Η μεγάλη Κατερίνα Βελλίδη: Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη της στη διοίκηση επιχειρήσεων;

– «Παναγίτσα μου! Τί εννοείς, δηλαδή; Θα πρέπει να πάω να κτυπήσω πόρτες για διαφημίσεις; Να… παρακαλέσω; Τι πράγματα είναι αυτά; Μα τι θέλει πια αυτή η καινούρια διοίκηση; Είμαστε τόσα χρόνια εδώ, πάντα μας έστελναν οι πελάτες τις διαφημίσεις και εμείς φροντίζαμε να τις δημοσιεύσουμε το συντομότερο δυνατό! Όχι να τρέχουμε να παρακαλάμε!»

Η: «Μα… τμήμα πωλήσεων δεν είστε;»

– «Ααααααχ, μικρέ μου αθώε… ήρθατε τώρα από το χωριό σας και νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα… αν ήξερες τι ζήσαμε εμείς εδώ τη δεκαετία του ’80 με την Κατερίνα τη Βελλίδη…»

Η σχέση μου με τα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης

Στη ζωή μου έχω θαυμάσει πολλούς ανθρώπους, κάποιους τους έχω αναγάγει και πρότυπά μου, άλλωστε δεν ζηλεύω, χαίρομαι την επιτυχία των άλλων και τους σέβομαι για τους κόπους τους. 

Καταγόμενος από την Κατερίνη και ασχολούμενος με τα ΜΜΕ, στην αρχή με δωρεάν περιοδικό και μετά με εφημερίδα που εκτυπώναμε με τον αδερφό μου πρώτα στην Κατερίνη και μετά στη Θεσσαλονίκη, ήταν λογικό να ξέρω καλά τα των Μέσων Ενημέρωσης στη «συμπρωτεύουσα». Μάλιστα, όταν το 1999 ένας πολύ πλούσιος επιχειρηματίας από την πόλη μου επέμεινε να «κάνουμε κάτι μαζί στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα», του έφτιαξα ένα πλήρες επιχειρηματικό σχέδιο, με βάση το οποίο τελικά αγοράστηκε το συγκρότημα «Μακεδονία» από τον Γιάννη Ραπτόπουλο, της Express Service.

Στη συνέχεια για μία πολύ μικρή περίοδο πήγα στη Θεσσαλονίκη, μαζί με άλλους τέσσερις ανθρώπους από την Κατερίνη. Εγώ πίστευα ότι πήγα για να υλοποιήσω όσα είχα προτείνει (και είχαμε συμφωνήσει), αλλά όντας αφελής και μην έχοντας συμβόλαιο, γρήγορα διαπίστωσα ότι με είχαν δουλέψει = επέλεξα να χάσω, να φύγω και να συνεχίσω τον δρόμο μου μαζί με τον αδερφό μου, έναν δρόμο που τέσσερα χρόνια αργότερα με την ευλογία του Θεού με οδήγησε στη Ρουμανία και μου άλλαξε τη ζωή.

Καλώς ή κακώς πάντως, το συγκρότημα «Μακεδονία – Θεσσαλονίκη» το γνώρισα τόσο εκείνη την περίοδο, όσο και πολύ νωρίτερα (από το 1993), αλλά και μεταγενέστερα. Όντας στον χώρο και συνεργαζόμενος με πολλούς ανθρώπους και επιχειρήσεις στη Θεσσαλονίκη, έζησα αρκετά, ρώτησα και έμαθα πολλά, από αυτά που δεν ακούγονται στις επίσημες δεξιώσεις με τα μεγάλα, άδεια λόγια (το «τοπικό σπορ» της πόλης).

