Έχεις δικιά σου δουλειά και φέρεσαι ως «κακός δημόσιος υπάλληλος»; Και μετά σου φταίει η κρίση;

Ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων διατηρεί ένα κατάστημα σε μεγάλη επαρχιακή πόλη. Και οι δύο τους περίπου στα 40, δουλεύουν στο μαγαζί και δεν πάνε καλά. Απογοητευμένοι, κουρασμένοι από την κρίση και την αναδουλειά, απευθύνονται σε εμένα για συμβουλές και καθοδήγηση. Το μαγαζί τους δεν το έχω δει ποτέ, αλλά μου είναι αρκετές οι απαντήσεις τους σε καμιά δεκαριά ερωτήσεις μου…

Η: «Πουλάτε και ψωμί στο μαγαζί;»

– «Ναι, βεβαίως»

Η: «Κερδίζετε από αυτό;»

– «Ελάχιστα ως καθόλου».

Η: «Έχετε πάρει το πιο νόστιμο ψωμί στην πόλη; Τα πιο νόστιμα κρουασάν και τυρόπιτες;»

– «Όχι… έχουμε κάποιον που είχαμε βρει παλιά, δεν το ψάξαμε από τότε. Κάτι αξιοπρεπές, μέτριο προς καλό ας πούμε»

Η: «Γιατί δεν έχετε το καλύτερο; Αφού λέτε ότι έχετε χρόνο, γιατί δεν ψάχνετε να το βρείτε;»

– «…»

Τα ίδια μου είπαν για το γάλα, τα παγωτά, το προφίλ του πελάτη που δεν έχουν φτιάξει, τα προϊόντα που δεν πουλιούνται, τις διαφημίσεις που δεν κάνουν (ακόμη και τις δωρεάν) και άλλα. Στο τέλος δεν κρατήθηκα και τους ρώτησα…

Η: «Μα καλά, βαριέστε; Τι έχετε γίνει; Κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν νοιάζονται για τίποτε; Δουλειά σας είναι, γιατί την έχετε παρατημένη και τεμπελιάζετε;»

Με ευχαριστήσαν για την ειλικρίνειά μου και έκτοτε δεν είχα νέα τους. Μάλλον τους στεναχώρησα (και αυτούς)…

Κάποια από τα προβλήματα του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα σήμερα

Σήμερα όποιος επιχειρεί στην Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, μεταξύ των οποίων:

• Τα τεράστια προβλήματα της αγοράς
• Τη μη απονομή Δικαιοσύνης
• Το «κράτος – εχθρό και αντίπαλο» σε κάθε βήμα
• Τη βαρύτατη φορολογία
• Τις «εχθρικές» τράπεζες
• Την έλλειψη προσωπικού
• (αλλά και την έλλειψη προσωπικού εκπαιδευμένου και ικανού να παράξει το ανάλογο έργο για έναν μεγάλο μισθό. Να τον δώσουμε τον μισθό, θα μας φέρει πίσω το ανάλογο αποτέλεσμα;)
• Την αβεβαιότητα στην ενέργεια
• … και τα δεκάδες άλλα προβλήματα που όλοι ξέρουμε

Όμως παράλληλα… είναι ιδέα μου, ή όντως ένα μεγάλο τμήμα των ιδιωτικών επιχειρήσεων φέρονται ως… «κακό δημόσιο»;

Όλα τα παραπάνω είναι σωστά, όμως δεν αποτελούν το σύνολο της αλήθειας! Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι εμείς οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα παρατηρούμε πολλούς «συνοδοιπόρους» μας στην Ελλάδα να συμπεριφέρονται ως… κακοί δημόσιοι υπάλληλοι (λέω κακοί γιατί ξέρω και υπαλλήλους στο δημόσιο που παθαίνουν υπερκόπωση από τη δουλειά).

Έτσι, ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, βλέπω και πολλούς ανθρώπους που… βαριούνται!

• Με τα μαγαζιά / επιχειρήσεις τους παρατημένα
• Με συμπεριφορά κακή / αδιάφορη απέναντι στους πελάτες
• «Κουρασμένοι από τη ζωή και τις δυσκολίες της» = συχνά δεν λένε καν ευχαριστώ, για χαμόγελο ούτε λόγος…
• Χωρίς διαδικασίες στις δουλειές τους
• Χωρίς πελατοκεντρική προσέγγιση
• Χωρίς να ξέρουν τι χάνουν και τι κερδίζουν (είχα γράψει το 2021 ότι 8 στους 10 Έλληνες χάνουν λεφτά και δεν το ξέρουν / δεν το παραδέχονται και ήρθε να το επιβεβαιώσει η «Καθημερινή», που έγραψε ότι οι πελάτες που κυνηγούν οι τράπεζες είναι ελάχιστοι σε όλη την Ελλάδα, όλοι οι υπόλοιποι «έχουν θέματα»).
• Δεν κάνουν διαφήμιση και ούτε ασχολούνται για να καταλάβουν τα στοιχειώδη του θέματος
• Και πολλά, πολλά άλλα… σα να μη νοιάζονται για τη δουλειά τους!

