Μάρτιος 2020, στην αίθουσα Beraria H (μία απέραντη μπυραρία με σαλόνι 1.000+ θέσεων και σκηνή εκδηλώσεων, στο Βουκουρέστι). Η Ελληνίδα τραγουδίστρια Λένα Παπαδοπούλου είναι στη σκηνή και τραγουδάει… η αίθουσα είναι κατάμεστη, δεν πέφτει καρφίτσα, όπως φαίνεται και στο βίντεο. Κάποια στιγμή η Λένα κάνει μία παύση και θέλει να «παίξει» με το κοινό… η κοπέλα βλέπει ένα μαγαζί «πίτα» που έχει πάει να την ακούσει και νομίζει ότι είναι Έλληνες = τους μιλάει στα Ελληνικά…
– «Σας ευχαριστώ που είστε σήμερα εδώ, μαζί μου! Πόσοι από εσάς είστε από την Αθήνα;»
Άκρα του τάφου σιωπή στην αίθουσα, 2 – 3 χέρια σηκώνονται…
– «Πόσοι είστε από τη Θεσσαλονίκη;»
Άλλα 2 – 3 χέρια…
– «Από την υπόλοιπη Ελλάδα;» ρωτάει ούσα έκπληκτη…
Άλλα 2 – 3 χέρια…
Καταλαβαίνει ότι στην αίθουσα είναι μόνο Ρουμάνοι και γρήγορα αφήνει τα παιχνίδια με το κοινό και επιστρέφει στο πρόγραμμά της… (ή τουλάχιστον έτσι μου το διηγήθηκαν οι παρευρισκόμενοι)
Ποιον λατρεύουν οι Ρουμάνοι;
Για τον μέσο Έλληνα, που ζει στην άκρη της Ευρώπης, αποκομμένος από το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, νομίζοντας ότι αυτός «είναι πλούσιος και οι Βαλκάνιοι είναι φτωχοί», το να γεμίσει μία αίθουσα με κόσμο που έδωσε 20 Ευρώ εισιτήριο για να μπει και κατανάλωσε περίπου 40 – 50 Ευρώ / κατά κεφαλή για να ακούσει την κ. Λένα Παπαδοπούλου είναι μάλλον παράξενο. Οι περισσότεροι την ξέρουμε από την επιτυχία της «εγώ είμαι η Λένα» και τα τελευταία χρόνια δεν τράβηξε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.
Γιατί να πάνε τόσοι Ρουμάνοι να την ακούσουν;
Είναι μήπως «η μαφία που έχει λεφτά» (όπως λένε διάφοροι ψυχικά ανέτοιμοι να αντικρύσουν τον κόσμο που άλλαξε);
Όχι, είναι η μεσαία τάξη της Ρουμανίας, που διψάει για Ελλάδα και κάθε τι το Ελληνικό! Που κερδίζει κάθε χρόνο περισσότερα χρήματα από τη μεσαία τάξη της Ελλάδας, πληρώνει χαμηλούς φόρους και λατρεύει έναν τραγουδιστή: Τον Νίκο Βέρτη!
Γιατί άραγε;
Ένας λαός κλεισμένος στο καβούκι του… πεπεισμένος πως το σωστό είναι να μην κάνει τίποτε στο εξωτερικό…
Εμείς οι Έλληνες τα τελευταία 5.000 χρόνια επιβιώσαμε όχι μόνο χάρη στα χαρακτηριστικά της φυλής μας, αλλά κυρίως χάρη στην εξωστρέφεια και το εμπόριο με ξένους. Η μικρή Ελλάδα ήταν πλούσια και ανέπτυξε τις επιστήμες και τον πολιτισμό της με τα λεφτά που συσσωρεύονταν από το εμπόριο στα πέρατα του κόσμου (κάτι που δεν αρέσει σε πολλούς να μαθαίνουν τα παιδιά μας).