Έχοντας μία ολοκληρωμένη άποψη για το θέμα και αδιαφορώντας για όσα έχουν γραφεί εναντίον της από διάφορα ΜΜΕ, θέλω να σου πω με το χέρι στην καρδιά πως η Κατερίνα Βελλίδη ήταν ίσως μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες των τελευταίων 200 χρόνων. Σπουδαία ως άνθρωπος, ακόμη και αν καταστράφηκε από τα τεράστια λάθη της. Όσο πιο μεγάλη προσωπικότητα έχει κάποιος, τόσο πιο επιρρεπής είναι στις μεγάλες αστοχίες…

Η μεγάλη, τεράστια Κατερίνα Βελλίδη

Από μικρό κορίτσι στη δουλειά μαζί με τον πατέρα της, τον επίσης τεράστιο Ιωάννη Βελλίδη, σπουδαγμένη σε πανεπιστήμια που ελάχιστοι είχαν πρόσβαση εκείνα τα χρόνια, κοσμοπολίτισσα με την πραγματική έννοια του όρου. Κλήθηκε να διοικήσει έναν όμιλο Μέσων Ενημέρωσης και πολιτικής εξουσίας σε μία εποχή μεγάλων αλλαγών και να διαχειριστεί το βάρος του να είναι μία γυναίκα πανίσχυρη σε μία κοινωνία όπως αυτή της Θεσσαλονίκης, ένα «μεγάλο χωριό που προσποιείται ότι είναι μεγαλούπολη». Έκανε τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, αθόρυβα μα ουσιαστικά, σε κλίμακα που δεν μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε. Προσφέφερε στον πολιτισμό της Βόρειας Ελλάδας περισσότερα και από αυτά που έκανε η Μελίνα Μερκούρη και όλοι οι υπουργοί Πολιτισμού μαζί. Κανείς δεν είπε ότι η Κατερίνα Βελλίδη του έφαγε χρήματα όσο η ίδια είχε τη δυνατότητα να πληρώνει. Μία τεράστια προσωπικότητα, με larger than life συμπεριφορές, όπως όταν έδωσε εντολή στην Τροχαία να τοποθετηθούν σε όλα τα φανάρια τροχονόμοι, να μπλοκάρει η κυκλοφορία, έτσι ώστε το αυτοκίνητο που θα έφερνε τον Σεραφείμ Φυντανίδη από το αεροδρόμιο στο γραφείο της να μη σταματήσει πουθενά, να καταλάβει ο τότε διευθυντής της Ελευθεροτυπίας πως η Θεσσαλονίκη της ανήκε… 

Όμως ταυτόχρονα αυτή η σπουδαία γυναίκα είχε και τεράστια πάθη… οι σπατάλες της δεν είχαν προηγούμενο… αυτά που ξοδεύονται σήμερα στη Μύκονο ήταν ψίχουλα μπροστά σε όσα σκόρπαγε η ίδια στα ακριβότερα σημεία του κόσμου. Η μεγαλομανία της δεν υποχώρησε ούτε όταν έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Στο τέλος ουσιαστικά «βούτηξε» στο (οικονομικό) κενό, για να διασώσει την πρώην αυτοκρατορία της, νομίζοντας πως έτσι θα δικαιωνόταν, πρώτα στα μάτια των εργαζομένων της… 

7 λάθη της Κατερίνας Βελλίδη που μπορούν να μας προσφέρουν πολύτιμα μαθήματα για το επιχειρείν

Περισσότερα δεν με ενδιαφέρει να γράψω, άλλωστε αν ένας άνθρωπος στον κόσμο αυτόν πλήρωσε πανάκριβα τα λάθη του, αυτή ήταν και πάλι η Κατερίνα Βελλίδη. Εμένα με ενδιαφέρει σήμερα να δούμε λίγο το πόσο λάθος διοίκησε την εταιρεία της και να σκεφτούμε μαζί κάποια συμπεράσματα, κάποια διδάγματα που θα μας επιτρέψουν όλους μας να αποφύγουμε λάθη, είτε διοικούμε μεγάλους οργανισμούς, είτε μία μικρή δουλειά. Κάποιες αρχές του επιχειρείν είναι κοινές…

1. Μελέτησε την εποχή, οδήγησε τις εξελίξεις

Στα χρόνια που ακόμη μεσουρανούσε η Κατερίνα Βελλίδη είχαμε τις εξής εξελίξεις στα ΜΜΕ:

