Ψηφίσαμε να έχουμε το Κράτος πλειοψηφικό συνέταιρο στις δουλειές μας και δεν το θυμάμαι;

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί στο internet ένα ενδιαφέρον post:

«Μου προτάθηκε μία συνεργασία. Ο συνέταιρος δεν βάζει αρχικό κεφάλαιο, θα μου ορίζει το ωράριο εργασίας, θέλει το 44% των κερδών, προκαταβολή της επόμενης χρονιάς & καμία συμμετοχή στις ζημίες. Δεν θα εργάζεται & θα μπορεί να αλλάζει αναδρομικά τους όρους της συμφωνίας μας»

Όλοι κατάλαβαν ότι ο συγγραφέας αναφέρεται στο Κράτος και έγινε μεγάλη συζήτηση για το θέμα. Όμως νομίζω ότι το συγκεκριμένο κείμενο «βρίθει λαθών» και θα ήθελα να τα συζητήσουμε μαζί όλα αυτά:

• Όταν κάνεις μία δουλειά στην Ελλάδα δεν σου προτείνεται κάποια συνεργασία. Ξέρεις προκαταβολικά ότι το Κράτος θα γίνει συνέταιρός σου, δεν σου το προτείνει κάποιος, δεν μπορείς να διαλέξεις.

• Δεν είναι απλά ότι ο «συνέταιρος Κράτος» δεν βάζει αρχικό κεφάλαιο, αλλά στην πράξη κάνει το αντίθετο: Σου τραβάει συνεχώς ρευστότητα, από την πρώτη μέρα.

• Δεν σου ορίζει το ωράριο εργασίας! Σου ορίζει το ωράριο της επιχείρησής σου, ενώ ταυτόχρονα συχνά όλα όσα πρέπει να κάνεις για να σταθεί στα πόδια της η δουλειά προϋποθέτουν να δουλέψεις ως και τις διπλάσιες ώρες. 

• Δεν θέλει το Κράτος το 44% των κερδών! Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσο θέλει! Το 44% είναι μία εκτίμηση, όμως κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια:

1. Αν κάποια έξοδα «κοπούν» σε έναν έλεγχο και απορριφθούν από τον ελεγκτή (ακόμη και αν είναι εντάξει, μπορεί να σου τα απορρίψει και μετά «πάνε στα δικαστήρια για αυτό»)
2. Ποιο είναι το «κουστούμι» που μπορεί να σου έρθει στο κλείσιμο της 5ετίας, κάτι που θα επηρεάσει όλες τις προηγούμενες χρήσεις
3. Τα πάσης φύσεως έμμεσα έξοδα / υποχρεώσεις που υπάρχουν / μπορεί να υπάρξουν αύριο, χωρίς καμία προειδοποίηση.

• (Είναι αλήθεια ότι το Κράτος σου ζητάει προκαταβολή του φόρου για την επόμενη χρονιά, μιας και θεωρεί πως εσύ μπορείς από τώρα να μαντέψεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα τότε)

• Είναι ανακριβές ότι το Κράτος δεν έχει καμία συμμετοχή στις ζημίες, μιας και στην πράξη όχι απλά δεν συνεισφέρει σε μία τέτοια περίπτωση, αλλά φροντίζει οι ζημίες αυτές να διευρυνθούν: Με τα πάγια έξοδα που πληρώνονται είτε πάει καλά η δουλειά είτε όχι, με τον μη συμψηφισμό αυτών που σου χρωστάει με αυτά που του χρωστάς κλπ.

• Είναι λάθος ότι το Κράτος ως συνέταιρος δεν εργάζεται! Το αντίθετο! Εργάζεται και πολύ μάλιστα, απλά όχι προς το συμφέρον της επιχείρησης που είναι συνέταιρος! Με δεδομένο ότι σε πολλές περιπτώσεις ο αριθμός των υπαλλήλων του απλά δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες που υπάρχουν (είναι πολύ περισσότερος), το Κράτος συχνά «εφευρίσκει» προβλήματα και θέματα για να λύσει μία επιχείρηση, έτσι ώστε και οι υπάλληλοί του να έχουν με τι να απασχοληθούν!

• (Είναι σωστό ότι το Κράτος αλλάζει κατά το δοκούν τους όρους της συμφωνίας / συνεργασίας, για να φροντίζει πάντα να ελέγχει την επιχείρηση και να παίρνει από αυτή όσα χρειάζεται για να καλύψει τμήμα των αναγκών του – τα άλλα τα δανείζεται).

