, μιας και «έχω μπλοκάρει όλα μου τα λεφτά για το δάνειο».

Ήταν πια φθινόπωρο του 2009 όταν ο Ε ενημερώθηκε από τη «Θείτσα» ότι το δάνειό του είχε εγκριθεί. Θα έπρεπε να κάνει την κατάθεση και να πάει στη Βουδαπέστη για να πάρει τα λεφτά, ή να τα κουβαλήσει μετρητά και να πληρώσει επί τόπου το ποσό του 6%. (η γυναίκα πήγε να τον «δαγκώσει» ζητώντας και 5.000 Ευρώ «επειδή του τελείωσε τη δουλειά», αλλά δεν του επέτρεψα να της δώσει κάτι).

Κανένα email δεν είχε αποσταλεί, όλα τα έγγραφα είχαν δοθεί από τη «Θείτσα» ιδιοχείρως. Τι έλεγαν αυτά; Ό,τι και τα πρώτα, ότι θα είχε μία συναλλαγή με κάποιους consultants και credit brokers από τη Γερμανία. Τράπεζα, ασφαλιστική εταιρεία και άλλα στοιχεία της εξίσωσης «θα αποκαλύπτονταν στην Ουγγαρία».

Ο Ε θα πήγαινε εκεί με την ξανθιά του αγάπη, αλλά με άκουσε και πήρε μαζί του και έναν εξαιρετικό δικηγόρο, εξειδικευμένο στα τραπεζικά θέματα και τις δανειακές συμβάσεις.

Στη Βουδαπέστη ο Ε διαπίστωσε ότι οι Γερμανοί δεν είχαν καν κλείσει αίθουσα συναντήσεων και κανόνισαν να μιλήσουν με όλους στο… λόμπυ ενός ξενοδοχείου. Μπροστά του ήταν αρκετοί άλλοι από τη Ρουμανία. Καθένας τους έδινε χρήματα σε χαρτοφύλακα ή αποδεικτικό κατάθεσης, υπέγραφε «για το ποσό που θα πάρει με δάνειο» και έφευγε. Οι Γερμανοί μετά από κάθε είσπραξη φώναζαν κάποιον και του έδιναν τα χρήματα, τα οποία και εξαφανίζονταν αμέσως.

Όταν έφτασε η σειρά του Ε, ο δικηγόρος του επέμεινε να γίνουν όλα σωστά και με διαφάνεια. Όταν οι Γερμανοί του είπαν γελώντας πως αν δεν του αρέσει η διαδικασία μπορεί να φύγει και πως άλλοι περιμένουν στην ουρά, ο δικηγόρος μαζί με τον Ε με κάλεσαν και συμφωνήσαμε όλοι μαζί να αποχωρήσουν από εκεί, παρά τα παρακάλια της ξανθιάς. Ζήτησα να πάρουν τα στοιχεία και από όποιον είδαν να δίνει λεφτά, για να μάθουμε μετά αν έλαβε το δάνειο. 

Ο Ε προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί, όμως στο τέλος «ξύπνησε», άκουσε τον δικηγόρο και εμένα και έφυγαν με το πρώτο αεροπλάνο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

12… και ούτε ένα τηλεφώνημα…

Μετά το Πάσχα του 2010 συναντήθηκα ξανά με τον Ε. Συμφωνήσαμε ότι δεν είχε νόημα να ψάχνει για δάνεια χωρίς εγγυήσεις, του πρότεινα να ασχοληθεί με την ανάπτυξη αδειών για φωτοβολταϊκά και αιολικά έργα (που τότε είχε γίνει η νέα μας, δεύτερη δραστηριότητα) και τον ρώτησα να μου πει αν πήρε κάποιος τα λεφτά του δανείου…

– «Δάνειο δεν έχει πάρει κάποιος ως τώρα. Τους είπαν να περιμένουν τηλεφώνημα για να πάνε να εκταμιεύσουν, αλλά ακόμη περιμένουν οι άνθρωποι. Με όσους μιλάω, όλοι είναι απελπισμένοι και ψάχνουν να βρουν τι μπορούν να κάνουν. Δύσκολο όμως το βλέπω, μιας και έχουν υπογράψει ότι θα πληρώσουν για consulting και ότι έχουν παραλάβει και το παραδωτέο έργο της δουλειάς. Κάποιοι καταστράφηκαν, άλλοι χρωστάνε παντού… Η «Θείτσα» εξαφανίστηκε ήδη από την επόμενη μέρα που γύρισα από τη Βουδαπέστη. Το γραφείο της ήταν κλειστό. Νομίζω αν πας τώρα θα δεις ότι είναι νοικιασμένο σε άλλους…»

Η: «Και η ξανθιά που σε ερωτεύτηκε;»

– «Δεν μου μίλησε ξανά, με μπλόκαρε από παντού. Από ό,τι είδα στις κουτσομπολίστικες εκπομπές έχει πάει στο Dubai και ασχολείται με άλλο επάγγελμα… είναι μεσίτρια, λέει».

Χαμογέλασα και δεν σχολίασα. 

Ο Ε κατάλαβε ότι δεν υπάρχουν δάνεια χωρίς εγγυήσεις, στρώθηκε στη δουλειά με τα έργα πράσινης ενέργειας και το 2012 – 2013 συνεργαστήκαμε με πολύ καλό οικονομικό αποτέλεσμα για όλους μας.

Εσύ, φίλε μου αναγνώστη, έχεις καταλάβει ότι δεν υπάρχουν δάνεια χωρίς εγγυήσεις; 

Ή θέλεις να σου διηγηθώ και τι συνέβη στους πελάτες μου που πήγαν στην Αφρική απαντώντας στις επιστολές των νιγηριανών, ή τους άλλους με τον Γάλλο «καλλιτέχνη»;

Ηλίας