(υπάρχουν «μυστικές ευκαιρίες ακινήτων» που μπορούμε να βρούμε εσύ και εγώ;)
…
Νομίζω ότι θα με καταλάβεις… υποθέτω πως σου έχει τύχει και εσένα κάποια στιγμή να έχεις περάσει μία πολύ δύσκολη και σκληρή μέρα, όλα να σου έχουν πάει ανάποδα και στο τέλος να πρέπει να πας σε άλλη μία συνάντηση, ενώ μέσα σου θέλεις απλά να κοιμηθείς, ακόμη και να ξαπλώσεις στον δρόμο… έτσι ένιωθα όταν έφτασα στο ραντεβού μου με τον «Στόγιαν». Με περίμενε στο σημείο συνάντησης μας και όταν βγήκα από το αυτοκίνητο άρχισε να γελάει…
Το κουστούμι μου ήταν βρώμικο και σκισμένο σε 3 – 4 σημεία, το ένιωθα πάνω μου σα ριχτάρι από καναπέ… τα παπούτσια μου δεν ήταν πλέον μαύρα σκαρπίνια αλλά κάτι άλλο ακαθόριστο, αυτά παθαίνεις όταν πας στα χωράφια χωρίς γαλότσες… τα μαλλιά μου ήταν ανακατεμένα και μάλλον είχαν και υπολείμματα φύλλων ανάμεσά τους… ενώ το πρόσωπό μου είχε διάφορα σημάδια και μαύρο χρώμα σε κάποια σημεία… ήμουν ιδρωμένος, κουρασμένος και σε οικτρή κατάσταση. Αλλά ήθελα να δω το «οικόπεδο στο κέντρο του Βουκουρεστίου», το περίμενε ο πελάτης μου…
Ο «Στόγιαν» με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, ξεκαρδισμένος από τα γέλια…
– «Τι κάνεις, Indy;»
Η: «Ηλία με λένε, όχι Indy».
– «Indy, ξέρω τι λέω, όλα τα ξέρω εγώ! Indy, όπως λέμε Indiana Jones, στο έχω ξαναπει! Κοιτα πώς είσαι! Τι έκανες; Γύρισες από τη ζούγκλα;»
(Πήγα να του εξηγήσω πως είμαι Έλληνας Πόντιος στην καταγωγή και μάλλον δύσκολα θα μπορούσα να έχω σχέση με το θέμα, ήμουν όμως πολύ κουρασμένος για να το κάνω).
Εκείνη την ώρα δεν με ενοχλούσε το δούλεμα. Είχα ξοδέψει τόσον χρόνο για να φτάσω ως εκεί και ο επενδυτής μου περίμενε σήμα ότι το οικόπεδο είναι καλό, για να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να έρθει να το αγοράσει…
Η: «Άσε τα πολλά λόγια και πάμε να συναντήσω τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου και να πάρω τα χαρτιά του. Αλλιώς φεύγω».
– «Πάμε, ανυπόμονε Έλληνα, πάμε. Μας περιμένουν!»
Θα έβλεπα όντως το «κρυμμένο οικόπεδο»; Θα ήταν άλλη μία επική μούφα; Δεν ξέρω για ποιον λόγο θυμήθηκα τον πατέρα μου να μου λέει ένα καλοκαίρι στην Παραλία Κατερίνης πάνω στο μπαλκόνι μας…. «αν δεν πάθεις, δεν μαθαίνεις. Και αν δεν ξαναπάθεις, δεν εμπεδώνεις».
Ακολούθησα το προπορευόμενο Mercedes του «Στόγιαν»…
…
Σεπτέμβριος 2006, Βουκουρέστι
Είχαμε μόλις μετακομίσει στο δεύτερο γραφείο μας, μία μονοκατοικία κοντά στο κέντρο της ρουμανικής πρωτεύουσας, με δικό της κήπο. Μετά από μία «εβδομάδα μετακομίσης», ένα απόγευμα Δευτέρας αποφάσισα να καθίσω εκεί, να βάλω τα πόδια μου σε άλλη μία καρέκλα και να ηρεμήσω. Τα πουλιά κελαηδούσαν και ο κηπουρός που μας είχε φροντίσει τον κήπο θα έκανε περήφανη τη μητέρα μου…
– «Κύριε Ηλία, μπορείτε να έρθετε λίγο παρακαλώ;» μου είπε δυνατά η γραμματέας μου, αφού μάλλον δεν την άκουσα τις πρώτες δύο φορές και άνοιξε τη τζαμένια πόρτα προς την αυλή… (ένα από τα πλεονεκτήματα του να ζεις στο εξωτερικό είναι το ότι καμιά φορά μπορείς να βρίσεις ελεύθερα…)
Νιώθοντας βαρύτερος από ελέφαντα, σηκώθηκα αργά και περπάτησα μέχρι την αίθουσα συνεδριάσεων. Ένας από τους μεσίτες μου συζητούσε με κάποιον κύριο που ήταν γύρω στα 50 – 55. Ψηλός όπως και εγώ, με κατάλευκο μουστάκι, πελώριο χαμόγελο, κάτασπρα δόντια και χέρια «τανάλιες».
