Η συνάντηση δόθηκε σε μία αποθήκη φρουτολαχανικών. Για να φτάσουμε στο γραφείο θα έπρεπε να περάσουμε μέσα από ένα (υπό διάλυση) ψυγείο. Ευτυχώς που είμαι παλιός χορευτής δημοτικών χορών και έφτασα με πιρουέτες και χωρίς… εκπλήξεις στο «γραφείο».
Άνοιξα τη σπασμένη τζαμένια πόρτα με κολλημένα χαρτιά πάνω της και μπήκα σε έναν χώρο βρώμικο, με 2 διαλυμένες πολυθρόνες και μερικές πλαστικές καρέκλες, ένα πανάρχαιο γραφείο – πάγκος που μου θύμησε κάτι που είχα δει σε μία φωτογραφία του παππού μου. Στον τοίχο κάτι αρχαίες αφίσες με φρουτολαχανικά, μισοσκισμένες. Ο επενδυτής, μη έχων χορευτικό ταλέντο και μην ακούγοντας τη συμβουλή μου, με ακολούθησε με τον σάκο με τα λεφτά. Μπήκε λερωμένος από ντομάτες και μελιτζάνες, αλλά παρέμεινε χαμογελαστός. Από πίσω του και ο επίσημος μεταφραστής που πήραμε μαζί μας.
Φτάσαμε στο ραντεβού με 7 λεπτά καθυστέρηση, στις 13.07. Η τσιγγάνα ήταν έτοιμη να φύγει.
– «Αργήσατε, Έλληνα. Να μάθετε να είστε στην ώρα σας άλλη φορά» μου μετέφρασε ο μεταφραστής. Τα χέρια της ήταν ιδρωμένα, είχε δίπλα της και μία κοπέλα, μάλλον κόρη της.
– «Το γραφείο μας είναι έτοιμο. Φέρατε τα λεφτά;»
…
H δύσκολη δουλειά ενός επενδυτικού συμβούλου ακινήτων
Στις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες, ο επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων είναι ένας σοβαρός και συνήθως αξιοσέβαστος επαγγελματίας. Στα βαλκάνια μέρη μας αυτό δεν συμβαίνει. Πολλοί τον μπερδεύουν με τον μεσίτη και δεν τον σέβονται (παρά το ότι οι αξιοπρεπείς μεσίτες είναι επίσης συνεπείς και εργατικοί).
Ο σοβαρός σύμβουλος ακινήτων δουλεύει ατελείωτες ώρες, προσπαθεί να φέρει σε ισοροπία δεκάδες διαφορετικά προβλήματα και παραμέτρους και φτάνει σε θετικό αποτέλεσμα μόνο στο 5 – 10% των προσπαθειών του. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά σε βαλκανικές χώρες, όπου οι ιδιοκτήτες με «ευκαιρίες» συχνά δεν έχουν όλα τα χαρτιά του ακινήτου τους και εννοείται πως οι περισσότεροι είναι παντελώς άσχετοι με τον χώρο. Στο κακό σενάριο ψάχνουν να σε κοροϊδέψουν, στο καλό θέλουν τα λεφτά που αποφάσισαν ότι πρέπει να πάρουν και θα περιμένουν να τους τα φέρεις, αδιαφορώντας για το κατά πόσο το ακίνητό τους τα αξίζει.
Έχοντας ολοκληρώσει εκατοντάδες συναλλαγές ως επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων στη Ρουμανία, ποτέ μου δεν ξεχνώ μία παλιά, υπέροχη ιστορία…
Ρουμανία, 2006. Μία φτωχή επαρχιακή πόλη
“Η Ρουμανία, μία όμορφη χώρα με έξυπνους ανθρώπους..»