Τη σήμερον ημέρα άπειροι Έλληνες προτιμούν να καταστραφούν και να χάσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, παρά να τολμήσουν το βήμα στο εξωτερικό. Νιώθουν «πατριώτες» κάνοντας μία δουλειά που συνήθως απλά «δεν βγαίνει», κλέβοντας το κράτος για να επιβιώσουν, αν τα καταφέρουν. Αποτέλεσμα: 2/3 ενήλικες σε παραγωγική ηλικία στην Ελλάδα χρωστάνε στην Εφορία… 1,3 εκ. Έλληνες αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο κατασχέσεων… αν προσθέσουμε και όσους χρωστάνε σε ασφαλιστικά ταμεία + τράπεζες, ίσως φτάσουμε 8 στους 10 Έλληνες, ή και 17 στους 20…
Το να επιλέγεις να καταστρέφεσαι και να μη θέλεις να αλλάξεις τίποτε, επιβραβεύοντας την αγορά που σε συντρίβει νομίζω πως εμπίπτει στην κατηγορία του συνδρόμου της Στοκχόλμης… όμως η αλήθεια είναι ότι σε μία χώρα που η πρόεδρος του μεγαλύτερου συνδέσμου εξαγωγέων είναι 80+ (!) χρόνωνκαι πανηγυρίζουμε για αύξηση εξαγωγών επειδή τα 2 διυλιστήρια της χώρας εισήγαγαν περισσότερο πετρέλαιο, το επεξεργάστηκαν και το εξήγαγαν πάλι, φαίνεται ότι έχουμε καταλάβει λάθος την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια… (και στον δημόσιο λόγο δεν ακούγονται τα πραγματικά και σοβαρά προβλήματα των λίγων εξαγωγέων μας).
Πες μου την απορία / ιδέα σου.
Έχεις κάποια ερώτηση; Θέλεις να αναλύσω περισσότερο κάποιο θέμα;
Γράψε μου για να τα πούμε!Πες μου τι σκέφτεσαι!
Μόνο ένας χαζός θα υποτιμούσε τη δυσκολία του να διοικείς ένα πετυχημένο διυλιστήριο και μπράβο σε αυτούς που το πετυχαίνουν. Όμως η επιτυχία τους αυτή δεν αποτελεί απόδειξη ότι οι Ελληνικές εξαγωγές ανθούν.
Κλεισμένοι στο καβούκι μας, προτιμάμε να ανοίγουμε συνέχεια καφέ και εστιατόρια προσφέροντας συνήθως αστείες αμοιβές, νομίζουμε ότι ο τουρισμός είναι κάτι απλό που πάντα θα αποδίδει «γιατί έχουμε ευλογημένο τόπο», πιστεύουμε πως μπορούμε όλοι να ασχοληθούμε με το θέμα (αγνοώντας την Εφορία στο θέμα αυτό) και έχουμε αποφασίσει ότι οι ξένοι λατρεύουν να αγοράζουν από εμάς υπερ-πανάκριβα ακίνητα στα νησιά μας κλπ. Για το πόσοι έχοντες επιχείρηση σέβονται τον πελάτη τους ή απλά βαριούνται, ας μην το ανοίξω ως θέμα…
Αυτό το οικονομικό μοντέλο μας έχει φτάσει εκεί που είμαστε σήμερα: Να εχθρευόμαστε το επιχειρείν και να θεωρούμε απατεώνα όποιον έχει δικιά του δουλειά, να νομίζουμε ότι όλα πρέπει να ελέγχονται από το κράτος και να φανταζόμαστε πως η Ελλάδα θα αλλάξει κάπως μαγικά, μέσα από επιδόματα και μεγάλους φόρους…
Απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει και το μοντέλο του Νίκου Βέρτη!