– «Ο κύριος από εδώ μου λέει πως έχει ένα εξαιρετικό οικόπεδο, μία πολύ μεγάλη ευκαιρία!» έκανε την εισαγωγή ο συνεργάτης μου.
Η: «Χαίρομαι για την καλή μας τύχη τότε» απάντησα προσπαθώντας να χαμογελάσω.
– «Αν έχετε τριακόσιες χιλιάδες Ευρώ τώρα, πάμε συμβολαιογράφο να πληρώσετε προκαταβολή και να αγοράσετε το οικόπεδο».
Η: «Τριακόσιες χιλιάδες τι; Φυστίκια; Καραμέλες; Μήλα;»
– «Είναι και αστείος ο Έλληνας… Ευρώ, κύριέ μου, Ευρώ! Έχετε λεφτά; Αν έχετε, άντε να δουλέψουμε. Η πιάτσα λέει ότι έχετε λεφτά».
Η: «Έχουμε όντως πολλούς επενδυτές».
– «Ααααα, εσείς είστε φτωχός, αλλά έχετε επενδυτές… οκ, θα το δεχθώ. Πότε θα τους φέρετε; Σας έχω την καλύτερη ευκαιρία για να βγάλετε και εσείς κανένα φράγκο, νέο παιδί είστε».
(Κοίταξα το ρολόι του που κόστιζε δέκα Ευρώ και σκέφτηκα πως πάλι έπεσα σε έναν γαλαντόμο και γενναιόδωρο μπατίρη… άραγε ήταν απλός μπατίρης; Λαμογιο-μπατίρης; Θα έδειχνε…)
Η: «Εσείς λοιπόν είστε ήδη πλούσιος και τώρα θέλετε να με βοηθήσετε και εμένα. Σας ευχαριστώ πολύ για την ευγένειά σας. Θα μου πείτε τώρα περί τίνος πρόκειται, ή θα σας αφήσω να μείνετε εσείς ο μόνος πλούσιος της παρέας;»
– «Ένα οικόπεδο απέναντι από το Παλάτι του Κοινοβουλίου».
Η: «Απέναντι από το Παλάτι του Τσαουσέσκου;» μου ξέφυγε…
– «Ναι, έτσι αποκαλούσαν παλιά το «Παλάτι του Λαού», όμως τώρα το λέμε Παλάτι του Κοινοβουλίου».
Σε χιλιοστά του δευτερολέπτου ξέχασα την κούρασή μου και ένιωσα έτοιμος να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα… γρήγορα όμως το μυαλό μου πήρε μπρος και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα…
Η: «Καλά μου τα λέτε, αλλά η περιοχή εκεί είναι προστατευόμενη και δεν κτίζει τίποτε. Μάλιστα είναι γεμάτη τούνελ και όπως ξέρετε τα κτήρια δεν θεμελιώνονται στον αέρα».
– «Όχι, αγαπητέ! Μιλάμε για κανονικό οικόπεδο που κτίζει χωρίς πρόβλημα και έχει θέα στο Παλάτι του Κοινοβουλίου! Πάρτο αυτό και μετά θα σου φέρω και άλλο ένα οικόπεδο με πολλά στρέμματα, επίσης σε στρατηγικό σημείο μέσα στην πόλη».
Η: «Δεν πιστεύω ούτε λέξη από αυτά που λέτε!»
– «Ο ιδιοκτήτης είναι διάσημος Ρουμάνος, έχει τίτλους ιδιοκτησίας από το παρελθόν και δικαστική απόφαση για να πάρει πίσω από το κράτος το οικόπεδο».
Η: «Μάλιστα… και εγώ είμαι ο Μαχάτμα Γκάντι…»
– «Γιατί μιλάτε έτσι; Υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που έχει κανονικούς τίτλους ιδιοκτησίας για ένα τμήμα της ευρύτερης περιοχής και θέλει να πουλήσει το ακίνητό του. Νόμιμα, γρήγορα και σε χαμηλή τιμή…»
(Όποιος ασχολείται με τα ακίνητα για μερικά χρόνια ξέρει ότι αυτές οι τρεις λέξεις μαζί αποτελούν συνήθως παγίδα, όμως σπάνια μπορεί να αντισταθεί κάποιος στον πειρασμό…)
Η: «Μπορώ να σας φέρω αύριο το πρωί όσους επενδυτές επιθυμείτε, αλλά θέλω πρώτα να δω τα χαρτιά».