Τότε η πόλη αυτή ήταν πολύ πίσω, 25 – 30 χρόνια πίσω από το Βουκουρέστι, 40+ χρόνια πίσω από την Ελλάδα. Καθόμουν σε ένα από τα 5 – 6 καφέ, έχοντας δίπλα μου τον μεταφραστή και απέναντί μου μία τσιγγάνα κυρία. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ρουμανικά, αλλά δεν το έδειχνα, άφηνα να νομίζουν ότι δεν ξέρω γρι. Την κοιτούσα με προσοχή, ακόμη και όταν μου μετέφραζε ο μεταφραστής και φίλος μου. Απροσδιορίστου ηλικίας αλλά πάνω από 40, τροφαντή, με τα μακριά της μαλλιά κατάμαυρα και τη γλώσσα της ροδάνι…
– «… Η Ρουμανία είναι μία όμορφη χώρα με έξυπνους ανθρώπους», ξεκίνησε το κήρυγμα… «Οι Ρουμάνοι είναι γλυκείς άνθρωποι, έξυπνοι και σοβαροί. Αν επενδύσεις εδώ, θα βγάλεις ένα κάρο λεφτά, θα αλλάξεις την τύχη σου, το ριζικό σου! Και το ακίνητο που θέλεις…»
– «Δεν το θέλω, απλώς ρωτώ για να μάθω πληροφορίες» (προσπάθησα να τη διορθώσω, επί ματαίω…)
– «Το ακίνητο που θέλεις είναι μία εξαιρετική ιδιοκτησία. Η καλύτερη στη μεγάλη και σπουδαία πόλη μας. Οι ιδιοκτήτες είναι σοβαροί άνθρωποι, οικογενειάρχες. Έχουν παιδιά, δουλεύουν και προσφέρουν χρήματα στην κοινωνία»
Στη συνέχεια κάπου την έχασα… μιας και δεν περίμενε πλέον τον μεταφραστή και συνέχισε να μιλάει με ρυθμό πολυβόλου.
Γραμμική Α
Εκμεταλλεύτηκα τη στιγμή που ήπιε νερό…
– «Τα χαρτιά του ακίνητου είναι εντάξει; Τα έχετε όλα;»
– «Έλληνα, μιλάς με μία BUSINESS WOMAN» (τόνισε κάθε συλλαβή ξεχωριστά, μάλλον θα το είδε σε κάποια ταινία στην τηλεόραση). «Φυσικά και όλα τα χαρτιά είναι εντάξει».
– «Πόσοι είναι οι ιδιοκτήτες του ακινήτου;»
– «Όχι πολλοί. 9»
– «…»
– «Έχω από όλους πληρεξούσια»
– «Να δω και εγώ ένα;»
Με περηφάνια έβγαλε από μία λιγδιασμένη τσάντα έναν πάκο από χαρτιά. Τα κοίταξε με προσοχή, τράβηξε το ένα και το έβγαλε έξω. Νόμισα πως μου έκανε πλάκα… είδα κάποια ακαταλαβίστικα γράμματα σε ένα χαρτί και κάτω δεξιά έναν σταυρό.
– «Γραμμική Α» γύρισα και είπα στον μεταφραστή
– «Τι διαφορά έχει από τη Γραμμική Β;»
– «Ακόμη δεν τη μεταφράσαμε…»
H τσιγγάνα παρενέβη στο μάθημα ιστορίας…
– «Όλα είναι εντάξει. Το βλέπεις. Είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε. Φέρτε τα λεφτά!»
Δωρεάν e-Book
Το πιο πολύτιμο (δωρεάν) βιβλίο για το επιχειρείν που έχεις διαβάσει.
Στο Πρώτο Βήμα έχεις τις απαντήσεις που χρειάζεσαι για τη δουλειά σου.