Στη μεγαλύτερη χώρα των Βαλκανίων, με έναν λαό που λατρεύει Ελλάδα και Έλληνες, μόνο ο Νίκος Βέρτης «είδε» την ευκαιρία
Έφτασα στη Ρουμανία τον Ιανουάριο του 2004. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους (αν δεν κάνω λάθος) η Δέσποινα Βανδή ήταν καλεσμένη στα MTV Music Awards. Νομίζω ότι δεν εμφανίστηκε ξανά μέχρι το 2013, όταν η κρίση στην Ελλάδα την έκανε να δεχθεί μία πρόταση για συναυλία στην Constanta της Ρουμανίας. Τα Ρουμανικά ΜΜΕ έπαθαν αμόκ μαζί της. Μετά δεν ασχολήθηκε άλλο…
Οι Ρουμάνες για πολλά χρόνια λάτρευαν την Έλενα Παπαρίζου μετά την επιτυχία της στη Eurovision και τη θηλυκότητα που εξέπεμπε. Τα τραγούδια της παίζονταν σε όλα τα ραδιόφωνα για χρόνια τη δεκαετία του 2000. Μία φορά έμαθα ότι ήρθε στη Ρουμανία, 14 χρόνια μετά την επιτυχία της, σε ένα φεστιβάλ τριτοκλασάτης επαρχιακής πόλης…
Το «δεν γίνεται» της Έλλης Κοκκίνου είναι υπερ-γνωστό και λατρεμένο στη Ρουμανία, μέχρι και ραδιοφωνική φάρσα έχει γίνει, με μία Ρουμάνα που βγήκε σε ραδιόφωνο και ζήτησε το τραγούδι ως αφιέρωση. Μην ξέροντας Ελληνικά (και μην έχοντας ασχοληθεί κανείς να της το εξηγήσει), η γυναίκα κατάλαβε ότι η Έλλη τραγουδάει «de vinete» (τις μελιτζάνες) και ζητούσε από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς με επιμονή «το Ελληνικό τραγούδι με τις μελιτζάνες». Η γυναίκα έλεγε «de vinete» και ο παραγωγός κατάλαβε ότι μιλάει για το «δεν γίνεται», τόσο πολύ το ξέρει…
Δεν έχω ακούσει να έχει ασχοληθεί με τη Ρουμανία η κ. Κοκκίνου…
Από τη χώρα πέρασαν πολλοί διάσημοι Έλληνες καλλιτέχνες. Από τον Αντώνη Ρέμο (που έχει και ισχυρούς φίλους στο Βουκουρέστι) μέχρι τον Κώστα Μαρτάκη. Πόσοι ασχολήθηκαν να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να ανοίξουν τη Ρουμανική αγορά, απευθυνόμενοι στους Ρουμάνους, που τους αποθεώνουν απλά γιατί είναι Έλληνες; Ένας, ο Νίκος Βέρτης…
Στη μεγαλύτερη χώρα των Βαλκανίων, τη χώρα όπου ο λαός της μας αγαπά παθολογικά ως Έλληνες, ξέρει την ιστορία και μυθολογία μας, λατρεύει τη χώρα μας και πιστεύει πως είμαστε σπουδαίοι άνθρωποι, μόνο ο Νίκος Βέρτης «είδε την ευκαιρία» και αποφάσισε να επενδύσει…
Υπομονή, επεξήγηση και επένδυση χρόνου…
Καλοκαίρι 2013… συζήτηση με τον αδερφό μου…
– «Ρε συ, ήρθε ο Βέρτης στην Constanta, χαμός έγινε»
Η: «Εγώ άλλο πράγμα πρόσεξα…»
– «Τι;»
Η: «Χαράς στο κουράγιο του ανθρώπου… γέμισε το Facebook φωτογραφίες… έδωσε συνέντευξη τύπου, είχε υπομονή να τους εξηγήσει τι σημαίνουν τα τραγούδια του, να το καταλάβει ο πολύς κόσμος, χαιρέτησε και έβγαλε φωτογρφίες με εκατοντάδες Ρουμάνους, παρακάθισε σε δείπνα με σοβαρούς και μη, προσπαθεί σοβαρά να κερδίσει φίλους στη Ρουμανική αγορά».
– «Είναι ο μόνος που έδωσε έμφαση στους Ρουμάνους και όχι μόνο τους Έλληνες της Ρουμανίας, ναι».
Η: «Αν συνεχίσει έτσι, θα το εισπράξει…
Τον Νίκο Βέρτη δεν τον γνωρίζω προσωπικά, όμως μετά το 2013 συνέχισα να παρακολουθώ τη δουλειά και επένδυση που έκανε στη Ρουμανία. Ήταν ο μόνος που:
- Είδε τη Ρουμανία ως αγορά και όχι ως «ένα εξτραδάκι»
- Έφερε στη Ρουμανία ορχήστρα κλπ, παρουσίασε στους Ρουμάνους τη δουλειά του υπό τις καλύτερες συνθήκες, επαγγελματικά
- Έδωσε άπειρες συνεντεύξεις, εξηγώντας τα τραγούδια του (τα Ελληνικά τραγούδια είναι πολύ πιο «βαθειά» σε νοήματα από τα Ρουμανικά, στοιχείο που συναρπάζει τον κόσμο)
- Πέτυχε σιγά σιγά να αποκτήσει δύο τραγούδια που οι Ρουμάνοι τα έμαθαν!