Ένα οικόπεδο – άπειροι μεσάζοντες…
Ο κύριος με το λευκό μουστάκι έφυγε και υποσχέθηκε να επιστρέψει την επόμενη μέρα με τα χαρτιά του ακινήτου… δεν τον πίστεψα ούτε καν εγώ, που τότε ήμουν λίγο πιο ρομαντικός και ονειροπόλος. Μετά από μέρες απάντησε στις κλήσεις του συνεργάτη μου και του είπε ότι υπάρχει κάποιος άλλος μεσάζοντας με τον οποίο θα έπρεπε να μιλήσουμε.
– «Αυτός έχει τα χαρτιά, αλλά θέλει και αυτός μεσιτική αμοιβή»…
Στη συνέχεια ο δεύτερος ανέφερε άλλους δύο, που τελικά «αυτοί είχαν τα χαρτιά και ήξεραν τον ιδιοκτήτη». Τους συνάντησα, ήθελαν και αυτοί μεσιτικές αμοιβές, όμως χαρτιά δεν είχαν… ζητούσαν όλοι τους μία μικρή προκαταβολή «για να μπορέσουν να τα φέρουν»… μόλις έβλεπαν πως το «δάγκωμα» δεν πετύχαινε, εξαφανίζονταν.
Τελικά φτάσαμε τους οκτώ (8!) ενδιάμεσους, που όλοι μας έλεγαν το ίδιο «ποίημα» και ο καιρός περνούσε… Το θέμα το παρακολουθούσαμε πλέον από απλή περιέργεια. Είχαν περάσει μήνες, είχε μπει το 2007 και δεν είχαμε τίποτε χειροπιαστό στα χέρια μας, κάτι λογικό όταν μπλέκεις με άπειρους ενδιάμεσους ( = αεριτζήδες).
Δωρεάν e-Book
Το πιο πολύτιμο (δωρεάν) βιβλίο για το επιχειρείν που έχεις διαβάσει.
Στο Πρώτο Βήμα έχεις τις απαντήσεις που χρειάζεσαι για τη δουλειά σου.
Του Ηλία Π. Παπαγεωργιάδη Κατέβασέ το τώραΟ «Στόγιαν»
Είχε μπει για τα καλά η Άνοιξη όταν κάποιο μεσημέρι κτύπησε το τηλέφωνό μου…
– «Τι κάνεις, Indiana, φίλε μου;»
Μόνο ένας παλαβός με αποκαλούσε έτσι στη Ρουμανία… ο «Στόγιαν»…
– «Τα πουλάκια κελαηδάνε και μου λένε ότι ψάχνεις να αγοράσεις το οικόπεδο δίπλα στο Παλάτι του Κοινοβουλίου. Γιατί δεν ήρθες κατευθείαν σε εμένα; Αφού ξέρεις πως τα έχω όλα, Indy… γιατί χάνεις τον χρόνο σου με όλους τους ασόβαρους αυτής της χώρας;» (με ρώτησε ο βασιλιάς των ασόβαρων…)
Το πρωί της επόμενης ημέρας ήταν στο γραφείο μου, συνοδευόμενος από κάποιον ακόμη… Τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω (όχι ότι μου πήρε και πολλή ώρα, 1,60 με τα χέρια στην ανάταση είναι ο «Στόγιαν»… ναι, τον είχα βαφτίσει «Στόγιαν» λόγω του ύψους του, από τον παλιό μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού, τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, ύψους 2,18 μέτρων).
Φορούσε ένα μπλε τζιν παντελόνι και ένα φανταχτερό φθηνιάρικο πουκάμισο, ενώ τα παπούτσια του είχαν το ακαθόριστο χρώμα της… βρωμιάς. Μου έσφιξε το χέρι με όλη του τη δύναμη και χαμογέλασε πλατιά, όπως συνήθιζε να κάνει, αποκαλύπτοντας την… «αλαβάστρινη» καφέ οδοντοστοιχία του (που μάλλον δεν είχε πλύνει την τελευταία δεκαετία). Το χαρακτηριστικό του όμως ήταν το ξυρισμένο του κεφάλι και ο τρόπος ομιλίας με πάρα πολλές βρισιές. «Επί κομμουνισμού δούλευε στην αστυνομία, για αυτό είναι γενναίος και μιλάει έτσι» μου είπαν άλλοι μεσίτες για αυτόν.
