…η εξέταση δεν πήγαινε καλά… Ο κορυφαίος γιατρός είχε στα χέρια του το ειδικό εργαλείο που υπήρχε στην άκρη του καλωδίου και το τοποθετούσε σε διάφορα σημεία στην κοιλιά της Σοφίας. Δεν άκουγε τίποτε… ενώ ήταν πολύπειρος και ήξερε να λύνει κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε, ένιωθε άβολα, μιας και είχε στα χέρια του ένα μηχάνημα που δεν γνώριζε… και τώρα αυτό το μηχάνημα δεν υπάκουε στις εντολές του!
Δεν υπάκουε, ή απλά έκανε τη δουλειά του και έδινε ένα κακό αποτέλεσμα;
– «Σοφία μου, δεν ακούω τίποτε στην κοιλιά σου. Εσύ πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή;»
Η Σοφία πάγωσε… τον κοίταξε σαστισμένη και μετά κοίταξε και τη μαία που ήταν δίπλα του, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…
Σ: «Τι εννοείς πώς νιώθω, γιατρέ; Σου έχω πει το πρόβλημα και την κατάστασή μου…»
– «Το θέμα μου είναι ότι το μηχάνημα δεν μου δίνει κάποιο αποτέλεσμα, δεν ακούω τίποτε στην κοιλιά σου…»
Σ: «Μήπως να προσπαθήσεις ξανά;»
Ο κορυφαίος γυναικολόγος της Κατερίνης προσπάθησε ξανά, αυτή τη φορά εμφανώς πιο αγχωμένος. Η Σοφία παρατήρησε τις σταγόνες ιδρώτα που σχηματίζονταν στο μέτωπό του και συνειδητοποίησε πως και η ίδια ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα…
Τα λεπτά περνούσαν και ο γιατρός δεν εντόπιζε ήχο… Σταμάτησε απογοητευμένος και δεν μιλούσε για ένα λεπτό, παρά μόνο σκεφτόταν… Όταν άνοιξε το στόμα του, η Σοφία Παπαγεωργιάδου άκουσε τα λόγια που φοβόταν ότι θα εκστομιστούν…
– «Σοφία, ξέρεις πόσο φίλος είμαι με τον Παναγιώτη, ξέρεις πόσο σας αγαπώ και τους δύο. Όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Από ό,τι καταλαβαίνω είναι νεκρό το παιδί στην κοιλιά σου, λυπάμαι πάρα πολύ. Βγαίνω έξω για να τηλεφωνήσω και στον Παναγιώτη και μετά θα ξεκινήσουμε τη διαδικασία να σου το πάρουμε, για να μην πάθεις κακό και εσύ. Είναι το πρώτο, μπορείς να κάνεις και άλλα, είσαι δυνατή γυναίκα εσύ και…»
Δεν μπόρεσε να τελειώσει την πρότασή του. Γύρισε το κεφάλι από την άλλη μεριά και εμφανώς στεναχωρημένος, έκπληκτος που είχε νικηθεί από ένα μηχάνημα, κατευθύνθηκε προς την πόρτα του δωματίου. Ξεφύσηξε και ετοιμάστηκε για να βγει έξω και να ανακοινώσει το νέο στον φίλο του τον Παναγιώτη. Έπιασε το χερούλι, το πίεσε προς τα κάτω, άνοιξε την πόρτα και έκανε βήμα για να βγει έξω, όταν τον σταμάτησε μία φωνή πίσω του…
– «Γιατρέ, μισό λεπτό» είπε η μαία.
…
Κατερίνη, 1975
Ο Παναγιώτης και η Σοφία Παπαγεωργιάδου παντρεύτηκαν στο τέλος του 1974. Ο πατέρας και η μητέρα μου είχαν πολύ μεγάλη ηλικία για την εποχή. Αυτός ήταν 44 και αυτή 29. Για τα κοινωνικά δεδομένα που ίσχυαν στην Ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’70, ήταν σαν να παντρεύονταν σήμερα ένας 55 – 60άρης με μία 45άρα.