Του Ηλία Π. Παπαγεωργιάδη Κατέβασέ το τώραΑπό «πανούκλα»… σε «κούκλα»
Μου πήρε περίπου 6 μήνες για να βάλω στη σειρά όλα τα χαρτιά του ακινήτου, αφού φυσικά πρώτα έπεισα την τσιγγάνα να πάρει κανονικά συμβολαιογραφικά πληρεξούσια από όλους τους ιδιοκτήτες, τους οποίους και πιστοποιήσαμε με βάση το κτηματολόγιο κλπ. Από «ένα κομμάτι γης» που του έλειπαν 17 διαφορετικά έγγραφα, ίσως είχε νομικά προβλήματα και δεν είχε ξεκάθαρους πολεοδομικούς όρους, το ακίνητο αυτό μετατράπηκε σε μία ιδιοκτησία με πλήρη φάκελο, όλα τα προβλήματα λυμένα και βγαλμένα τα χαρτιά της πρώτης φάσης για να προχωρήσουμε στη συνέχεια σε άδεια κατασκευής κτηρίου. Ήταν μεγάλη η χαρά της ομάδας μας να ακούσουμε τον κορυφαίο συμβολαιογράφο της πόλης να μας συγχαίρει: «Απίστευτο! Βάλατε σε τάξη αυτό το χάος!» Μετά από αυτόν συνηγόρησε και ένας καλός αρχιτέκτονας και είχαμε πλέον κάτι που μπορούσε να πουληθεί! Κάναμε το ακίνητο… από «πανούκλα» σε «κούκλα»!
Ο «βιτσιόζος» επενδυτής και η «έγκριση του συμβουλίου των ιδιοκτητών»
Το 2006 είχε αρχίσει να αποδίδει η στρατηγική που ξεκίνησα την προηγούμενη χρονιά. Δουλεύοντας κάθε Σαββατοκύριακο που ήμουν στη Ρουμανία, είχα ξεκινήσει να διεισδύω σε ρουμανικές πόλεις εκτός του Βουκουρεστίου και να εντοπίζω εκεί ακίνητα. «Στοιχημάτισα» πως η τεράστια ανάπτυξη της πρωτεύουσας της Ρουμανίας θα εξαπλωνόταν και σε αυτές και ήμουν ο πρώτος που πήγα εκεί. Άλλη ιστορία…
Η ουσία είναι ότι εύκολα βρέθηκαν αρκετοί επενδυτές, προχωρήσαμε με τον πιο σοβαρό από αυτούς, ενημερώσαμε για την προσφορά μας και μετά από διαπραγμάτευση λίγων ημερών συμφωνήσαμε στο τίμημα: 280.000 Ευρώ. Ο επενδυτής έτυχε να είναι Έλληνας, ωραίος τύπος, χωρατατζής και… βιτσιόζος. Όταν άκουσε για τσιγγάνους, έβαλε έναν όρο: «Πριν προχωρήσουμε, θέλω να δω όλους τους ιδιοκτήτες, θα πάμε από εκεί».
Μετά από λίγες μέρες ήμασταν στην πόλη τους και μπήκαμε σε ένα άλλο καφέ (στη Ρουμανία εκείνα τα χρόνια μέσα σε λίγους μήνες διπλασιάζονταν τα καφέ και τα εστιατόρια σε κάθε πόλη…). Κρίμα που τότε τα κινητά δεν είχαν φωτογραφική μηχανή, για να μπορώ να δείξω στην κόρη μου το στιγμιότυπο: Από τη μία πλευρά ο επενδυτής και η συνεργάτιδά μου που μετέφραζε. Από την άλλη 45 – 50 άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία, άλλοι νεότεροι…
Ο επενδυτής ζήτησε να μάθει με ποιον θα έκλεινε τις τελευταίες λεπτομέρειες της συμφωνίας. Στο άκουσμα της ερώτησης, ακούστηκε ένας απροσδιόριστος θόρυβος και σιγά σιγά ένας ένας όλοι οι άνθρωποι μας έλεγαν πως εμπιστεύονταν την τσιγγάνα που είχα γνωρίσει, τη Business Woman.
– «Κερδίσατε την έγκριση του συμβουλίου των ιδιοκτητών», μας είπε αυτή. «Συγχαρητήρια. Θα γίνετε πλούσιοι».
Τα δεινά του πληθωρισμού…
– «Παρακαλώ να ζητήσετε από όλους να μας δώσουν λογαριασμούς τραπέζης για να καταβάλλουμε στον καθένα το τίμημα που του αναλογεί» ζήτησα, όπως πάντα.
