Ένα από τα στοιχεία που μου αρέσουν πολύ στη δουλειά μου είναι ότι έχω τη δυνατότητα να συνομιλώ κάθε μήνα με 100 – 200 Έλληνες (και πλέον 10 – 20 Κύπριους), από όλη τη χώρα και συχνά κάθε κοινωνική και οικονομική ομάδα. Σε αντίθεση με τους περισσότερους που στα 45 τους έχουν πλέον φτιάξει έναν «κύκλο» ανθρώπων και τα ερεθίσματα που λαμβάνουν είναι μόνο από αυτούς, μαζί με τον αδερφό μου γνωρίζουμε κόσμο «οριζόντια και κάθετα» στην κοινωνία, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ευκατάστατους και ταλαιπωρημένους, πλούσιους και φτωχούς, σπουδαγμένους και μη, από κάθε σημείο της χώρας, freelancers, ανθρώπους του τουρισμού, του εμπορίου, στελέχη πολυεθνικών, ανέργους κλπ.
«Σπούδασα το παιδί μου για να πάει σε τέτοια δουλειά;»
Έλλειψη προσωπικού υπήρχε πάντα στην Ελλάδα. Ένας λόγος ήταν ότι πολλοί εργατικοί άνθρωποι έφευγαν έξω για να αποφύγουν τη βαρειά φορολογία, να αμειφθούν καλύτερα και να τους μείνουν τα χρήματα. Αλλά η μεγάλη πληγή ήταν πάντα η νοοτροπία πάρα πολλών γονέων, γεννημένων μετά τον πόλεμο:
- Τη δεκαετία του ’70 όποιος σπούδαζε είχε εξασφαλισμένη καλή δουλειά (μιας και οι περισσότεροι δεν είχαν σπουδάσει / είχαν μεταναστεύσει κλπ). Από εκεί ορμώμενοι, οι γονείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία πίστεψαν και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το να σπουδάσει το παιδί τους δεν σχετίζεται με το να μορφωθεί, να μάθει να δουλεύει με τρόπο και μεθοδικά, να αποκτήσει δεξιότητες κλπ, που μπορεί να του χρειαστούν στη ζωή, μπορεί και όχι. Για αυτούς «αφού το παιδί σπούδασε, θα πρέπει να βρει δουλειά πάνω στο πτυχίο του». Αν όχι, «το κράτος πρέπει να του τη βρει» (το λένε και οι υποτιθέμενοι «δεξιοί» στην Ελλάδα).
- Έτσι με αυτόν τον τρόπο νιώθουν ότι δεν ευθύνονται για το τι τελικά θα πετύχει στη ζωή το παιδί τους, ενώ προσπαθούν να το πείσουν και αυτό να αποφύγει τη σκληρή δουλειά και την προκοπή, μιας και «αν κάποιος σπούδασε, δεν μπορεί να κάνει ό,τι να’ ναι δουλειά, μόνο από ένα επίπεδο και πάνω».
- Η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων θεωρεί περίπου «κληρονομικό δικαίωμα» να μπει και το παιδί τους στο δημόσιο. Συχνά τα καταφέρνει κιόλας.
- Τη δεκαετία 2000 – 2009 την πέρασα βλέποντας άπειρους γνωστούς, παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες κλπ να μη δουλεύουν, αλλά να «διαβάζουν για τις εξέτασεις του δημοσίου». Καμία δουλειά δεν ήταν καλή για αυτούς, παρά μόνο «το διάβασμα για το δημόσιο», από το οποίο και κρίνονταν το αν ήταν καλοί άνθρωποι ή όχι, αν θα διατηρούσαν καλές σχέσεις με τους γονείς τους (που με καμάρι πλήρωναν για να βλέπουν τα παιδιά «να διαβάζουν» και να αράζουν στην καφετέρια «για να ξεκουραστούν») ή όχι. Η κρίση ξεβόλεψε κάποιους από αυτούς, άλλους όχι.
- Εκείνη την υπέροχη δεκαετία κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις για το ξεχαρβάλωμα της Ελλάδας και την υπερχρέωσή της, είχαμε και ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον πρόβλημα… όταν βρίσκαμε να πάρουμε άτομο στη δουλειά, τις πιο πολλές φορές δεν ήθελε να το προσλάβουμε με κανονικά χαρτιά… «δεν ήθελε να χαλάσει την κάρτα του» = δεν ήθελε να χαλάσει τα μόρια που είχε ως άνεργος = οι πολιτικές του κράτους οδήγησαν πολλούς ανθρώπους να προτιμούν να μη δουλεύουν νόμιμα (ή και καθόλου), προκειμένου να είναι εσαεί άνεργοι στα χαρτιά.
Stage: «Οι καημένοι οι πολίτες» και οι «κακοί πολιτικοί»
Για όσους έχουν ξεχάσει ή τους ενοχλεί η αλήθεια, θα τους θυμήσω την ιστορία των Stage, των προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, που ξεκίνησαν πριν το 2003, πριν φύγω στη Ρουμανία (για αυτό και τα έζησα από κοντά).
- Τα προγράμματα αυτά ξεκίνησαν για τον ιδιωτικό τομέα, για να δώσουν την ευκαιρία σε ανέργους να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία.
- Όμως όλες οι μελέτες και οι έρευνες έδειξαν ότι 9/10 από αυτούς που πήγαιναν για δουλειά και απόκτηση εμπειρίας μέσω Stage δεν ήθελαν να δουλέψουν! Οι περισσότεροι έφευγαν σε λίγες μέρες, άλλοι δεν πήγαιναν καθόλου, άλλοι συμφωνούσαν με τον εργοδότη να του δίνουν πίσω και κάτι από τον μικρό τους μισθό, για να μην πατάνε στη δουλειά. Στην έρευνα που δημοσιεύτηκε τότε στην «Καθημερινή» (και δυστυχώς δεν βρίσκω link μετά από 20 χρόνια) υπήρχε αναφορά μέχρι και σε λόγο που κάποιος παραιτούνταν από τη δουλειά που θα του έδινε εργασιακή εμπειρία επειδή «δεν μπορούσε να ξυπνήσει το πρωί» (ευτυχώς δεν ήταν πολλά αυτά τα «αστέρια», «τα μπουμπούκια μας»).
- Οι θέσεις στον ιδιωτικό τομέα έμεναν κενές… μιας και οι περισσότεροι νέοι (στην πλειοψηφία τους «οργισμένοι 40αρηδες σήμερα») δεν ήθελαν να πάνε «να δουλέψουν για λίγα λεφτά και να τους εκμεταλλεύονται». Η αριστερή ιδεολογία είχε ξεκινήσει να πείθει πολλούς ότι υπήρχε και άλλος δρόμος, άλλος τρόπος, χωρίς δουλειά.