Το «αν είσαι ένα αστέρι» έχει περίπου 95 εκατομμύρια προβολές στο Youtube. Στη Ρουμανία ισχυρίζονται ότι οι μισές είναι «δικές τους. Το «θέλω να με νιώσεις» έχει πάνω από 186 εκατομμύρια προβολές… το «αν είσαι ένα αστέρι» με τη μετάφραση στα ρουμανικά έχει πάνω από 6.000.000 προβολές…
Οι αλλεπάλληλες sold out συναυλίες και τα τεράστια έσοδα
Τα χρόνια πέρασαν, ο Νίκος Βέρτης συνέχισε να «κτίζει» στη Ρουμανία και πλέον κάθε χρόνο πραγματοποιεί στο Βουκουρέστι 2 – 3 συναυλίες. Τις κάνει στη Sala Palatului, ένα είδος «Μεγάρου Μουσικής» φτιαγμένο επί κομμουνισμού, με 4.000+ καρέκλες χωρητικότητα, εκεί τραγουδάνε και ο JulioInglesias, ο Tom Jones και όποιος άλλος ξένος έρθει σε μη καλοκαιρινή σεζόν. Τα εισιτήρια έχουν από 30 ως 100 Ευρώ και κάθε χρόνο, κάθε συναυλία είναι sold out!
Προσωπικά πήγα το 2019 (νομίζω), πιο πολύ από περιέργεια. Οι Ρουμάνοι είχαν γεμίσει την αίθουσα μία ώρα πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα, είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας, από παιδιά ως ηλικιωμένους. Όταν ο Νίκος Βέρτης τραγουδούσε είχαν όλοι τους στο πρόσωπο ζωγραφισμένο το χαμόγελο της ευτυχίας. Στο «αν είσαι ένα αστέρι» κόντεψα να χάσω την ακοή μου από τα χειροκροτήματα και την αποθέωση 4.000+ ανθρώπων, οι μισοί ήξεραν τους στίχους. Η ορχήστρα του εξαιρετική και με τη σωστή σύνθεση, «παιχνίδι» με το κοινό, προσπάθεια για να γίνει περισσότερο αγαπητός και κατανοητός στον κόσμο (έπεσα πάνω σε κάποιον διάσημο Ρουμάνο που χρησιμοποίησε τη συναυλία του Βέρτη για να κάνει πρόταση γάμου στη γυναίκα του, μιας και αυτή λατρεύει «τον Έλληνα τραγουδιστή».
Φέτος πήγε ο αδερφός μου, ίδια κατάσταση… απίστευτο πάθος και αποθέωση, από 8.000 ανθρώπους σε δύο μέρες, με τα εισιτήρια να είναι «όχι φθηνά». Νομίζω ότι τραγούδησε και κάτι στα ρουμανικά, μαζί με έναν εγχώριο καλλιτέχνη. (Δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό εισιτηρίων, μία ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα είδα).
Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρουν τα οικονομικά του κ. Βέρτη. Ακούω από κοινούς μας γνωστούς ότι ξέρει να κάνει σωστή διαχείριση και στέκεται καλά. Αυτό που μπορώ όμως να παρατηρήσω είναι ότι πλέον στη Ρουμανία ο παραγωγός της συναυλίας του έχει κάθε χρόνο μία σταθερή πηγή μεγάλων εσόδων.
«Διαλέγω αγορές, σέβομαι το κοινό και κτίζω σε αυτές = θα εισπράξω πολλαπλά»
«Δηλαδή, ρε Ηλία, τι θα κάνουμε; Επειδή ο Βέρτης πέτυχε στη Ρουμανία και σε άλλες χώρες, θα παρατήσουμε και εμείς τις δουλειές μας και θα τρέχουμε από εδώ και από εκεί;» θα μου απαντήσει ο λεβέντης Έλληνας που 5 λεπτά νωρίτερα μου περιγράφει την Ελλάδα ως μία «αφόρητη κόλαση που διαλύει κάθε σοβαρό επιχειρηματία».