– «Τι λογαριασμούς; Τι είναι αυτά που λες; Τα λεφτά τα θέλουμε μετρητά, «στον πάγο» όπως λέμε εμείς»
(Τα χρόνια μετά την πτώση του κομμουνισμού, οι μη μεταρρυθμίσεις και πολλά άλλα προβλήματα οδήγησαν σε έναν πληθωρισμό μυθικών διαστάσεων. Το ρουμανικό νόμισμα από 6 Λέι ανά δολάριο έφτασε τα 35.000. Μόλις την προηγούμενη χρονιά η κεντρική τράπεζα της χώρας είχε κόψει από το νόμισμα 4 μηδενικά. Έτσι το δολλάριο είχε αξία 3,5 Λέι και το Ευρώ περίπου 4 Λέι. Όμως η πλειοψηφία συνέχιζε να μετράει με τον παλιό τρόπο… το 1 εκατομμύριο είχε αξία 25 Ευρώ κλπ.
Στη Ρουμανία οι συναλλαγές γίνονται στο εθνικό νόμισμα, το Λέι. Εκείνα τα χρόνια ακόμη επιτρέπονταν οι συναλλαγές και με μετρητά…)
– «Μα πώς θα σας πληρώσουμε με μετρητά; Μιλάμε για πάνω από 1.000.000 Λέι…»
– «Τι είναι αυτά που λες, Έλληνα; 1.000.000 Λέι να σου δώσω τώρα εγώ» είπε και έβγαλε ένα χαρτονόμισμα των 100 Λέι.
– «Καινούρια Λέι, όχι παλιά… θα σας φέρουμε χαρτονομίσματα των 500 Λέι»
– «Καινούρια, παλιά… δεν τα ξέρω εγώ αυτά. Εδώ έχεις να κάνεις με νοικοκυραίους, θέλουν τα λεφτά τους… Τι είναι αυτά τα 500 Λέι; Εσείς τα τυπώσατε; Αυτά είναι πράγματα του διαβόλου» είπε και σήκωσε τα χέρια της ψηλά με αγανάκτηση… «Ευρώ θα μας φέρετε! Εμείς σε Ευρώ πουλάμε! Σε χαρτονομίσματα των 20 Ευρώ! Αλλιώς ακυρώνεται η συμφωνία» (οι δικοί της ξέσπασαν σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα).
– «Θα πρέπει να κάνουμε μετατροπές, να χάσεις ένα ποσό και μετά να πάρουμε τούβλα από 20ρικα και να τα φέρουμε από το Βουκουρέστι. Συμφωνείς να κάνουμε ανάληψη τόσα χρήματα και να τα μεταφέρουμε με σάκο ως εδώ;» ρώτησα τον επενδυτή.
– «Δεν μπορούμε να τα πάρουμε απευθείας από μία τράπεζα εδώ;»
– «Μόνο από το Βουκουρέστι, με ειδική παραγγελία από την Κεντρική Τράπεζα»
– «Αν είναι νόμιμο, εγώ είμαι μέσα».
– «Οκ, εντάξει με όλα τα άλλα. Γιατί όμως χαρτονομίσματα των 20 Ευρώ;» ρώτησα την τσιγγάνα.
– «Ξέρω να μετράω ως το 20»
– «Και πώς θα μετρήσεις 280.000 Ευρώ;»
– «Αυτό είναι δικιά μου δουλειά, Έλληνα. Εγώ είμαι Business Woman»
Το ραντεβού δόθηκε για την επόμενη Τετάρτη, στις 13.00. Φύγαμε από το Βουκουρέστι με έναν σάκο που περιείχε 14.000 χαρτονομίσματα των 20 Ευρώ, με ειδική παραγγελία από την Τράπεζα της Ρουμανίας, πολλές εξηγήσεις και χαρτιά συμπληρωμένα… (ποιος ξέρει τι κατάρες μου έριξε χωρίς να με γνωρίζει ο υπάλληλος που τα μέτρησε και τα ταξινόμησε).