- Η ζωή όμως απεχθάνεται τα κενά. Αφού οι θέσεις έμειναν κενές και οι πολίτες πίεζαν τους πολιτικούς για διορισμούς, οι πολιτικοί μας βρήκαν τη λύση! Έτσι αντί να πει κάποιος στους πολίτες «αν δεν θέλετε εμπειρία για να βρείτε μετά δουλειά, κανένα πρόβλημα», με χειροκροτήματα (αυτών που όταν ήρθε η κρίση έλεγαν πως δεν έφταιγαν σε τίποτε) μπήκαν στο δημόσιο εκατοντάδες χιλιάδες νέοι υπάλληλοι, ενώ άλλαξε και ο νόμος, επιτρέποντας στους δημόσιους φορείς να προσλαμβάνουν με Stage! Τα βουλευτικά γραφεία γνώρισαν «πιένες»…
- Ξαφνικά οι ίδιοι που δεν είχαν όρεξη να δουλέψουν και να ξυπνήσουν το πρωί, άρχισαν να δίνουν μάχη για να πάρουν μία θέση Stage, με απώτερο στόχο να γίνουν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Την ευκαιρία εκμεταλλεύτηκαν συχνά και οι παλιότεροι υπάλληλοι στις υπηρεσίες, που όποτε μπορούσαν ανέθεταν όλα τους τα θέματα στους «Stageήδες». Όταν δεν μονιμοποιήθηκαν, έκαναν και πορείες, για τα «δίκαια αιτήματά τους», ξεχνώντας πως στη δουλειά είχαν πάει προσωρινά, για απόκτηση εμπειρίας…
- Από τους 10 που έβριζαν τους πολιτικούς πριν την οικονομική κρίση, οι 9 ήταν άνθρωποι που δεν κατάφεραν να βάλουν το παιδί τους στο δημόσιο, που δεν κατάφεραν να πετύχουν μία παρανομία κλπ. Όχι τυχαία, τότε γαλουχήθηκε μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων που αρνούνταν να δουλέψουν, έχοντας πάντα έτοιμη μία δικαιολογία για την επιλογή τους αυτή.
- (Η Ελλάδα σπατάλησε δεκάδες δις Ευρώ ευρωπαϊκών κονδυλίων «εκπαιδεύοντας» ανθρώπους, που δεν έμαθαν τίποτε στο 99,9% των περιπτώσεων. Όχι τυχαία, όσα προγράμματα άλλαζαν από επιδοτούμενα σε μη, έπαψαν να έχουν το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας των ανθρώπων, που δεκάρα δεν έδιναν για να μάθουν κάτι και να βελτιώσουν τη ζωή τους).
Η κατάρρευση των μισθών και ο «παράδεισος» των επιδομάτων
Με την κρίση δοκιμάστηκε σκληρά η ικανότητα πολλών Ελλήνων να ζουν με ψευδαισθήσεις και να πιστεύουν ότι έχουν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Όλες οι κυβερνήσεις επέλεξαν την υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα ως αντιμετώπιση του προβλήματος (είναι ψευδές ότι μας το επέβαλλαν οι ξένοι δανειστές, οι ξένοι ήθελαν απλά το Χ οικονομικό αποτέλεσμα, εμείς διαλέξαμε τον τρόπο που θα φτάναμε σε αυτό).
Οι μισθοί κατέρρευσαν (λογικό, αφού πλέον τουλάχιστον 8 στους 10 έχαναν – και χάνουν – λεφτά), πολλοί εργοδότες φέρθηκαν πολύ άσχημα στους εργαζομένους τους (να τα λέμε και αυτά), ενώ εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έφυγαν για το εξωτερικό. Το «κλίμα» διάβασε άριστα η παράταξη του κ. Τσίπρα, που υποσχέθηκε σε όλους τα πάντα και πολλαπλασίασε τα επιδόματα, τα έκανε εύκολα για πάρα πολλούς, είτε αυτοί είχαν πραγματική ανάγκη είτε απλά δεν ήθελαν να δουλέψουν.
Σταδιακά τη δεκαετία 2010 – 2020 η τεμπελιά άρχισε να λαμβάνει και «ιδεολογικό μανδύα», με πολίτες κάθε πολιτικής πεποίθησης να την ενστερνίζονται. Άπειροι άνθρωποι για χρόνια ζούσαν από επιδόματα, δεν ήθελαν να δουλέψουν και επέλεξαν να πιστέψουν κάθε απατεώνα που τους έλεγε ψέματα, αρκεί να τους έδινε έναν λόγο, ένα άλλοθι για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους να μη δουλέψουν. Άλλωστε, γιατί να πάει κάποιος να δουλέψει, όταν στο ίντερνετ και την τηλεόραση μπορεί να βρει άλλους που θα του πουν ότι δεν χρειάζεται, ότι θα δηλώσει το Χ ή το Ψ και θα του δοθούν τα πάντα από ένα χρεωκοπημένο κράτος, ότι «το δικαιούται γιατί οι άλλοι κλέβουν». Στη διάρκεια των χρόνων, αποδείχθηκε το πιο ισχυρό επιχείρημα…
Ο κορωνοϊός, τα νέα επιδόματα και το διεθνές κίνημα άρνησης στην εργασία
Πριν ακόμη εμφανιστεί το πρόβλημα του κορωνοϊού, το διεθνές κίνημα «δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις» είχε κάνει την εμφάνισή του και στη χώρα μας. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κάποιος για το θέμα του κορωνοϊού, η ουσία είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι σταμάτησαν να δουλεύουν και για πάρα πολύ καιρό έμαθαν να ζουν με επιδόματα. Όχι ότι δεν υπήρχαν δουλειές και τότε, αυτοί δεν ήθελαν να δουλέψουν. Γνωρίζω άπειρες περιπτώσεις που εργοδότες παρακαλούσαν τους εργαζομένους τους να πάρουν το επίδομα και να έρθουν και στη δουλειά, παίρνοντας διπλό μισθό (λάθος ή όχι, έγινε). 19 στους 20 αρνήθηκαν να το κάνουν και επέλεξαν τη θαλπωρή του Netflix. Το «παραμύθι» τους ήταν πως είχαν την ευκαιρία να δουν περισσότερο τα παιδιά τους, για τα οποία παιδιά λίγο αργότερα οι ίδιοι έλεγαν πως τα μάλωναν γιατί ήταν όλη μέρα στο TikTok.
Η μη επιστροφή στην εργασία έγινε διεθνές φαινόμενο, μιας και τα κράτη συνέχιζαν να μοιράζουν χρήματα σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη ή και όχι. Έτσι μπήκαμε στο 2022, με ένα σοβαρό τμήμα των Ελλήνων (ίσως και το 1/) να προτιμά τα επιδόματα, τα 2μηνα / 5μηνα / 8μηνα στους δήμους και κάθε άλλου είδους λύση, εκτός από το να δουλέψει κανονικά.
Τώρα δεν πάνε για δουλειά ούτε με μεγάλους μισθούς…
Φέτος όμως τα πράγματα είναι πλέον πολύ χειρότερα… Και αυτό σου το γράφω εγώ, που πριν μερικούς μήνες ήμουν ο μόνος στην Ελλάδα που έγραψα ότι οι εργοδότες θα πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τους μισθούς που προσφέρουν, αν θέλουν να βρουν εργαζομένους. Τότε πολλοί με έβρισαν πολλοί ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, σήμερα είναι κοινή παραδοχή και πρακτική.
- Αν έχεις επαφή με τον χώρο του τουρισμού, ίσως και να έχεις ακούσει πως ενώ οι μισθοί που προσφέρονται έχουν ανέβει, οι άνθρωποι που πάνε για δουλειά έχουν μειωθεί αρκετά σε σχέση με πέρσι. Όσοι έπαιρναν 1.000 Ευρώ τον μήνα τώρα έχουν προτάσεις για 1.300 – 1.500 και πάλι το σκέφτονται.