Η οικογένειά μας είχε κρεοπωλείο στη δημοτική αγορά της Κατερίνης, στο ίδιο σημείο από το 1926, το δεύτερο μαγαζί αριστερά από την κεντρική είσοδο. Επίσης έκανε χονδρεμπόριο κρεάτων και έστελνε αρνιά στην Αθήνα, συλλέγοντάς τα από όλη τη Βόρεια Ελλάδα.
Ο πατέρας μου ήταν μέλος του… «Κατερινιώτικου Rat Pack”, μίας παρέας εργένηδων που έφταναν ή είχαν περάσει τα 40 τους χρόνια, όλοι τους εξαιρετικά εργατικοί, εξωστρεφείς, σχεδόν όλοι Πόντιοι στην καταγωγή. Όταν παντρεύτηκε μία «τόσο όμορφη και νέα κοπέλα», οι πρώτες πλάκες επικεντρώθηκαν στη διαφορά της ηλικίας ανάμεσά τους και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο αν θα μείνει έγκυος η σύζυγός του. Αφού έγινε και αυτό, το νέο διαδόθηκε με ταχύτητα φωτός στην πόλη και πλέον το καθημερινό πείραγμα όλων στην αγορά ήταν για το αν το παιδί θα γεννηθεί αγόρι ή κορίτσι.
Εκείνα τα χρόνια ελάχιστοι ήταν αυτοί που ανησυχούσαν για το πώς θα πάει η εγκυμοσύνη μίας εγκύου και αν θα τα καταφέρει. Η σημερινή τεχνολογία ήταν άγνωστη, οι οικογένειες είχαν αποδεχτεί την παιδική θνησιμότητα, μιας και υπήρχε περιστατικό στις οικογένειες των γονιών ή παππούδων τους, οπότε οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το «σχήμα της κοιλιάς του παιδιού» που προμήνυε το φύλο του και άλλα ευτράπελα.
Το πρόβλημα και ο «πρόγονος του υπέρηχου»
Από την πρώτη στιγμή η Σοφία Παπαγεωργιάδου συμβουλευόταν τον καλύτερο γυναικολόγο της Κατερίνης, φίλο του Παναγιώτη, όμως η εγκυμοσύνη της εξελίχθηκε πιο δύσκολα από ό,τι συνέβαινε συνήθως. Αιμοραγίες και επώδυνοι πόνοι τη συνόδευαν σε καθημερινή βάση. Παρά το ότι δεν το έβαζε κάτω και συνέχιζε να δουλεύει καθημερινά, η κατάσταση εξελίσσονταν αφόρητη μέρα με τη μέρα. Μόλις στον δεύτερο μήνα η Σοφία αναγκάστηκε να παραμένει στο κρεβάτι, για να «μη χάσει το παιδί». Όμως περίπου τρεις μήνες μετά σταμάτησε να το νιώθει μέσα της. Δεν άκουσε τις συμβουλές τρίτων για να αντιμετωπίσει το θέμα με «παράξενες λύσεις». Πήγε αμέσως και πάλι στον γυναικολόγο της.
Αυτός την εξέτασε, μελέτησε με προσοχή τα δεδομένα και πρότεινε στον Παναγιώτη κάτι επαναστατικό για την εποχή:
– «Παναγιώτη, για να μη βιαστώ να βγάλω άσχημα συμπεράσματα, θα σου πρότεινα να κάνουμε κάτι άλλο. Εδώ και λίγο καιρό έχει βγει ένα μηχάνημα που το έχει κάποιος στην Αθήνα και με αυτό λένε ότι μπορείς να ακούσεις τον ήχο της καρδιάς του παιδιού. Αν συμφωνείς να πληρώσεις το κόστος, μπορούμε να το νοικιάσουμε και να το φέρουμε για να εξετάσουμε με αυτό τη Σοφία και να καταλάβω και εγώ τι γίνεται».