Το «γραφείο»
Η συνάντηση δόθηκε σε μία αποθήκη φρουτολαχανικών. Για να φτάσουμε στο γραφείο θα έπρεπε να περάσουμε μέσα από ένα (υπό διάλυση) ψυγείο. Ευτυχώς που είμαι παλιός χορευτής δημοτικών χορών και έφτασα με πιρουέτες και χωρίς… εκπλήξεις στο «γραφείο». Άνοιξα τη σπασμένη τζαμένια πόρτα με κολλημένα χαρτιά πάνω της και μπήκα σε έναν χώρο βρώμικο, με 2 διαλυμένες πολυθρόνες και μερικές πλαστικές καρέκλες, ένα πανάρχαιο γραφείο – πάγκος που μου θύμησε κάτι που είχα δει σε μία φωτογραφία του παππού μου. Στον τοίχο κάτι αρχαίες αφίσες με φρουτολαχανικά, μισοσκισμένες. Ο επενδυτής, μη έχων χορευτικό ταλέντο και μην ακούγοντας τη συμβουλή μου, με ακολούθησε με τον σάκο με τα λεφτά. Μπήκε λερωμένος από ντομάτες και μελιτζάνες, αλλά παρέμεινε χαμογελαστός.
Φτάσαμε στο ραντεβού με 7 λεπτά καθυστέρηση, στις 13.07. Η τσιγγάνα ήταν έτοιμη να φύγει.
– «Αργήσατε, Έλληνα. Να μάθετε να είστε στην ώρα σας άλλη φορά» μου μετέφρασε ο μεταφραστής. Τα χέρια της ήταν ιδρωμένα, είχε δίπλα της και μία κοπέλα, μάλλον κόρη της.
– «Το γραφείο μας είναι έτοιμο. Φέρατε τα λεφτά;»
O επενδυτής άνοιξε τον σάκο. Τα «τούβλα» ήταν μέσα σε πλαστικές διαφανείς σακούλες. Αυτό δεν άρεσε στην τσιγγάνα.
– «Να δούμε πως θα τα μετρήσει» μου ψιθύρισε στο αυτί, γελώντας…
Χρειάζεσαι σοβαρή καθοδήγηση για την επιχειρηματική / επενδυτική σου δραστηριότητα;
Κάθε μήνα συμβουλεύω ως 3 άτομα ή εταιρείες που χρειάζονται «μία out of the box προσέγγιση»
Γράψε μου για να μιλήσουμε! (Η υπηρεσία αυτή έχει κόστος)Η καταμέτρηση
Μιλούσε σοβαρά η Business Woman. Όντως ήξερε να μετράει μόνο μέχρι το 20. Δεν ήθελε να δεχτεί την καταμέτρηση από την Τράπεζα της Ρουμανίας και τα σχετικά χαρτάκια σε κάθε «τούβλο»…
– «Μα είναι μετρημένα και σφραγισμένα από την Τράπεζα της Ρουμανίας»
– «Τι είναι πάλι αυτό;»
– «Εκεί που είναι Διοικητής ο Isarescu!»
– «Και αυτός ξέρει να μετράει καλά;»
(Κάπως έτσι αποκαθήλωσε τον πιο εμβληματικό Διοικητή Κεντρικής Τράπεζας στον κόσμο, τον παλιότερο όλων, το σύμβολο σταθερότητας της χώρας).
Άνοιξαν όλα τα πακέτα. Τα έβαλαν στον πάγκο και άρχισαν να μετράνε. Μετρούσαν 20 χαρτονομίσματα και έφτιαχναν με αυτά μία μικρή στοίβα. Μετά έβαλαν 20 στοίβες σε μία οριζόντια σειρά… Ο χώρος είχε 4 καρέκλες για 5 ανθρώπους, οπότε επέλεξα να μείνω όρθιος σε μία γωνία και να απολαύσω το θέαμα. Είχαν ιδρώσει προσπαθώντας να βάλουν τα πάντα σε σειρά…
– «Χρειάζεστε βοήθεια;»
– «Όχι, Έλληνα! Αυτά τα χέρια που βλέπεις έχουν μετρήσει εκατομμύρια και εκατομμύρια! Απλά να μην αναπνέετε βαριά και ρίξετε τα λεφτά μας κάτω» μου είπε δείχνοντας με τις παλάμες της.