«Νταξ, μωρέ, τι αγχώνεσαι…»

Σε μεσαίου μεγέθους επαρχιακή πόλη ο πελάτης επισκέπτεται τον τοπογράφο με τον οποίο συνεργάζεται…

– «Πήγες εκεί που είπαμε; Είναι έτοιμα τα σχέδια;»

Τ: «Δεν πήγα, όμως θα πάω. Μέχρι τέλος του μήνα θα είναι έτοιμα».

– «Να σου αφήσω κάποια προκαταβολή; Τα βιάζομαι».

Τ: «Νταξ, μωρέ, τι αγχώνεσαι; Όλα θα γίνουν…»

(Έναν χρόνο μετά δεν έγινε τίποτε, μέχρι που ο τοπογράφος βρήκε μία δικαιολογία και είπε στον πελάτη ότι δεν θέλει να ασχοληθεί. Ο ίδιος τοπογράφος δηλώνει σε όλους ότι η δουλειά είναι πεσμένη και ζορίζεται οικονομικά, βρίζει τις κυβερνήσεις κλπ, ενώ σωρεία πελατών φεύγουν απογοητευμένοι λόγω της αδιαφορίας του. Όχι ότι είναι πολύ καλύτεροι οι συνάδελφοί του στην πόλη αυτή, ουσιαστικά «βάζεις μέσο και παρακαλάς για να ασχοληθούν μαζί σου» όπως μου είπε ο πελάτης του και πελάτης μου, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά των «επαγγελματιών» στην περιοχή…)

Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μη μου αρχίζεις τον πρόλογο.

Μη δουλευόμαστε μεταξύ μας…

Οκ, ένα μεγάλο τμήμα των Ελλήνων που ασχολούνται με το επιχειρείν είναι άσχετοι / δεν θέλουν να μάθουν / τους άνοιξε ο μπαμπάς μια δουλειά για να απασχολούνται / βγάζουν τα απωθημένα τους στους υπαλλήλους κλπ. Γνωστά όλα αυτά.

Όμως στο τέλος της ημέρας, υπολογίζω ότι τουλάχιστον ένας στους τρεις Έλληνες με δικιά τους δουλειά δεν ασχολούνται σοβαρά με αυτή. Αν είσαι και εσύ μέλος αυτού του «club», αν έχεις επιχείρηση, σε τσακίζει η φορολογία και έχεις οικογένεια να θρέψεις, γιατί δεν ασχολείσαι σοβαρά με τη δουλειά σου; Τι σημαντικότερο έχεις να κάνεις;

Μη μου αρχίζεις τον «πρόλογο» και την κλάψα. Δίκιο θα έχεις σε ό,τι θα πεις, όμως ας μη δουλεύομαστε μεταξύ μας! Μεγάλα τα εξωγενή προβλήματα, όμως πρώτα πρέπει να λύσουμε τα του οίκου μας! Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και παραδέξου ότι δεν πολυασχολείσαι με την επιχείρησή σου! Παρατημένη την έχεις, πιθανότατα να χάνεις και λεφτά και απλά «προσπαθείς να το παλέψεις», «να κάνεις την τελευταία προσπάθεια», «να δώσεις τη μάχη μέσα στην κρίση» κλπ.

Ωραία όλα αυτά και χρήσιμα για λογοτεχνία και ποίηση. Όμως επειδή δεν είσαι ποιητής, αλλά άνθρωπος του επιχειρείν, μήπως είναι η ώρα να σηκώσεις τα μανίκια και να σοβαρευτείς;

Ξεκινάει μία ακόμη πιο δύσκολη οικονομική περίοδος. Καταλαβαίνεις ότι θα βρεθείς στον αέρα;

Δουλειές χωρίς διαδικασίες και σεβασμό στον πελάτη = οικονομικά zombie που περιμένουν το τέλος τους…

Τον Δεκέμβριο του 2021 αποφασίσαμε με τον αδερφό μου τον Γρηγόρη να αγοράσουμε ποιοτικά Ελληνικά προϊόντα και να τα κάνουμε «επιχειρηματικά δώρα» στους συνεργάτες μας στη Ρουμανία για άλλη μία χρονιά. Πάω και εγώ σε ένα μαγαζί με τοπικά προϊόντα μίας περιοχής… Η υπάλληλος μιλούσε με έναν φίλο που της έκανε παρέα… μου απάντησε την τέταρτη φορά, χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα της.

Αφού συζητήσαμε λίγο για το τι προϊόντα έχει διαθέσιμα κλπ, πέρασα στο «παρασύνθημα».

Η: «Με ενδιαφέρει να αγοράσω προϊόντα σε μεγάλες ποσότητες, για να τα στείλω στη Ρουμανία. Έχετε στοκ; Θα έχω κάποια καλύτερη τιμή; Μπορείτε να μου τα συσκευάσετε για να τα στείλουμε με ασφάλεια εκεί;»

– «Δεν ξέρω, θα ρωτήσω τον ιδιοκτήτη του καταστήματος» μου είπε και με άφησε για να ασχοληθεί με μία κυρία που ήθελε να ρωτήσει για ένα τσάι (που της το έδωσε με έκπτωση). Δεν μου ζήτησε να της αφήσω το νούμερο του κινητού μου τηλεφώνου, το έκανα μόνος μου, αλλά δεν έδειξε να το καταχωρεί κάπου και (ω, τι έκπληξη) δεν με κάλεσε ποτέ για να μου απαντήσει σε όσα τη ρώτησα.

Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης (που νιώθει σπουδαίος, «αφεντικό» κλπ) βρέθηκε μετά από μήνες στην ίδια παρέα μαζί μου και μόνο που δεν έκλαιγε για την αναδουλειά και τα χάλια της αγοράς. Τον ρώτησα αν ξέρει το θέμα μου, το ήξερε αλλά δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί = έχασε μία παραγγελία περίπου 1.000 Ευρώ, με προπληρωμή και έναν υποψήφιο μόνιμο πελάτη. Πήγε να κατηγορήσει την υπάλληλό του, όμως του εξήγησα πως για τη δουλειά μας πάντα υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ιδιοκτήτες, όχι οι υπάλληλοί μας.

Μία δουλειά που δεν έχει διαδικασίες, δεν σέβεται τον πελάτη της και δεν εκπαιδεύει συνεχώς το προσωπικό της είναι ένα οικονομικό zombie που κάνει κακό στην αγορά και απλά «περιμένει το τέλος του».

(Μπορώ να περιγράψω εκατοντάδες σχετικά παραδείγματα κακοστημένων δουλειών, αλλά νομίζω ότι κατάλαβες την κεντρική ιδέα).

Πάρε την τύχη και τη ζωή σου στα χέρια σου! Μπορείς!

Αν έχεις τη δικιά σου δουλειά, πριν ξεκινήσεις να λες για τους φόρους και τη βενζίνη, πιάσε το νήμα από την αρχή και ξεκίνησε να διορθώσεις τα δικά σου λάθη, αβλεψίες κλπ. Μιλώντας με πάρα πολλούς ανθρώπους σαν εσένα, έχω διαπιστώσει ότι τις περισσότερες φορές «η παρτίδα σώζεται», αρκεί πραγματικά να θέλεις να αλλάξεις τα κακώς κείμενα (που τις περισσότερες φορές τα ξέρεις, αλλά δεν τα έχεις βάλει σε μία σειρά).

Είναι κρίμα να συμπεριφέρεσαι (εν γνώση σου ή όχι) ως «μη εργατικός δημόσιος υπάλληλος». Κάνεις κακό σε εσένα και την οικογένειά σου, υπονομεύοντας το μέλλον σας. Εγώ σου προτείνω να το δεις αλλιώς το θέμα, να το σκεφτείς με ησυχία και να πάρεις την τύχη και τη ζωή σου στα χέρια σου!

• Διόρθωσε προβλήματα
• Ψάξε λύσεις
• Κόψε μη παραγωγικές δουλειές / προϊόντα / αντικείμενα δουλειάς
• Χαμογέλασε και κτίσε σχέσεις με τους πελάτες σου
• Φτιάξε διαδικασίες και τήρησέ τες
• Εκπαίδευσε το προσωπικό σου. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά (και μέχρι να φτάσεις να νιώσεις ότι πέτυχες ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Μετά συνέχισε την εκπαίδευση!)
• Ασχολείσου με το marketing
• Μίλα με τον λογιστή σου και ζήτα να μάθεις την αλήθεια για τη δουλειά σου, δες τι έχει να σου πει ο δικηγόρος σου για προβλήματα που δεν λαμβάνεις υπόψη και μπορούν να σου κάνουν ζημιά, ρώτα ανθρώπους που ξέρουν και μπορούν να σε κατευθύνουν σε ό,τι δεν νιώθεις ειδικός.

Αν εσύ ο ίδιος δεν σεβαστείς τον εαυτό σου και δεν ασχοληθείς για να λύσεις τα προβλήματά σου, μην περιμένεις κάποιον άλλον να το κάνει για σένα.

(Το ότι δουλεύεις πολλές ώρες δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι κάνεις και κάτι σωστά, όπως το ίδιο μπορεί να ισχύει και για έναν υπάλληλό σου).

Αν «νιώθεις σπουδαίος και αφεντικό», σου προτείνω να «ξεκαβαλήσεις», να καταλάβεις ότι το επιχειρείν σημαίνει ατελείωτα ωράρια, ευθύνες και δημιουργικότητα, όχι διαταγές και φωνές.

Η Ελλάδα και ο κόσμος κατά πάσα πιθανότητα θα μπουν σε μία νέα, δύσκολη εποχή. Ας είσαι με τους νικητές και όχι με αυτούς που «έπεσαν» βρίζοντας το σύστημα (την ώρα που δεν έχουν κάνει τα στοιχειώδη καθήκοντά τους ως ιδιοκτήτες επιχείρησης).

Η ζωή δεν αλλάζει με ευχολόγια, αλλά με σχέδιο, οργάνωση και σκληρή δουλειά.

Μπορείς να το πετύχεις! Θέλεις;

Εσύ τι γνώμη έχεις;