• Ξεκίνησε η ιδιωτική ραδιοφωνία
• Γεννήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση
• Άρχισε η επανάσταση του Lifestyle με τον Πέτρο Κωστόπουλο και άλλους (επανάσταση που τώρα χλευάζουν αυτοί που για δεκαετίες παρακάλαγαν να τους αναφέρει στα περιοδικά του)
• Μπήκαν οι βάσεις για να δημιουργηθούν Μέσα Ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας εκτός της κρατικής τηλεόρασης = μαθηματικά τα τοπικά Μέσα θα οδηγούνταν σε μαρασμό.

Αν ένα όνομα απουσίασε από όλες αυτές τις εξελίξεις ήταν της Κατερίνας Βελλίδη! Αντί να μπει σε σχήματα τηλεόρασης που ξεκίνησαν το 1989 – 1990, αντί να πάρει κυρίαρχη θέση στη ραδιοφωνία από το 1987, αντί να τοποθετηθεί στην αγορά του Lifestyle που τότε ξεκινούσε (με το θρυλικό Κλικ), η ίδια έμεινε έξω από όλα, αρνούμενη να αποκτήσει πανελλήνιο «εκτόπισμα».

Άλλοι λένε ότι είχε ικανή διοικητική ομάδα γύρω της αλλά δεν την άκουγε πάντα, άλλοι λένε ότι δεν είχε. Σημασία έχει ότι την ώρα που σε 3 – 4 χρόνια έγινε μία κοσμογονία στην Ελλάδα στον χώρο της δουλειάς της (τα Μέσα Ενημέρωσης), η Κατερίνα Βελλίδη έμεινε έξω από όλα. Έμεινε «παραδοσιακή εκδότρια».

Το ίδιο ισχύει και σήμερα για όλους εμάς και τις επιχειρήσεις μας. Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε στην καταστροφή για να ψάξουμε λύσεις και νεωτερισμούς, η σωστή στρατηγική είναι να απλωνόμαστε με μέτρο, δίνοντας το παρών σε κάθε κλάδο που σχετίζεται με τη δουλειά μας. Σκεφτείτε πόσο ωφελήθηκαν όσοι ήταν έτοιμοι μεeshop όταν εμφανίστηκε ο κορωνοϊός και πόσοι τότε έτρεχαν αγκομαχώντας.

(Επίτρεψέ μου εδώ να πω ότι δεν υπάρχει πελάτης που συμβούλευσα για τη δουλειά του και δεν επέμεινα να αποκτήσει σοβαρή παρουσία στο internet, ήδη από το 2010 – 2012).

2. Διασπορά του ρίσκου και cross selling, ακόμη και αν σε κοροϊδεύουν για αυτό

Η Κατερίνα Βελλίδη ήταν παρούσα μόνο στα ΜΜΕ. Δεν λέω ότι θα έπρεπε να μπει μέτοχος και σε κατασκευαστική εταιρεία (και να έχει σαρώσει τα έργα στη Βόρεια Ελλάδα), κάτι τέτοιο θα ήταν ηθικά μεμπτό, παρά το ότι συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση στη χώρα μας.

Όμως αν ασχολούνταν πχ με την οικοδομή, που στα χρόνια της παντοκρατορίας της εκτοξεύτηκε ως κλάδος, θα μπορούσε εύκολα να φτιάξει μία νέα αυτοκρατορία, με άπειρες πωλήσεις διαμερισμάτων, εξοχικών κλπ, μιας και είχε τα πιο σημαντικά πλεονεκτήματα: Το άριστο όνομα, την εμπιστοσύνη του κόσμου και γνωριμίες παντού, σε κάθε σημείο της Βόρειας Ελλάδας!