- Αν έχεις επαφή με τον χώρο της βιοτεχνίας και βιομηχανίας στην Ελλάδα (αυτή που έχουμε, άστο, μην το σκαλίζεις τώρα) μάλλον θα ξέρεις πως πλέον είναι σχεδόν ανέκδοτο το «Έλληνας τεχνίτης, νεότερος από 40 ετών».
- Αν έχεις επαφή με τον χώρο του εμπορίου, μπορεί και να έφτασε στα αυτιά σου ότι δεν υπάρχουν πωλητές και πολλές άλλες ειδικότητες.
- Στην εστίαση και γενικότερα τη HoReCa το ανέκδοτο το 2019 ήταν πως «Barista με 400 Ευρώ τον μήνα βρίσκω, κάποιον να δουλέψει σκληρά και να πάρει 800 – 1.000 δεν βρίσκω ούτε με το κυάλι». (Είμαι εναντίον των χαμηλών μισθών γενικότερα, αλλά φέτος ήδη ξέρω σειρά projects που δεν προχώρησαν λόγω της μη ανεύρεσης προσωπικού…)
- Για γεωργικές εργασίες κλπ, δεν χρειάζεται να συζητάμε. Οι ελάχιστοι Έλληνες που πήγαιναν παλιά είναι φέτος μισοί, ενώ το «μικρόβιο» το κόλλησαν και σε πολλούς αλλοδαπούς. (Μη μου πεις ότι δεν ξέρω, είμαστε με τον αδερφό μου οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς Ελληνικών βιολογικών φρούτων και λαχανικών, μιλάμε με δεκάδες παραγωγούς κάθε χρόνο και μπορώ να γράψω ένα βιβλίο μόνο με τις φετινές τους ιστορίες).
Φαίνεται ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τη δουλειά…
Πώς θα ζήσουν, με το κόστος ζωής να ανεβαίνει στον ουρανό;
Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, το κόστος ζωής έχει κυριολεκτικά εκτοξευτεί! Αντί λοιπόν να παρατηρούμε μία πίεση από τη μεριά των εργαζομένων προς τους εργοδότες για καλύτερες απολαβές, βλέπουμε απλώς έλλειψη ενδιαφέροντος για εργασία.
Διάφοροι γνωστοί και φίλοι με οικονομική άνεση διερωτώνται για το πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι… δεν έχουν ακούσει για τις άπειρες «λύσεις» που σκαρφίζονται για να επιβιώσουν αποφεύγοντας την εργασία…
(Την ίδια ώρα τα περισσότερα νέα εγχειρήματα είναι καταδικασμένα πριν ξεκινήσουν, ενώ πολλοί άλλοι επαγγελματίες και επιχειρηματίες απλά αρνούνται την πραγματικότητα του επιχειρείν και το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται).
«Και τι να κάνω; Να πάω να δουλέψω για ένα ξεροκόμματο; Να με εκμεταλλεύεται ο Χ;»
Όταν δεν αρχίζουν οι βλακείες, οι θεωρίες συνομωσίας και τα λοιπά αστεία επιχειρήματα, ο («λογικός») αντίλογος σε όλα αυτά είναι ξεκάθαρος:
- «Και γιατί να πάω να δουλέψω; Ο μισθός είναι λίγο πιο πάνω από τα επιδόματα και τις απαλλαγές. Μπορώ να κάθομαι και να βγάζω σχεδόν τα ίδια».
- «Γιατί να δουλέψω για ένα ξεροκόμματο και να με εκμεταλλεύεται ο Χ;» Εδώ ξεκινάει η ιδεολογία… συνήθως αυτοί που τα λένε δεν θέλουν να δουλέψουν ούτε και αν ο εργοδότης τους είναι ο πιο… «άγιος» άνθρωπος του κόσμου.
- «Περιμένω κάτι καλύτερο / ψάχνομαι για να φύγω έξω» (και τρία χρόνια απλά πίνει καφέ και βρίζει τους πολιτικούς, ενώ τρέχει στα γραφεία τους και τους παρακαλάει για να διοριστεί ή ψηφίζει στις εκλογές με «υλικά» κριτήρια).
- «Ετοιμάζω δικιά μου δουλειά» ( = θα «δαγκώσω» συγγενείς για να παριστάνω για άλλα δύο τρία χρόνια πως δουλεύω και μετά θα πω ότι φταίει η κρίση).
Η αλήθεια όμως είναι ότι πολλοί τους συνανθρώπους μας που δεν θέλουν να δουλέψουν, απλά έχουν ξεσυνηθίσει στη δουλειά…
(Από όλα τα παραπάνω αυτονόητα εξαιρούνται όλοι όσοι έχουν σοβαρό θέμα υγείας, χήρες με παιδιά κλπ. Όλοι οι ευπαθείς άνθρωποι θα πρέπει να στηρίζονται με έργα, από το πόσο στηρίζονται αυτοί φαίνεται και το τι είδους κοινωνίας έχουμε. Όμως ακριβώς επειδή οι περισσότεροι είναι απλά τεμπέληδες και πληρώνονται για να κάθονται, οι πραγματικά έχοντες ανάγκη εισπράττουν στο τέλος λιγότερα από όσα χρειάζονται. Όλοι το ξέρουν, όλοι συμφωνούν στο πρόβλημα, κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι…)
Φταίει και το Facebook;
Πολύς κόσμος «ζηλεύει τον γείτονα και θέλει να πεθάνει η κατσίκα του». Πλέον με τα social media ένα σωρό άνθρωποι παρουσιάζουν μία εικόνα πλασματική για τη ζωή τους, προσπαθώντας να παραστήσουν κάτι που δεν είναι. Άπειροι άλλοι τους βλέπουν, τους ζηλεύουν και νιώθουν ότι με δουλειά δεν πρόκειται να πετύχουν και αυτοί τα ίδια. Άρα ψάχνουν άλλες λύσεις, «ορθόδοξες» και μη.
Πες μου την απορία / ιδέα σου.
Έχεις κάποια ερώτηση; Θέλεις να αναλύσω περισσότερο κάποιο θέμα;
Γράψε μου για να τα πούμε!Πες μου τι σκέφτεσαι!