Ο Παναγιώτης απάντησε ότι το μηχάνημα πρέπει να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται και πως αν υπήρχε ο,τιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να χρειαστεί ο γιατρός, απλά θα έπρεπε να το πει. Έτσι, ενοικιάστηκε από την Αθήνα ένας «πρόγονος του σημερινού μηχανήματος υπερήχων». Πρωτόγονος για τα σημερινά δεδομένα, επαναστατικός και εντυπωσιακός για το 1975…
Η εξέταση
Η Σοφία πήγε στην εξέταση με τη συνυφάδα της, μιας και ο Παναγιώτης είχε δουλειά. Το ιατρείο ήταν πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν της ήταν εύκολο να φτάσει σε αυτό. Τα κατάφερε να είναι στην ώρα της και ο γιατρός τη δέχτηκε αμέσως, έχοντας μαζί του και τη μαία που τον βοηθούσε. Μετά τα προκαταρκτικά και τις ερωτήσεις για την κατάστασή της, της παρουσίασε το μηχάνημα που είχε έρθει από την Αθήνα και τις εξήγησε πως του είχαν αναλύσει τηλεφωνικά τον τρόπο λειτουργίας του. Του απάντησε ότι του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Γρήγορα ξεκίνησε να την εξετάζει, πρώτα με τον «παραδοσιακό τρόπο» και μετά με το μηχάνημα. Όμως η εξέταση δεν πήγαινε καλά… Ο κορυφαίος γιατρός είχε στα χέρια του το ειδικό εργαλείο που υπήρχε στην άκρη του καλωδίου και το τοποθετούσε σε διάφορα σημεία στην κοιλιά της Σοφίας. Δεν άκουγε τίποτε… ενώ ήταν πολύπειρος και ήξερε να λύνει κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε, ένιωθε άβολα, μιας και είχε στα χέρια του ένα μηχάνημα που δεν γνώριζε… και τώρα αυτό το μηχάνημα δεν υπάκουε στις εντολές του!
Δεν υπάκουε, ή απλά έκανε τη δουλειά του και έδινε ένα κακό αποτέλεσμα;
– «Σοφία μου, δεν ακούω τίποτε στην κοιλιά σου. Εσύ πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή;»
Η Σοφία πάγωσε… τον κοίταξε σαστισμένη και μετά κοίταξε και τη μαία που ήταν δίπλα του, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…
Σ: «Τι εννοείς πώς νιώθω, γιατρέ; Σου έχω πει το πρόβλημα και την κατάστασή μου…»
– «Το θέμα μου είναι ότι το μηχάνημα δεν μου δίνει κάποιο αποτέλεσμα, δεν ακούω τίποτε στην κοιλιά σου…»
Σ: «Μήπως να προσπαθήσεις ξανά;»
Ο κορυφαίος γυναικολόγος της Κατερίνης προσπάθησε ξανά, αυτή τη φορά εμφανώς πιο αγχωμένος. Η Σοφία παρατήρησε τις σταγόνες ιδρώτα που σχηματίζονταν στο μέτωπό του και συνειδητοποίησε πως και η ίδια ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα…
Τα λεπτά περνούσαν και ο γιατρός δεν εντόπιζε ήχο… Σταμάτησε απογοητευμένος και δεν μιλούσε για ένα λεπτό, παρά μόνο σκεφτόταν… Όταν άνοιξε το στόμα του, η Σοφία Παπαγεωργιάδου άκουσε τα λόγια που φοβόταν ότι θα εκστομιστούν…
– «Σοφία, ξέρεις πόσο φίλος είμαι με τον Παναγιώτη, ξέρεις πόσο σας αγαπώ και τους δύο. Όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Από ό,τι καταλαβαίνω είναι νεκρό το παιδί στην κοιλιά σου, λυπάμαι πάρα πολύ. Βγαίνω έξω για να τηλεφωνήσω και στον Παναγιώτη και μετά θα ξεκινήσουμε τη διαδικασία να σου το πάρουμε, για να μην πάθεις κακό και εσύ. Είναι το πρώτο, μπορείς να κάνεις και άλλα, είσαι δυνατή γυναίκα εσύ και…»
Δεν μπόρεσε να τελειώσει την πρότασή του. Γύρισε το κεφάλι από την άλλη μεριά και εμφανώς στεναχωρημένος, έκπληκτος που είχε νικηθεί από ένα μηχάνημα, κατευθύνθηκε προς την πόρτα του δωματίου. Ξεφύσηξε και ετοιμάστηκε για να βγει έξω και να ανακοινώσει το νέο στον φίλο του τον Παναγιώτη. Έπιασε το χερούλι, το πίεσε προς τα κάτω, άνοιξε την πόρτα και έκανε βήμα για να βγει έξω, όταν τον σταμάτησε μία φωνή πίσω του…
– «Γιατρέ, μισό λεπτό» είπε η μαία.