Θα δώσω 3 απλά παραδείγματα για να καταλάβουμε τι έκανε ο Νίκος Βέρτης και δεν κάνουν άπειροι άλλοι Έλληνες στο επιχειρείν:
1. Κόσμημα
Στην Ελλάδα έχουμε δεκαετίες παράδοσης στο κόσμημα και δεκάδες χιλιάδες πελάτες που έρχονται στη χώρα μας για να ψωνίσουν. Τα μαγαζιά είναι πανάκριβα, οι κοσμηματοπώλες είναι παρόντες σε όλες τις κοσμικές δεξιώσεις κλπ. Όμως εκτός από τη Μύκονο και τη Σαντορίνη, κανείς τους δεν βγήκε στο εξωτερικό! (Αν βγήκε και δεν το ξέρω, θα ήθελα να το μάθω)
Στη Ρουμανία η αλυσίδα κοσμημάτων Teilor ξεκίνησε από το μηδέν. Στόχευσε στους Ρουμάνους, που πλέον έχουν λεφτά και γρήγορα γιγαντώθηκε, χωρίς ξένους πελάτες, ίσως και χωρίς τις γνώσεις των Ελλήνων στον κλάδο. Όμως πλέον άνοιξε και στην Πολωνία (ήδη 5 μαγαζιά), την Ουγγαρία και άλλες χώρες και κτίζει ένα πανευρωπαϊκό brand, επενδύει σε multichannel εμπειρίες κλπ. Όταν θα έρθει και στην Ελλάδα, θα βλέπουν τα μαγαζιά της οι Έλληνες του χώρου και θα γελάνε, βρίσκοντάς τα κατώτερα από τα δικά τους. Όμως αυτοί έμειναν στην Ελλάδα, να μαλώνουν με την Εφορία που τους ζητά το 50% των κερδών τους, ενώ οι Ρουμάνοι κτίζουν διεθνώς…
2. Γύρος
Κάτι που ξέρουν όλοι οι ξένοι τουρίστες είναι ο Ελληνικός γύρος. Πόσες Ελληνικές αλυσίδες έχουν στηθεί στο εξωτερικό; Δεν ξέρω πολλές, για τη «Λάδι και Ρίγανη» έχω ακούσει ότι πάει καλά στο Λονδίνο. Θα χαρώ να με διορθώσουν οι ειδικοί.
Η μεγαλύτερη αλυσίδα γύρου στη Ρουμανία ανήκει σε… Ρουμάνο και τώρα άνοιξε τα πρώτα της καταστήματα στην Ισπανία (!) χρησιμοποιώντας το brand «Spartan». Πουλάει «Gyros», με την Ελληνική λέξη.
(Εσένα που είσαι καλός στο επάγγελμα αυτό και δεν βγάζεις λεφτά στην Ελλάδα, αν σου πω «έλα να στήσουμε κάτι στο εξωτερικό» κατά 90% θα πάθεις νευρικό κλονισμό και θα θυμώσεις. Η οικογένειά σου θα σου πει τα χίλια δύο και θα προτιμήσεις τελικά να φύγεις έξω όταν θα έχεις πια καταστραφεί, ως υπάλληλος που έχει ανάγκη από δουλειά, παρά ως επενδυτής που θα κτίσει κάτι σπουδαίο).
3. Καλλυντικά
Η Apivita και ο Korres έκαναν ακριβώς αυτό που κάνει ο Νίκος Βέρτης, πολύ καλύτερα και πολύ νωρίτερα, εξαπλώθηκαν στα πέρατα της γης και κτίζουν παγκόσμια δίκτυα πωλήσεων. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, όλοι ξέρουν τα προϊόντα τους. To ότι η Apivita και άλλες τέτοιες καλές Ελληνικές εταιρείς πουλήθηκαν είναι proof of concept (που λέμε στην Κατερίνη), όχι κάτι κακό.
Όσοι διαλέγουν αγορές, τις σέβονται και τις «κτίζουν», εισπράττουν ανάλογα. (Τα αποτυχημένα παραδείγματα συνήθως κρύβουν κακό management ή έλλειψη χρόνου για να διοικηθεί κάτι στο εξωτερικό).
Ίσως να αξίζει να βγάλεις το κεφάλι σου από το καβούκι και να δεις τον κόσμο γύρω σου
Χιλιάδες Έλληνες προγραμματιστές δουλεύουν για / στο εξωτερικό, εκμεταλλευόμενοι τα προσόντα τους. Αρκετά είναι τα παραδείγματα όσων έκαναν κάτι έξω και άλλαξαν τη ζωή τους (Στην Ιρλανδία ένας Έλληνας σαρώνει εισάγοντας κατεψυγμένα Ελληνικά προϊόντα και πουλώντας τα ακριβά σε μία αγορά που ένα τμήμα του πληθυσμού είναι ικανό να φέρει καλεσμένους στο σπίτι και να τους σερβίρει φαγητό από… κονσέρβα).