Ιδεολογικοποίηση της τεμπελιάς
Έχει πολλή πλάκα το γεγονός ότι συνήθως οι περισσότεροι από τους τεμπέληδες που δεν θέλουν να δουλέψουν μιλάνε με υπέροχα λόγια για τους γονείς / παππούδες τους, που «σκίστηκαν» στη δουλειά τα προηγούμενα χρόνια… όσο περισσότερο διακρίνεται κάποιος στο άθλημα της «αεργίας», τόσο αποθεώνει τους συγγενείς του που δούλεψαν…
Ταυτόχρονα έχει φτιάξει έναν ολόκληρο κόσμο, τον «δικό του» κόσμο… διαβάζει αποκλειστικά αυτούς που του επιβεβαιώνουν ότι έχει δίκιο στην απόφασή του να μη δουλεύει, χάνει μεγάλες ευκαιρίες στη ζωή αποκλειστικά για να επιβεβαιώσει ότι κάνει το σωστό και (στο ευρύτερο περιβάλλον της ημιμάθειας που ζούμε, όπου όλοι ξέρουν τα πάντα) έχει καταλήξει στη βεβαιότητα ότι έτσι θα πετύχει να είναι ευτυχισμένος στη ζωή, συνήθως με το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
(Τέτοιοι άνθρωποι εντοπίζονται με μεγάλη συχνότητα και σε θέσεις εργασίας, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Δεν ξεχνώ τη δασκάλα δημοτικού της κόρης μου που μου εξηγούσε ότι δεν πρέπει τα παιδιά να κουράζονται και θα μάθουν στο γυμνάσιο όσα χρειάζονται… ευτυχώς που στο ίδιο σχολείο υπήρχαν και εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί)
Τα πλεονεκτήματα της δουλειάς
Αν είσαι ένας από αυτούς που έχουν ιδεολογικοποιήσει την τεμπελιά και έχεις διαβάσει το κείμενό μου ως εδώ, σημαίνει πως υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη ζωή, δεν είσαι 100% χαμένος. Για σένα λοιπόν, αλλά και όποιον «αμφιταλαντεύεται» για το κατά πόσο αξίζει να δουλεύει ή είναι καλύτερο να ζει «λαθροβιώντας», θα ήθελα να σου θυμήσω μερικά από τα πλεονεκτήματα της εργασίας, ιδίως όταν αυτή σε «ξοβολεύει» (στα λέω ως γιος κρεοπώλη και κάποιος που έχει δουλέψει σε βαριές χειρωνακτικές δουλειές από 12 χρονών και έχω ξεβολευτεί άπειρες φορές στη ζωή μου για να ξαναβρώ τον χαμένο μου δρόμο):
1. Με τη δουλειά κερδίζεις χρήματα
Ναι, θα κουραστείς, όμως θα βγάλεις και χρήματα. Ίσως να μην είναι αυτά που περιμένεις ή που νιώθεις ότι δικαιούσαι. Όμως αν στα επόμενα 5 χρόνια δουλεύεις αντί να περιμένεις επιδόματα και «μονόκερους», λογικά θα έχεις ζήσει καλύτερα και (αν μπορείς) θα έχεις αποταμιεύσει, ή έστω θα τα έχεις βγάλει πέρα με το αυξημένο κόστος ζωής.
Το να πεις «δεν πληρώνω» και να ζεις κυνηγημένος μια ζωή μπορεί να σου βγει σε καλό, μπορεί όμως και να σου κλονίσει την υγεία…
2. Κάνεις γνωριμίες
Το μεγαλύτερο όπλο κάποιου στη ζωή δεν είναι τα πτυχία, όπως νομίζουν οι πάσης φύσεως «άσχετοι» και θεωρητικοί. Το πρώτο του πλεονέκτημα είναι ο συνδυασμός επαφών και γνωριμιών + το να «ακουστεί» ότι είναι σωστός άνθρωπος.
Στη δουλειά θα γνωρίσεις κόσμο, θα δοκιμαστείς και θα δοκιμάσεις. Θα αποκτήσεις φίλους και γνωστούς, ανθρώπους που μπορεί να σου σταθούν χρήσιμοι μελλοντικά. Μην το υποτιμάς αυτό, είναι πολύ σημαντικό αν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου.
3. Αν είσαι καλός, θα σε δουν και θα ξεκινήσεις καριέρα
Σωστά. Απλά και μόνο επειδή είσαι καλός στη δουλειά σου δεν θα γίνεις εκατομμυριούχος σε ένα βράδυ! Όμως κάθε καριέρα ξεκινάει με το να… δουλεύεις! Οι καλύτερες προτάσεις, οι μεγαλύτεροι μισθοί, οι νέες ευκαιρίες δίνονται σε αυτούς που εργάζονται, όχι σε αυτούς που «μπορούν, αλλά δεν βρίσκουν κάτι που να τους αξίζει».
4. Οι περισσότεροι πλούσιοι ψάχνουν κάποιον ικανό για να τον κάνουν συνέταιρο
Αν ψάξεις 100 νέες σοβαρές επενδύσεις που έγιναν συνεταιρικά, θα διαπιστώσεις ότι στις 60 – 80 περιπτώσεις αυτός που έβαλε τα λεφτά επέλεξε ως συνέταιρο κάποιον που δεν είχε κατ’ ανάγκη το κεφάλαιο (όλο ή μέρος). Γιατί τον διάλεξε; Τον πίστεψε ως άξιο, ικανό να φέρει αποτελέσματα. Τον είδε να δουλεύει, τον τσέκαρε και αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία.
(Εδώ δεν μιλάω για καφέ κλπ, εκεί τα κριτήρια είναι συνήθως πιο… «χύμα»).
Ένας πανέξυπνος και εργατικός φίλος μου από τη Βόρεια Ελλάδα υλοποιεί πλέον ως συνέταιρος μία επένδυση 2+ εκ. Ευρώ, στην οποία είναι συνέταιρος χωρίς να βάλει κεφάλαια, μιας και ο επενδυτής είδε σε αυτόν έναν άξιο άνθρωπο, ικανό να δημιουργήσει πλούτο και να κάνει τη διαφορά (και εγώ καμαρώνω γιατί τον βοήθησα να στήσει τη συμφωνία σε υγιή βάση, με τις συμβουλές μου).
5. Θα είσαι λιγότερο «ευάλωτος» στους πολιτικούς «απατεώνες» που σε φανατίζουν για να τους ακολουθείς
Απέχοντας από την εργασία, καταλήγεις να εξαρτάσαι από τους πολιτικούς που σου δίνουν τα επιδόματα ή σου υπόσχονται περισσότερα. Δουλεύοντας, εξαρτάσαι από τις δυνάμεις σου και μόνο, κάτι που σε βοηθάει να αξιολογείς διαφορετικά τους κάθε λογής ψεύτες και να μην «πέφτεις από τα σύννεφα» όταν τους δεις να σε εξαπατούν.
6. Θα καταλάβεις λίγο καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζεις
Η σημερινή κοινωνία είναι πιο πολύπλοκη από αυτή που συνήθως διαβάζεις στα sites που επιλέγεις για να «ενημερωθείς». Η δουλειά / κάθε δουλειά σε βοηθάει να ανακαλύψεις αλλιώς τους ανθρώπους, να εντρυφήσεις στο πώς πραγματικά είναι τα πράγματα, πίσω από την κουρτίνα του παραμυθιού που ακούς.
7. Θα έχεις περισσότερες επιλογές σε μία «κακιά στιγμή»
Δεν έχω δει πολλούς ανθρώπους που να αποφεύγουν τη δουλειά να παραμένουν σε καλή σωματική και ψυχική κατάσταση (το αντίθετο, στο Facebook συνήθως τους βλέπω να διακρίνονται στις εκρήξεις οργής κλπ).
Προστάτευσε τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και φρόντισε να έχεις για μία δύσκολη ώρα τόσο κάποια χρήματα στην άκρη, αλλά και κάποιους ανθρώπους στους οποίους να μπορείς να απευθυνθείς. Συνήθως και τα δύο τα πετυχαίνεις δουλεύοντας…
Βρίσε με, πες μου ότι «δεν σε καταλαβαίνω», όμως όσο αρνείσαι να δουλέψεις, τόσο χειροτερεύεις τις προοπτικές της ζωής σου…
Σε μία κοινωνία που στον δημόσιο λόγο κυριαρχούν τα ωραία λόγια (τα οποία όλοι επιζητούν και μετά οι ίδιοι καταδικάζουν, αλλά και πάλι αναζητούν), καταλαβαίνω ότι το να σου πω ότι είσαι… τεμπέλης είναι κακό. Μπορείς να με βρίσεις (και θα με αφήσει παγερά αδιάφορο). Μπορείς να μου πεις ότι δεν σε καταλαβαίνω, ότι εσύ είσαι διαφορετικός, εσύ είσαι αλλιώς… λες και εμείς οι υπόλοιποι ζήσαμε όλοι μας εύκολη ζωή, λες και όλοι μεγαλώσαμε στα πούπουλα.