Αν δεν ήταν η οικοδομή, θα μπορούσε να ήταν τα Ευρωπαϊκά προγράμματα (που στα χρόνια της άρχισαν) ή κάτι άλλο, εκείνα τα χρόνια σχεδόν ό,τι και να έκανε κάποιος έβγαζε πολλά χρήματα. Πόσο μάλλον αν έκανε δουλειά χρησιμοποιώντας και την τεράστια διαφημιστική δύναμη του συγκροτήματος «Μακεδονία». Αυτή έμεινε έξω από όλα αυτά, μην κάνοντας «cross selling» και μην κάνοντας διασπορά κινδύνου και ρίσκου. Δεν πήγε καν στην Αθήνα, να έχει παρουσία και εκεί. Όταν η μοναδική της περιοχή και η μοναδική της αγορά οδηγήθηκαν σε παρακμή, κατέρρευσε και η ίδια.

Δεν ήταν υποχρεωμένη να ασχοληθεί η ίδια! Εύκολα θα μπορούσε να φτιάξει την καλύτερη ομάδα σε κάθε κλάδο και να μπει σε αυτόν, συχνά χωρίς επένδυση κεφαλαίων. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν κλάδοι που όσα και να σου έκλεβαν οι διευθυντές, πάλι κέρδιζες πάρα πολλά…

Αυτό είναι στρατηγικό λάθος και σήμερα. Αν δεν προσπαθήσεις να απλωθείς, να φτιάξεις νέα προϊόντα για να πουλήσεις στους ίδιους πελάτες, να μελετήσεις τις ανάγκες τους και να έρθεις με νέες ιδέες και υπηρεσίες, ένα κακό «γύρισμα» της αγοράς θα σε πετάξει στα βράχια… άπειρα τα παραδείγματα.

3. Κατάλαβε το κοινό σου, μελέτησέ το, παρακολούθησέ το πώς αλλάζει στη διάρκεια του χρόνου

Η «Μακεδονία» και η «Θεσσαλονίκη» ήταν δύο εφημερίδες που υποτίθεται πως εξέφραζαν διαφορετικούς πολιτικούς χώρους: Η «Μακεδονία» απευθύνονταν στους συντηρητικούς, τους δεξιούς κλπ. Η «Θεσσαλονίκη» στους κεντρώους και αριστερούς, στη «δημοκρατική παράταξη» (όπως αυτοαποκαλούνταν). Όμως πάντοτε η στόχευση ήταν προς τους πολίτες με ηλικία 40+, ίσως και 55+. Κάθε άλλη προσπάθεια του συγκροτήματος Βελλίδη που έγινε με στόχο τις νεότερες ηλικίες απέτυχε παταγωδώς επειδή…

… δεν μελέτησε κανείς τον πελάτη, το κοινό, τη σύνθεση της κοινωνίας στη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα, όπου έφταναν οι εφημερίδες. Η σοβαρότητα και αυστηρότητα της δεκαετίας του ’70 γρήγορα αντικαταστάθηκε από έναν πιο «αλέγκρο» τρόπο ζωής για την πλειοψηφία, από το 1983 – 1984 και μετά.

Σε μία ιεραρχία όπου η «γερουσία» έκανε κουμάντο και η Κατερίνα Βελλίδη ήταν αρκετά αποκομμένη από την πραγματικότητα του μέσου πολίτη, δύσκολα έφταναν ψηλά οι φωνές αυτών που πρότειναν αλλαγές. 

Αν δεν μελετήσεις καλά τον πελάτη σου, το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι, αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις πώς ζει, πώς σκέφτεται, από που ενημερώνεται, τι χόμπυ έχει, τι γνώμη έχει για διάφορα θέματα στη ζωή, πολύ απλά κάποια στιγμή θα τον χάσεις, θα σε προσπεράσει και θα πάει σε αυτόν που τον κατανοεί καλύτερα.