Ο Νίκος Βέρτης δεν πέτυχε στη Ρουμανία γιατί «έτυχε», αλλά γιατί το δούλεψε, αφιέρωσε χρόνο και σεβάστηκε τη χώρα και τους υποψήφιους πελάτες του. Μπορείς να το κάνεις και εσύ.
Μεταξύ μας, μπορείς να κάνεις και κάτι ακόμη: Να βγάλεις το κεφάλι σου από το καβούκι, να αποδεχθείς ότι δεν τα ξέρεις όλα και δεν ζεις στο κέντρο της γης και να κοιτάξεις τον κόσμο γύρω σου. Μπορεί να εντοπίσεις πράγματα που ούτε καν τα φανταζόσουν, να σου ανοίξουν ευκαιρίες που (με σκληρή δουλειά) να σου αλλάξουν τη ζωή. Σίγουρα κάτι θα μάθεις περισσότερο από το να περιμένεις να αλλάξουν στην Ελλάδα όσα δεν άλλαξαν τα τελευταία 40 χρόνια…
Χιλιάδες Έλληνες ανοίγουν καφέ και εστιατόρια και απλά χάνουν τα λεφτά τους, με την ευλογία των γονέων τους. Αν οι μισοί από αυτούς άνοιγαν το ίδιο μαγαζί σε μία Ευρωπαϊκή πόλη, είμαι βέβαιος ότι το ποσοστό επιτυχίας τους θα πολλαπλασιάζονταν και θα άλλαζαν τη ζωή τους προς το καλύτερο, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια του «πώς θα τη βγάλω και αυτόν τον μήνα» (εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός πως όποιος έχει ασχοληθεί με το επιχειρείν στην Ελλάδα, είναι «ειδικός» οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, εκπαιδευμένος στα «σκληρά»).
Χρειάζεσαι σοβαρή καθοδήγηση για την επιχειρηματική / επενδυτική σου δραστηριότητα;
Κάθε μήνα συμβουλεύω ως 3 άτομα ή εταιρείες που χρειάζονται «μία out of the box προσέγγιση»
Γράψε μου για να μιλήσουμε! (Η υπηρεσία αυτή έχει κόστος)Όταν ξυπνήσουν οι Έλληνες και βγουν να κατακτήσουν τον κόσμο στους κλάδους που είναι δυνατοί, τότε και η Ελλάδα θα αποκτήσει σοβαρές εξαγωγές τροφίμων, μιας και από την Ελλάδα θα φέρουν τα προϊόντα που ξέρουν.
Η «εξωστρέφεια» δεν είναι μία κούφια λέξη, κενή περιεχομένου, που εκστομίζουν άσχετοι πολιτικοί σε βαρετές ομιλίες. Η «εξωστρέφεια» είναι πρώτα από όλα τρόπος σκέψης.
Το έκανε πράξη ο Νίκος Βέρτης και πολλοί άλλοι. Ίσως να μπορείς και εσύ (αν θελήσεις να ξεβολευτείς…)
Τι γνώμη έχεις;
Πολύ καλό παράδειγμα και εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις, το κρατάω ως ιδέα και επιχείρημα όταν συμμετέχω σε σχετική συζήτηση.
Ευχαριστώ.