Θα στο πω και αλλιώς: Είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτείς την τεμπελιά των άλλων = μειωμένος ανταγωνισμός και δουλεύοντας να αλλάξεις το μέλλον σου.
Από την άλλη, όσο περισσότερο δεν δουλεύεις και «περιμένεις το θαύμα» (βρίζοντας τους πάντες επειδή δεν έρχεται), τόσο περισσότερο χειροτερεύεις τις προοπτικές της ζωής σου…
Χρειάζεσαι σοβαρή καθοδήγηση για την επιχειρηματική / επενδυτική σου δραστηριότητα;
Κάθε μήνα συμβουλεύω ως 3 άτομα ή εταιρείες που χρειάζονται «μία out of the box προσέγγιση»
Γράψε μου για να μιλήσουμε! (Η υπηρεσία αυτή έχει κόστος)Οι πάσης φύσεως ψεύτες και απατεώνες που σε ποτίζουν μίσος και δηλητήριο δεν θέλουν το καλό σου, να σε χρησιμοποιήσουν θέλουν, εκμεταλλεύομενοι την κατάσταση στην οποία σιγά σιγά περιέρχεσαι…
Έχω την εντύπωση ότι περίπου 1/5 Έλληνες ικανοί για εργασία έχουν γίνει πλέον τεμπέληδες, κτίζοντας παράλληλα και το ιδεολογικό υπόβαθρο για να δικαιολογήσουν την τεμπελιά τους.
- Ελπίζω να μην είσαι ένας από αυτούς.
- Αν είσαι, ελπίζω να «ξυπνήσεις» και να συνειδητοποιήσεις το αδιέξοδο στο οποίο σε οδηγεί αυτή σου η επιλογή.
Και μην τσιμπάς από αυτούς που σου λένε ότι η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη όταν δουλέψεις.
Γιατί… όλοι όσοι εργάζονται δεν πετυχαίνουν στη ζωή τους.
Όμως όλοι όσοι πετυχαίνουν στη ζωή τους, εργάστηκαν και εργάζονται.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Ως ένας άνθρωπος που δουλεύει αδιάκοπα από το 2001 θα πω το εξής:
Στον Covid βγήκα 2 μήνες σε αναστολή. Λίγο πριν επιστρέψω στην εργασία (να σημειωθεί ότι αγαπούσα τη δουλειά μου με πολύ καλές σχέσεις με τους συνεργάτες) έπιασα τον εαυτό μου να έχει “καλομαθει” από το επίδομα και να εύχεται για λίγο ακόμα χαλάρωση. Φαντάζομαι λοιπόν έναν 5-10 χρόνια άνεργο, που διαβάζει κείμενα για εργασιακό μεσαίωνα, πόσο δύσκολο θα του είναι να πάει καινούργιος σε μια δουλειά, που πιθανόν να μην του αρέσει κιόλας (Χωρίς φυσικά να προσπαθώ να τον δικαιολογήσω). Είναι λοιπόν πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της τεμπελιάς.
Όσο για άλλο το κομμάτι του άρθρου σας, το άκουγα τελευταία, το είδα με τα μάτια μου και δεν το πίστευα. Εδώ και 3 μήνες εκμεταλλεύτηκα το ότι αρκετοί Έλληνες δεν πάνε για δουλειά. Βρήκα μια καλύτερη δουλειά με πιο καλές απολαβές/συνθήκες. Στην παλιά μου δουλειά (Τεχνικός μηχανών γραφείου), που δεν τη λες και χαμαλικι, δεν έχει πατήσει άνθρωπος ούτε καν για συνέντευξη. Σε δουλειά που το 2016 που πήγα εγώ είχε γίνει χαμός από βιογραφικά και εμένα για να με προσλάβουν με πέρασαν από 40 κύματα…
Ακριβώς, χαίρομαι που ένας άνθρωπος της αγοράς επιβεβαιώνει τα λόγια μου
Πολύ ωραίο άρθρο και πολύ αληθινό. Και επειδή η αλήθεια ΠΟΝΑΕΙ, φυσικά και θα βρεθοϋν άτομα που θα αντιδράσουν. Το τραγικό είναι οτι όλοι ξέρουμε κάποιον νέο άνθρωπο που προτιμά να κάθεται και να τα κουτσοβολεύει με το χαρτζηλίκι της γιαγιάς, και δυστυχώς έχουμε πάψει να αντιδρούμε. Το δεχόμαστε σαν κάτι αναμενόμενο πια. Εκεί καταντήσαμε !
… και μάλλον ξέρουμε πολλούς τέτοιους, όχι μόνο έναν…
Τι να πρωτογράψω βρε Ηλία;
Μιας και ρωτάς όμως (στον τίτλο του άρθρου), σου απαντώ.
Ναι, ιδέα σου είναι ότι το 1/5 των Ελλήνων είναι τεμπέληδες με ιδεολογική βάση. Σαν εργοδότης σε Ελληνικές αλλά και ευρωπαϊκές εταιρείες επί 27 χρόνια, έχω πολύ διαφορετικές εμπειρίες από την αγορά εργασίας από αυτό που περιγράφεις, εντελώς.
Αυτό που διάβασα είναι πολλές γενικεύσεις, πολλές κακές ταμπέλες (το συνηθίζεις αυτό και δίνει πολύ κακή εικόνα), μια μη-επιστημονική προσέγγιση (με στατιστικά μη βιώσιμο αριθμό “παραδειγμάτων” προσωπικών γνωστών) και τέλος, κάτι το οποίο πέρα από ατεκμηρίωτο, δεν ανήκει καν σε ένα τέτοιο μπλογκ.
Αυτό το άρθρο απευθύνεται σε τεμπέληδες που έχουν τα οικονομικά μέσα να επιβιώνουν ή ακόμα και να περνούν καλά χωρίς να εργάζονται. Αν σε ενδιαφέρουν τόσο πολύ, εντόπισέ τους με μια στιβαρή επιστημονική μεθοδολογία και βοήθησέ τους να γίνουν εργατικοί και με την “ιδεολογία” που θέλεις εσύ, ή κάνε τους ότι θέλεις τέλος πάντων. Δεν έχει καμία όμως χρηστικότητα το άρθρο για όσους είναι εγγεγραμμένα μέλη του μπλογκ σου πέρα από το “κάτσε να κάνουμε μια αβάσιμη γενίκευση και να ρίξουμε μπόλικη χολή σε κάποιους “κακούς” ώστε να νιώσουμε εμείς πιο “ενάρετοι”.
Με συγχωρείς για την σκληρή μου γλώσσα αλλά επειδή δεν έχω ανάγκη να νιώσω ενάρετος και, επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που γράφεις με περίεργες “ταμπέλες” για θέματα που είναι πολύ πιο σύνθετα, είπα να σου πω την γνώμη μου.