Οκ, αυτή είναι η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνάει. Έχω όμως και εγώ μία ερώτηση: Εμείς οι πολίτες πότε ακριβώς ψηφίσαμε για να γίνουν όλα αυτά; Πότε ακριβώς μας παρουσιάστηκε ένα πρόγραμμα που τα περιέγραψε με λεπτομέρειες και εμείς το επιδοκιμάσαμε με τη ψήφο μας;

Ποτέ.

Το ακατανόητο μίσος προς τον ιδιωτικό τομέα

(από αυτούς που ζουν με τους φόρους που πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας)

Σήμερα στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα άσβεστο, τεράστιο και ακατανόητο μίσος απέναντι στο σύνολο του ιδιωτικού τομέα! Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, οι περισσότεροι από αυτούς που δεν έχουν δικιά τους δουλειά, είναι λυσσαλέα εναντίον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, έχοντας λίγα δίκια και πολλά άδικα (ενώ έχουν φτιάξει και χιλιάδες μύθους για να στηρίξουν τις απόψεις τους.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλοί στον ιδιωτικό τομέα που δεν φέρονται σωστά / κάνουν λαμογιές.

• Όμως αυτό συμβαίνει παντού και πάντα, σε όλον τον κόσμο!
• Επίσης έχει πλάκα να παρατηρήσουμε ότι οι ίδιοι οι καταγγέλοντες συνήθως φέρονται με τον ίδιο τρόπο (ή πολύ χειρότερα) μόλις βρεθούν σε ανάλογη θέση.
• Για μένα αυτή η κατάσταση είναι κυρίως αποτέλεσμα της διάλυσης της παιδείας.
• Διαλύσαμε την παιδεία (όπου πλέον κυριαρχούν οι πάσης φύσεως εχθρικές προς το επιχειρείν απόψεις), βγάλαμε στην κοινωνία πολλά άτομα ανέτοιμα ψυχικά και συναισθηματικά για να «επιχειρήσουν» και μετά απορούμε γιατί τα άτομα αυτά φέρονται λάθος.
• (Μη μου πει κανείς ότι υπερασπίζομαι τους κακούς εργοδότες, ήμουν ο πρώτος στην Ελλάδα που το φθινόπωρο του 2021 προέβλεψα ότι θα χρειαστεί γενναία αύξηση μισθών και αλλαγή νοοτροπίας από πολλούς επιχειρηματίες)

Από την άλλη, υπάρχει κάποιος άλλος στην Ελλάδα που να παράγει πλούτο και να παίρνει ρίσκο για αυτό;

• Σε όλον τον πλανήτη, ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που παράγει πλούτο, ρισκάρει, δίνει δουλειές και δικαιούται να αμοιφθεί με το κέρδος που του απέδωσε το ρίσκο του.
• Στην Ελλάδα τα παιδιά στα σχολεία μαθαίνουν ότι οι έμποροι είναι κλέφτες, όπως τους παρουσιάζουν στις παιδικές γιορτές.
• Στο πανεπιστήμιο οι περισσότεροι θεωρούν κραυγαλέο κακό τη σύνδεση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

• Η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων πιστεύει πραγματικά ότι «πληρώνει φόρους» και ότι «οι φόροι αυτοί συμβάλλουν στα δημόσια έσοδα».
• Αν τους πεις «οκ, τότε ας διπλασιάσουμε τους μισθούς σας, για να διπλασιαστούν τα δημόσια έσοδα» κάποιοι λίγοι θα πουν «και που θα βρούμε τα λεφτά;» (αυτοί κατάλαβαν έστω και αργά), ενώ οι υπόλοιποι απλά θα θυμώσουν και θα σε ονομάσουν με Χ κοσμητικά επίθετα.
• Αυτό δεν σημαίνει πως οι δημόσιοι υπάλληλοι δουλεύουν, ή όχι. Σημαίνει ότι οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει πως πληρώνονται μισθό από τους φόρους όσων επιχειρούν στον ιδιωτικό τομέα.

• Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Οι πάσης φύσεως θολές ιδεολογίες ( + πολλές κακές συμπεριφορές εργοδοτών) έχουν πείσει πολύ κόσμο ότι ο εχθρός τους είναι αυτός που έχει δικιά του δουλειά και επιχειρεί.
• Νομίζουν ότι πληρώνουν και αυτοί φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, αγνοώντας ότι τα έσοδά τους προέρχονται από το οικονομικό αποτέλεσμα της επιχείρησης = από το ρίσκο και την επένδυση που έκανε ο επιχειρηματίας. 
• Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να έχουν καλές συνθήκες εργασίας και μισθούς, ούτε ότι είναι εργατικοί ή τεμπέληδες + φυσικά και οι άνθρωποι πληρώνονται για την εργασία που προσφέρουν.
• Όμως με εκπλήσσει το γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα συζητάμε για το αν αυτός που παίρνει το ρίσκο και επιχειρεί είναι ή όχι αυτός που πληρώνει τους μισθούς, τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους όλων των άλλων!
• Ναι, από τη δουλειά του ιδιωτικού υπαλλήλου κερδίζει και ο εργοδότης του. Είναι κακό αυτό;

Έχουμε φτάσει στο ακατανόητο συμπέρασμα των πολλών στην Ελλάδα ότι «είναι κακοί οι επιχειρούντες στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος να έχει η χώρα μας έσοδα χωρίς την παρουσία τους».

Για αυτό και έχει φτάσει να γίνει «κοινωνικά αποδεκτό» ότι το Κράτος θα είναι συνέταιρος κάθε επιχειρούντα, χωρίς ποτέ κανείς να έχει ψηφίσει / συζητήσει το θέμα. Εθιμικώ δικαίω…

Μήπως να το πάρουμε αλλιώς; (Γιατί παίζει στο τέλος να σκοτώσουμε την «αγελάδα που βγάζει το γάλα» και ζουν όλοι από αυτή)

Η Ελλάδα του σήμερα μπορεί να προχωρήσει μόνο με ενίσχυση του ιδιωτικού της τομέα και ανοικτό ανταγωνισμό (προσοχή: αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι υπέρ των πάσης φύσεως ολιγοπωλίων / μονοπωλίων που έχουν «ιδιωτικό» μανδύα).

Η χώρα μας δανείζεται κάθε χρόνο (παρά τα μνημόνια κλπ) τεράστια ποσά για να πληρώσει τα ελλείμματά της, ενώ επιβάλλει ταυτόχρονα βαρειά φορολογία σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, ακίνητη περιουσία και ό,τι κινείται, για να πληρώνει το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων και τους μισθούς του δημοσίου τομέα. (Αλλού στο δημόσιο πληρώνει λίγα σε ανθρώπους που προσφέρουν πολλά και αλλού πληρώνει πολλά σε ανθρώπους που προσφέρουν ελάχιστα).

Όμως ο ιδιωτικός τομέας πλησιάζει στα όρια του να «κλατάρει» και επειδή μέχρι τώρα κανείς μας δεν ψήφισε για να γίνει το Κράτος συνέταιρος κάθε επιχειρηματία που ρισκάρει τα λεφτά του, θα πρότεινα να σκεφτούμε μερικές αλλαγές, πριν ψοφήσει «η αγελάδα που παράγει γάλα για όλους»:

• Αντί το Κράτος να ειναι στην πράξη συνέταιρος κάθε επιχειρηματία, είναι ανάγκη σταδιακά να αποσυρθεί από αυτόν τον λάθος ρόλο: Να απλοποιήσει διαδικασίες, να μειώσει τη φορολογία, να λύσει δεκάδες θεσμικά προβλήματα που χρονίζουν (και κοστίζουν χρόνο και χρήμα).

• Αντί να σου τραβάει ρευστότητα από την πρώτη μέρα, είναι επιτέλους η ώρα να συζητήσουμε για σοβαρή στήριξη των νέων επιχειρήσεων και ίσως την τοποθέτηση ενός ορίου εσόδων, κάτω από το οποίο τα κόστη λειτουργίας να είναι σχεδόν μηδενικά (30.000 Ευρώ; 50.000 Ευρώ;)

Πχ στη Ρουμανία οι εταιρείες με τζίρο ως 1.000.000 Ευρώ πληρώνουν 1% επί του τζίρου αν έχουν υπάλληλο και 3% αν δεν έχουν. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να ξεκινήσει και εδώ, με πολύ μικρότερο όριο (για να μελετήσουμε τα πρώτα αποτελέσματα) και να είναι προαιρετικό.