Τον είχα γνωρίσει σε μία από τις πρώτες συναλλαγές που είχα ολοκληρώσει στη Ρουμανία, ένα οικόπεδο στον νότο του Βουκουρεστίου. Εγώ εκπροσωπούσα τον Άραβα ιδιοκτήτη (άλλη, μεγάλη ιστορία) και αυτός είχε κάποιους επενδυτές από τη Βόρεια Ευρώπη, ένας εκ των οποίων αποφάσισε για μένα ότι “αν ξυρίσεις το μούσι, μοιάζεις με τον Harrison Ford»… το άκουσε ο «Στόγιαν» και άρχισε το «Indiana»…
Ο σοβαρός και ο δικηγόρος
– «Θα πρέπει να με πληρώσεις χρήματα για τις συμβουλές που θα σου δώσω».
Η: «Σήμερα με βρίσκεις στεγνό και γενικά πληρώνω εκεί που παίρνω γνώση. Έχεις τα χαρτιά του οικοπέδου;»
– «Πλήρωσέ με για να σου τα δώσω».
Η: «Κράτα τα, φεύγω, έχω και δουλειές…»
– «Δηλαδή δεν θα μου δώσεις λεφτά ούτε για τις πληροφορίες που ξέρω; Ούτε για το ότι μπορώ να σε βοηθήσω να παρακάμψεις όλους τους ασόβαρους που σου είπαν ότι έχουν το ακίνητο;»
Η: «Δεν παρακάμπτω κανέναν, γιατί κανείς τους δεν είχε τίποτε να μου δώσει. Συνεργάζομαι με όποιον σοβαρό έχει να μου δώσει κάτι. Για να μη χάνουμε την ώρα μας, ειδικά εσύ που είσαι και μεγάλο όνομα στη Ρουμανία…»
– «… και όχι μόνο, Έλληνα. Και όχι μόνο…»
Η: «…για να μη χάνουμε τον χρόνο μας, ας κάνουμε μία απλή συμφωνία: Αν έχεις το οικόπεδο και τον ιδιοκτήτη του, αν όντως όλα είναι σωστά και νόμιμα, θα φέρω τον επενδυτή και θα πληρωθούμε εσύ από τον πωλητή και εγώ από τον αγοραστή. Αν δεν σου κάνει αυτό, εκεί είναι η πόρτα».
– «Γιατί το λες αυτό, φίλε μου; Πότε σου παρουσίασα ακίνητο με νομικά θέματα;»
Η: «Πάντα! Με νομικά θέματα και φουσκωμένη τιμή».
– «Υπερβάλλεις, αλλά θα το προσπεράσω και θα κανονίσω να δεις τον ιδιοκτήτη»
Η: «Πρώτα θέλω να δω τα χαρτιά του ακινήτου, να τα δώσω σε δικηγόρο και αρχιτέκτονα, να δω αν και τι κτίζει…»
– «Οκ, οκ… για να τελειώνουμε και να δεις ότι έχω δίκιο, θα σου κανονίσω να δεις τον δικηγόρο του ιδιοκτήτη, να σου δείξει τα χαρτιά…»
«Ο δικηγόρος του ιδιοκτήτη» ήταν κάποιος που υποτίθεται ότι πήρε το αεροπλάνο και ήρθε από άλλη πόλη της Ρουμανίας για να με συναντήσει. Βρεθήκαμε στο lobby του ξενοδοχείου Sofitel (που πλέον λέγεται Pullman). Τον «συνάντησα» είναι μεγάλη λέξη… ας πούμε ότι εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που μου συστήθηκε, μου είπε ένα ποιήμα και έφυγε γρήγορα γιατί βιαζόταν…
Ο επίμονος επενδυτής
Μετά από τόσες χαμένες εργατοώρες, σταμάτησα να ασχολούμαι με το θέμα. Η δουλειά μας έτρεχε με τρελούς ρυθμούς και δεν είχα χρόνο για χάσιμο με όλους αυτούς τους γραφικούς. Όμως είχα μεγάλη γλώσσα…
Συνολικά τα χρόνια που ασχολήθηκα με τα ακίνητα στη Ρουμανία έκανα πελάτες από 44 διαφορετικές χώρες, όμως τον πρώτο μου καιρό στη χώρα ο μεγαλύτερος πελάτης μου ήταν ένας πάμπλουτος Έλληνας, που πλέον είναι δισεκατομμυριούχος. Μετά από ένα επεισοδιακό ξεκίνημα στη σχέση μας (που στο εξιστόρησα εδώ), συνεργαστήκαμε πολύ καλά και με τίμησε όχι μόνο με πολύ μεγάλες συμφωνίες, αλλά και με τόνους γνώσης για τα ακίνητα και τη ζωή…
Εγώ όμως τότε ήμουν μόλις 32 ετών και μέσα σε λίγα χρόνια είχα βρεθεί από την Κατερίνη να κάνω μεγάλες δουλειές στη Ρουμανία = μιλούσα περισσότερο από όσο έπρεπε (νέος και αφελής γαρ). Σε μία κουβέντα μαζί του ανέφερα ότι μου έφεραν και ένα οικόπεδο με θέα στο κέντρο του Βουκουρεστίου, αλλά μάλλον ήταν απάτη…
– «Το θέλω, χθες» μου είπε.