Το ζήτησες εξάλλου.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Με όλα όσα γράφετε, κατά τη γνώμη μου περιγράφετε ακριβώς το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα: “Μην πεις την αλήθεια, πες κάτι όμορφο και στρογγυλεμένο για να αρέσει σε όλους. Αν πεις την αλήθεια, τότε οι “μη μου άπτου” θα θυμώσουν, θα σου προσδώσουν πολλά και διάφορα και θα σε καλέσουν “να εντοπίσεις με επιστημονική μεθοδολογία” τους… τεμπέληδες” (γιατί στην κοινωνία που ζουν οι “μη μου άπτου” δεν υπάρχουν τεμπέληδες, μόνο προκομμένοι άνθρωποι).
Στο συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύτηκαν 550+ σχόλια στο Facebook και έλαβα 200+ μηνύματα.
Στα σχόλια:
– Τα 2/3 συμφωνούσαν μαζί μου, με πολλούς να μου λένε ότι είμαι “πολύ επιεικής” με την πραγματικότητα (που είναι κατ’ αυτούς τεμπέληδες το 1/3 ως το 1/2 των Ελλήνων).
– Το 1/3 με έβριζαν, κυρίως άνθρωποι της αριστεράς για ιδεολογικούς λόγους, ή άνθρωποι απογοητευμένοι από τη ζωή, οι οποίοι στις πιο πολλές περιπτώσεις δεν μιλούσαν για τον εαυτό τους. Με έβριζαν γιατί τους ενοχλούσε η ιδέα ότι έγραψα αυτό που έγραψα, παρά το ότι δεν αφορούσε τους ίδιους.
Στα μηνύματα:
– 3 άτομα μου έγραψαν ότι κάνω λάθος και ότι φταίνε οι εργοδότες κλπ
– 200+ άτομα μου έγραψαν πως είμαι ο μόνος στην Ελλάδα που δημοσίευσε κάτι τόσο αληθές, μου περιέγραψαν άπειρες καταστάσεις και μου έγραψαν ότι τα ποσοστά στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερα.
Με βάση τις αναλύσεις που μου έχουν πει (δεν τις έχω πάρει στα χέρια μου) άνθρωποι των σούπερ μάρκετ, 46 – 56% των Ελλήνων ηλικίας 25 – 44 ετών ζουν με βοήθεια από τους γονείς τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι τους είναι τεμπέληδες, όμως για μένα όποιος υγιής ενήλικος δεν δουλεύει για 2+ χρόνια είναι τεμπέλης και είναι άπειροι αυτοί στην Ελλάδα.
Εγώ η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα έρευνα με “επιστημονικό τρόπο”, απλά μιλώ κάθε χρόνο με 2.000+ ανθρώπους από τον χώρο του επιχειρείν από όλη τη χώρα + άλλους 500 εκτός του επιχειρείν και έχω μία αρκετά καλή γνώμη για την κοινωνία μας + ασχολήθηκα πολλά χρόνια με την πολιτική και είδα τι κρύβεται “πίσω από τον αγανακτισμένο πολίτη που ψάχνει δουλειά” (και συνήθως δεν θέλει δουλειά, να κάθεται και να πληρώνεται θέλει).
Ναι, στο blog μου γράφω αυτό που πιστεύω. Αν κάποιος το θεωρεί “ταμπέλα” ή κάτι άλλο, είναι δικαίωμά του. Μπορεί αν θέλει να διαβάζει για το πόσο τέλεια είναι όλα στην Ελλάδα, ενώ και ο ίδιος σε στιγμές αδυναμίας αναγνωρίζει την αλήθεια.
Τα προβλήματα (όπως αυτό της τεμπελιάς για ένα τμήμα του πληθυσμού μας) ξεκινούν να λύνονται όταν τα παρουσιάσεις με τη γλώσσα της αλήθειας. Όποιος δεν κουράστηκε από τα “ξύλινα” λόγια, μπορεί να συνεχίσει τον δικό του δρόμο.
ΥΓ. Το ανέκδοτο να βοηθήσω τους τεμπέληδες να γίνουν εργατικοί το προσπερνώ… δείχνει ακριβώς την απόσταση της θεωρίας από την πράξη.
Ηλία, αυτά που λες εσύ τώρα για τα Ελληνόπουλα τα έχουν πει άλλοι για τα δικά τους παιδιά και τα λεν ακόμα, κάθε λίγο και λιγάκι απο το 1894 έως και σήμερα.
Δες αυτόν τον σύνδεσμο και θα καταλάβεις τι εννοώ.
https://www.snopes.com/fact-check/nobody-wants-to-work-anymore/
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτή η συστηματική επανάληψη;
Διότι είναι το παραμύθι που λένε οι γενιές εκείνες που τα έκαναν all crap (που λένε και στο χωριό μου), με αποτέλεσμα μια μερίδα των παιδιών τους να αντιμετωπίζουν την ζωή με πεσιμισμό, διότι τους σκότωσαν κάθε ελπίδα για το αύριο.
Αντί λοιπόν να ζητούν συγγνώμη για την δυσμενή κατάσταση που κληρονομούν στην επόμενη γενιά, δηλαδή στ απαιδιά τους, την κατηγορούν κι από πάνω!
Το πιο χυδαίο μάλιστα είναι ότι ξερνώντας τις κατηγορίες περί τεμπέληδων νέων και άλλων, οι ίδιοι μέσα τους αλλά και στα εκφραζόμενά τους, νιώθουν ενάρετοι!
Οπότε, όλα αυτό το δήθεν νεότευκτο κατηγορητήριο που απαγγέλλεις και στο οποίο συμφωνούν λογής λογής πονεμένοι του επαγγελματικού στίβου, είναι απλά φολκλόρ επιπέδου καφενείου, όπως λέμε εμείς στο δικό μου το χωριό, που κρατά απο το 1894! Τίποτα νέο, τίποτα με ουσία!
Σχετικά με τις ταμπέλες, επειδή κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις αλλά δεν το αφήνεις κιόλας το θέμα να πάει στην ευχή, θα σου πω ότι μάλλον θα πρέπει να έχεις πολύ σοβαρό πρόβλημα με τους -έξυπνους- ανθρώπους-, με την -ομορφιά- και με τους -τσολιάδες-, διότι τους χρησιμοποιείς αποκλειστικά και μόνο με αρνητική και υποτιμητική έννοια.
Αυτό δεν είναι “η γλώσσα της αλήθειας” όπως το βαφτίζεις, είναι ταμπελοποίηση με κακό υπόβαθρο.
Η Ελληνική γλώσσα έχει πολλά επίθετα που εκφράζουν εύστοχα και με αξιοπρέπεια αυτό που θέλεις να πεις, χωρίς να χρειάζεται να κάνεις αυτό που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν gaslighting, στις γλωσσικές έννοιες.
Μιας και επικαλείσαι συνεχώς την “αλήθεια” ως ο μοναδικός κατέχων την, θα κλείσω αναφέροντας ότι ο Αριστοτέλης είχε πει πολλά για τις 12 αρετές.