4. Δουλειά με τεράστια λειτουργικά έξοδα είναι καταδικασμένη σε θάνατο

Το συγκρότημα «Μακεδονία» είχε τεράστια λειτουργικά έξοδα. Όχι, όχι, λάθος το έγραψα. Τεράστια λειτουργικά έξοδα είχαν άλλοι. Το συγκρότημα «Μακεδονία» την εποχή της παντοκρατορίας της Κατερίνας Βελλίδη είχε τρομακτικά πάγια λειτουργικά έξοδα. Άνθρωποι που δεν το άξιζαν πληρώθηκαν αμύθητα ποσά, στο όνομα της ποιότητας του παραγόμενου προϊόντος. Μία δαιδαλώδης διοίκηση, με εσωτερικές φατρίες και άπειρα «σεβάσμια πρόσωπα» αμφιβόλου χρησιμότητας. Πολλά και διαφορετικά άτομα που συχνά είχαν επικαλύψεις στις αρμοδιότητες και τη δουλειά, αρκετοί ικανοί κακοπληρωμένοι και πολλοί «λιγότερο ικανοί και αποδοτικοί» χρυσοπληρωμένοι…

Το απόσπασμα στην αρχή του κειμένου μου είναι ο διάλογός μου με έναν «διευθυντή διαφήμισης» στη «Μακεδονία» το 2000. Ο κύριος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι δουλειά του θα ήταν να κυνηγάει πελάτες και διαφημίσεις… όχι τυχαία, η «Μακεδονία» εισέπραττε ελάχιστα ποσά στις προεκλογικές περιόδους, όταν κανονικά θα έπρεπε να «βουλιάζει» από τα έσοδα.

Ξέρω, ξέρω… θα εμφανιστούν οι πάσης φύσεως «προστάτες των εργαζομένων» για να μου 1.002 ανοησίες… όμως για να δούμε στην πράξη το λάθος αυτό της Κατερίνας Βελλίδη:

• Όταν έβγαζε πολλά χρήματα, ξόδευε χωρίς λόγο κολοσσιαία ποσά σε τεράστια, άχρηστα λειτουργικά κόστη.
• Όταν έχασε τα χρήματά της (από κακή διαχείριση, αλλά τα έχασε, αυτό μετράει) η πλειοψηφία των πλέον ευεργετημένων από την ίδια της γύρισαν την πλάτη, την κυνήγησαν, την ταλαιπώρησαν = δεν εκτίμησαν τη γαλαντομία της απέναντί τους
• Τα τεράστια λειτουργικά ουσιαστικά δεν της επέτρεψαν να αναδιοργανώσει τη δουλειά και να μειώσει τα κόστη γρήγορα, για να κρατηθεί στα πόδια της.

Πάρα πολλές Ελληνικές επιχειρήσεις έχουν υπαλλήλους που δεν δουλεύουν κατ’ ανάγκη, συγγενείς, ανθρώπους για τους οποίους το αφεντικό δείχνει κάθε είδους συμπάθεια και επιείκεια. Αν θέλεις να βοηθήσεις ανθρώπους, αυτούς δεν χρειάζεται να τους έχεις στη δουλειά σου με μισθό (όπως δεν πρέπει να έχεις στη δουλειά σου και άτομα που σε ελκύουν ερωτικά, σχεδόν πάντα οδηγούν στην καταστροφή).

Αφού λοιπόν ελάχιστοι σεβάστηκαν την τεράστια Κατερίνα Βελλίδη όταν πλέον «έπεσε», μην πιστεύεις πως θα σεβαστούν περισσότερο εσένα (ή και εμένα). Προσπάθησε να αποφεύγεις κάθε πάγιο κόστος που δεν χρειάζεσαι, κρατώντας τα χρήματα για να στηρίξεις την εταιρεία σου σε μία δύσκολη μελλοντική στιγμή.

Δώσε μπόνους / κάνε κινήσεις που θα εκπλήξουν θετικά τους ανθρώπους που δουλεύουν για σένα, όμως πάνω από όλα φρόντισε να εμπεδώσεις σε όλους το συναίσθημα ότι πληρώνονται με βάση την αξία τους. (Μην είσαι τσίπης, ούτε αυτό είναι σωστό… εδώ εξήγησα το γιατί).