Η: «Ξέρεις, είναι long shot που λέμε και εμείς στην Κατερίνη, δεν έχω βγάλει άκρη με όλους τους τρελούς που έχω μπλέξει…»
– «Δεν με νοιάζει τι λέτε εσείς, έχω έτοιμη συμφωνία για να το αγοράσω και να το ξαναπουλήσω, back to back θα κάνω. Το θέλω, δεν βρίσκω τίποτε άλλο στο κέντρο, πληρώνω και περισσότερο, αρκεί όντως να κτίζει και να έχει θέα το Παλάτι του Τσαουσέσκου…»
Η: «Θεωρώ αδύνατο να είναι κάτι σοβαρό…»
– «Σε παρακαλώ, εξάντλησε κάθε πιθανότητα ή βρες μου κάτι άλλο».
Τι να έβρισκες και τι να πρωτοπρολάβενες να κλείσεις σε λογική τιμή, σε μία αγορά που ανέβαινε σαν τρελή… αποφάσισα λοιπόν να ψάξω ξανά τον «Στόγιαν»…
Μία δύσκολη μέρα…
Ο «Στόγιαν» δεν απαντούσε… μία εβδομάδα, δύο εβδομάδες, τρεις εβδομάδες… (αυτό είναι το κόλπο, να δει πόσο καίγεσαι για κάτι). Με το που «έβγαλα στην αγορά την πληροφορία» ότι ψάχνω ξανά το θέμα, εμφανίστηκαν σαν τα μανιτάρια σειρά «ενδιαμέσων», με την ίδια ιστορία για το ακίνητο. Ρώτησα πολύ κόσμο για το θέμα και όλοι μου είπαν πως δεν υπήρχε κάτι σοβαρό, ούτε ότι θα μπορούσε να κτισθεί ακίνητο εκεί. Για αυτό απέρριψα κάθε νέα πρόταση λέγοντας ότι δεν ασχολούμαι με «οικόπεδα μαϊμούδες». Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που εμφανίστηκε ξανά ο «Στόγιαν».
– «Εντάξει, πονηρέ Έλληνα, μιλάς πολύ και έχουν ενοχληθεί πολλοί άνθρωποι. Είσαι και άπιστος Θωμάς! Σήμερα είναι Τρίτη, την Πέμπτη το βράδυ θα γνωρίσεις τον ιδιοκτήτη και θα πάρεις τα χαρτιά του οικοπέδου. Έχεις επενδυτή;»
Η: «Επενδυτή έχω, χρόνο για χάσιμο δεν έχω».
– «Πολύ μιλάς».
Είπα ναι για την Πέμπτη, χωρίς να σκεφθώ το πρόγραμμα εκείνης της μέρας…
Η καλύτερη περίοδος για να δεις πολλά μαζεμένα ακίνητα είναι πάντα το Σαββατοκύριακο και είχα ήδη πολλούς επενδυτές που έρχονταν το βράδυ της Παρασκευής για να «τους περπατήσω» το Σάββατο ή την Κυριακή, τα 1 – 2 Σαββατοκύριακα τον μήνα που έμενα στη Ρουμανία. Σε αντίθεση με άλλους μεσίτες, όταν έκανα αυτή τη δουλειά (αλλά και μετά που έγινα επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων) πρώτα έπαιρνα τα έγγραφα του οικοπέδου, τα έδινα για έλεγχο, μετά το επισκεπτόμουν και ύστερα αποφάσιζα αν θα το παρουσιάσω. Σκοπός μου ήταν πάντα ο πελάτης να μη βλέπει λάθος ακίνητα / «σαβούρες» και χάνει χρόνο.