Συγκεκριμένα όμως για την αρετή της Αλήθειας, είχε πει ότι είναι όντος σημαντικότατη αρετή, αρκεί εκφραζόμενη να μην υποπίπτει σε δύο ηθικές ατέλειες οι οποίες, την μηδενίζουν και την αντιστρέφουν:
1. στην -Έλλειψη- της Ειρωνείας (όπως κάνεις εσύ με τους “έξυπνους”, τις “ομορφιές” και τους “τσολιάδες”)
2. στην -Υπερβολή- της Αλαζονείας (όπως κάνεις εσύ με την απόρριψη ως εσφαλμένης, κάθε άποψης που δεν συντάσσεται με την δική σου).
Αν νιώθεις ότι έχεις κάτι να μας δώσεις ως επιχειρηματική συμβουλή, δώσε τό μας.
Αλλά σε παρακαλώ δωσ’ το ως επιχειρηματική συμβουλή, με τεκμηρίωση ή έστω με educated guess (ναι, στο χωριό μου έτσι το λέμε) και φυσικά, με αναφορές στις πηγές των δεδομένων, και όχι ως πληρωτικό χρόνου μέχρι να ετοιμαστεί η φασολάδα στο σπίτι.
Ευχαριστώ που διάβασες το σχόλιό μου.
1. Αν δεν θεωρείτε ότι έχετε να κερδίσετε κάτι διαβάζοντάς με, μη με διαβάζετε. Υπάρχουν άπειρες άλλες επιλογές, εύκολα θα βρείτε κάποιον που να σας χαϊδεύει τα αυτιά και να συμφωνεί με τις θεωρίες σας. Προσωπικά διαφωνώ.
2. Κατανοώ ότι έχετε κάτι προσωπικό μαζί μου, όμως δεν μπορώ να βοηθήσω επί αυτού…
3. Αν εσείς στην Ελλάδα δεν βλέπετε γύρω σας πολλούς ανθρώπους που δεν θέλουν να δουλέψουν και αναζητούν εύκολες λύσεις με την ήσσονα προσπάθεια, τότε απλά ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Είναι εκατοντάδες όσοι έχουν επιβεβαιώσει μέχρι κεραίας όσα έγραψα στο κείμενο αυτό.
4. Το ότι βρήκατε μία αναφορά του 1894 και τη θεωρείτε ως απόδειξη των λεγομένων σας… δείχνει ακριβώς το πόσο μακριά είστε από τη σημερινή Ελληνική κοινωνία.
Τα υπόλοιπα ας τα προσπεράσουμε, δεν αντιδικώ με όποιον διαφωνεί μαζί μου, ούτε τον υποχρεώνω να με διαβάζει.
Καλή σας επιτυχία στην Ελλάδα που (πιστεύτετε ότι) όλοι θέλουν να εργαστούν σκληρά…
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τα περισσότερα σημεία, τα οποία πολύ αναλυτικά και επαρκώς τεκμηριωμένα αναφέρετε. Δεν είναι ότι διαφωνώ με κάποια άλλα σημεία, απλά ίσως δεν έχω δική μου εμπειρία για να μπορέσω να τα επιβεβαιώσω. Ανήκω στην ηλικιακή ομάδα των 35-40 και μπορώ να πω ότι είμαι από τους σχετικά τυχερούς που κατάφερα να βγω στην αγορά εργασίας μετά τις σπουδές μου όταν άρχιζε η οικονομικη κρίση (~2008). Φυσικά είχα εργαστεί και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου συνεχόμενα για δυόμισι περίπου χρόνια στον τομέα της εστίασης. Επίσης στο τελείωμα του λυκείου εργαζόμουν για 1-2 χρονια σποραδικα/εποχιακά βοηθώντας να μοιράσουμε την τοπική εφημερίδα. Δεν το έκανα απο οικονομικό πρόβλημα, απλά μου άρεσε από μικρός να επωφελουμαι κάποια από τα πλεονεκτήματα που αναφέρετε οτι μπορεί να μας δώσει η εργασία.
Πλέον εργάζομαι σε μεγαλη επιχείρηση η οποία κατα καιρούς αναζητά ατομα απο την αγορα εργασίας, οπως επίσης “ακουω” την αγορα μεσα απο γνωριμιες κτλ.
Δυστυχώς η κατάσταση των τελευταίων ετών συσσωρευτικα, βλεπω να οδηγεί το εργατικό δυναμικό σε λήθαργο, αποκόπτοντας τους δεσμους του με την πραγματικότητα και την αγορά εργασίας. Έχει χαθεί η οποία κουλτούρα υπήρχε ή έτεινε να δημιουργηθεί (εκτός δημοσιου). Κάποια απο τα αποτελέσματα είναι να ευνοείται η παραοικονομία και η ανευθυνότητα στις εργασίες γενικα.
Ασχέτως μισθου, επειδή κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τον εαυτό μας περισσότερο από εμάς τους ίδιους, καλό θα είναι ότι δουλειά κάνουμε να την κάνουμε με όρεξη, δίνοντας το καλό μας αποτελεσμα, ώστε να εκμεταλλευτούμε τις όποιες προοπτικές. Οι προοπτικές μπορεί να εμφανιστούν έμμεσα, π.χ. από κάποια γνωριμία που άκουσε για εμάς θετικά σχόλια. Αν το κανουμε, τουλάχιστον δεν αφησαμε τα πράγματα στην τύχη τους. Διαφορετικά ΟΚ τι να πω, ας περιμένει ο καθενας απο την εκάστοτε κυβέρνηση να φτιάξει την κατάσταση… ή ας αναψει ένα καντήλι με την προσευχή του.
Συμφωνώ με όλα όσα λέτε, όμως σκεφθείτε λίγο… εσείς περιγράφετε πως δουλεύετε όλη σας τη ζωή, την ώρα που άπειροι άνθρωποι ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να αρνούνται την εργασία, με πάσης φύσεως δικαιολογίες.
Αυτούς θεωρώ τεμπέληδες, αυτούς που για χρόνια απέχουν από την εργασία, όχι κάποιον εργαζόμενο.
Εξαιρετικό άρθρο αλλά θα ήθελα να κάνω 2-3 παρατηρήσεις..
Α) Αναφέρατε ότι εργοδότες έδιναν + τον κανονικό μισθό και παρακαλούσαν τους εργαζομένους τους να επιστρέψουν!!! Αυτό δεν το έχω ξανακούσει! όποιον-α γνωρίζω ή δεν δουλεύανε διότι ήταν κλειστή η επιχείρηση ή δουλεύανε κανονικά ενώ δεν έπρεπε από το σπίτι με την απειλή ότι αν δεν το κάνεις έφυγες ή κάποιοι ζητήσανε και μερτικό από τους υπαλλήλους τους με την δικαιολογία ότι πρέπει να βοηθήσουν την επιχείρηση που ναι κλειστή
Β)Όσον αφορά τον τουρισμό… γνώριζα και γνωρίζω κόσμο που ασχολείται και αρκετοί τον εγκατέλειψαν (δεν έχω σχέση με τον κλάδο) και μου λέγαν ιστορίες περί σκλάβων ακόμα και σήμερα που μιλάμε γνωστός μου, μου αναφέρει τα απίστευτα που ψάχνει δουλειά και όχι δουλεία, όποτε και με βάση αυτών που γνωρίζω δεν θα συμφωνήσω.