Δεν συμφωνώ απόλυτα με το παράδειγμα του Βέρτη για ένα και μόνο λόγω ότι δεν έχει σχέση με το επιχειρείν. Κατανοώ όμως για ποιο λόγω το αναφέρεται σαν παράδειγμα. Λίγα λόγια για την ιστορία. Δραστηριοποιούμαι επιχειρηματικά στην ρουμανια εδώ και 15 χρόνια, όπως και άλλοι δυόμιση χιλιάδες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνταν στη Ρουμανία έως το 2010 στον τομέα των κατασκευών τροφίμων κτλ. Στη δεκαετία του 2000 οι ελληνικές τράπεζες είχαν στρώσει ένα πολύ ιδανικό περιβάλλον για να προσελκύσουν Έλληνες σε όλα τα Βαλκάνια όπως Αλβανία Βουλγαρια και Ρουμανια. Με την ελληνική κρίση ήρθε η απόλυτη καταστροφή τόσο στην Ελλάδα όσο και για τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Με αποτέλεσμα σιγά σιγά να κλείσουν. Κρίση βέβαια πέρασαν και οι ρουμανικές επιχειρήσεις αλλά οι Ρουμανοι το αντιμετώπισαν διαφορετικά όπως κατέβασαν το ΦΠΑ και μείωσαν το φόρο στο 1% επί του τζίρου. Όποτε φάνηκε και το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας μια και όλοι δεν διακινδύνευαν να μην φανερώσουν τα πραγματικά τους κέρδη. Οι αγορές παίρνουν διαφορετικά μηνύματα όταν βλέπουν το ΑΕΠ να γιγαντώνεται και η οικονομία ισχυροποιήθηκε. Με δυνατές λοιπόν τις ρουμανικές τράπεζες έδωσαν ρευστότητα και ανάσα στις ρουμανικές επιχειρήσεις να σταθούνε και να γιγαντωθούν. Ετσι έδωσαν κίνητρα σε πολλούς Ρουμάνους επιστήμονες κάτοχοι διδακτορικών και μεταδιδακτορικών τίτλων να κάνουν έδρα την χώρα τους στο χώρο της καινοτομίας και της πληροφορικής (και όχι παράδειγμα Βέρτη) Οι Έλληνες πολιτικοί έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Δεν πείραξαν καθόλου το δημόσιο τομέα και τι εννοώ. Ενώ η πραγματική οικονομία μιας χώρας χρειάζεται του επιστήμονες με τα διδακτορικά και μεταδιδακτορικά (που έχει άπειρους η Ελλάδα) αυτοί που τα κατέχουν τα χρησιμοποίησαν με τα μόρια για να μπουν στο δημόσιο ως καθηγητές ητε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όταν η χώρα διαθέτει σχεδόν 2 εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους για ποιο παράδειγμα επιχειρηματικότητας μιλάμε. Το ίδιο το παιδί πρέπει να ακολούθησε το παράδειγμα του γονέα δηλαδή να μπεί στο δημόσιο με 750€ Άλλωστε στις περισσότερες φορές είναι και το μοναδικό παράδειγμα ενώ ο Βέρτης μεγάλωσε στην Ολανδια και σίγουρα οι γονείς του δεν ήταν στο δημόσιο. Ποιοι έμειναν λοιπόν να κάνουν εξωστρέφεια; Οι χρεωμένοι Έλληνες επιχειρηματίες που διαθέτουν ναι μεν εμπειρία αλλά όχι ρευστότητα ή οι νέοι που δεν έχουν πλέον παραδείγματα προς μίμηση και το βασικότερο χρηματοδότηση σε σχέση με τους ευρωπαίους επιχειρηματίες;
Σε όλα όσα λέτε συμφωνώ απολύτως, όμως ακόμη και μέσα στην κρίση υπάρχουν εκατοντάδες Έλληνες που δημιουργούν και μεγαλώνουν και χιλιάδες άλλοι που ανοίγουν με καταιγιστικό ρυθμό θνησιγενείς επιχειρήσεις (ως επί το πλείστον υγειονομικής εστίασης). Σας διαβεβαιώ ότι έχουν και χρήματα και τα πάντα, απλά με τη λάθος νοοτροπία τους απλά καταστρέφονται οι 19 στους 20.
Τέλος, δεν είναι όλοι στο δημόσιο, για να δώσουν αυτό το παράδειγμα, ούτε αυτή είναι η λύση.