Εκείνη την Πέμπτη είχα πρόγραμμα από τα ξημερώματα, για να δω ένα χωράφι εκτός πόλης και μετά συνεχόμενα ραντεβού για ένα σωρό οικόπεδα, σε κάθε σημείο του Βουκουρεστίου. Περιμένοντας να τελειώσω τη μέρα μου συναντώντας τον «σημαντικό Ρουμάνο ιδιοκτήτη» είχα βάλει κουστούμι, γραβάτα και καλά, μαύρα σκαρπίνια.Λάθος πρωτάρη…
Στο χωράφι κλήθηκα να μπω μέσα και να πάρω δείγμα, ενώ είχε βρέξει το προηγούμενο βράδυ… Στο δεύτερο οικόπεδο της ημέρας έμαθα ότι τελικά το ακίνητο δεν είχε πρόσοψη στον δρόμο που έλεγαν τα χαρτιά (!) και για να φτάσω ως εκεί πέρασα μέσα από βατσινιές κλπ… Στο μοναδικό κτήριο που είδα εκείνη τη μέρα, ένα παλιό ακίνητο 1.000 περίπου τετραγωνικών κοντά στην Ελληνική Πρεσβεία, κατέβηκα να δω το υπόγειο και βρέθηκα μέσα σε βρωμιές και νερά… έμαθα ότι εκεί ήταν η «φυλακή» του κτιρίου, μιας και «όλα τα κυβερνητικά κτήρια επί κομμουνισμού είχαν στο υπόγειο και μία φυλακή»… σε ένα άλλο οικόπεδο ο συνεργαζόμενος μεσίτης κρατούσε κάτι κλαδιά για να περάσω, αλλά του έφυγαν και βρέθηκαν στο κεφάλι μου…
Κατάφερα να βγάλω το πρόγραμμα της μέρας, περισσότερο επειδή σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να απογοητεύσω όλους αυτούς που θα κατέφθαναν την Παρασκευή και το Σάββατο…
Το «κρίσιμο ραντεβού»
Νομίζω ότι θα με καταλάβεις… υποθέτω πως σου έχει τύχει και εσένα κάποια στιγμή να έχεις περάσει μία πολύ δύσκολη και σκληρή μέρα, όλα να σου έχουν πάει ανάποδα και στο τέλος να πρέπει να πας σε άλλη μία συνάντηση, ενώ μέσα σου θέλεις απλά να κοιμηθείς, ακόμη και να ξαπλώσεις στον δρόμο… έτσι ένιωθα όταν έφτασα στο ραντεβού μου με τον «Στόγιαν». Με περίμενε έξω από το εστιατόριο και όταν βγήκα από το αυτοκίνητο άρχισε να γελάει…
Το κουστούμι μου ήταν βρώμικο και σκισμένο σε 3 – 4 σημεία, το ένιωθα πάνω μου σα ριχτάρι από καναπέ… τα παπούτσια μου δεν ήταν πλέον μαύρα σκαρπίνια αλλά κάτι άλλο ακαθόριστο, αυτά παθαίνεις φοράς κάτι τέτοιο αντί για γαλότσες… τα μαλλιά μου ήταν ανακατεμένα και μάλλον είχαν και υπολείμματα φύλλων ανάμεσά τους… ενώ το πρόσωπό μου είχε διάφορα σημάδια και μαύρο χρώμα σε κάποια σημεία… ήμουν ιδρωμένος, κουρασμένος και σε οικτρή κατάσταση. Αλλά ήθελα να δω το «οικόπεδο στο κέντρο του Βουκουρεστίου», το περίμενε ο πελάτης μου…
Ο «Στόγιαν» με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, ξεκαρδισμένος από τα γέλια…
– «Τι κάνεις, Indy;»
Η: «Ηλία με λένε, όχι Indy»
– «Indy, ξέρω τι λέω, όλα τα ξέρω εγώ! Indy, όπως λέμε Indiana Jones! Κοιτα πώς είσαι! Τι έκανες; Γύρισες από τη ζούγκλα;»
(Πήγα να του εξηγήσω πως είμαι Έλληνας Πόντιος στην καταγωγή και μάλλον δύσκολα θα μπορούσα να έχω σχέση με το θέμα, ήμουν όμως πολύ κουρασμένος για να το κάνω).
Εκείνη την ώρα δεν με ενοχλούσε το δούλεμα. Είχα ξοδέψει τόσον χρόνο για να φτάσω ως εκεί και ο πελάτης μου περίμενε σήμα ότι το οικόπεδο είναι καλό, για να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να έρθει να το αγοράσει…
Η: «Άσε τα πολλά λόγια και πάμε να συναντήσω τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου και να πάρω τα χαρτιά του. Αλλιώς φεύγω».
– «Πάμε, ανυπόμονε Έλληνα, πάμε. Μας περιμένουν!»
Θα έβλεπα όντως το «κρυμμένο οικόπεδο»; Θα ήταν άλλη μία επική μούφα; Δεν ξέρω για ποιον λόγο θυμήθηκα τον πατέρα μου να μου λέει ένα καλοκαίρι στην Παραλία Κατερίνης πάνω στο μπαλκόνι μας…. «αν δεν πάθεις, δεν μαθαίνεις. Και αν δεν ξαναπάθεις, δεν εμπεδώνεις».
Ακολούθησα το προπορευόμενο Mercedes του «Στόγιαν»…
Με οδήγησε σε ένα απόμερο «παράξενο» εστιατόριο… τον ακολούθησα μπαίνοντας… ήταν άδειο εκτός από μία κυρία που καθόταν σε ένα τραπέζι κοντά στη τζαμαρία του… μία εξαιρετικά άσχημη κυρία, που «σίγουρα έτρωγε όλο το φαγητό της». Φορούσε ένα απλό γκρι μπλουζάκι που ζοριζόταν να χωρέσει όλο τον όγκο της… Τα μαλλιά της ήταν «φυσικά» ( = αχτένιστα και άπλυτα) και τα χέρια της φανέρωναν άνθρωπο που πραγματικά είχε δουλέψει στη ζωή του. Ένα τσιγάρο κρεμόταν από τα χείλη της.