Γ) Περί πωλητών…. προσωπικά δούλευα και σαν πωλητής και ψάχνω δουλειά ξανά σαν πωλητής αλλά το τι ακούω δεν περιγράφεται
Δ) Όσον αφορά τα επιδόματα τα οποία είναι εφάμιλλα των μισθών και όχι τόσο σε νέους αλλά δε έμπειρο προσωπικό θα ήθελα να μου πείτε τι να κάνει ο άλλος? να τρέχει στην άλλη άκρη της πόλης με τα χ-ψ έξοδα για 300-400 ευρώ που καλούνε οι εταιρίες υποψήφιους ενώ βλ΄έπουν το που μένουν και ξαφνικά τους λένε για 4ωρα ή 10ωρα με 300-500 ευρώ όταν το κόστος εργασίας σου είναι 200?
Το να δουλέψει κάποιος το κάνει όχι από χόμπι αλλά για να κερδίσει το ζειν ή το ευ ζην …αρκετοί το ζην το έχουν πιθανόν μένοντας με τους γονείς δηλαδή το φαγητό τους και την στέγη τους αλλά να πάει ο άλλος να δουλέψει για το ζην του πάλι? γιατί? διότι το ευ ζην με 300-500 ευρώ εκ των οποίων αρκετά εξ αυτών είναι έξοδα δεν το κερδίζεις…όσο για τις γνωριμίες το θεωρώ αστείο.
Αρκετοί εξ αυτών φεύγουν στο εξωτερικό σε μεγαλύτερη ηλικίακ αι ξεμπερδεύουν, πλέον κάποιοι δουλεύουν από εδώ remote (το καλό του covid) σε ξένες εταιρίες είναι καινου΄ριο φαινόμενο για τα Ελληνικά δεδομένα και γνωρίζω ήδη άτομα και με αρκετά καλό μισθ΄ό.
Είμαι 35 έχω βιογραφικό με εργασιακή εμπειρία, σπουδές και θέλω να αλλάξω εργασιακό κομμάτι αν και ήδη εργάζομαι , δουλεύω σερί 12-13 χρόνια, μπορώ να γράψω βιβλίο από τις συνεντεύξεις που έχω πάει, το τι έχω ακούσει…, το τι μου έχουν προτείνει….
Πιθανόν θα θεωρήσω τον εαυτό μου άτυχο που δεν γνώρισα εργοδότες σαν αυτούς που γνωρίζετε εσείς.
Σας ευχαριστώ για το σοβαρό και καλογραμμένο σχόλιό σας. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1. Ξέρω 30+ εργοδότες που παρακαλούσαν, ξέρετε άλλους που δεν το έκαναν κλπ. Γιατί ακριβώς είναι έγκλημα να τους ζητήσει κάποιος να δουλέψουν “και δεν έπρεπε”, εφόσον τους πλήρωνε για τη δουλειά αυτή;
Για όσους ζήταγαν και ζητάνε χρήματα από τους εργαζομένους τους, δεν έχω να σχολιάσω κάτι πέραν του ότι ντρέπομαι για αυτούς.
2. Συμφωνώ με όσα λέτε, απλά να ξέρετε πως και η άλλη πλευρά λέει αντίστοιχες ιστορίες, για αδιάφορους ανθρώπους που όσο καλά και να πληρωθούν απλά δεν θέλουν να προσφέρουν έργο.
Για το θέμα των κακοπληρωμένων υπαλλήλων και την ανάγκη να αλλάξει αυτό έχω γράψει και αυτό το κείμενο:
https://iliaspapageorgiadis.com/afentiko-teleiose-to-paramithi/
3. Συγνώμη, ειδικά για το θέμα των πωλητών δεν συμφωνώ. Ελάχιστοι είναι οι υποψήφιοι, πολλαπλάσιες οι ελεύθερες θέσεις. Στην Αττική καμιά 20αριά εταιρείες αναζητούν και δεν βρίσκουν, πρότεινα προσωπικά σε 3 γνωστούς μου και μου είπαν ότι δεν θέλουν να ταλαιπωρούνται και ψάχνουν δουλειά γραφείου.
4. Αν θεωρείτε αστείο το θέμα των γνωριμιών, τότε καταλαβαίνω ότι μάλλον για εσάς η δουλειά είναι απλώς μία υποχρέωση, οπότε λογικό είναι να έχετε αυτή την προσέγγιση.
5. Ας πούμε ότι συμφωνώ ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί. Εσείς λέτε ότι δεν έχει κίνητρο κάποιος να δουλέψει και είναι αστείο το θέμα των γνωριμιών. Το να μένει στο σπίτι του χρόνια ολόκληρα και να αποφεύγει την εργασία είναι καλύτερο; Τον βοηθά κάπου στη ζωή του; Μιλάμε σοβαρά;
6. Αυτοί που δουλεύουν εξ’ αποστάσεως / φεύγουν στο εξωτερικό / όλοι όσοι δουλεύουν ή ψάχνουν όντως για δουλειά δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του κειμένου. Το έγραψα για τους τεμπέληδες / μη εργαζόμενους επί χρόνια.
Θα σας μεταφέρω και δύο προσωπικές μου εμπειρίες:
– Βάλαμε αγγελία ως εταιρεία, προσφέροντας για γραμματέα ή για άτομο με στοιχειώδεις γνώσεις λογιστηρίου: 800 Ευρώ καθαρά ως πρώτο μισθό, σπίτι, αεροπορικά εισιτήρια, συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση κλπ, με προοπτική στους 6 μήνες να γίνουν 1.000 και στους 12 μήνες 1.200. Λάβαμε 0 (μηδέν) βιογραφικά, μιας και η δουλειά θα είχε έδρα τη Ρουμανία (Βουκουρέστι) και όπως μας είπαν δεκάδες που μας ρώτησαν “προτιμώ να πίνω καφέ στην πόλη μου και να με πληρώνει ο πατέρας μου”.
– Μεγάλη αλυσίδα εστίασης μελέτησε το ενδεχόμενο να ανοίξει κατάστημα και στο Βουκουρέστι. Το σταμάτησε το Project, μιας και όλοι όσοι πήγαιναν με χαρά για να δουλέψουν εκεί με 700 Ευρώ, ΔΕΝ πήγαιναν στη Ρουμανία για 1.400 καθαρά + σπίτι, ακόμη και οι ελεύθεροι / χωρίς υποχρεώσεις.
ΥΓ. Με τη νοοτροπία που μου περιγράψατε αμφιβάλλω αν ποτέ σας γνωρίσετε σωστούς εργοδότες, μιας και θα απορριφθείτε από αυτούς ταχύτατα… Είστε ακόμη νέος, ίσως προλαβαίνετε να αλλάξετε προσέγγιση… αν όχι, εύχομαι καλό κουράγιο.
Το άρθρο ήταν to the point όσο δε πάει!
Είμαι επαγγελματίας λογιστής και έχω συμφωνήσει μαζί σου σε κάθε πρόταση και κάθε λέξη.
Δυστηχώς η αλήθεια δεν είναι κάτι που μπορεί να διαχειριστεί ο Έλληνας.
Κάθε μέρα συναντώ τα ίδια παραδείγματα με τις ίδιες δικαιολογίες και την ίδια κατάληξη.
Η προηγούμενη γενιά έχει κάνει πολύ σοβαρά λάθη, που ουδέποτε θα αναζητηθούν.
Δυστηχώς ή ευτυχώς, η φυσική επιλογή του Δαρβίνου θα κάνει τη βιολογική της λειτουργία.
Συγχαρητήρια και πάλι για το άρθρο
Σας ευχαριστώ, Καλή Ανάσταση!