«Φοβού τους Δαναούς»
Στο τέλος η τσιγγάνα τη βρήκε τη λύση. Πήρε τηλέφωνο έναν ξάδερφό της «που πήγε 2 χρόνια στα Λύκειο» να έρθει και να βοηθήσει. Ο Θεός μας αγάπησε και ο άνθρωπος αυτός ήξερε να χρησιμοποιεί κομπιουτεράκι. Στις 15.20 τελείωσαν το μέτρημα. Το επόμενο πρόβλημα ήταν το πως θα πηγαίναμε τα χρήματα μέχρι το γραφείο του συμβολαιογράφου (που καλούσε κάθε 30 λεπτά και ρωτούσε τι γίνεται, για να ακούσει την τσιγγάνα να ουρλιάζει από το τηλέφωνο «μετράμε, κύριε, εμείς μετράμε εδώ»).
Η Business Woman πρότεινε να πάει η ίδια με τον σάκο με τα λεφτά εκεί, όμως αυτονόητα εμείς διαφωνήσαμε. Ο επενδυτής πρότεινε να πάει ο ίδιος με τα λεφτά εκεί.
– «Όχι, όχι, όοοοχι… Φοβού τους Έλληνες με τα δώρα ή κάτι τέτοιο» ανταπάντησε η τσιγγάνα (δεν είχε σχέση με τη συζήτησή μας, όμως από τότε παρατηρούσα πως πολλοί ρουμάνοι χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση για να νιώσουν πως λένε κάτι σπουδαίο).
Τελικά τη λύση την έδωσε ο πόντιος της παρέας (ο υποφαινόμενος). Έτσι συμφωνήσαμε να μπούμε στο αμάξι μας, με τον ξάδερφο δίπλα σε εμένα και στο πίσω κάθισμα τον επενδυτή με τον κλειστό σάκο, δίπλα στην ιδρωμένη και κουρασμένη από το μέτρημα εκπρόσωπο των πωλητών (η οποία καθ’ όλη τη διαδρομή χάιδευε τον σάκο και του ψιθύριζε λόγια, θέλω να πιστεύω όχι πονηρά).
– «Θέλω να είμαι σίγουρη ότι δεν θα πάρετε κάποιο χαρτονόμισμα από μέσα»
Από πίσω σε ένα άλλο αυτοκίνητο ακολουθούσε ο μεταφραστής, η κόρη της και ένας ακόμη «φίλος τους» που τον έφεραν «για βοήθεια».
Διαδήλωση
Στις 16.00 φτάσαμε επιτέλους στο συμβολαιογραφείο. Ήταν (και είναι) ο καλύτερος της πόλης, ίσως ο πιο αξιοσέβαστος κάτοικός της. Κάθισα στο γραφείο του και κοίταξα για άλλη μία φορά τις άπειρες φωτογραφίες και διπλώματα.
– «Ηλία, αν δεν είχαμε κάνει δουλειές μαζί, θα είχα ήδη φύγει» μου είπε ο συμβολαιογράφος που είχε βαρεθεί, αλλά δεν τον πίστεψα. Το διασκέδαζε…
Η διαδικασία ήταν απλή: Φώναζε το όνομα κάθε ιδιοκτήτη, αυτός ερχόταν και υπέγραφε τα χαρτιά, ευχαριστώντας πρώτα τον συμβολαιογράφο, μετά έναν έναν από εμάς και έβγαινε έξω. Αφού υπέγραψαν όλοι, όπως ζήτησα, τους φωνάζαμε και πάλι από την αρχή, υπό την αυστηρή επίβλεψη της Business Woman και πληρώναμε στον καθένα το μερίδιό του.