Στην τελική σας ενοχλεί το ότι προσπαθώ να εξηγήσω στον κόσμο το πώς θα σκεφτεί διαφορετικά; Πώς θα αλλάξουμε αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη;
ΥΓ. Ο κ. Βέρτης μεγάλωσε στην Ολλανδία (δεν το ξέρω), όμως στην πράξη στο Ελληνικό “περιβάλλον” αναδείχθηκε. Προσπαθώ να αναδείξω το ότι σκέφτηκε και λειτούργησε διαφορετικά, κάτι που δεν έκαναν πολλοί άλλοι. Ποιο είναι το κακό με αυτό;
Ο κ. Βέρτης πέρα απο το γεγονός οτι γεννήθηκε και έζησε στο εξωτερικο(Ολλανδία), δεν εγκαταλείπει την Ελλάδα όταν παει για να τραγουδήσει στην Ρουμανία..Θα ερθει αεροπορικώς με την ορχήστρα του και πιθανόν να επιστρεψει αυθημερόν στην Αθήνα λόγω άλλων υποχρεώσεων. Επίσης δεν έχει το “αγχος του αγνώστου” και αν θα χάσει χρηματα απο την κίνηση του αυτή. Ενας ντόπιος οργανωτής τόσο στη Ρουμανία, οσο και σε οποια χωρα και αν επισκέπτεται τα κανονίζει όλα μέχρι και το ξενοδοχειο που θα μείνει το βραδυ ο ιδιος και η ορχήστρα του, μέχρι και τις μεταφορές τους.. Αυτά δεν ισχύουν μόνο για τον κ. Βέρτη αλλά και για οποιονδήποτε άλλο καλλιτεχνη επισκεπτεται άλλη χώρα για εμφανίσεις..Και είναι πολλοι οι καλλιτεχνες που το κάνουν αυτό και φτανουν μέχρι Αυστραλία ή Αμερική χωρίς να εχουν οποιοδήποτε ενδοιασμό ή προβληματισμό.
Η “επενδυση” εκ μερους ενός καλλιτεχνη που επισκέπτεται μια άλλη χώρα ειναι πολύ μικρή τόσο σε χρόνο όσο και σε αλλαγή σε συνήθειες.
Βλέπουμε πως το κανουν και καλλιτεχνες σε μεγαλη ηλικια με μικρότερες αντοχές απο τον κ. Βέρτη.
“Πατρίδα” είναι εκει που ζουν και τα αγαπημένα πρόσωπα ενός ανθρώπου. Εχει διαφορετικο κόστος να πας για μερικες μερες ή ώρες συνήθως στο εξωτερικο να τραγουδήσεις και διαφορετικό κόστος να αφήσεις μανα, πατερα, αδελφια, αγαπημενους φίλους κλπ, να αλλαξεις σπιτι για να πας στο αγνωστο..
Αυτοι θεωρώ ειναι οι κυριότεροι λόγοι που οι καλλιτεχνες δεν το πολυσκεφτονται αν θα τραγουδήσουν σε αλλες χώρες ενώ ο μέσος ελληνας διστάζει..Βέβαια γνωρίζω αρκετους ελληνες που το κάνουν αφου δεν εχουν εναλλακτικη λύση στην Ελλαδα.
Ευχαριστώ που μου εδωσες την ευκαιρία να σου πω τη γνώμη μου.
Δεν συμφωνώ ακριβώς με όσα λέτε + οι υπόλοιποι καλλιτέχνες δεν έκτισαν όπως ο κ. Βέρτης, που επένδυσε χρόνο και χρήμα στη Ρουμανία. Απευθύνθηκε στους Ρουμάνους και όχι στους Έλληνες της Ρουμανίας, όπως κάνουν συνήθως οι Έλληνες καλλιτέχνες.
Πατρίδα είναι ο τόπος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε ή θεωρούμε ότι είμαστε κομμάτι του. Πχ Έλληνες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Γερμανία θεωρούν τον εαυτό τους Έλληνα και πατρίδα τους την Ελλάδα, ακόμη και αν μένουν στη Γερμανία τόσο οι ίδιοι, όσο και όλοι τους οι αγαπημένοι άνθρωποι.
Από την άλλη πλευρά με αυτά τα μελιστάλαχτα και δακρύβρεχτα καταλήξαμε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες “διαλυμένους οικονομικά” Έλληνες, που δεν κοιτούν προς τα έξω και συνθλίβονται στην Ελλάδα, από φόβο μήπως τυχόν και ανοίξουν τα φτερά τους. Ξεκινούν με όνειρα κλπ και καταλήγουν να ψάχνουν όποιο σωσίβιο διάσωσης υπάρχει και αντί να πάνε στο εξωτερικό να κάνουν μία επένδυση και να αλλάξουν τη ζωή τους, φτάνουν να φύγουν κυνηγημένοι από χρέη, αποδεχόμενοι ο,τιδήποτε, στερούμενοι την οικογένειά τους περισσότερο από ότι αν έφευγαν για να στήσουν δουλειά + πχ την έπαιρναν μαζί τους.
“Ναι, ξέρω ότι θα καταστραφώ στην Ελλάδα, αλλά νταξ μωρέ, θα δούμε, θα το παλέψουμε”