Η κυρία μου είπε ότι ήταν η διαχειρίστρια της εταιρείας και ότι ο ιδιοκτήτης δεν θα ερχόταν τελικά, μιας και «δεν ήξερε αν είμαι σοβαρός»…
– «Ακού να σου πω, χωριάτη Έλληνα. Αν έχεις λεφτά, έλα να αγοράσεις το οικόπεδο. Αν όχι, φύγε από εδώ» ξεκίνησε με γλυκό τρόπο η κυρία…
Μου πέταξε μερικά έγγραφα σε κακή κατάσταση, ένα τοπογραφικό και ένα πολεοδομικό πιστοποιητικό.
– «Αν έχεις λεφτά, έλα να κτίσεις απέναντι από το Παλάτι του Λαού, του Τσαουσέσκου ή πως στην ευχή το λες εσύ τώρα».
Μελέτησα τα χαρτιά για λίγο και γρήγορα ανακάλυψα ότι σε ένα από αυτά η διεύθυνση ήταν διαφορετική, τρεις δρόμους πιο πίσω από εκεί που έλεγε ο «Στόγιαν» ότι ήταν το οικόπεδο.
Η: «Θέλω να μιλήσω με τον ιδιοκτήτη, τα χαρτιά αυτά είναι αλλοιωμένα».
– «Φύγε από εδώ! Δειλέ! Δειλέ! Απατεώνα! Εγώ κάνω κουμάντο εδώ, δεν υπάρχει ιδιοκτήτης! Φτωχέ, δεν έχεις λεφτά και χάνεις τον χρόνο μου!»
Η πρόταση
Σηκώθηκα, άφησα χρήματα για το νερό που είχα παραγγείλει και βγήκα έξω. Από πίσω μου έτρεξε ο «Στόγιαν», με πρόσωπο άσπρο…
– «Ρε Έλληνα, ρε Έλληνα… τι είναι αυτά τα πράγματα; Σου έκλεισα το ραντεβού που ήθελες και μαλώνεις με τον κόσμο;»
Η: «Μου έφερες παραποιημένα έγγραφα για να με κοροϊδέψεις και να εκτεθώ στον πελάτη μου;»
– «Ρε φίλε, έλα να τα βρούμε! Γιατί να εκτεθείς; Εντάξει, μάλλον είσαι παρατηρητικός, παρά το ότι δεν ξέρεις καλά τη γλώσσα μας…»
Η: «… διαβάζω πολλά έγγραφα και καταλαβαίνω τα βασικά…»
– «… εντάξει, εντάξει, δεν λέω όχι. Να σου πω όμως κάτι άλλο; Δείξε μας τι λάθος έχει γίνει, να το διορθώσουμε και να το πουλήσουμε το ακίνητο στον πελάτη σου. Αν το κάνεις, θα έχεις 50.000 Ευρώ από εμένα».
Η: «Εγώ έχω ένα όνομα, δεν κάνω τέτοια πράγματα!»
– «Παράτε μας με τις ντροπές σου! Στα ακίνητα όλοι κοιτάνε να κονομήσουν, όπως μπορούν! Δηλαδή θα πας να πάρεις μόνο τη μεσιτική αμοιβή από αυτόν τον πελάτη;»
Η: «Φυσικά»
– «Κορόιδο είσαι… κάνε μερικά κόλπα, να βγάλεις χοντρά λεφτά και να αλλάξεις επίπεδο… αλλιώς θα μείνεις ανερχόμενος αλλά πάντα κορόιδο, φίλε μου».