5. Απλοποίησε / κόψε διαδικασίες και γραφειοκρατία

Τον Οκτώβριο του 1993 είχα βρεθεί στα γραφεία της «Μακεδονίας» και είχα μιλήσει με έναν διευθυντή και κάποιους ακόμη για το ενδεχόμενο να μου εκτυπώσουν το περιοδικό που είχα ξεκινήσει να βγάλω… (κατέληξα στην Αθήνα και στην περίφημη «Μουσικοεκδοτική», τρομάρα μου…)

Εκεί στην κουβέντα τους είπα ότι αρκετοί άνθρωποι είχαν συχνά την αίσθηση πως κάποια κείμενα στη «Μακεδονία» επαναλαμβάνονταν μετά από λίγο καιρό. Μου είπαν ότι θα το δουν και θα επανέλθουν. Επανήλθαν, όντως. Τον Σεπτέμβριο του… 1994. Μέχρι και εγώ, τότε ένας 19χρονος άσχετος με τη διοίκηση μεγάλων εταιρειών, κατάλαβα πως οι διαδικασίες και η γραφειοκρατία τους ήταν μάλλον υπερβολική.

Κάθε επιχείρηση χρειάζεται οργάνωση και διαδικασίες. Φρόντισε όμως να ελέγχεις τακτικά μην κατά λάθος προσθέσεις πάρα πολλές και στο τέλος χάσεις την κατεύθυνσή σου και γίνεις «όμηρος», «αιχμάλωτος» του τύπου, μένοντας μακριά από την ουσία.

ΥΓ. Για την ιστορία, μου είχαν δώσει τιμή διπλή από την αγορά και ορκίζονταν πως αυτά ήταν τα κόστη τους. Αν όντως ήταν έτσι, πώς να «σωθεί» το συγκρότημα αυτό, με τεράστια πάγια κόστη και στην εκτύπωση;

6. Μη μπερδεύεις το προσωπικό σου ταμείο με αυτό της εταιρείας σου

Το διάστημα που έμεινα στη «Μακεδονία» πρόλαβα να ακούσω μερικές δεκάδες ιστορίες για το πώς «αν η Κατερίνα ήθελε να πάει διακοπές το Χ σημείο της Ελβετίας, μας έβαζε και αγοράζαμε ένα διαμέρισμα εκεί, δεν ήθελε απλά ένα καλό ξενοδοχείο».

Επίσης από πάρα πολλούς στη Θεσσαλονίκη άκουσα ότι το περίφημο γιωτ της, πάντα σε ετοιμότητα να αποπλεύσει μαζί με το πλήρωμά του, είχε μεγάλα λειτουργικά κόστη, που και αυτά «περνιούνταν» ως έξοδα της εταιρείας, όπως και άλλες πολλές (και υπερβολικές) δαπάνες.

Την ίδια ώρα οι επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού της «Μακεδονίας» έλειψαν τραγικά…

Προσωπικά δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια όλα αυτά, όμως ξέρω πως αντίστοιχες φήμες ακούστηκαν και για πολλούς άλλους «μεγάλους επιχειρηματίες» που χρεωκόπησαν έχοντας χρεώσει τις εταιρείες τους με… μυθικά έξοδα παραστάσεως και αμοιβές δ.σ.

Φιλική συμβουλή: Μην κάνεις αυτό το έγκλημα! Έχω δει άπειρους να χρεωκοπούν γιατί θεώρησαν πως το ταμείο της εταιρείας τους είναι δικά τους λεφτά. Από κρεοπώλες τη δεκαετία του ’90, μέχρι «μεγιστάνες» των οποίων η εταιρεία κάποια στιγμή δεν μπόρεσε να τους καλύπτει τα γούστα και τις άλλες τους υπερβολές. Ζήσε με τις δυνάμεις σου και άσε και την εταιρεία σου να μεγαλώσει υγιώς. Μη σκοτώνεις την αγελάδα που σου βγάζει γάλα!