Μετά από 2 – 3 πληρωμές, άκουσα έναν υπόκωφο ήχο, ζήτησα συγνώμη και βγήκα έξω, αφήνοντάς τους να συνεχίσουν μόνοι τους τις πληρωμές. Αυτό που είδα θα το θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Μπροστά στο ισόγειο γραφείο του συμβολαιογράφου είδα μία… διαδήλωση. Είχαν συγκεντρωθεί 100 – 150 άνθρωποι, που είχαν πρακτικά αποκλείσει τον δρόμο. Κάθε φορά που κάποιος έβγαινε έξω με τα λεφτά στα χέρια, οι συγγενείς του (υποθέτω) έτρεχαν προς το μέρος του, φωνάζοντας, πανηγυρίζοντας, γελώντας από ευτυχία. Αυτός μοίραζε τα λεφτά στους ανθρώπους γύρω του και συχνά διάφορα ποσά πήγαιναν και σε άλλα χέρια…
Όπως εμφανίζονταν τα λεφτά από την πόρτα, έτσι μοιράζονταν, χωρίς πολλά «αν» και «εφόσον» και «ίσως» και «να μετρήσω» κλπ. Σε λίγοτερο από μία ώρα δεν είχε απομείνει κανείς στον δρόμο.
– «Είδες πόσους ανθρώπους έκανα ευτυχισμένους;» μου είπε η Business Woman, που παρατήρησε και αυτή τη σκηνή.
…Και όλοι καλά
Ο επενδυτής αγόρασε μία εξαιρετική ιδιοκτησία, που αργότερα τη μεταπώλησε με ένα πολύ καλό κέρδος. Ο επόμενος αγοραστής ανέπτυξε εκεί ένα οικιστικό έργο δεκάδων διαμερισμάτων, βασισμένος στην καλή δουλειά που είχαμε κάνει πριν την αγορά.
Οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου πήραν τα λεφτά, κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται πως τα κράτησαν και με αυτά αγοράσαν μία άλλη ιδιοκτησία.
Η τσιγγάνα θεωρήθηκε μία «από τους κορυφαίους εμπόρους στην πόλη», αφού «κατάφερε να φτιάξει όλα τα χαρτιά και να πουλήσει ακίνητο στους Έλληνες». Από τότε είμαστε και φίλοι, την παίρνω τηλέφωνο κάθε φορά που επισκέπτομαι την πόλη της. Πάντα τη συναντώ κρατώντας ένα κουτί γλυκά και της λέω «αυτά για την πραγματική εξουσία του τόπου», μιλώντας πλέον στα ρουμανικά. Το ευχαριστιέται και προσπαθεί να με φιλήσει σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, εμπειρία που μέχρι τώρα έχω καταφέρει να αποφύγω, διακριτικά. Πάντως μέχρι και στον εκάστοτε Δήμαρχο λέει πως «εγώ είμαι η πραγματική εξουσία εδώ, το είπε και ο Έλληνας».
Οι δουλειές γίνονται με μεθοδικότητα και υπομονή. Αν το αποτέλεσμα μίας συμφωνίας είναι αυτό που θέλεις, δεν είναι κακό να αφήσεις και τον άλλον να νιώσει σπουδαίος λειτουργώντας με τον δικό του τρόπο. Αρκεί να κρατάς τα μάτια σου ανοικτά και να έχεις δουλέψει σκληρά, με πολύ καλή προετοιμασία.
Οι επενδύσεις σε ακίνητα είναι από τις πιο διαδομένες αλλά και παράλληλα πιο σημαντικές στη ζωή ενός επενδυτή. Για αυτό και είναι σημαντικό να σέβεται τη δουλειά αυτού που πραγματικά τον προστάτεψε και τον οδηγήσε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Είτε αυτός είναι επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων, είτε δικηγόρος, μηχανικός ή ο,τιδήποτε άλλο, αξίζει τον σεβασμό μας. Χωρίς αυτόν δεν θα φτάναμε ποτέ στον στόχο μας.
Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Προσπαθώ να μην χάνω κείμενό σας.
Βρέθηκα στη Ρουμανία το 2006, στις τηλεπικοινωνίες.
Οι περιγραφές σας είναι πιο αξιόπιστες και από φωτογραφίες!!!
Σας ευχαριστώ!
Απίστευτη ιστορία! Διάβασα το κείμενό σας και πράγματι με καθήλωσε. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω μέχρι το τέλος. Είναι αυτό που λέγεται ότι η πραγματικό΄τητα υπερβαίνει τη κάθε μιθοπλασία!
Σας ευχαριστώ πολύ!