• Στη Ρουμανία το κράτος έδωσε την ευκαιρία σε πολλές επιχειρήσεις (από κλάδους της οικονομίας που χρειάζονται προσωπικό) να αυξήσουν τους μισθούς, χωρίς να πληρώσουν επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές! Έτσι ο υπάλληλος πήρε περισσότερα και ο εργοδότης άντεξε αυτή την αύξηση.

(Στους αφελείς που θα μετρήσουν «απώλεια εσόδων» υπενθυμίζω ότι αν δεν γίνει αυτό, απλά οι μισθοί δεν θα ανέβουν όταν ο εργοδότης δεν έχει χρήματα για να πληρώσει παραπάνω).

• Η φορολογία στην Ελλάδα παραμένει υψηλότατη. Και αν ακόμη μας πουν οι πολιτικοί ότι δεν μπορεί να μειωθεί, σίγουρα μπορούμε να:

1. Απλοποιήσουμε τον τρόπο ελέγχου των εξόδων, για να αποφύγουμε την απόρριψή τους για υποκειμενικούς λόγους.
2. Θεσπίσουμε όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί το «κλείσιμο 5ετίας» που έχει ανατρέψει τα δεδομένα χιλιάδων επιχειρήσεων.
3. Συμφωνήσουμε στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου πλαισίου που δεν θα αλλάζει για 3 χρόνια, ό,τι και να γίνει. Να μπορούν έτσι οι επιχειρήσεις να προγραμματίζουν και να μην ξυπνάνε συνεχώς με νέα δεδομένα.
4. Να μειώσουμε τα έμμεσα έξοδα και την ταλαιπωρία τους.

• Να φτιάξουμε επιτέλους χωριστά δικαστήρια για τις αστικές διαφορές, με στόχο να τελειώνει κάθε αστική διένεξη μεταξύ εταιρειών το πολύ σε 12 μήνες.

• Σε ορίζοντα πενταετίας να καταργήσουμε σταδιακά την προκαταβολή φόρου και ίσως να φέρουμε την πληρωμή του φόρου πιο κοντά στον χρόνο που λαμβάνει χώρα η οικονομική δραστηριότητα.

Στη Ρουμανία υποβάλλεις ισολογισμό κάθε τρίμηνο, πληρώνεις φόρο τον επόμενο μήνα και στο τέλος της χρονιάς κάνεις τον τελικό ισολογισμό και βλέπεις αν έχεις να δώσεις κάτι ακόμη, ή αν θα έχεις να παίρνεις πίσω φόρο του χρόνου. Δεν υπάρχουν προκαταβολές φόρου κλπ.

• Μιλάμε εδώ και δεκαετίες για την απλοποίηση του επιχειρείν, όμως νομίζω πως είναι πια η ώρα να το δούμε σοβαρά, στην πράξη.

«Ρομαντικός», «γραφικός», αλλά αν δεν αλλάξουμε την πορεία μας, στα βράχια θα πέσουμε

Η Ελλάδα μετά τις εκλογές θα βρεθεί μπροστά σε μία νεά οικονομική πραγματικότητα. Ίσως καταλήξουμε εκεί και νωρίτερα, με τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μας να επιστρέφουν στα επίπεδα του 2010, την περίοδο πριν υπογράψουμε μνημόνιο δανεισμού.

Αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε το επιχειρείν και να πάψει το Κράτος να είναι πλειοψηφικός συνέταιρος κάθε επιχειρηματία, κινδυνεύουμε να «σκοτώσουμε» τους περισσότερους σοβαρούς ανθρώπους του επιχειρειν και να μείνουμε μόνο με τους «λεβέντες», τους «ευέλικτους», τα «λαμόγια» και τους φοροδιαφεύγοντες (από ανάγκη ή μη).

Δεν ψηφίσαμε ποτέ για να καταλήξει έτσι η επιχειρηματικότητα στην πατρίδα μας = είτε θα πρέπει να συμφωνήσουμε επίσημα στο θέμα, είτε να αλλάξουμε τα δεδομένα, με μικρότερα ή μεγαλύτερα βήματα.

Πες με «ρομαντικό», πες με «γραφικό», όμως αν δεν αλλάξουμε την πορεία της οικονομίας μας και δεν στηρίξουμε έμπρακτα τον ιδιωτικό τομέα (που σήμερα στην πλειοψηφία του χάνει λεφτά και δεν το ξέρει) σύντομα το καράβι της Ελλάδας θα πέσει στα βράχια.

Μπορούμε ακόμη και τώρα. Θέλουμε;

Εσύ τι γνώμη έχεις;