7. Δεν μπορείς να εμπνεύσεις τους άλλους όταν είσαι απλησίαστος

Ο επικεφαλής, ο ηγέτης μίας μικρής ή μεγάλης δουλειάς, δεν τη διοικεί με τρόμο και φόβο, ουρλιάζοντας και φωνάζοντας, αλλά και ούτε και εντελώς μακριά από την ομάδα του, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Τη διοικεί εμπνέοντας τους συνεργάτες του, ακούγοντάς τους με προσοχή και οδηγώντας την επιχείρηση στο μέλλον, το κοινό μέλλον που όλοι κατανοούν και επιθυμούν.

• Η Κατερίνα Βελλίδη ήταν εμφανώς αποκομμένη από τους πολλούς στην εταιρεία, έχοντας γύρω της μόνο λίγους, διευθυντικά στελέχη που κυρίως της έλεγαν ναι σε όλα. 
• Ξοδεύοντας άπειρα λεφτά για προσωπική καλοπέραση, με τρόπο που να είναι γνωστός στους υπαλλήλους της, απώλεσε κάθε δυνατότητα να τους ζητήσει να «βάλουν πλάτη στα δύσκολα». «Αυτή που ξόδεψε τότε τόσα για αυτό, τώρα μου ζητάει εμένα να κάνω εκείνο;» έλεγαν διάφοροι, δικαίως ή αδίκως.

Δεν υπάρχει σοβαρή διοίκηση εταιρείας, επιχείρησης μικρής ή μεγάλης όταν ο ιδιοκτήτης / διευθυντής προσπαθεί να λύσει τα ψυχολογικά του προβλήματα εις βάρος των εργαζομένων. 

Δεν υπάρχει κοινή κατεύθυνση και όραμα όταν η «κεφαλή» συμπεριφέρεται με αλαζονεία και έπαρση, όταν την τρέμουν οι «από κάτω» κλπ.

Μαζί με τον αδερφό μου στις δουλειές μας μετράμε το πόσο «ανοιχτοί» είμαστε από το πόσες προτάσεις / ιδέες / διαφωνίες μας μεταφέρουν οι συνεργάτες μας. Αν ξαφνικά έναν μήνα συμφωνούν όλοι με όλα, ψαχνόμαστε και θεωρούμε πως κάτι δεν πάει καλά. Για σκέψου το λίγο και εσύ.

Κατερίνα Βελλίδη: Ένας κολοσσός, σε λάθος τόπο, τη λάθος εποχή. Ας μάθουμε από τα λάθη της

Αυτή η τεράστια προσωπικότητα, αυτός ο κολοσσός, βρέθηκε κατά πάσα πιθανότητα στον λάθος τόπο, τη λάθος εποχή. Ταυτόχρονα δεν «διάβασε» σωστά την αλλαγή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, έμεινε τόσο πίσω από τις εξελίξεις, που ουσιαστικά «πυροβόλησε τα πόδια της».

Ξεκινώντας με το να θυμηθούμε το ήδη γνωστό «ουδείς πλέον αχάριστος του ευεργετηθέντος», σκέψου αν κάνεις και εσύ κάποια από τα λάθη της σπουδαίας αυτής γυναίκας (ίσως και χωρίς να το καταλάβεις) και προσπάθησε να δεις πώς μπορείς να τα διορθώσεις και να βελτιώσεις τη δουλειά σου και τον τρόπο που τη διοικείς.

Λάθη κάνουμε όλοι μας, καθημερινά.

Άλλωστε πώς λέμε με μία λέξη «1.000 λάθη, 1.000 αποτυχίες, 1.000 αβλεψίες και 1.000 ανοησίες, όλα μαζί»;

Τα λέμε «εμπειρία» και η Κατερίνα Βελλίδη ήταν «πολύ έμπειρη»…

Έτσι, μία γυναίκα που βοήθησε κυριολεκτικά χιλιάδες συνανθρώπους της, χωρίς φανφάρες και πολλά λόγια… μία γυναίκα που άλλαξε τον πολιτισμό της Βόρειας Ελλάδας… έφυγε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, πληρώνοντας τα λάθη της. 

Την τιμώ ως προσωπικότητα και σου προτείνω να διδαχθούμε από τα λάθη αυτά.

Εσύ τι γνώμη έχεις;