Η παρατηρητική μαία
Ο γιατρός γύρισε προς τα πίσω και κοίταξε τη μαία να ψαχουλεύει το μηχάνημα από όλες τις πλευρές.
– «Τι έγινε;» τη ρώτησε
– «Γιατρέ… δεν είναι συνδεδεμένο το μηχάνημα στην πρίζα!»
– «Τι είπες;»
– «Δείτε εδώ, δεν είναι συνδεδεμένο το μηχάνημα στο ρεύμα! Για αυτό δεν ακούτε κάτι! Να, το διαβάζω και στο βιβλίο οδηγιών που έχει εδώ».
Ο γυναικολόγος επέστρεψε μέσα στο δωμάτιο, έκλεισε την πόρτα πίσω του και ξανακοίταξε με προσοχή το μηχάνημα.
– «Αυτή η τεχνολογία… για να δούμε τώρα που είναι στην πρίζα πώς θα πάει το πράγμα».
Ξεκίνησε να εξετάζει και πάλι τη Σοφία και γρήγορα άκουσε την καρδιά του εμβρύου να κτυπάει δυνατά. Όταν το κατάλαβε ούρλιαξε «ζει!» και πρέπει να ακούστηκε ακόμη και στον δρόμο η κραυγή, μιας και η κουνιάδα της Σοφίας κτύπησε την πόρτα για να ρωτήσει αν όλα είναι καλά.
Η ατμόσφαιρα κηδείας μέσα στο δωμάτιο είχε αντικατασταθεί από μία ανείπωτη χαρά, με τη Σοφία να νιώθει πως ζούσε την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ως τότε ζωής της.
Μετά την πετυχημένη εξέταση, ο γιατρός έδωσε συμβουλές στη Σοφία για το πώς θα αντιμετωπίσει τις επιπλοκές και τη δυσκολία της εγκυμοσύνης της, όμως όλα πλέον φαίνονταν απλά για αυτή, μιας και το παιδί ζούσε!
Επαγγελματίας, όχι απλά υπάλληλος…
Ότι θα έβγαινα «τζαναμπέτης» ήταν κάτι που οι γονείς μου κατάλαβαν από πολύ νωρίς, αλλά μετά από την περιπέτεια αυτή ελάχιστα τους απασχόλησε ως θέμα. Γεννήθηκα με καθυστέρηση 2 εβδομάδων, ο πρώτος από τρία αγόρια που γέννησε η μητέρα μας, όλα με βάρος από 4 ως 5 κιλά…
Λέμε για κάποιους ότι είναι εφτάψυχοι και αν αυτό ισχύει στην περίπτωσή μου, την πρώτη μου «ζωή» την ξόδεψα πριν καν βγω στον κόσμο αυτόν. Ένας από τους λόγους που ζω σήμερα είναι και το γεγονός ότι εκείνη η μαία ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 1975 πήρε στα χέρια της το ενημερωτικό έντυπο με τις οδηγίες χρήσης του άγνωστου σε αυτή μηχανήματος, προσπάθησε να το καταλάβει και έλεγξε ακόμη και το πιο απλό, το πιο χαζό θέμα που αφορά τη λειτουργία του. Ζω επειδή αυτή η μαία ήταν επαγγελματίας, δεν δούλευε απλά σε μία δουλειά.