Τον άφησα να μιλάει, μπήκα στο αμάξι μου και έφυγα. Την επόμενη μέρα ενημέρωσα τον επενδυτή ότι το ακίνητο δεν κάνει και έκλεισα το θέμα…
Cluj, 2012. Η ετήσια «συνάντηση των μεσιτών»
Τα χρόνια πέρασαν και η εταιρεία μας στη Ρουμανία μεγάλωσε πολύ. Φτάσαμε με τον Γρηγόρη στις πρώτες 10 της χώρας στον κλάδο των ακινήτων, «9 πολυεθνικές και ο Έλληνας» όπως έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Προέβλεψα δημόσια την πτώση των τιμών τον Σεπτέμβριο του 2008 και τα επόμενα χρόνια, έβγαλα βιβλία που είχαν εξαιρετικά μεγάλη απήχηση κλπ. Από το 2010 άρχισα να συνεργάζομαι με το μεγαλύτερο site ακινήτων της χώρας, το Imobiliare.ro. Το 2012 το site αυτό αποφάσισε να οργανώσει «ετήσιες συναντήσεις των μεσιτών» στο Βουκουρέστι και κάθε μεγάλη πόλη της Ρουμανίας. Οργάνωσε κατά τόπους ψηφοφορίες και ρώτησε τους μεσίτες εκεί ποιον θα ήθελαν να είναι ο κεντρικός ομιλητής σε μία τέτοια συνάντηση, για να παρευρεθούν. Σε όλες τις πόλεις ψήφισαν τον υποφαινόμενο…
Χρειάζεσαι σοβαρή καθοδήγηση για την επιχειρηματική / επενδυτική σου δραστηριότητα;
Κάθε μήνα συμβουλεύω ως 3 άτομα ή εταιρείες που χρειάζονται «μία out of the box προσέγγιση»
Γράψε μου για να μιλήσουμε! (Η υπηρεσία αυτή έχει κόστος)Έτσι λοιπόν βρέθηκα για άλλη μία φορά στο Cluj, σε μία κατάμεστη αίθουσα από περίπου 100 άντρες και γυναίκες που είχαν βάλει τα κουστούμια και τις τουαλέτες τους για να έρθουν να με ακούσουν, να συζητήσουμε όλοι μαζί και στο τέλος να πάρουν τα δύο νέα (τότε) βιβλία μου για τα ακίνητα… στη μέση της συζήτησης αυτής μπήκε στην αίθουσα ένας κοντός κύριος με το μαλλί ξυρισμένο. Στο κλείσιμο της βραδιάς αρκετοί άνθρωποι πήραν τον λόγο για να πουν έναν καλό λόγο για μένα… τότε σηκώθηκε πάνω και αυτός ο κύριος και ζήτησε να μιλήσει…
– «Indy, πώς είσαι;» ήταν ο «Στόγιαν»… «να ξέρετε πως ό,τι έχει καταφέρει αυτός ο Έλληνας στη Ρουμανία σε εμένα το οφείλει! Εγώ του έμαθα τα πάντα! Εγώ του είπα να είναι τίμιος και προσεκτικός με το όνομά του! Εγώ του βρήκα τις καλύτερες ευκαιρίες!»
Όταν τελείωσα τις υπογραφές των βιβλίων, ο «Στόγιαν» με πλησίασε δειλά…
Η: «Καλώς τον δάσκαλό μου! Δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια παραμύθια στον κόσμο;»
– «Εντάξει, Έλληνα, είπα μία κουβέντα παραπάνω. Σε ευχαριστώ που δεν το αρνήθηκες δημόσια, είναι εδώ μία κυρία που ήθελα να εντυπωσιάσω».
Η: «Οκ, τότε είσαι συγχωρεμένος…» του είπα γελώντας.
Με πλησίασε, έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε:
– «Τότε με το οικόπεδο ήσουν πολύ τυχερός… αυτοί που μπλέχτηκαν στην αγοραπωλησία του πήγαν όλοι στα δικαστήρια και καταδικάστηκαν σε φυλακή».
Η: «Τότε δεν ήξερα κάτι που ξέρω τώρα».
– «Ποιο είναι αυτό;»
Η: «Πως δεν υπάρχουν κρυφές ευκαιρίες που με περιμένουν για να τις βρω και πως αν όντως υπήρχε οικόπεδο προς πώληση, θα το είχατε πουλήσει χωρίς να ψάχνετε για επενδυτή / θύμα».
Άλλοι ψάχνουν για χρυσό στα βουνά και τα λαγκάδια, άλλοι κυκλοφορούν με πλαστές εγγυητικές επιστολές, άλλοι σου έχουν φυλάξει το μυστικό για το επόμενο κρυπτονόμισμα που θα σε κάνει πλούσιο, άλλοι έχουν να σου προσφέρουν «κρυφά ακίνητα που θα τα πάρεις τζάμπα, αλλά μην πολυρωτάς για τα χαρτιά τους, θα τη βρούμε την άκρη». Μη γελάς, πιστεύω πως τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου θα βρεθείς μπροστά σε μία κατάσταση. Όταν έρθει η ώρα, μη χάνεις τον χρόνο σου (όπως εγώ τότε) και σκέψου με τη λογική και όχι με το συναίσθημα και την ελπίδα.
Μυστικές ευκαιρίες δεν υπάρχουν για εμάς τους κοινούς θνητούς…
Ούτε και ο Indiana Jones ήταν Πόντιος…
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Άλλο ένα καλογραμμένο κείμενο που διδάσκει! Σας ευχαριστώ κ.Παπαγεωργιάδη!
Ευχαριστώ!