Τη σημερινή μας εποχή της νωχελικότητας, της χλιαρότητας και της ήσσονος προσπάθειας από τους περισσότερους, παρατηρώ καθημερινά γύρω μου περισσότερους «υπαλλήλους» και λιγότερους «επαγγελματίες», ανθρώπους δηλαδή που πάνε στη δουλειά τους και εφαρμόζουν όλα όσα πρέπει να κάνουν, νοιάζονται, σέβονται και εκτιμούν τον πελάτη και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αν είσαι εργαζόμενος, ξέρεις ότι οι κάθε λογής «σειρήνες» προσπαθούν καθημερινά να σε πείσουν ότι δεν πρέπει να δουλέψεις σκληρά, δεν πρέπει να κάνεις πλούσιο το αφεντικό σου, δεν έχει νόημα να είσαι σωστή / σωστός, δεν θα εκτιμηθεί, δεν θα πληρωθείς παραπάνω κλπ. Εγώ αντιθέτως θα σου πρότεινα να δεις το θέμα λίγο διαφορετικά:
- Να προτάξεις την προσωπική σου αξιοπρέπεια και εγωισμό, του να είσαι δηλαδή σωστός και να κερδίζεις τον σεβασμό των γύρω σου με την αξία και τις ικανότητές σου.
- Να θυμηθείς ότι άπειροι εργαζόμενοι που ήταν καλοί επαγγελματίες εντοπίστηκαν από ανθρώπους που ήθελαν να φτιάξουν κάτι νέο και συχνά κέρδισαν πολύ καλύτερες δουλειές, έγιναν συνέταιροι κλπ. Την εμπιστοσύνη την κέρδισαν με την καλή τους δουλειά στον προηγούμενο χώρο εργασίας, με τον επαγγελματισμό τους.
- Αν θέλεις να κάνεις δικιά σου δουλειά στο μέλλον, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ αν δεν αναπτύξεις από πριν τη συνήθεια να δουλεύεις επαγγελματικά, να δίνεις σημασία στη λεπτομέρεια και να προσπαθείς να φέρνεις αποτελέσματα. Αν δεν το κάνεις όταν σε πληρώνουν οι άλλοι, δύσκολα θα το καταφέρεις όταν θα πληρώσεις και χρήματα από πάνω (άπειρα τα παραδείγματα).
Ναι, ξέρω ότι ειδικά στην Ελλάδα σήμερα η πλειοψηφία των εργοδοτών φέρονται λάθος, ως φριχτά. Μην τους δίνεις σημασία, μην το κάνεις για αυτούς. Για εσένα κάντο, για εσένα βελτιώσου, για να σε έχουν ανάγκη, για να ξεχωρίσεις, για να «μετράς» στον χώρο σου.
Δεν υποτιμώ και το αίσθημα της ικανοποίησης που μπορείς να νιώσεις όταν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, όπως η μαία που μου έσωσε τη ζωή. Όμως μαζί με αυτό, θυμήσου πως τον καλό επαγγελματία όλοι θα τον ψάξουν και θα τον πληρώσουν. Τον επαγγελματία, όχι αυτόν που απλά «πάει στη δουλειά του».
Για να αλλάξεις τη ζωή σου, είναι ανάγκη να είσαι «επαγγελματίας» και όχι απλά «υπάλληλος». Μπορείς, αρκεί να το θελήσεις!
Εσύ τι γνώμη έχεις;
ΥΓ. Σχεδόν 40 χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα, η κόρη μου και εγγονή της Σοφίας μας ενημέρωσε πως στο σχολείο είχε μία πολύ καλή φίλη, που ήταν τελικά η εγγονή αυτής της μαίας. Ποιος θα το έλεγε…
Διατυπώστε την άποψη σας